ในห้องรับแขก นิชาภาเป็นเสื้อผ้าใหม่ หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็แต่งเนื้อแต่งตัวให้เรียบร้อย

การฝืนอยู่โดยที่ยาพิษบวกกับร่างกายอ่อนแอ ทําให้เธอ เกือบจะล้มลง

ในกระจก เธอเห็นใบหน้าที่ขีดเขียวของเธอ แววตาหมอง คล้า จาก สดใส กลายเป็นหม่นหมองไม่มีราศี

จากผมที่สวยตรง ก็เริ่มบางๆ เธอใช้มือดึงเบาๆ ผมนั้นก็ หลดลงมาแบบง่ายดาย

เธอยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ แม้แต่ตัวเธอเองยังจําตัว เองเกือบไม่ได้

มือสั่นๆที่เธอจับหวีไว้ ค่อยๆหวีผม ใบหน้าที่สั่นเล็กน้อย พร้อมกับซีดเซียว

ยาพิษนี้ รุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ??

แต่ว่า แค่นึกถึงจารวีจะได้รับผลที่ตามมา ในใจของนิชา การู้สึกสะใจ

เร็วๆนี้ ภายภาคหน้าอีกไม่นาน เธอก็ต้องมาตกอยู่ใน สภาพนี้

ยศพล นายมองดูผู้หญิงที่นายชอบส์ ในวันที่เธอไม่สวย นายจะรู้สึกยังไง
นานมาก กรานิชากาจะค่อยๆเดินออกมา

ฉันสวยไหม??

เธอยิ้มให้เขาด้วยความอ่อนแรง ต่อให้ต้องตาย ยังไงก็ไม่ คอมสมัครใจเท่าไหร่

ยศพลพูดกับเธอด้วยความเย็นชา ยาแก้พิษอยู่ไหน ??

ยศพล เธอพูดกับฉันดีๆไม่ได้เหรอ รักฉันหน่อย ถ้าเป็น อย่างงั้น ไม่แน่ ฉันอาจจะประทับใจ แล้วบอกเรื่องยาแก้พิษ ก็ได้นะ

นิชาภา ม เสียงเธอเริ่มแหม เขากลับไปมีเสียงที่ไพเราะ เหมือนเมื่อก่อนอีกไม่ได้แล้ว

ยาพิษนี้ ถือว่าแรง

อย่าพูดมาก เธออยากกลับที่เหล้าไก่นั้นใช่ไหม ??

ยศพลพูดด้วยความเฉยชาไม่เห็นใจ ทำให้นิชาภารู้สึก ผิดหวัง

แต่ว่า เธอก็ยังท่าเป็นหัวเราะ เพราะเธอรู้สึกว่าการยิ้ม แบบ สวยที่สุด เธอชอบใช้การยิ้มแบบนี้ดึงดูดยศพล

พาฉันกลับไปอีก ?? หึหึ ร่างกายฉันไม่ไหวแล้ว เสียงไอ

นิชาภาไอด้วยความอ่อนเพลีย แววตาของเริ่มซีดเซียว เธอค่อยๆมองไปนอกหน้าต่าง ข้างนอกก็ดูเหมือนปกติทั่วไป พวกเขาดูเหมือนกำลังเร่งรีบ ทุกวันของพวกเขาคือวัน ที่สวยงามเสมอ พวกเขายังมีเวลา ยังมีความสุขให้พวกเขาได้ ใช้

ไม่เหมือนเธอ สุดท้ายเธอก็ต้องตายอย่างทรมาน

ยศพลคีบบุหรี่ที่ยังดูดไม่หมดด้วยความรู้สึกรําคาญ

เร็วๆหน่อย.. ..เธอคงไม่บอกฉันว่า เธอกําลังหลอก

ฉันหรอกน่ะ??

นิซากาเริ่มไม่อยากเล่นตลกกับเขาแล้ว เธอพูดจริงจัง ดี ถ้าเธอสามารถทําสิ่งที่ฉันขอได้ 3 ข้อ ฉันจะให้ยาแก้พิษเธอ

บอกมา !!

