ศพล องมองตาคู่หนึ่ง มองเธอเงียบๆ มองอยู่นาน ถึง ได้พูดอย่างเอาแต่ใจว่า “ที่หลังห้ามอยู่กับเขาอีก ได้ยินหรือ
เผด็จการจริงๆ วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอยู่ข้างข้าง ไม่แน่ ” ฉันอาจเป็นลมอยู่ข้างถนนไปแล้ว
” เซอะ ถ้าไม่มีเขา เธอคงไม่ขึ้นรถเค้าหรอก!”
“ก็ได้ก็ได้ ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว ใช่สิ คุณหมอว่าอย่างไร
บ้าง?”
ยศพลจ้องมองตาที่แดงของจารวี เขาทําได้แกล้งมองไม่
เห็น
จารวีรู้สึกแปลกมาก ยศพลมาถึงโรงพยาบาล ไม่ทันได้พ ฟุตอะไรก็พาเธอออกจากโรงพยาบาลเลย
เหมือนเขาจะไม่เป็นห่วงอาการของเธอเลย
“คุณหมอ ไม่สนว่าพวกเขาจะว่าอะไรหรอก หมอเถื่อนทั้ง นั้น ผมจะพาคุณไปหาหมอที่ฮ่องกง”
“มองอะไร?”
ยศพลมองตาเธออีก “เธอดู ตาเธอแดงนะเนี่ย เหมือน กระต่ายเลย ต้องมีเรื่องผิดปกติแน่นอน
จารวีกระพริบตา จ้องมองเขา”คุณเร่งเกียจฉันแล้วเหรอ?
“ใช่ ผมรังเกียจคุณแล้ว ผมไม่ชอบนอนกับกระต่าย”
ศพ จงใจพูด
“ยศพล คุณกล้ารังเกียจฉันหรอ ฉันยังไม่รังเกียจคุณเลย นะ ดูคุณสิ สูบบุหรี่ทั้งวัน ไม่ปากมีแต่กลิ่นบุหรี่ จนฉันเหม็น ตายอยู่แล้ว
จารวีบ่นเสียงดง ยศพล โอกาสนี้เข้ามา ครอมเธอไว้บน
โซฟา
จูบปากเธอไว้ เหมือนจะลงโทษเธอ ที่เมื่อกี้พูดว่ารังเกียจ เขา เขาจูบอย่างเผด็จการ
เขาปิดปากเธอสนิท ลิ้นตวัดไปมาในปากเธอ หาความ หวานในปากเธอ
อ๊อกซิเจนในปอดจารวีเกือบโดนเขาดูดจนแห้งอยู่แล้ว เธอพยายามผลักเขาอย่างสุดแรง
นานมาก ยศพลถึงปล่อย จารวี หน้าแดงมาก เธอหายใจ
หัวใจยังเต้นแรงอย่างไม่มีจังหวะ
“ยศพล คนมันเลว คุณจะฆ่าฉันใช่ไหม?”
“ออิ จารวี คุณมันโง่จริงๆ จูบมาตั้งนาน ยังไม่รู้วิธีหายใจ อีก คุณว่าคุณไอคิวตัวหรือป่าว”
“เชอะ งอนแล้ว” จารวีเบือนหน้าหนี หายใจหอบต่อ
อย่าโกรธเลย มา จูบอีกที พรุ่งนี้ผมจะส่งคุณไปฮ่องกง
ทําอามจะไปกับคุณด้วย
ยศพลเล่นผมเธออย่างตั้งใจ
การเปลี่ยนแปลงบนตัวเธอ เขาสามารถรับรู้ได้อย่าง ชัดเจน เขาจําเป็นต้องปรับเปลี่ยนความคิด ให้ตัวเองดูผ่อน คลายมากกว่านี้หน่อย
เขาไม่อยากให้อารมณ์ของตัวเองส่งผลกระทบต่อเธอ
“จะไปฮ่องกงจริงเหรอ? ฉันกลัวว่า…”
ยศพลบีบจมูกเธอ “ถ้าไม่ไป แล้วในอนาคตถ้าลูกเป็นไร ไป คุณต้องว่าผมไม่ให้ความสำคัญลูกแน่ๆ เฮ้อ เป็นผู้ชายมัน ยากจริงๆ!!
