ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เดินมาที่ห้องรับแขกอย่างเซ็กซี่

เธอก็มนั่งกับพื้น พิงอยู่ข้างกายยศพล ใบหน้ายิ้มแย้ม

ยศพล คุณยังรักฉันอยู่ใช่ไหมคะ?”

ยศพลอมยิ้ม ยื่นมือหยิบแก้วไวน์มา “ดื่มนี่ก่อน จะยิ่งได้ อารมณ์”

มือเล็กเรียวของนิชาภาถือแก้วไวน์ไว้ มองยศพลอย่าง เอียงอาย แล้วไวน์จนหมด

ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทำให้หน้าเธอแดงระเรื่อ เมื่อ แอลกอฮอล์ไหลผ่านคอ ผ่านร่างกายอันขาวอวบ ไหลจนถึง ผ้าเช็ดตัว หลวมๆที่ห่อหุ้มหน้าอกอวบอิ่ม ภาพนั้นช่างทําให้ เลือดคนมองจูบฉีดขึ้นมาทันที

นิชากามองไปยังยศพล ที่กําลังจ้องมองเธออย่างร้อนรุ่ม

เธอปลดผ้าเช็ดตัว ร่างขาวอวบอิ่มเผยอยู่ตรงหน้ายศพล เธอเลื่อนตัวมานั่งบนบายศพล แล้วยื่นมือปลดซิมกางเกง

เขารีบใช้แรงผลักเธอใบหน้าหล่อเหลาเปลี่ยนเป็น เยือกเย็นและโหดร้าย เขาหยิบผ้าเช็ดตัวโยนไปบนตัวเธอ

“เอาผ้าห่มตัวไว้ ทําแบบแต่จะยิ่งทำให้ผมรังเกียจคุณ
ในใจนิชากา…อับอายยิ่งนัก รีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่มกาย

“ยศพล คุณไม่ชอบร่ายกายของฉันหรอคะ?”

ยศพลเดินหน้าอย่างโหดเหี้ยม แล้วใช้มือบีบคางเธอ มอง อย่างเครียดแค้น

“ไวน์ที่ดื่มเข้าไปเมื่อกี้ มีเลือดเธอผสมอยู่ นั่นก็ หมายความว่า ตอนนี้พิษกำลังกระจายไปทั่วร่างเธอ ฉันกับ เธอล้วนรู้ดีว่า พิษ แบบนั้นร้ายแรงขนาดไหน ตอนนี้เรามา คุยกันตรงๆดีกว่า คุณให้ความร่วมมือหน่อย ไม่งั้น เราสองคน ใครก็ไม่ได้รับผลดี ”

คําพูดของยศพล ทำให้ความหวังทุกอย่างของนิชาภาสูญเ

ละลาย

นิชากามองเขาอย่างตกใจ เธอรีบวิ่งไปยังห้องน้ำ ชะโงก ลงชักโค แล้วพยายามอ้วกออกมาอย่างที่สุด

แต่ไวน์ ปกติก็เป็นเหมือนนา ดื่มลงท้องแล้ว แปบเดียวก็ มซับกลายเป็นเลือด จะอ้วกออกมาได้อย่างไร

อ้วกอยู่พักหนึ่ง ก็ไม่มีไรแล้วออกมา นซาภาลัมนั่งกับพื้น อย่างทรมาน

เสียงดังบาตานของยศพลก็ดังขึ้น

“จําไว้ นี่แค่เริ่มต้น ความทรมานทีจารวีได้รับ ฉันจะเอา คืนจากเธอพันหมื่นเท่า ฉันรับรอง ว่าเธอจะมาชีวิตอยู่อย่าง ทรมานยิ่ง กว่าตาย”พูดที่เด็ดขาดของเขา ทำให้ความหวังเธอแตกละลาย

อย่างละเอียด

เธอรักเขา เธอรักเขาถึงขั้นยอมลดตัวลงอย่างต่ำต้อย คิด ไม่ถึง เพื่อผู้หญิงคนนั้น เขากลับลงมือกับเธออย่างเลือด