ข้อแรก แต่งงานกับฉัน ข้อสอง พาฉันไปฮานีมูน ข้อสาม จดทะเบียนกับฉัน..

ยศพลรีบลุกขึ้น เธอบ้าไปแล้วเหรอ?? อย่าว่าแต่สามข้อ ในสามข้อไม่ว่าจะเป็นข้อใดแค่หนึ่งข้อ ฉันก็ไม่รับปาก นอก ซะจากว่าสมองฉันจะตาย

นิชาภาเห็นท่าไม่มีอะไรจะพูด แต่เธอก็ไม่โกรธ เธอยิ้ม และลุกขึ้น

งั้นก็รบกวนคุณ งฉันต่อไปแล้วกัน

เธอ!!!!!

บศพลโกรธมาก เขาคิงคอเสื้อนิชากาขึ้นมา นิชาภาได้แต่หัวเราะ เธอไม่ตอบโต้อะไร

ให้เขาตั้งคอเธออยู่อย่างงั้น ยิ่งตึงยิ่งแน่น

อากาศในการหายใจเริ่มน้อยลง ยิ่งดึงสีหน้าของนิชาภา ยิ่งแดง หน้าเธอค่อยเปลี่ยนจากสีแดงเริ่มเขียว

คุณขาย ปล่อยมือเถอะ เดี๋ยวเธอจะตายก่อนนะครับ

นิรันริบห้าม คุณขายบีบเธอแบบนี้ต่อไป ผู้หญิงคนนี้ต้อง ตายแน่ ๆครับ

ถ้าผู้หญิงคนนี้ตาย เราจะไม่มีทางได้ยาแก้พิษให้คุณจาร

วินะครับ

บศพลโกรธมาก จนไม่รู้ว่าตัวเองทำรุนแรงแค่ไหน ไม่ นาน ตาของนิชากาแทบจะกระเด็นออกมา เขาถึงยอมปล่อย อ

เมื่อเขาปล่อยมือ นิชาภาเพราะหมดแรงและหมดสติลง

ยศพลยากที่จะญาติดีกับเธอ เขาเกลียดเธอจนอยาก กระทืบเธอให้ตายคาตีน ผู้หญิงที่สมควรตายอย่างเธอ เขา ทําไมถึงเลือกที่จะใช้ผู้หญิงแบบนี้มาเพื่อประชุดจารวีนะ

นิรันเดินไปข้างหน้า เขายื่นมือไปสัมผัสใกล้ๆกับจมูกของ นิชาภา รู้สึกโล่งใจ

เขาค่อยๆลุกขึ้น คุณชาย เธอยังหายใจอยู่

อืม ขังเธอไว้ ดูเธอไว้ให้ดีอย่าให้คาดสายตา ใครก็ตามที่ติดต่อเธอ จดไว้ให้หมด

พลพูดด้วยความเฉยชา เขาไม่เชื่อว่านชาภาจะไม่

กลัวตาย

ช่วงนี้ เขาพยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อทรมานเธอ แต่ไม่ อยากจะเชื่อ เธอจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้

แต่ว่า เธอก็น่าจะกลัวตายบ้างนะ ดูจากยาพิษที่ค่อยๆเริ่ม ที่จะกำเริบ เธอต้องหาทางที่จะไปรักษายาพิษแน่ ๆ

ตอนนี้ นิชากาอยู่บ้านหลังนี้เพื่ออยู่ในการควบคุมของยศ

ไม่เว้นแม้แต่ข้างนอกที่มีคนคอยตาม ทุกซอกทุกมุมใน บ้านหลังนี้ก็ถูกติดตั้งด้วยกล้องวงจรปิด

โทรศัพท์ก็ถูกควบคุม แค่นิซากามีการเคลื่อนไหว เธอก็ จะถูกยศพลจับตามองตลอดเวลา

ท้องฟ้าเริ่มมืด จารวีรอยศพลกลับบ้าน เธอดูเวลาผ่านไป จนตอนนี้จะ สี่ทุ่มครึ่งแล้ว เขายังไม่กลับมา

จารวีปิดทีวี เธอเดินไปห้องอาบนํา ก๋าลังจะอาบน้ำ

เธอเห็นตัวเองในกระจก ปรากฏว่าตอนนั้นมันมีบางอย่าง เปลี่ยนแปลงทําให้เธอรู้สึกกลัวมาก

ในแววตาของเขามองเห็นเป็นเส้นเลือดสีแดง ดวงตาทั้ง สองข้างก็ยังเป็นสีแดง น่ากลัวมาก
จารวิงนิ่งไปสักพัก ทําไมถึงเป็นแบบนี้??