จารวีแตะเขาทีหนึ่ง ยศพลฉวยโอกาสจับขาเธอไว้ แล้ว นวด
“ออิ ไม่พอใจอะไรอีกแล้วละ? ที่จริงฮ่องกงใกล้แค่นี้ น แค่ 1 ชั่วโมงก็กลับมาถึงแล้ว ผมยังทําตามที่คุณต้องการได้ทั อย่างอยู่
“ไปเลย ใครเขาไปต้องการให้คุณช่วยกัน”
แท้จริงแล้วในใจจารวีรู้สึกชอบมาก ยศพลเป็นห่วงลูก ของพวกเขาขนาดนี้ มันเกินคาดที่เธอคิดไว้เลย
“มา อิ่มทีหนึ่ง”
บศพลพูด จารวียังไม่ทันได้ตั้งตัว แซะ ภาพของทั้งคู่ก็ถูก จัดให้อยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมแล้ว
“นี้ ฉันยังไม่ได้ตั้งตัวเลย ขอฉันดูหน่อย น้าเกลียดมากใช้
ไหม?”
“ไม่ให้คุณดู!”
ยศพลจงใจโยนมือถือขึ้นสูง จารวีกระโดดรับ เสี้ยววินาทีที่เธอเกือบจะรับได้ ยศพลก็แย่งไปอีก
จารวีกระทืบเท้า “นี้ ให้ฉันดูหน่อย…..
ยศพลเห็นว่าจารวีเริ่มโกรธแล้ว จึงยื่นมือถือให้เธอ “ดูสิ ท่าทางน่าเกลียดมาก”
จารวีรับมือถือมา ยศพลได้ตั้งค่ารูปทั้งคู่เป็นรูปพื้นหลัง โทรศัพท์มือถือไปแล้ว
บนรูปถ่าย จารวีอยู่ในอ้อมกอดยศพล เธอยิ้มอย่างมี ความสุข
และยศพลเผด็จการการแต่หล่อเหลา ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ต่างยิ้มอย่างหวาน น อบอุ่นมาก
“เป็นไง ไม่น่าเกลียดใช่ไหม เฮ้อ เธอ มัน…
การแกล้งกันไปมาอย่างมีความสุขแบบนี้ เวลาก็ผ่านไปเราเสมอ
เช้าวันที่ 2 ยศพลเตรียมตัวเสร็จแล้ว น้าอามเดินตามอยู่ ด้านหลัง ลากกระเป๋าเดินทาง
ตอนที่รถออกตัว จารวีหันหลังมอง สถานที่ที่เธอใช้ชีวิต มาครึ่งปีนี้ มันไกลออกไปจากสายตาเธอเรื่อยๆ
รู้สึกไม่ดีเท่าไร เหมือนการจากไปครั้งนี้ เธอจะไม่มี โอกาสได้กลับมาอีก
หลังจากเข้าสนามบิน ยศพล บมือเธออย่างตื่นเต้น จน กระทั่งส่งเธอเข้าทางออกขึ้นเครื่อง
“ถึงแล้ว โทรหาผมด้วย!”
ยศพลปล่อยมือเธอในที่สุด จารวีรู้สึกเหมือนตัวเองเป็น ใบไม้ ลอยไปมา ไม่รู้จะลอยไปหยุดอยู่ตรงไหน
“ยศพล…”
จารมองเขาอย่างไม่อยากจากไป เธอเพิ่งรู้ตอนนี้ว่าตัว เองรักผู้ชายคนนี้มากขนาดนี้
ได้ยินเสียงสะอื้นของจารวี บาดแผลในใจของยศพลลิก
ขึ้นอีก
เขาผลักเธอเข้าไปอย่างเร็ว
“อย่าร้องเลย อย่าให้ผมต้อง หัวเราะเยาะคุณอีก
พลพูดเสียงดัง จาร หันหน้ามามให้เขา น้ำตาไหล
ออกมา
“คนเลว ฉันไม่ร้องไห้เพราะคุณหรอก?”