ผู้ชายคนนี้ โหดร้ายกว่าที่เขาคิดไว้มาก

นิชาภา ไหลอย่างเจ็บใจ เหมือนโลกใบนี้กำลังพัง ทะลาย ทันในนั้น เธอลุกขึ้น หัวเราะใส่หน้ายศพล เสียง หัวเราะช่างน่าสมเพชยิ่งนัก “คุณกับฉันขนาดนี้….คุณทํา กับฉันถึงขนาดนี้…” ยศพลยื่นมือบีบคอเธอ พูดอย่างเยือก เย็น “บอกมา ยาพิษอยู่ที่ไหน เธอทั้งสองจะได้รอด ถ้าเธอ ไม่พูด รับรองว่าเธอจะได้ตาย ก่อนแน่” สายเขาอย่างโกรธแค้น “ในเมื่อไม่ได้ความรักจากเธอ มีชีวิตอยู่ จะมีความหมายอย่างไร? ตายไปก็ยังมีเพื่อน คุ้มล่ะ…” ยศ พลยิ่งโมโหกับคําพูดของเธอ ยื่นมือตบหน้าเธออย่างจัง “เพี ยะ” ใบหน้าขาวเรียว ประทับด้วยรอยแดงห้านิ้ว “จําไว้ ถ้า ยังคิดพูดถึงจารวี ฉันเก็บเธอก่อนแน่” “ใช่หรอ?” สายตา ยศพลจริงจัง เขาตรงเข้าไปเธอออกมา “ดูซิว่า ฉัน จะมีวิธีจัดการเธอไหม” ยศพลมองอย่างเหี้ยมโหด จาร ไม่หลับ ในฝัน เธอเห็นหน้ายศพลเต็มไปด้วยเลือด เธอตกใจ ลืมตาอยู่พักหนึ่ง ถึงรู้ว่าข้างกายมีอีกคนนอน อยู่ เขานอนหลับแล้ว แขนของเขาวางบนตัวเธอ กอดเธอ ไว้แนบอกอย่างแนบแน่น

จารวี นที่มุมปาก แล้วขยับเข้าใก็ล แนบชิดอ้อมอกเขา แล้วค่อยๆหลับไป

ในขณะนั้น ความสมบังเกิดใจ ช่างมีความสุขยิ่งนัก ตื่นมาตอนเช้าตรู่วันที่สอง จารวีกลับไม่เจอคนข้างกาย แล้ว อย่างกับเมื่อคืน เป็นเพียงความฝัน น้าอามเข้ามา ทําความสะอาดห้องนอน “สวัสดีตอนเช้าค่ะ คุณจารวี”

จารวีพยักหน้า “น้าอาม ยศพลล่ะคะ? “คุณผู้ชาย บอกว่าช่วงนี้งานยุ่ง ให้คุณไม่ต้องเป็นห่วง มีธุระอะไรให้ โทรศัพท์ไปหา ท่านออกไปตั้งแต่หกโมงกว่าแล้วค่ะ” จารวี คิ้วขมวด เช้าขนาดนี้เลยหรอ? “ใช่ค่ะ คุณจารวีคะ เมื่อเช้า คุณชยรพโทรมาค่ะ…น้าอามไม่กล้าพูดมาก กลัวทำให้จารวี โมโห “เรื่องอะไร?”

“บอกว่าไม่ค่อยสบาย แล้วถามคุณจารวีอยู่ไหมค่ะ” “ไม่ ค่อยสบาย?” จารวีคิ้วขมวด ลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำ ล้าง หน้าแปรงฟัน เงยหน้าส่องกระจกมองตัวเอง เหมือนมีอะไร ผิดปกติ

ทั้งตัวดูเหมือนซีดเซียว เหมือนคนนอนไม่อิ่ม จารวีตก น้าเบ็มรดหน้า เพื่อให้ตัวเองตื่น ในใจยังนึกถึงเรื่องชยรพ เลยไม่ได้ใส่ใจตนเองมากมาย

“คุณจารวีจะไปเยี่ยมคุณชยรพไหมคะ?” น้าอามถามเพื่อ

จาร ตอบอย่างเฉยเมย แล้วลงไปทานอาหารเช้า ทาน เสร็จแล้วก็นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา ไม่พูดถึงว่าจะกลับบ้านเมื่อ ไหร่

จนถึงเที่ยงวัน จารวีถึงนึกขึ้นได้ เธอรีบหยิบมือถือใส กระเป๋า น้าอาม ฉันกลับบ้านแปบนะคะ กายศพลถาม ให้ บอกว่าฉันอยู่บ้านนะ”
“ค่ะ คุณจารวี คุณไปคนเดียวได้จริงหรอคะ?”

