“เอ้ะ วางฉันลงก่อน…….. จารวีเตะขาทั้งสองข้างไปมา แต่ ไม่ได้ผล ยศพลพาเธอเข้าห้องนอนแล้วก็กดเธอลงไปที่เตียง แล้วก็ เริ่มถอดเสื้อผ้า
ยศพล ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ นายบัว”
“เธอไม่อยากให้ของขวัญฉันแล้วเหรอ ตอนนี้ก็ให้ฉันดูสิ ของขวัญอะไรกันนะ”
“คุณ มันสุนัขจิ้งจอกจริงๆ ไม่ใช่แบบนี้ ปล่อยฉันนะ…”
ตอนนี้เขากำลังรู้สึกร้อนรุ่มอย่างมาก หยุดไม่อยู่แล้ว แล้ว อีกอย่างทั้งสองคนก็แยกกันตั้งนาน ใครจะปล่อยผู้หญิงร่าง น้อยๆตัว หอมๆที่อยู่ในอ้อมแขนไปได้ล่ะ เขาก็มหน้าลงไปจูบ เธอทันที
“ฉะ…”เธอเปล่งเสียงยังไม่ทันจบคำ เธอค่อยๆปล่อยแขน ที่ห้ามปรามเขาออก และอ่อนไหวไปกับจูบนั้น
จูบที่ร้อนแรงของเขา ราวกับหิวกระหาย รสชาติของริม ฝีปากนี้ทำให้เขาไม่สามารถต้านทานได้จริงๆ
“พอ…อย่า….” จาร พยาพยามที่จะผลักเขาออก
เขาถอดเสื้อผ้าเธอออก แล้วก็ฝังจูบลงไปตามลำคอของ เธอ แล้วก็เอามือลูบไล้ไปที่อกที่ขาวและอวบอิ่ม พร้อมกับจูบ ลงไป
ลิ้นที่ร้อนแรงของเขาทำให้เธอรู้สึกอ่อนไหวและเคลิ้มตาม เธอไม่ห้ามเขาอีกต่อไป
เธอเหมือนกับดอกไม้ ที่สวยงามจนทําให้เค้าอยากจะลืม
ผู้หญิงคนนี้ ผิวของเธอช่างหอมหวานและเย้ายวน ดู เหมือนกับเต้าหู้ที่พึ่งจะแช่น้ำมา ทั้งเรียบเนียนและอ่อนนุ่ม ทำไมให้เค้าห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่
ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของเขา ได้พ่นโดนผิวที่เนียน ละเอียดของเธอ
สายตาของเขาเต็มไปด้วยความต้องการและความหน กระหาย แต่ในความบ้าคลั่งของเขา ก็ยังมีความอ่อนโยนอยู่
“อา….หวานมากเลย…” ราวกับเขาได้ชิมน้ำผลไม้ที่แสน
หวาน
เธออายจนหน้าแดงแปร๊ด มันจะเหมือนน้ำผลไม้ได้ยังไง นายคนนี้ต้องจงใจแซวเธอแน่ๆ
“นายบ้า ลามกจริงๆ….
เขายิ้มอย่างร้ายกาจ เขาจูบไล่ที่ท้องน้อยเธอลงไปเรื่อยๆ แล้วก็ไปไปหยุดอยู่จุดที่จุดๆนั้นของเธอ ราวกับว่าวิญญาณ เธอได้ หลุดออกจากร่างไปแล้ว
เขากลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บ ก็เลยเอาขาสองข้างของเธอ วางไว้บนตัวเขา แล้วก็ค่อยๆใส่เข้าไป
“อา…..อื้อ…
รส
จารวีนึกถึงลูกในท้อง ก็เลยไม่กล่าหาอะไรมาก
“เบาหน่อย….”
