ถึงแม้ว่าเค้าจะพยายามมากแค่ไหน แต่สาย ตัดไปแล้ว
“รีบหาตำแหน่งของสายเมื่อกี้ให้ฉันเดี๋ยว โยนโทรศัพท์ไปบนโต๊ะทันที นี้” ยศพลรีบ
“ได้ครับท่าน!”
ยศพลทิ้งตัวลงที่โซฟา มือกําห้าเองไว้แน่น ขมวดคิ้วด้วย ความเจ็บปวด
จารวี ยัยผู้หญิงโง่ เธอหนีไปอยู่ที่ไหนกันแน่
อีกด้านหนึ่งในห้องของผู้ป่วย จารวี่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“เธอตื่นแล้ว”
จารวีหันหน้าไป เห็นผู้ชายที่กำลังเฝ้าเธออยู่
ใช้เวลาซักพักนึง เธอถึงจะนึกเรื่องที่เป็นลมไปขึ้นมาได้
“ฉัน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
กําแพงสีขาวทั้งสี่ด้าน ที่มือก็มีสายน้ำเกลืออยู่ แถมยังมี พยาบาลเดินไปเดินมา ใช่แล้ว เธออยู่ที่โรงพยาบาล
ดนวัตยิ้ม “เธอป่วย เธอไม่รู้ตัวเหรอ”
“ป๋วยเหรอ” จารวีสายหัวด้วยความสับสน
ตน ตมองหน้าเธออย่างมีความหมาย
“พวกเราไม่ได้อยู่บนเรือหรอกเหรอ”
“ฮาฮา ที่นี่คือฮ่องกง เธอสลบไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ฉันก็เคย รับขึ้นฝั่ง เพื่อส่งเธอมาโรงพยาบาลเนี่ยแหละ”
ดนวัตพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
จารวีลูบท้องของตัวเอง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองดนวัต “ลูกในท้องฉันยังสบายดีใช่ไหม”
“อ๋อ ไม่ต้องห่วง หมอบอกว่าลูกในท้องของเธอแข็งแรงดี มาก…”ดนวัตตอบอย่างมั่นใจ
“ขอบคุณคุณมากนะ ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบแทนยังไง จารวีตอบด้วยความซาบซึ้งใจ
ดนวัตได้แต่ยิ้ม พร้อมกับบอกว่า “ไม่เป็นไรหรอก เธอเคย ชายชีวิตฉันไว้ครั้งนึง เรื่องนี้แค่ยังเทียบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ รอ ให้ อาการเธอดีขึ้น ฉันจะพาไปเที่ยวรอบโลก”
จารยิ้มและสายหัวเบาๆ “ช่างมันเถอะ รอให้ลูกฉันคลอด ออกมาก่อนแล้วค่อยว่ากันดีกว่า พูดก็พูดเถอะ ฉันเป็นผู้หญิง ที่กําลัง ท้องอยู่ อยู่บนเรือกับคุณคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ให้ ฉันอยู่บนฝั่งนี้แล้วกัน”
ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงเอะอะโวยวายมาจากด้านนอก
“คุณคะ คุณคะ เข้าไปไม่ได้นะคะ ที่นี่เป็นห้องพักส่วน
ตัว…” พยาบาลพูดอย่างร้อนรน
จารวีกำลังสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทันใดนั้นก็มีเงา เปิดประตูเข้ามาอย่างแรง
“จารวี ถ้าเธออยู่ที่จริงๆ ……
ยศพลตะคอกราวกับสิงโต ตอนเข้ามาในห้อง
เขาให้นิรันใช้เส้นสายทหารเพื่อตามหาตาแหน่งของเรือ ถึงได้เจอตำแหน่งที่เรือจอด แล้วก็ตามมาถึงที่นี่
ความจริงเขาเป็นห่วงจารวีจนแทบบ้า แต่ในตอนนั้น ได้ เห็นดวน้ตกําลังเฝ้าเธอด้วยความอบอุ่น ราวกับว่ามีภูเขาไฟ ประทุอยู่ ภายในร่างกายของเขา
ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ ดวนัตคนนี้ไม่เพียงแค่หล่อ แต่ยัง เป็นอันธพาลเหมือนกันอีก
ยศพลต้องคลุ้มคลั่งอยู่แล้ว
