“น้าอาม เปิดประตูให้ฉันดูหน่อย เป็นหมาป่าอะไร?” จารวี ต้องการที่จะเปิดประตูให้ได้

น้าอามทำอะไรไม่ถูก ยิ่งอยู่เธอก็ยิ่งดูกระวนกระวาย ทําให้จารวียิ่งทวีความสงสัย

“คุณจารวีคะ เห็นทีจะไม่ได้ค่ะ”… าอามกลัวจนเหงื่อ

แตก

จาร หน้าบึง ความอยากรู้อยากเห็นยิ่งมีมากขึ้นอีก ยิ่ง ท่าตัวมีลับลมคมในยิ่งทำให้เธอต้องดูให้ได้

……..ไม่ยอมเปิดใช่ไหม งั้นฉันเปิดเอง ” ….

จารวีถอยหลังหลายก้าว แล้วถือเก้าอี้กลับมา โยนไป

ประตู

น้าอามตกใจจนหน้าซีด รีบเข้าไปห้าม “ได้ค่ะ คุณจาร วี ดิฉันเปิดให้ก็ได้ค่ะ” เหอะ….คุณจารวีทำไมถึงเป็นคนที่ ใจร้อนและ รุนแรงแบบนี้

จารวีถอยหลังก้าวหนึ่ง ให้น้าอามนำกุญแจมาเปิดประตู

อย่างสั้นๆ

“คุณจารวีคะ เรื่องนี้ถ้าคุณผู้ชายโกรธ คุณต้องช่วยดิฉัน ด้วยนะคะ”

จารวีมองน้าอาม แล้วพยักหน้า เมื่อผลักประตูมองเข้าไป
เตียงนอนในห้องโดนแยกชนส่วนออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็

ไม่รู้

เห็นเพียงกรงเหล็กขนาดใหญ่ บนกรงเหล็กขนาดใหญ่ คลุมไว้ด้วยผ้าสีน้ำเงิน มองเห็นไม่ค่อยชัดว่าข้างในมีอะไร

“คุณจารวีเห็นไหมคะ ข้างในมีหมาป่าจริงๆ……….อาม พูดขึ้นอย่างความหวาดกลัว

จาร มองอย่างเงียบๆแบบหนึ่ง แล้วค่อยๆถอยหลังออก

มา “ล็อคไว้

“ได้ค่ะ” น้าอาม บล็อคประตูห้องรับแขกอีกครั้ง

ตอนคํา ยศพลกลับมาก็ดึกแล้ว เนื้อตัวเต็มไปด้วยกลิ่น เหล้า เสื้อผ้ายับเยิน

ณ ตอนนั้น จารวีทานข้าวเย็นเรียบร้อยแล้ว นั่งดูทีวีอยู่ บนโซฟา ในมือถือรีโมทเปลี่ยนช่องอย่างใจลอย

ยศพลยกขาเธอมาลูบคลํา แล้วค่อยๆดึงร่างมาแนบอก

“ทําไมยังไม่นอนครับ?” ในสายตาเขา คือให้เธอกินแล้วก็

นอน กินแล้วก็ นอน…. จารวียื่นหน้ามองเขา “คุณไปทะเลาะกับใครมา? บนเสื้อ นั้นไปโดนอะไรมา?

ยศพลรีบหลบสายตา ถอดสูทออกอย่างปกปิด แล้วโยน สูทให้นิรัน “ไม่มีไรครับ แค่โดนฝุ่นนิดหน่อย มาให้ผมอุ้มคุณ ไปนอนตี กว่า”
พลเพิ่งเข้าแค่สามนาที เขาก็อดทนรอไม่ไหว

พา

ในใจจารวีรู้สึกไม่ค่อยดี ผู้ชายคนนี้ มีเรื่องอะไรปิดบังเขา หรือเปล่า?