วางใจเถอะค่ะ ฉันกลับบ้าน ไม่ได้หนีออกจากบ้าน ไม่ ต้องห่วงค่ะ” น้าอามอมยิ้ม เมื่อจารวีออกจากบ้านแล้ว เธอก็ ยังคงโทรศัพท์หายศพล บอกเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น กันไว้ เผื่อเกิดเรื่องขึ้นอีก ยืนอยู่บนถนนที่คุ้นเคย จารวีเมอลอย นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้กลับมา เมื่อก่อน เธอคิดว่าที่นี่ เป็นที่ที่อบอุ่นและมีความสุข เธอนึกถึงตัวเองที่กอดพ่ออยู่ รู้สึกว่าตัวเองยังมีความโชคดีอยู่ แต่ตอนนี้ เมื่อต้องยอมรับ สถานะของตน ก็ยังคงรู้สึกทรามาน

นานสักพัก เธอจึงหายใจเข้าปอดล็กๆ แล้วค่อยๆเดินเข้า บ้านไป ในใจยังคงหลงเหลือสิ่งที่ตัดขาดไม่ได้ เธอมายืน อยู่ตรงหน้าบ้านตนเอง ยืนอยู่ตั้งนาน ถึงคิดได้ว่าไม่ได้เอา กุญแจมา กำลังลังเลว่าจะกดกริ่งไหม ประตูก็กำลังเปิด ซยรพยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าเธอ

วินาทีที่เห็นจารวี ในตาพล่ามัว น้าตาเออ ใบหน้ายิ้มอย่าง คําตอบ “จาร กลับมาแล้ว รีบเข้ามา รีบเข้ามา…” จารวีก็ม ศีรษะ ก้าวเท้าเข้ามาอย่างยากลําบาก เมื่อเข้าในบ้าน ก็พบ บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารมากมาย จาร ตลิ่งนิดนึง ซยรพยังใส่ผ้ากันเปื้อน เขากำลังยุ่งอยู่กับเตรียมถ้วยให้จาร 3 “รีบมา รีบมามากินข้าวกัน พ่อทําอาหารที่หนูชอบทานทั้ง นั้น….. จารวิ่งุนงง ถามว่า “คุณไม่สบายหรือเปล่า?” ชยรพ อึ้ง วางถ้วยชามในมือ หน้าตาไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ

“ไม่มี พ่อไม่ได้ป่วย พ่อแค่….รู้สึกว่าเราสองคนไม่ได้ทาน เข้าด้วยกันนานแล้ว…” ชยรพพูดๆอยู่ น้ำเสียงก็แหบ “พ่อ คิดถึงลูกมาก ขอโทษนะ จารวี ลูกให้โอกาสพ่ออีกสักครั้ง
“ค่ะ คุณจารวี คุณไปคนเดียวได้จริงหรอคะ?”

“วางใจเถอะค่ะ ฉันกลับบ้าน ไม่ได้หนีออกจากบ้าน ไม่ ต้องห่วงค่ะ” น้าอามอมยิ้ม เมื่อออกจากบ้านแล้ว เธอก็ ยังคงโทรศัพท์หายศพล บอกเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น กันไว้ เกิดเรื่องขึ้นอีก ยืนอยู่บนถนนที่คุ้นเคย จารวีเมอลอย นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้กลับมา เมื่อก่อน เธอคิดว่าที่นี่ เป็นที่ที่อบอุ่นและมีความสุข เธอนึกถึงตัวเองที่กอดพ่ออยู่ รู้สึกว่าตัวเองยังมีความโชคดีอยู่ แต่ตอนนี้ เมื่อต้องยอมรับ สถานะของตน ก็ยังคงรู้สึกทรามาน

นานสักพัก เธอจึงหายใจเข้าบ่อคลึกๆ แล้วค่อยๆเดินเข้า บ้านไป ในใจยังคงหลงเหลือสิ่งที่ตัดขาดไม่ได้ เธอมายืน อยู่ตรงหน้าบ้านตนเอง ยืนอยู่ตั้งนาน ถึงคิดได้ว่าไม่ได้เอา กุญแจมา กำลังลังเลว่าจะกดกริ่งไหม ประตูก็กำลังเปิด ซยรพยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าเธอ