จารวีมองหน้ายศพล แล้วก็มองหน้าดวน้ต แล้วก็พูดกับด วน้ตอย่างรู้สึกผิดว่า “ขอโทษที่ คนนี้คือแฟนฉันเอง เขาค่อน ข้างจะ เป็นคนอารมณ์ร้อน…
ตวนัยยักไหล่เล็กน้อย แล้วก็ยิ้มออกมา
พลางกวาดตามองยศพลอย่างละเอียด แล้วก็ถอยหลัง ออกไป
“โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ ว่างๆก็โทรมาหาฉันนะ”
ดวนัยทํามือเป็นรูปโทรศัพท์ แล้วก็เดินออกไป
แล้วห้องพักผู้ป่วย ไม่มีคนอื่นอยู่อีกแล้ว
ยศพลจ้องหน้าจารวี ใบหน้าหล่อเหลานั้นมองเธอด้วย ความมืดมน จารวี เธอเก่งดีนี่ ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันก็ไปคบชู้ ชะแล้วเหรอ”
จารวีก็โมโหขึ้นมา “ใช่ไง ในเมื่อคุณไม่อยากได้เค้าเป็น งั้นฉันก็ต้องหาคนมาเป็นพ่อของลูกแทนสิ!” ลูก
“เธอ…….” ยศพลโกรธจนกัดฟันกรอด ถ้าไม่ใช่เพราะว่า เธอกำลังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เขาคงจะลงโทษเธอไปแล้ว
“ยัยผู้หญิงโง่และยังดื้อรั้น ฉันแค่บอกว่าต้องปรึกษากัน ก่อน เธอก็หนีไปแล้ว ไม่ทิ้งข้อความอะไรไว้ให้ซักอย่าง แถม ยังไม่เอา เงินไปอีก ถ้าไม่เจอกัน เธอจะทำร้ายลูกอีกมากแค่ ไหนก็ไม่รู้”
ยศพลเหยียดหยามเธออย่างมาก ดารวีตะคอกออกมา
เบาๆ
“ปรึกษาเหรอ ปรึกษาบ้าอะไรกัน! ลูกก็เกิดแล้ว ไม่ใช่ ดอกไม้ใบหญ้านะ ที่บอกว่าจะเอาก็เอา ไม่เอาก็ฆ่าทิ้ง ยศพล เขาคือ เลือดเนื้อของคุณคุณไม่รู้รึยังไง คุณนี่มันโหดเหี้ยม จริงๆ ฉันผิดหวังในตัวคุณมาก
จารวีมองหน้าเขาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาคลอเบ้า
ยศพลอึ้งไปพักนึง เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอคิดแบบนี้
ซักพัก ความโกรธในใจเขาก็ได้คลายลง “โอเค! ฉันผิด เอง ฉันไม่ควรบอกให้เธอเอาลูกออกเลย ตอนนี้เธอกลับไปบฉันเถอะ”
“ฉันจะรู้ได้ไงว่าคุณไม่ได้หลอกให้ฉันกลับไปเพื่อไปเอา ลูกออกนะ!” เธอเงยหน้ามองหน้าเขา
ยศพลยังคงเงียบ ในสมองของผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่กัน แน่นะ เขาแคร์เธอขนาดนี้ เธอยังคิดแบบนี้ได้อีก
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าเธอแคร่เด็กคนนี้มาก ฉันก็ เหมือนกัน โอเคไหม”
ยศพลพยายามที่จะประนีประนอม แต่ว่าจารวีก็ยังไม่เชื่อ
ใจเขาอยู่ดี
“ฉันจะเชื่อคุณได้ยังไง
ยศพลหยิบปืนออกมากระบอกนึง แล้ววางไว้ในมือจารวี “ถ้าเกิดว่าวันไหนฉันพูดเรื่องเอาลูกออกอีก เธอยิงฉันที่หัวได้
เลย”
จารวีกระพริบตาอยู่ครู่นึง แล้วก็ยิ้มออกมา ขนตาเต็มไป ด้วยน้ำตา แต่สุดท้ายเธอก็ยิ้มออกมาแบบห้ามตัวเองไม่ได้
เธอยกมือขึ้นมาแล้วทุบไปที่หน้าอกของยศพล
“ยศพล คนเลว ฉันเกลียดคุณ เกลียด เกลียดมาก”
ยิ่งเกลียดเท่าไหร่ ยิ่งรักมากเท่านั้น
ยศพลปล่อยให้เธอระบายอารมณ์ออกมาเต็มที่ จนเธอ เหน่อย เขาค่อยเอาเธอมากอดไว้ที่หน้าอก แล้วก็ก็มหน้าไปจูบเธอที่หน้าผาก
“ครั้งหน้า ถ้าอยากไปเที่ยวเล่นที่ไหน บอกฉันก็ได้ อยาก ไปไหนฉันก็จะพาไป อย่าเป็นแบบครั้งนี้อีกนะ วิ่งหนีออกไป ดื้อๆ โทรศัพท์กับกระเป๋าตังโดนขโมยไปยังไม่รู้ตัว ไอคิว เธอตาขนาดนี้ ยังเลียนแบบคนอื่นหนีออกจากบ้านไปอีก
