“เออ….”วิซิเตอร์ที่ทักษะภาษาจีนดีมาก กลับตอบไม่ได้ เขาไม่รู้จะอธิบายกับจาร อย่างไร

“ยศพลไม่ให้คุณบอกฉันใช่ไหม?”

จารวีเค้นถาม จนวิซเตอร์จนมุม

“คุณจารวี เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิด ที่จริงแล้วอาจ มียารักษาได้ คุณยศพลกำลังพยายามอยู่

วิชเตอร์พยายามอธิบาย เขาคิดว่าจาร รู้เรื่องอยู่แล้ว

แต่ว่า ตอนนี้เมื่อได้ค่าตอบแบบนี้จากวิซเตอร์ ในใจจาร ก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว

เธอห็นตัวอย่างหมดแรง เดินไปยังห้องนอนชั้นบน

นอนราบอยู่บนเตียง จาร น้ำตาไหลโดยไม่มีเสียง

เช้าวันที่สอง เธอได้รับสายจากดนวัต

ที่จริงผมไม่อยาก…”

คุณพูดตรงๆเลย ฉันเตรียมใจมาแล้ว…”

จารวีดความสับสนของดนวัตอย่างเย็นชา จริงๆแล้ว เธอทรมานทั้งคืน

รออย่างทรมาน…
“HVE. นี้เป็นชื่อเรียกไวรัสนั้น รักษายาก ยารักษาหา ยากมาก แต่ว่าจะไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตเร็วมาก” ดนวัดพูด นิ่งๆ

มือของจารวี สั่นไปหยุด เขาเกือบจะจับโทรศัพท์ไม่อยู่ แล้ว

ความจริงถูกยืนยันครั้งแล้วครั้งเล่า

“คุณรับไหวนะ?”

ดนวัตเห็นว่าจารวีเงียบไปนาน เลยถามอย่างเป็นห่วง

“ไม ฉันสบายดี ขอบคุณนะ!”

จาร วางโทรศัพท์

เธอคิดว่าตัวเองเข้มแข็งมาก กล้าหาญมากมาตลอด ที่ จริงแล้วตัวเองทําไมอ่อนแอขนาดนี้

ยศพล ทําไมคุณถึงทํากับฉันแบบนี้?

มือของจารวีสั่นไม่หยุด น้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ไหลลงมาเป็น

ทาง

ถ้าคุณไม่รักฉันจริงๆ ก็ปล่อยฉันไป ทำต้องเก็บฉันไว้อีก อยากให้ฉันจมอยู่ในนรกเหรอ?

หรือว่า ต้องให้ฉันกลายเป็นผงธุลีคุณถึงจะพอใจ
เวลานี้ จารอยากวิ่งไปหายศพลแล้วถามให้รู้เรื่อง

แต่ว่า ตอนนี้เธออยู่ฮ่องกง

เรื่องทั้งหมดนี้เขาคงวางแผนไว้แต่แรกแล้ว เขากลัวว่า เธอจะหนีไป เลยจับเธอมาขังไว้ที่นี้

เจาหาข้ออ้างที่สวยงามให้เธอ

จาร คิดถึงรอยยิ้มที่เยาะเย้ยของดนวัต

จารวี คุณไม่มีวันได้หัวใจของยศพล ไม่เชื่อก็ลองดู…..

ใช่ ตอนนี้นเนวัดเคยพูดคำนี้ เธอยังหัวเราะเยาะเขา ยังว่า ดนวัตเต็กเกินไป และหลงตัวเองมากไป

จากที่เห็นแล้ว คนที่หลงตัวเองจนเกินไป ไม่ใช่ใครที่ไหน

แต่เป็นตัวเธอเอง

น้ำตาของจารวีไหลจากหน้าลงไหปลาร้า เธอกุมมือไว้ ร้องไห้แบบไม่มีเสียง

ผ่านไปนส จารวีค่อยๆได้สติจากความเจ็บปวดเสียใจ

เธอต้องคุยกับยศพลให้รู้เรื่อง เขาเกลียดเธอขนาดไหน

*น่าอาม น้าอาม……

จาร เรียกเสียงดัง ผ่านไปสักพัก น้าอามถึงวิ่งมา
“คุณจารวี อะไรคะ?

“เก็บของ เราจะกลับจีน”

” คุณจารวี คุณหนูยังไม่แจ้งมาว่าให้เรา กลับไปเลย เราจะกลับไปตอนมันไม่ดีหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไรดีไม่ดีหรอก ฉันตรวจเสร็จไปหมดแล้วนี่ จะอยู่ ที่นี้ไปทําไม? หรือว่าจะอยู่ฮ่องกงไปตลอดชีวิต?” จารวีคุมสติ ไม่อยู่ โกรธจนขึ้นหน้า พูดที่พูดออกจึงเหมือนหนาม

“คุณจารวี หรือคุณโทรหาคุณหนูก่อนไหม ดูว่าเขาจะว่า อย่างไร?”