ยศพลเงยหน้าขึ้นมา เปลี่ยนท่าทางให้ดูแข็งแรง แต่ไม่บ้า คลังเท้าเมื่อกี้
ในขณะเดียวกัน เขาสนใจเรื่องร่างกายและหัวใจของคน สองคนหลอมรวมกันมากกว่า
เขาแค่อยากให้เขากับเธอหล่อหลวมเป็นหนึ่งเดียวกัน แค่
นั้นก็มีความสุขมากแล้ว
ไม่ใช่แค่ความสุขทางกายเท่านั้น แต่ใจเขาก็มีความสุข
มากเช่นกัน
ทั้งคู่เหงื่อไหลไปทั่วร่างกาย
เธอผมเผ้ายุ่งเหยิง สบายไปทั่วหมอน ใบหน้าที่สวยสด งดงามกลายเป็นสีแดงจากความต้องการ ดวงตาที่กลมโต ด ไปครึ่ง
นึงจากความเหนื่อยล้า ริมฝีปากบวมเล็กน้อย
ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขารุ่มร้อนยิ่งกว่าเดิม เขาขยับ เอวต่อไปเรื่อยๆไม่หยุด
เธอเริ่มส่งสัญญาณว่าใกล้ถึงความสุขสม เธอยิ่งกอดเขา ไว้แน่น
เขายื่นมือออกไป เขี่ยผมเธอออกจากใบหน้า“ยัยโง่ บอกว่ารักฉัน…”
เขาบรรจงจูบลงไปที่ริมฝีปากสีแดง ดวงตาที่เต็มไปด้วย ความต้องการ
เขาเร่งจังหวะขยับเอวให้เร็วขึ้น และเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้จารวีถูกครอบงำไปด้วยอารมณ์ ไม่มีเหตุผลอะไร ใดๆมาเกี่ยวข้องอีกแล้ว
“ฉัน ฉันรักคุณ…”
ยศพลพอใจมาก ก็ยิ่งเพิ่มแรงเข้าไปอีก
จารวีนอนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอเหนื่อยมาก โดยเฉพาะขาทั้งสองข้าง เหมือนไปวิ่งมาหลายร้อยเมตร เธอ ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าตอนนี้ยศพลยังอยู่ข้างกายเธอรึเปล่า อะไรก็ ยั้งเธอไว้ไม่อยู่แล้ว
ในบรรยากาศมืดสลัว เธอแค่รู้สึกว่ามีสองมือโอบกอดเธอ ไว้ ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นจากอ้อมกอดนั้น
เธอรู้สึกว่าเธอเอาหัวพาดอ่างอาบน้ำเพื่อหลับ หลับไป ด้วยความเหนื่อยล้าจริงๆ
ยศพละกำลังตั้งอกตั้งใจอาบน้ำให้เธอ
ถึงแม้ว่ากำลังตั้งท้องอยู่ แต่ว่ารูปร่างกลับเหมือนเด็กมี ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย
ในสายตาของเขาแล้ว นั่นคือสิ่งที่ยั่วยวนเขามากที่สุด
เขาต้องพยายามควบคุมตัวเองอย่างมาก เพื่อที่จะไม่ เผลอไผลทําอะไรตอนเธอหลับ
ยัยผู้หญิง อคนนี้นี่ พอหลับแล้วโดนใครทําอะไรก็ไม่ตื่น ไม่รู้จริงๆว่าถ้าเธอไปอยู่ข้างนอกคนเดียวจะเป็นยังไง
อยู่ดีๆยศพลก็นึกถึงดนวัตคนนั้นขึ้นมา เขารู้สึกไม่พอใจ
เป็นอย่างมาก
กลางดึกนั้น อยู่ดีๆจารวีก็ตื่นขึ้นมา
พอลืมตาขึ้นมา ยื่นมือไปข้างๆกลับไม่เห็นอ้อมแขนที่กอด เธอไว้ ซักพักเธอถึงคิดขึ้นมาได้ว่า เมื่อคืนเหมือนทำไปได้แค่ ครึ่ง เดียวเธอก็หลับซะก่อนแล้ว
เธอรู้สึกสะอาดและสดชื่อ ดูเหมือนว่าเมื่อคืนเขาจะ จัดการอาบน้ำให้เธอแล้ว
พอคิดแบบนั้นในใจเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ ถูก ผู้ชายคนนี้ ไม่น่าจะเป็นคนไม่ดีแบบที่เธอคิดไว้นะ