ตั้งแต่จากดนวัตมา เธอก็ตั้งใจที่จะใช้ชีวิตอยู่กับเขา ลอง ที่จะรักเขา ยอมรับเขา ให้ทั้งสองมีวันเวลาที่อบอุ่นบ้าง

แต่ จารวีเพิ่งรู้ว่าตอนเองช่างไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าทำไม มัก

จะรู้สึกว่ายศพลมีเรื่องปิดบังเธออยู่ “ฉันยังไม่ง่วง เดี๋ยวค่อยนอนเถอะคะ” ยศพลอุ้ม

ห้อง ไม่สนใจว่าจารวีจะง่วงหรือไม่

นิ่ง สายตาจ้องมอง ยศพลวางจารวีบนเตียง แล้วดึง ผ้าห่มมาห่มให้อย่างดี

ทั้งสองนอนอยู่บนเตียง สบตากัน จนจารวีหาว บิดขี้เกียจ กอดหมอนแล้วหลับตา

ฉันง่วงล่ะ ฉันนอนก่อนนะคะ”

ยศพล มอย่างพอใจ ยื่นมือลูบไล้ผมของเธอ ความอ่อน ไหวในใจเขาค่อยๆบังเกิด

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ในใจเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นอยู่ยิ่งเลว

ร้าย

แต่ ต่อให้เลวร้ายแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าแสดงออกให้จารวี เห็น ถ้ายังเป็นเหมือนเมื่อก่อน ความประพฤติของเขาจะยิ่ง
ทําให้เธอ ไม่สบายใจ

ซึ่งแบบนี้อาจเป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง ดังนั้น ต่อให้เขาโกรธ แค่ไหน อย่างน้อยต่อหน้าเธอ เขาจะต้องแสดงออกถึงความ เป็นลูก ผู้ชาย

จารวีนอนคดเหมือนแมว ท่านอนน่าเอ็นดู

เขายื่นมือลูบไล้เส้นผมเธอ ความอบอุ่นแบบนี้ค่อยๆจาง

หาย

ต้องมีสักวัน เธอจะเป็นเหมือนอากาศ หายสาบสูญไปจาก

ชีวิตเขา

ปล่อยให้เรื่องน่าเศร้าแบบนี้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา เขา กลับทําอะไรไม่ได้…….

เมื่อจารวีนอนหลับแล้วเท่านั้น เขาถึงสามารถปลดปล่อย อารมณ์ตนเองออกมา และตอนนี้เขาหน้าคร่าเครียด คิ้วบน กันจนจะ สามารถฆ่าแมลงวันตาลได้เป็นแถว

เห็นจารวีนอนหลับสนิทแล้ว ยศพลถึงลุกขึ้น ออกไป อย่างเบาไม้เบามือ ปิดไฟ ปิดประตูห้องนอน

เห็นว่าเวลายังเข้าอยู่ เขายืนสูบบุหรี่อยู่ในห้องโถงชั้น

หนึ่ง แล้วมองบรรยากาศยามคืน

น้าอามเดินมาถึงข้างหลังเขาอย่างเงียบๆ

“คุณผู้ชายคะ วันนี้คุณจารวีเข้าไปในห้องนั้นแล้วค่ะ”
ยศพลหันกลับมามองด้วยสายตาอาฆาตน่ากลัว เธอ เห็นอะไรบ้าง?”

“ดิฉันทําตามที่คุณผู้ชายสั่ง บอกเธอไปว่าข้างในขังหมา ไว้ตัวหนึ่ง เธอดูแปบเดียว แล้วก็เดินออกมา”

“ต่อไปมีเรื่องอะไร ให้รีบรายงานก่อน” เสียงยศพลพูด อย่างเยือกเย็น

ณ ตอนนี้ ตรงมุมตึกชั้นสอง มีเงาร่างน้อยๆหลบอยู่

จารวีพิงผนัง นอนราบกับพื้น ค่อยๆซ่อนตัวเองอยู่ใน

เธอได้ยินคําสนทนาของน้าอามกับยศพลแล้วทั้งหมด

เธอได้ยินแล้ว สิ่งที่อยู่ในกรงเหล็กในห้องนั้น ไม่ใช่หมา แน่นอน

แล้วเป็นอะไร? จารวีคิดไม่ออก เธอจึงยังนอนราบกับพื้น เหมือนเดิม

มองดูยศพลสูบบุหรี่มวนแล้วมานเล่า ใบหน้าที่หล่อเหลา เต็มไปด้วยควัน เหมือนคนที่โดนหมอกควันปกคลุมอยู่