น้าอามนิ่งๆ ฉันโทรเอง น้าอามไปก่อน

ได้น้าอามเดินจากไป

จารวีถือโทรศัพท์ไว้ ยืนอยู่ริมหน้าต่าง เพิ่งรู้สึกว่าท้องฟ้า ของฮ่องกงเก็บกดขนาดนี้

ตรงหางตาเหมือนมีบางอย่างพัดเข้ามา ยื่นมือไปจับ ไม่ คิดว่าจะเป็นเส้นผมที่ร่วงลงมา

ในใจของเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัวและเสียใจ

ยศพล คุณเคยสักฉันบ้างไหม?

จารวีเอาโทรศัพท์ขึ้นมา ค่อยๆกดหมายเลขโทรศัพท์ของ พลทีละตัว หลังจากโทรออก เธอโกรธมาก เธออยากถาม เขาให้รู้เรื่อง
สาย/งเพียงครึ่งเดียว ก็ถูกวางสายแล้ว

จาร

เลขหมายที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง”

จารวิกัดฟัน กดโทรใหม่อีกครั้งอย่าง

ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม นํ้าตาของจารวีไหวพล่า

ยศพล คุณมันเลว คุณจะเลวกว่านี้ได้อีกไหม?

จาร ลงจากชั้นบนอย่างโมโห น้าอามๆม่ได้ไปไหนไกล เฝ้าอยู่หน้าประตูห้องตลอด

เห็นจารวีเดินออกมาอย่างโมโห จึงรีบตามไป

“คุณจารวี นี้คุณจะไปไหนคะ?”

จารวีเช็ด ตาพร้อมเดินไปทางด้านนอกบ้านพัก

“ฉันมะกลับจีน ฉันไม่อยากอยู่ที่ฮ่องกงแล้ว”

“คุณจารวี คุณอย่าโกรธไปเลย! รออีกสองสามวัน รอคุณ หนูจัดการเรื่องทางนุ่นเสร็จแล้ว พวกเราค่อยกลับไป…

จารวีสะดุ้ง เธอหยุดก้าวขา มองหน้าน้าอามอย่างสงสัย

“จัดการเรื่องอะไรให้เรียบร้อย?”
น้าอามรู้ว่าตัวเองเผลอพูด สีหน้าว่าวุ่น รีบอธิบาย คุณ สารวิ คุณคิดมากไปแล้ว ฉันหมายถึงงานของคุณหนูนะ พอ เขาจัดการเสร็จเขาก็มารับเราเอง”

“ไม่ได้ ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้”

จารวี รู้สึกเหมือนว่าน้าอาม มีเรื่องอะไรบางอย่างปิดบัง เธออยู่ อาจเป็นไปได้ว่าคนทั้งโลกรู้เรื่องนี้แล้ว มีแค่เธอจาร ที่ไม่รู้อะไรอยู่คนเดียว

หากไม่ใช่ว่าดนตบอกเธอ ตอนนี้เธอยังเป็นคนโง่อยู่ เขื่อ ค่ายศพลอย่างแน่วแน่

จารวี เธอนี้มันผู้หญิงน่าโง่จริงๆ!!!

จารวีเดินมาถึงหน้าบ้านโดยน้ำตาเต็มหน้า น้าอามรีบวิ่ง ไปกอดเธอไว้ทันที

คุณจารวี อย่าเพิ่งรีบร้อนนะ ถึงคุณออกไปตอนนี้ ก็ไม่มี ตั๋วเครื่องบิน บินกลับจีนหรอก เอาอย่างนี้ไหม ขอนะโทร หาคุณหนูก่อน แล้วค่อยมาจองตั๋ว แล้วเราค่อยกลับกันได้ ไหม?

น้าอามกลัวว่าจารวี จะวิ่งออกไปโดยไม่สนใจอะไร ถ้า จารวี เป็นอะไรไป เธอคงรับผิดชอบไม่ไหว

จาร โดนน้าอเมกอดไว้แน่น และเธอก็ไม่มีแรงขัดขืน เวลานี้ บอดี้การ์ดของบ้านพักที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็มองมา

ทางนี้
จาร สัมผัสได้ถึงความหมดหวัง เธอรู้ว่ายศพลก่อกำแพง ไว้ เพื่อกักขังเธอไว้ที่นี้ ไม่ให้เธอหนีไปไหนได้ตลอดไป “คุณจารวีคะ อย่าเสียใจไปเลย เรื่องไม่ใช่อย่างที่คุณคิด

จริงๆ”

น้าอาม ใช้แรงทั้งหมด ถึงลากจารวีเข้าบ้านได้ เธอต้อง คอยระวังท้องจาร จึงไม่กล้าใช้แรงเยอะมาก กลัวว่าเธอจะ บาดเจ็บ ดังนั้นจึงระวังอยู่ทุกย่างก้าว

“น่าอาม ฉันจะกลับไป ฉันจะกลับไป ฉันต้องได้เจอยศ

พล…”