จาร ลากกระเป๋าเดินทาง จากไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่าเพียง ไม่กี่ก้าว ก็หันกลับมามอง
เธอเห็นยศพลอยู่ท่ามกลางผู้คน สายตาคู่นั้น ยังมองมาที่ เธออย่างอบอุ่น
เธออยากวิ่งกลับไป แล้วบอกเขาว่า เธอไม่อยากไป ฮ่องกง เธอไม่อยากไปเลย
แต่ว่า เมื่อมีอของเธอจับไปที่ท้องที่ยื่นออกมาแล้ว เธอก็ เดินไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น
เพื่อลูกแล้ว เขาจําเป็นต้องทนเหงาในช่วงเวลาสั้นๆ
บนเครื่องบน จารวีเล่นมือถือไปเรื่อย
เพิ่งจากกับยศพลไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เธอก็คิดถึงเขาแล้ว ทำ อย่างไรดี?
เธออยากได้ยินเสียงเบา อยากฟังเขาค่าเธอ ฟังเขาว่า เธอไง
แต่ว่า บนเครื่องเขาห้ามเปิดเครื่อง เธอทําได้แค่ทนไว้
น้าอาวหัวเราะ “คุณจารวีคะ อีกครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว รอ เราลงจากเครื่องก็โทรหาได้แล้ว”
จารมองน้าอามอย่างเศร้าโศก “น้าอาม ฉันมันไม่ได้เรื่อง เลยใช่ไหม? แค่แปปเดียว ฉันก็คิดถึงเขาแล้ว”
“อิอิ มันเรื่องปกติค่ะ คุณหนู ไม่อยากจากคุณเหมือนกัน ถ้าไม่เพราะว่างานยุ่งมาก เขาต้องไปส่งคุณที่ฮ่องกงเองแน่ๆ แต่คุณก็ไม่ต้องเป็นห่วง ที่ช่องกงทุกอย่างเตรียมไว้หมดแล้ว คุณหนูเป็นผู้ชาย ละเอียด เขาไม่ให้คุณต้องลําบากหรอก”
อย่างไรก็มีน้าอามที่สนิทสนมกันอยู่เป็นเพื่อนเธอ จารวี ค่อยๆวางใจลง คอยจับท้องอยู่บ่อยๆ
“ลูกคะ ตอนนี้แม่อยู่บนเครื่องบิน ลูกรู้สึกไหม? ลูกคิดถึง พ่อไหมคะ ??
จารวีปิดตา คุยกับลูกในท้อง
หลังลงจากเครื่อง มีรถรอรับจารวีอยู่ด้านนอก
ถึงแม้จะแค่บินสั้นๆ แต่จารวีกลับรู้สึกอ่อนเพลียมาก ที แรกตั้งใจว่าจะโทรหายศพลหลังลงขึ้นทันที
แต่ว่าหลังออกจากสนามบิน เธอก็เหลอหลังไปในรถ
ตอนที่ลืมตาอีกครั้ง รถก็จอดอยู่ตรงหน้าบ้านพักตาก อากาศหน้าทะเลแล้ว
“น้าอาม ไม่ใช่ว่าจะไปโรงพยาบาลเหรอ? ที่นี้ทีไหนเนี่ย?”
น้าอามหัวเราะ “คุณหนูได้เชิญหมอจากต่างประเทศที่ดี ที่สุดมาอยู่ที่นี้แล้ว ดูแลคุณโดยเฉพาะ แต่ก็อาจต้องไปโรง พยาบาลอยู่ แต่ว่า พักดูอาการที่นี้ไปก่อน คุณจารวีแค่ท้องไม่ได้ป่วยเป็นโรคร้ายแรง ใช่ไหม?”
จาร มองน้าอามอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ลงรถพร้อมน้
อาม
บ้านพักหลังนี้กับบ้านพักของเมืองริ จากภายนอกก็ไม่ ได้ต่างกันเท่าไร ต่างกันแค่หลังนี้มีกำแพงรอบบ้าน กับบอดี้ การ์ดเฝ้าไว้
“น้าอาม ฉันรู้สึกแปลกๆ ความปลอดภัยของฮ่องกงไม่ เท่าจีนเหรอ? จำเป็นต้องมีกำแพงสูงขนาดนี้เลยเหรอ? ”
คุณจารวีคะ ทําไมคุณคิดมาก ง คุณ โทรหาคุณหนูดีไหม
คะ?”