อย่างน้อยเขาก็ดูแลเธออย่างดี ถึงแม้ว่าดูภายนอกจะดู ร้ายกาจ แต่ว่าจริงๆแล้วเขาก็รักเธอนั่นแหละ
ผ้าห่มด้านข้างของจารวีว่างอยู่ เธอยื่นมือออกไปคลำดู มันยังอุ่นอยู่เลย
เหมือนว่าเขาจะพึ่งตื่นนะ
เธอคิดอะไรคนเดียวอยู่ซักครู่นึง ก็ห่มผ้าห่มเตรียมที่จะ นอนต่อ
อยู่ดีๆ เธอก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึงแบบเบาบาง
เธอลุกขึ้นตั้งใจฟัง เป็นเสียงผู้หญิงจริงๆด้วย เหมือนเสียง หัวเราะ และร้องไห้ เธอใส่ชุดนอนและลุกขึ้นนั่ง เปิดโคมไฟหัวโต๊ะ แล้วเดิน
ไปที่หน้าต่าง
เธอเอาหูแนบฟังอย่างตื่นเต้น เสียงนั่นก็ชัดเจนขึ้น
เธอหยิบโทรศัพท์และเดินออกมาจากห้อง
แสงไฟไม่ค่อยสว่าง แต่ก็พอมองเห็นทาง
หลังจากที่เธอออกมาจากห้องนอนแล้ว ก็ได้ยินเสียงผู้ หญิงคนนั้นชัดขึ้นเรื่อยๆ
เธอเริ่มมีความรู้สึกไม่ค่อยดีแล้ว ทำไมถึงมีผู้หญิงคนอื่น อยู่ในบ้านละ
เธอเริ่มได้ยินที่มาของเสียงแล้ว จึงเดินตรงไปเรื่อยๆ
ผ่านไปซักพักนึง เสียงนั้นก็หายไป
เธอยังคงเดินต่อไปเพราะอยากจะฟังต่อ และทันใดนั้นก็มี มือหนึ่งมาคว้าเธอไปกอดไว้
“อ้าย..” จารวีร้องออกมาด้วยความตกใจกลัว
“ไม่ต้องกลัว ฉันเอง….” ยศพลตอบกลับมา
จาร ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ได้กลิ่นบุหรี่มาจากตัว
“เธอออกมาหาไมน่ะ”
ยศพลกอดเธอไว้ แล้วก็พาเธอกลับไปที่ห้องนอน พอ ถึงห้องนอนแล้ว ก็รีบปิดประตูแล้วล๊อค แล้วก็ลากเธอไปที่ ที่นอนแล้วหม ผ้าให้เธอเรียบร้อย แล้วเข้าก็เข้ามาในผ้าห่ม ด้วยเช่นกัน
“เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงร้องของผู้หญิง คุณไม่ได้ยินเหรอ” จารวีถามด้วยความสงสัย
ในเขตคฤหาสน์นี้ตอนกลางคืนจะค่อนข้างเงียบ เพราะ ฉะนั้นถ้ามีเสียงอะไรซักนิดหนึ่ง คนในคฤหาสน์ก็จะได้ยิน ทั้งหมด
ยศพลมองหน้าเธอแล้วพูดว่า “เธอหูแว่วไปน่ะสิ ถ้าจะ บอกว่ามีเสียงร้องของผู้หญิง ก็มีแค่เธอเนี่ยแหละ”
คําพูดของยศพลทําให้จารวีไม่ค่อยสงสัยอะไรต่อ
“เมื่อคุณไปไหนมา” จารยังคงสอบสวนต่อ “ฉันน่ะ หิวน้ำ แล้วก็ลงไปหาอะไรกินด้วย…
“อ๋อ แล้วเจอไหมคะ”
อยู่ดีๆยศพลก็ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย “เจอสิ แต่ว่า ไม่รู้ ว่าเธอจะให้ดีมกินรึเปล่า
เขา
จาร พูดออกมาแบบไม่รู้ว่ามันเป็นแผน “ก็ต้องให้สิคะ…
ทันทีที่พูดจบ ถึงได้รู้ว่ามันเป็นกับดักของเขา เธอรีบเอา มือมาก้มหน้าอกของเธอไว้
แต่น่าเสียดาย ยังไงเขาก็เร็วกว่าเธอหนึ่งก้าวอยู่แล้ว เขา สามารถจัดการกับชุดนอนของเธอได้อย่างรวดเร็ว พร้อมกับ จูบลงไปที่ หน้าอกอวบอิ่มของเธอ
“เฮ้ย….เฮ้ย….อา………
จารวีเหมือนมีก้อนอะไรปูดออกมาที่หน้าอก ดูยังไงก็
แปลกตา
แต่ว่าร่างกายนี้เหมือนกับเล่นมายากล แค่เขาแตะนิด หน่อยก็รุมร้อนไปทั้งตัว สูญเสียการควบคุมไปในทันที