วินาทีที่เห็นในตาพล่ามัว น้ำตาเออ ใบหน้ายิ้มอย่าง จาร กลับมาแล้ว รีบเข้ามา รีบเข้ามา” ศีรษะ ก้าวเท้าเข้ามาอย่างเมื่อเข้าในบ้าน ก็พบ บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารมากมาย จาร ตล็งนิดนึง ชยรพยังใส่ผ้ากันเปื้อน เขากำลังยุ่งอยู่กับเตรียมถ้วยให้จาร วี “รีบมา รีบมา มากินข้าวกัน พ่อทำอาหารที่หนูชอบทานทั้ง นั้นจาร งุนงง ถามว่า “คุณไม่สบายหรือเปล่า?” ชยรพ วางถ้วยชามในมือ หน้าตาไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ

“ไม่มี พ่อไม่ได้ป่วย พ่อแค่รู้สึกว่าเราสองคนไม่ได้ทาน เข้าด้วยกันนานแล้ว…..ชยรพพูดๆอยู่ น้ำเสียงก็แหบ “พ่อ คิดถึงลูกมาก ขอโทษนะ จารวี ลูกให้โอกาสพ่ออีกสักครั้งได้ ไหม ต่อพ่อจะไม่ทําเรื่องแบบนี้อีก” “ที่แท้คุณใช้เองรู้สึกผิด

ค้ดไม่ถึง ตอนนี้ฟอกลับหลอกเธออีกแล้ว อ้างความเจ็บ ป่วยหลอกเธอกลับบ้าน “ขอโทษ จารวี พ่อแค่อยากเจอลูก ลูกอย่าโกรธเลยนะ พ่อทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลย…. จาร เดินถอยหลัง “ฉันไม่ใช่ลูกคุณ นับตั้งแต่ที่คุณขายฉัน เรื่องนี้ ก็กลับมาแก้ไขไม่ได้แล้ว ไม่ว่าฉันกับคุณจะมีหรือไม่มีความ สัมพันธ์ทางสายเลือด คุณก็ได้ขายลูกสาวตัวเองไปแล้ว จะ ไม่มีอีกแล้ว” “จารวี พ่อแค่อยากเก็บออมเงินไว้ให้ลูก พ่อ แก่แล้ว ตำแหน่งหน้าที่การงานไม่สำคัญกับพ่อแล้ว…..” ขย รพคร่ำครวญอย่างคน ชรา จารยิ้มอย่างเยือกเย็น “จะไม่ สำคัญยังไง?” คุณยังสามารถเลี้ยงดูชู้รัก อีกทั้งยังสามารถมี ลูกชายหรือลูกสาวได้อีก คุณไม่จำเป็นต้องมาหาฉัน

จารวีหันหลังกลับอย่างโมโห ชยรพรีบดึงเธอไว้ “จาร ลูกจะให้อภัยอีกสักครั้งไม่ได้หรอ?” “ขอโทษค่ะ ฉันให้อภัย คุณไม่ได้” จารวีพูดจบ แล้วหันหลังกลับ ในใจเธอสับสน มาก ครั้งแล้วครั้งเล่าที่โดนชยรพหลอก เธอเสียใจมาก ทําไม เธอต้องกลับมา? ทั้งที่รู้ว่าโดนหลอก เธอก็ยังกลับมาอย่าง โง่โง่

จารวีเดินอย่างรวดเร็ว ราวกลับมีมารซาตานวิ่งไล่ตาม หลัง จนเธอต้องรีบวิ่งให้ห่างไกลสถานที่มืดมนนี่ เธอไม่เอา พ่อ เธอไม่เคยมีพ่อ……. จารวี รีบเดินไปยังประตูใหญ่ เธอ วิ่งอย่างโกรธเคือง ทันใดนั้น เสียงชยรพด้งก็องมาทางข้าง หลัง

“จาร……จาร… จารวียิ้มเย้ย เธอจะไม่หันหลังกลับ เธอจะไม่เชื่อพ่ออีก ในโลกนี้ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่โดนหลอก ได้ถึงสามครั้ง ทันใดนั้นจารวีโดนแรงหนึ่งผลักเธอออกไป เธอโซเซล้มลงกับพื้น เสียงเบรกรถดังก็องมาจากข้างห