เธอดึงผมที่ยาวของเธอด้วยความเจ็บปวด ในมือของเธอ รู้สึกแปลกยิ่งทําให้เธอรู้สึกกล้า

มือสองข้างเต็มไปเส้นผม

เธอลืมตาขึ้นด้วยความกลัว ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้น??

เพื่อเป็นการยืนยันว่าฝันไป เธอเอามือสองข้างดึงผมของ ตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

ผมของเธอถูกเธอดึงออกมาเป็นคํา ๆ

นํ้าตาแห่งความกลัวไหลรินออกมาจากใบหน้าของเธอ น คือความฝัน นี่คือความฝันแน่ ๆ

ตื่นขึ้นมาสิ !!!!!!!

การกระทําของจารวี ผมสีดำที่ร่วงหล่นกองอยู่ที่พื้น เธอ ตกใจมาก เธอตกใจไปกองอยู่ที่พื้น เก็บผมที่ตกยุ่งเหยิง เธอ ตกใจจนสั่นไปหมด

เธอใช้แรงหยิกหน้าตัวเอง เพื่อจะให้ตัวเองตื่นจากความ

เจ็บจัง ความรู้สึกเจ็บ ทําให้เธอรู้ว่า เธอไม่ได้ฝันไป ทั้งหมดนี่คือเรื่องจริง

.ธอร้องเสียงดังด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง
เธอต้องเป็นโรคอะไรอะไรแน่ ๆ เธอรู้สึกเหมือนสัมผัสได้ ว่า เป็นโรคที่ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่

ก็อกๆๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูของน่าอาม

คุณหนู คุณหนู เป็นไรไหมค่ะ

การกระทําของจาร ทำให้น้าอามตกใจไปด้วย ไม่นาน เธอถึงตั้งสติได้

ให้น้าอามรู้ไม่ได้ จะให้ยศพลรู้เรื่องไม่ได้

จารวีเก็บผมที่กองอยู่ที่พื้น ยัดใส่ถังขยะ เธอดึงทิชชูมา ปิดข้างบน เช็ค ตาบนใบหน้า แล้วก็เปิดประตู

น้าอางเคาะประตูอยู่นาน เธอตกใจมาก

เมื่อจารวีเปิดประตู เธอก็รีบกระโดดเข้ามา

คุณหนู เกิดไรขึ้นค่ะ ??

จารวีก็มหน้าลง เธอแกล้งเหมือนหาไรสักอย่าง เธอไม่ กล้าให้น้าอามเห็นดวงตาของเธอ

แมลงสาปค่ะ น่าจะหนีไปแล้วล่ะค่ะ

จารวี ไปตรงนั้น น้าอามรีบเข้าไปหา จารวีฉวยโอกาสนี้ เดินออกมา

เธอไม่พูดอะไรมาก มุดไปที่ผ้าห่ม
เธอคลุมทั้งตัว ตกลงเธอเป็นอะไร ??

น้าอามหาไปแล้วรอบหนึ่ง แต่ก็ไม่เห็นแมลงสาป เขาเดิน ไปที่ห้องนอน จารหลับไปแล้ว

คุณหนู คุณนอนแล้วเหรอ ??