เป็นอีกคืนที่เราร้อน…
เช้าของวันที่สอง จารวีตื่นมา ยศพลก็ไม่อยู่แล้ว
เมื่อคืนเธอเหนื่อยมาก ตอนที่เธอลืมตาขึ้นมา มองนาฬิกา นี่มันเก้าโมงครึ่งแล้ว
“น้าอาม น้าอาม……
จาร เรียกน้าออามเรียกดัง เธอก็รีบเข้ามาอย่างไว
“ค่ะคุณผู้หญิง เป็นอะไรรึเปล่าคะ” เธอถามอย่าร้อนรน
“น้าอาม ทำไมสายขนาดนี้แล้วไม่ปลุกหนูล่ะ”
น้าออามถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอก็นึกว่าเกิด เรื่องอะไรขึ้น เธอลูบหน้าผากพร้อมกับพูดว่า “เมื่อพอ นายท่านอื่น มาก็สั่งไว้ว่าให้ปล่อยให้คุณนอนจนตนเอง ฉันก็ คิดว่าคุณก็ท้องอยู่ น่าจะเหนื่อย ตื่นสายหน่อยไม่น่าจะเป็น อะไร ก็เลยไม่ได้ ปลุกค่ะ”
“ฮ่าฮ่าจารวีบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นนั่ง
“ใช่สิ น้าอามคะ เมื่อคืนน้าได้ยินเสียงผู้หญิงไหม
น้าอามมีสีหน้าตกใจอยู่ชั่วพริบตา แต่ก็เปลี่ยนกลับมา เป็นปกติ แล้วก็ช่วยจารวีจัดที่นอนให้เรียบร้อย
“ฉันก็แก่แล้ว เวลานอนก็ไม่ได้ยินอะไรหรอกค่ะ ถึงแม้ฝน
ตกฟ้าร้อง ฉันก็ไม่ได้ยินหรอก”
“อ๋อ” จารวีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอค่อยๆลุกไปเปลี่ยน เสื้อผ้าแล้วก็ลงไปทานข้าวเช้า
แต่ว่าเธอก็ยังคงรู้สึกแปลกๆ รู้สึกว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้น
แน่ๆ
“นี่เป็นน้ำแอปเปิลที่นายท่านเตรียมไว้ให้คุณค่ะ…
น้าอามเตรียมอาหารไว้บนโต๊ะ แล้วก็ยกมาให้
คุณหนูคะ เมื่อไม่กี่วันก่อนคุณเฉลิมชัยมาที่นี่อีกแล้ว แต่ ว่าตอนนั้นคุณหนูไม่อยู่ ฉันก็เลยบอกให้เขากลับไปอามมอง หน้าจาร
พอเห็นว่าจาร ไม่ได้มีสีหน้าอะไร เธอก็เลยไม่พูดต่อ
“คุณหนูคะ ปากฉันไม่ดีเอง ครั้งหน้าฉันจะไม่พูดมากอีก แล้วค่ะ แต่ว่าลูกสาวก็ควรจะให้โอกาสคุณพ่ออีกซักครั้งนะ คะ ไม่มีใคร รักลูก มากกว่าพ่อแม่อีกแล้ว คุณหนูลองไปคิดดู ๆนะคะ”
“น้าอาม หนูอิ่มแล้ว”
จารวีลุกขึ้น และเดินไปที่ห้องรับแขก
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม พอพูดถึงพ่อขึ้นมา เธอจะรู้สึกเจ็บ ปวดที่หัวใจขึ้นมา
“ขอโทษนะคะคุณหนู อย่าเก็บไปคิดมากเลยนะคะ น้าแค่ พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง”
น้าอามไม่กล้าพูดอะไรมากกว่านี้แล้ว
จารวีนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ซักพักนึง เธอก็มองเห็นอะไร
บางอย่าง
“น้าอาม ห้องพักแขกมีใครอยู่เหรอ”
จารวีเริ่มรู้สึกถึงสิ่งไม่ปกติแล้ว ปกติห้องพักแขกชั้นหนึ่ง จะต้องเปิดประตูไว้ตลอด แต่ว่าตอนนี้กลับปิดสนิท
“เอ่อ..คุณหนูคะ… ” น้าออเมรีบวิ่งออกมาอย่างร้อนรน
“ฉันได้ยินนิรันพูดว่า ด้านในขังหมาป่าเอาไว้ เพราะว่า กลัวว่าจะทําร้ายคน ก็เลยปิดเอาไว้น่ะค่ะ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