มองดูยศพลสูบบุหรี่มวนแล้วหวนเล่า ใบหน้าที่หล่อเหลา เต็มไปว่าควัน เหมือนทั้งตัว ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกควันดำ ทั้งดู ห่างไกล ลึกลับ เหมือนเขาใช้ชีวิตอยู่ในโลกแห่งความ มีด ซึ่งเธอไม่อาจเอื้อมถึง

จำได้ว่าเมื่อก่อนที่รู้จักเขา เขาจะร่าเริงยิ้มแย้มตลอดดวงตาสดใส ไม่แฝงความเคร่งเครียด

ภาพเขาในอดีต ก็ไม่ได้สูบบุหรี่จัดแบบนี้

เขาต้องมีเรื่องปิดบังเธออยู่แน่ๆ แล้วมันคืออะไร?

ความสงสัยดั่งแนวผ่านเข้ามาในเบื้องอก แต่เธอก็ทําอะไร ไม่ได้ ทำได้แค่รออย่างเงียบๆ

เขายืนสูบบุหรี่อยู่แบบนี้ เป็นชั่วโมงกว่า จนถึงเสียงเข็ม นาฬิกาตงตอนเที่ยงคืน เขาจึงหมุนตัวเดินไปทางห้องรับแขก ตีกหนึ่ง

ในห้องนั้น เมื่อก่อนเคยเป็นห้องนอนของกิรพล แต่ตอนนี้ กลายเป็นห้องโล่งๆ

เมื่อตอนกลางวันที่เห็นกรงเหล็กนั้น ยังติดตาอยู่ในความ คิด โคมไฟในห้องรับแขกยังสว่างอยู่ จารวีไม่กล้าเสี่ยงเดิน ลงไป เธอรู้ ว่าถ้าลงไปแบบนี้ นิรันหรือบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ หน้าประตูต้องเห็นเธอแน่

ด้วยนิสัยของยศพล จะต้องหาเหตุผลต่างๆมากลบกลิ่น

เธออีก

สุดท้ายเธอก็ไม่ได้เห็นอะไรอยู่ดี

รออยู่สักพัก ก็มีบอดี้การ์ดหลายคนวิ่งเข้ามา พวกเขาเดิน เข้าไปในห้องรับแขก

ยศพลเดินมาถึงเป็นคนสุดท้าย เขาเดินมาหยุดที่หน้าห้อง รับแขก แล้วก็มองขึ้นมาตรงบันได
จารวีใจเต้นเร็วขึ้น รีบหดตัวถอยหลังไป กล้วยศพลเห็น

เธอ

ผ่านไปนานสักพัก เธอโผล่หัวออกมาอีกครั้ง พบว่าใน ห้องรับแขกโล่ง ไม่มีแม้เงาของยศพล

ในห้องใต้ดินที่มืดมิด ยศพลกำลังเดินเข้าใกล้กรงเหล็ก นั้น ผ่านไปเนิ่นนาน เขาถึงใช้มือเปิดผ้าคลุมกรงเหล็ก

เงาร่างผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้า

“รู้สึกยังไงบ้าง?” ยศพลถามอย่างเยือกเย็น

นิชาภาใส่เสื้อกรามสีนํ้าเงิน กางเกงยีน ผมเผ้ายุ่งเหยิงอยู่ บนบ่า หน้า ด เมื่อเธอมองเห็นยศพล หน้าตาก็ยังคงยิ้มแย้ม ให้อย่าง เคย

ยศพล คุณมาหาฉันแล้วหรอคะ?”