ไม่มีเสียงตอบกลับ น้าอามถอนหายใจ เดินออกจากห้อง นอน เธอค่อยๆปิดประตูลง

จาร รู้สึกกลัวมาก เธอรีบเข้าอินเตอร์เน็ต เพื่อหาอาการที่ เธอเป็นอยู่

เธอหาอยู่พักใหญ่ๆ แต่ก็ไม่พบข้อมูลที่กเธอต้องการ จาร

วีรู้สึกผิดหวัง

ตั้งแต่ที่เธอตั้งครรภ์จนถึงตอนนี้ เธอก็นอนโรงพยาบาล อยู่หลายครั้ง ทำไมหมอถึงไม่บอกอะไรเธอเลย

หรือว่าเธอจะคิดมากไปเอง

จารวี นอนอยู่พลิกไปพลิกมา นอนยังไงก็นอนไม่หลับ

เกือบ ๆ ประมาณเที่ยงคือ ยศพลถึงจะกลับมา

จารวีนแกล้งนอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม เขายื่นมือออกไป สวมกอดเธอไว้

เขาเอาหน้าซบลงไปที่แผ่นหลังของเธอ ได้กลิ่นกายความ หอมจากตัวเธอ
มือของเขาที่สัมผัสในกายเธอ เขาลูบเบา ๆ ด้วยความ

อ่อนโยน

อยู่นาน เขารู้สึกถึงความผิดปกติ เขาเอามือออกมา

เขาเปิดไฟในโทรศัทย์ ค่อยๆวางลง

ความรู้สึกเจ็บปวด ค่อยๆกลั่นออกมาจากใจ ความเครียด ความเจ็บปวดจากความรู้สึกกลัว

ในมือของเขา เต็มไปด้วยเส้นผมสีดำ เหมือนฤดูใบไม้ผลิ

ล่วงหล่นลงมา

ไม่ว่าเขาจะเป็นห่วงแค่ไหน พยายามแค่ไหน แต่ว่ายาพิษ ไม่สามารถห้ามไม่ให้เกิดขึ้นได้

ความรู้สึกเจ็บปวดนั้น เขาไม่มีแรงที่จะรับมันได้ ตัวที่ร่าง ใหญ่ของเขากําลังสั่น

ยศพล แสงไฟแสบตามากเลย กวนเวลาฉันนอน

จารวีเธอไม่ได้นอน เธอนอนหันหลัง ไม่เห็นการกระทำ ของเขา แต่แค่สงสัยตึกขนาดนี้ เขาเปิดไฟมือถือทําไม เขา เปิดไฟมือ ถือหาไม อยากหันกลับมาดู แต่ก็กลัวเขาจะเห็นสิ่ง ที่เธอกำลังเป็น

ทําได้ก็แค่ไม่รู้อะไรเลย

ยศพลตกใจ เขา นโทรศัพท์กลับมาที่ตัว เอามือกุมไว้ แล้วก็ปิดไฟลง
ค้ก เขาเริ่มเอามาห้านิ้วที่มองไม่เห็นในความมืด

ตพลกลับไปนอนอีกครั้ง เขากอดเธอ เขาค่อยๆพูด ยัง

ไปนอนอีกเหรอ ??

อืม เมื่อกี้หลับแล้ว แต่เพราะเธอกวนฉันเลยตื่นเลย

จารวีค่อยๆหันกลับมา เธอเอาใบหน้าซุกลงที่อกของเขา

กลิ่นความหอมของเธอ สลับกับกลิ่นตัวของเขา

ยศพลขยับตัวลงมาให้อยู่ลำดับเดียวกับเธอ แล้วจูบเธอ

จารพยายามผลักออก ออกมาจากอกของเขา

จารวียื่นมือไปจับหน้าเขา จับหน้าผาก จมูก คิ้ว แล้วก็ปาก

นี่คุณกําลังล้อผมเล่นเหรอ ยศพลพูด

พูดว่าจะชดเชยที่ผ่านมา รอยยิ้ม น่าเกลียด อย่าเล่น อย่า เล่น ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ

บศพลกําลังสอดมือเข้าไปในเสื้อในของเธอ เขาค่อย ๆ บอกนั้น

การหายใจของเขาเริ่มแรงขึ้น

ที่รัก มีอะไรรอให้ผมว่างก่อนแล้วค่อยคุย

นี่ ไม่เอา คนบ้า คนผีทะเล

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