จาร สายหัว ยังไม่โทรตอนนี้ พวกเราเข้าไปบ้านในกัน เถอะ เหนื่อยจ้ง ฉันอยากอาบน้ำก่อน!”
บ้านหลังไม่ใหญ่มาก ห้องนอนก็ขนาดไม่ใหญ่จนเกินไป ก็มีน้าอามอยู่ด้วยเหมือนเดิม ขาดแค่ยศพล
เธอกับยศพลแยกจากกันแล้ว มีทะเลคั่นกลางอยู่
*สวัสดีครับ คุณจารวี ผมชื่อวิชเตอร์ เป็นหมอส่วนตัวของ
จารวีเพิ่งเดินเข้าบ้าน ก็มีต่างชาติหนวดเฟ้มใส่เสื้อสูทปั๊ม แล้วเดินเข้ามาหาเธอ
จารวีสะดุ้ง ยื่นมือไปเหมือนมัมมี่
ต่างชาติคนนี้ยังหนุ่มอยู่ แต่หนวดเคราพวกนี้เธอไม่ชอบ จริงๆ นัยน์ตาสีฟ้าคู่นี้ส่งสายตายิ้มแย้ม
คุณหมอาซิเตอร์ รอให้คุณจารวีพักก่อน ค่อยมาตรวจ สุขภาพกันเถอะ!” น้าอามเห็นสีหน้าอ่อนเพลียของจาร จึง แจ้งให้ทราบ
“ได้ครับ ไม่รีบร้อน เชิญคุณจารวีตามสบาย!
วิชเตอร์ยิ้มตอบ
จารยิ้มมุมปาก ค่อยๆขึ้นห้อง โดยมีน้าอามตามหลังเธอ
ไปด้วย
ยังดีที่มีน้าอามมาด้วย ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่ชินกับการใช้ ชีวิตร่วมกับคนแปลกหน้า
“น้าอาท เราต้องอยู่ที่นี้นานเท่าไร?”
จาร นั่งอยู่บนเตียง มือทั้งคู่จับ ท้อง คึดถึงความรู้สึก ตอนอยู่น
น้าอามยุ่งอยู่กับการเก็บข้าวของ ยิ้มตอบ “ถ้าคุณจารวี คิดถึงคุณหนูมาก ก็โทรหาคุณหนูเถอะ ไม่แน่ตอนนี้เขาอาจ กําลังเป็นห่วงคุณอยู่?”
“ฉันไม่คิดถึงเขาหรอก!” จารวีไม่ได้โทรศัพท์ เธอวาง โทรศัพท์ลง คอยๆเดินไปที่หน้าต่าง เปิดผ้าม่านออก” มองไป ยังทะเลที่ห่างไกล
ที่จริงบนหาดทรายนี้ ยังมีบ้านพักอีกหลายหลัง ระย่าง
ห้างแต่ละหลังไกลกันพอสมควร
ชายฝั่งของที่นี้เป็นหินซะส่วนใหญ่ ไม่สวยเหมือน ชายหาดของจีน เปรียบเทียบกันแล้ว ที่นี้ดูแห้งเหี่ยวมาก
จารเดินวนไปหลายรอบ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหายศ
รอสายอยู่นาน ถึงมีคนรับสาย
“สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นผู้ช่วยของคุณยศพล อทัศนีย์ค่ะ คุณ
ยศพลประชุมอยู่”
จารวี งไป “ออ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันโทรไปใหม่
“อือ คุณจารวีเหรอค่ะ คุณรอสักครู่นะคะ ดิฉันขอเข้าไป
ถามก่อน”
เมื่อรู้ว่าเป็นน้ำเสียงของจารวี ทัศนีย์เปลี่ยนท่าทีใหม่ ถือ มือถือรีบเดินไปห้องประชุม
จารวีรออยู่นาน ปลายสายถึงมีเสียงของยศพลตอบมา
“ถึงแล้วเหรอ?”
“ไซสิ ถึงแล้ว ที่นี้ไม่เลวเลยนะ ยศพล คุณคิดถึงฉันหรือ
เปล่า?”
จารวีได้ยินเสียงเขา อารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันที
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