รอยยิ้มใสชื่อนั้น ทำให้คนมองเห็นถึงความหม่นหมอง

กรงเหล็กมีความสูงแค่เมตรกว่า นิชากาจึงทำได้แค่ คุกเข่าหรือนั่งอยู่ข้างใน ไม่สามารถที่จะยืนตรงได้

เธอโดนยศพลขังอยู่ในนี้สัปดาห์กว่าแล้ว เธอเป็นลูกผู้ดี มีสกุล ถูกเลี้ยงดูอย่างถะนุถนอมตั้งแต่เล็ก ไม่เคยจะต้องมา ทนนํามาก แบบนี้

แต่ ณ เวลานี้ เธอไม่ได้ออกถึงความไม่พอใจเลย

เธอรักเขา เธอรักเขาอย่างบ้าคลั่ง ถึงแม้จะต้องตายเพื่อเขา เธอก็ยอม

สายตายศพลเต็มไปด้วยความมืดมิด พูด เธอใช่ไหมที่

วางยาจาร 2″

นิชากาทําหน้าเหมือนโดนใส่ร้าย “ไม่ค่ะ คุณเข้าใจฉันผิด แล้วค่ะ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ ยศพล ถึงฉันจะรักเธอ เพื่อความรัก ฉันก็ไม่ ต้องทําถึงขนาดนั้นนะคะ คุณน่าจะรู้ดี ฉันไม่ทำแบบ นั้น ยศพล ฉันเป็นผู้หญิงยังไง คุณน่าจะรู้ดีที่สุด”

ยศพล มอย่างเยือกเย็น หันไปสั่ง “ปล่อยเธอออกมา”

“ยศพล ในที่สุด คุณก็ยอมเชื่อฉันแล้วใช่ไหมคะ?”

นิชาภาดีใจจนน้ำตาไหล หลายวันมานี้ ถูกกระทำอย่าง ไม่ใช่คน โดนทรมานคนเธอจะบ้าตายอยู่แล้ว

แต่เธอก็ยังมีความคาดหวัง ขอแค่เธอไม่ยอมรับ ยศพลไม่ ทางทําอะไรเธอ

ตอนนี้ เธอก็รอคอยถึงวันที่เธอจะได้สมหวังแล้ว

นิรันอึ้งไปสักพัก แต่ก็ยังหยิบกุญแจมาเปิดประตูกรง เหล็กนั้นตามคําสั่ง

นิยาภาเข่าอ่อน เดินออกมาจากกรงเหล็กช้าๆ หลายวัน มานี้ไม่ได้ยื่นขาให้ตรงเลย

“ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว”

ในสายตายศพลแฝงไปด้วยความเยือกเย็น ที่ทำให้ชาภามองไม่เข้าใจ

“ยศพล คุณส่งฉัน กลับบ้านได้ไหมคะ?”

นิซากามองความมืดมิดในห้องใต้ดินนี้ เธอไม่สามารถ ก้าวเท้าออกไปได้

ยศพลยีนแขน อุ้มเธอขึ้นมา

นิชาภาอิงหัวแนบอกเขา สูดดมกลิ่นอายผู้ชายอย่าง

หลงใหล

หัวใจของเธอเต้นเพราะผู้ชายคนนี้อย่างเร้าร้อน

ด้านนอกเป็นค่าคืนที่มืดมิด รถของยศพลเคลื่อนไหว อย่างเชื่องช้าบนถนนยามราตรี

นิชาภาทานความตื่นเต้นของตนไม่ไหว เธอไม่เข้าใจว่า คืนนี้ทําไมยศพลดีกับเธอแบบนี้

หรือว่าเขาเบื่อหน่ายจารวีแล้ว?

เมื่อรถมาจอดอยู่หน้าคอนโดแห่งหนึ่ง ยศพลส่งนิชาภา

จากรถ

นิยาภาพักอยู่คนเดียว นาน ยศพลถึงมาส่งเธอ

เธอตั้งใจไม่ยอมลง ยศพลคะ เท้าฉันแพลงอ่ะคะ คุณส่ง ฉันขึ้นไปได้ไหมคะ?”

ทศพล มอย่างชั่วร้าย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