จารวีร้องไห้ตะโกนไปด้วย น้าอามคอยห้ามปรามเธอ

“คุณจารวีคะ ตอนนี้คุณกำลังท้องกำลังไส้ ถึงได้คิดมาก ที่จริงเรื่องที่คุณกังวลอาจไม่มีอยู่จริงก็ได้ คุณจารวี คุณเชื่อ ฉันนะคะ” เธอเหนื่อยจนเหงื่อเต็มหน้า หายใจหอบ จึงเรียก บอดี้การ์ดมาช่วย ถึงได้พาคุณจารวีที่ดื้อด้านเจ้าไปสงบสติ อารมณ์เข้าในได้

น้าอามจับมือจารวี ไว้ น้าเสียงเหมือนข้อร้อง

“คุณจารวี ช่วงเวลาพวกเราอยู่ด้วยกันก็ไม่ใช้น้อยแล้ว คุณเชื่อคนแก่คนนี้สักครั้งนะ ได้ไหมคะ?”

จารวีเช็ด ตา มองเธออย่างประหลาดใจ “ให้เชื่ออะไร น้าคะ? น้าอาท เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณน้า ฉันไม่อยากดึงหน้า เข้ามาเกี่ยวข้อง ฉันรู้ปกติน้าตีกับฉันมาก แต่ว่า นิสัยของยศ พล มีแค่ฉันคนเดียวที่รู้ ความแค้นระหว่างบ้านโพธิสูงกับบ้าน พูลสวัสดิ์ ใช่ว่าคําๆเดียวจะแก้ไขได้”คุณจารวี คุณคิดมากไปจริงๆ คุณหนูเขากับคุณ มากช่วยเจ้านายตัวอย่างเร็ว

ค่อยๆสงบลงแล้ว เธอรู้ว่าน้าอามเป็นแค่คนใช้ ความ คิดของยศพลคงไม่ให้คนใช้รู้แน่นอน

น้าอามเห็นว่าจารวีหยุดร้องไห้โวยวายแล้ว เธอคิดว่าจาร วีจะเข้าใจที่เธอพูดแล้ว จึงพูดต่อ

คุณจารวี คุณครั้งนะ คุณหนูคุณมาก ตอนนี้แค่มีเรื่องต้องสะสางเท่านั้น ไม่มีเวลามาดูแลด้วย ตัวเอง คุณเถอะมากสุดก็2-3วัน ต้องมารับคุณที่ ฮ่องกงด้วยตัวเองแน่ๆ

การรับประกันของน้าอาท ไม่ได้ทําให้จารวีวางใจลง

เธอเพียงแค่ยิ้มแห้งๆ ยศพล จะดีขนากนี้เลยเหรอ?

“น้าอาม ฉันเข้าใจแล้ว วลงใจเถอะ ฉันจะไม่โวยวายอีก”

จารวีพูดจบ ค่อยๆเดินขึ้นห้องคนเดียวช้าๆ

น้าอามเห็นว่าจารค่อยๆขึ้นห้องไปแล้ว เธอจึงรีบ

โทรศัพท์หาคนคนหนึ่ง

นิรัน ฉันน้าคุณหนู?”

“คุณหนูยุ่งอยู่ มีเรื่องอะไรก็บอกฉันได้เลย!”

คือแบบนี้ วันนี้คุณจารวีไม่รู้เป็นอะไร ร้องไห้โวยวาย เป็นเด็กๆ ว่าจะกลับบ้าน ยังไงให้คุณหนูโทรปลอบเธอหน่อย”

นิรันฟังจบ เงียบอยู่นาน แล้วจึงตอบอย่างตั้งใจ

“ช่วงนี้อาการของคุณหนูก็ไม่ดีเท่าไร คุณต้องค่อย ปลอบโยนคุณจารวี หลังจากวันนี้ มากสุดก็พรุ่งนี้อีกวัน มะรืน นี้คุณหนูต้องไปรับคุณจารวี ฮ่องกงแน่ๆ คุณห้ามทําอะไร พลาดเลยนะ!

น้าอามพยักหน้า วางสายโทรศัพท์ น้าอามเหงื่อออก

ตรงมุมบันไดระหว่างชั้น จารวีแอบฟังอยู่เงียบๆคนจบ แล้วเดินกลับห้องนอนเบาๆ

จารวีนอนอยู่บนเตียง ค่อยๆสงบสติอารมณ์ลง เธอ สังหรณ์ใจ ยศพลต้องมีเรื่องไม่ดีที่ปิดบังเธออยู่อีกแน่ๆ

ถ้าเขาเป็นคนวางยาเธอเพื่อแก้แค้นเธอจริงๆ เขาไม่มีทาง ทิ้งเธอไว้ฮ่องกงแบบแน่นอน

ตามนิสัยเขาแล้ว เขาน่าจะชอบแบบเกมส์แมววิ่งไล่จับหนู มากกว่า

เขาน่าจะทรมานเธอด้วยตัวเอง

ปวดหัวมาก ผ่านไปสักครู่ เธอโทรหาดนวัดอีก

“สวัสดีค่ะ ฉันจารวีค่ะ

ปลายสายเป็นเสียงของฟันดาบ

ครั้ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