ยศพลพูดจาเยาะเย้ยจารวี เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ว ส่งให้เธอ
จารวีมองอยู่ครู่นึง นี่มันโทรศัพท์ของเธอนี่ เธอรู้สึกแปลก ใจขึ้นมา
“ฉันก็นึกว่าฉันทำหายซะอีก ที่จริงลืมไว้ที่บ้านซะงั้น”
ยศพลไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขายื่นมือไปเคาะหัว จารวีเบาๆ “ยัยเออเอ้ย นี่ฉันเอากลับมาจากขโมยต่างหาก โดยขโมย ของแล้วยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ”
จารวีมองยศพลแบบเขินอาย แต่พอได้จ้องกับดวงตาคู่ นั้นของเขา เธอก็รู้สึกมั่นคงและปลอดภัยขึ้นมา
ซักพักนึง เธอก็นึกถึงเรื่องงานฉลองบนเรือสำราญครื้น ขึ้นมาได้ แล้วอารมณ์ก็หมองลงอีกครั้งหนึ่ง
เธอจึงผลักยศพลออกไปละถามว่า “ยศพล คุณเบื่อฉัน แล้วใช่ไหม
ใบหน้าที่หล่อเหลาหลุบตาลง พร้อมกับหยิบมือน้อยของ เธอมาจูบเบาๆ
“ยัยโง่ เธอคิดอะไรอีกเนี่ย”
“คุณผู้หญิงครับ ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆครับ ตอนที่ คุณออกจากบ้านไป คุณท่านก็เกือบจะเป็นบ้า ไม่ได้นอนตั้ง หลายคืน เอาแต่คิดวิธีที่จะถามข่าวคราวของคุณหญิง” นิ รันทนดูไม่ได้ รีบออกมาแก้ต่างแทนเจ้านาย
จารวีมองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย คุณ นอนไม่หลับเพราะฉันด้วยเหรอ”
ยศพลยิ้มพร้อมตอบว่า “แน่นอนสิ! ข้างกายขาดก้อนเนื้อ ไปก็อนนึง ไม่มีอะไรให้จับ ก็เลยไม่ค่อยชิน เลยนอนไม่หลับ”
“คนบ้า รีบอธิบายมาเลยนะ เรื่องที่เรือสำราญควีนวันนั้น มันเป็นยังไงกันแน่
ไม่กี่วันมานี้ยศพลยุ่งมากจนไม่ได้สนใจเรื่องราวข่าว คราวอะไรเท่าไหร่
“เรื่องอะไรเหรอ”
นิรันคิดขึ้นมาได้ ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณผู้หญิงครับ คุณท่าน ไม่ได้ไปที่นั่นหรอกครับ ท่านก็แค่ได้รับเชิญ แต่ท่านก็ไม่ได้ ไปครับ”
จาร เข้าใจเขาผิดไปจริงๆ
จารวีมองหน้าเบาด้วยสายตามองหาพิรุธ แล้ว ทําไมวัน นั้นตอนที่ฉันโทรหา มีผู้หญิงรับโทรศัพท์ แล้วยังบอกอีกว่า พวกคุณ กำลัง…..
ถึงจารวีจะไม่ใช่ผู้หญิงที่มีความรู้ความสามารถ แต่ว่า เรื่องพวกนี้เธอจําไว้ในใจ ไม่ลืมเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่ว่า ยศพลก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้น เขาคิดอยู่ตั้ง นาน ถึงจะจํารายละเอียดของเรื่องวันนั้นได้
“ดิมเยอะไปหน่อย ไม่รู้ว่าใครแกล้ง หยิบโทรศัพท์ฉันไป พอมีคนโทรศัพท์มาถึงจะส่งคืนให้ฉัน…
“ดื่มเยอะไปหน่อยเหรอ แล้วทําไมคอปกเสื้อถึงมีรอบ
ลิปสติกผู้หญิงได้”
ยศพลยิ้มอย่างชั่วร้าย พร้อมกับกดจารวีลงไปที่เตียง
“เธอแคร์ฉันขนาดนี้เลยเหรอ หรือจะบอกว่าเธอตกหลุม รักฉันเข้าแล้ว”
“ใครจะแคร์คนเลวๆแบบคุณกัน ขนาดผู้หญิงสําส่อนที่ ขอบคนง่าย ยังไม่ขอบคุณเลย ริมฝีปากที่รุ่มร้อนของยศพล พุ่งเข้าไปที่จารวีอย่าง
รวดเร็ว เขาจูบลงบนริมฝีปากที่นิ่วนวลของเธอ พร้อมริม
ฝีปากไปมาอย่าง ชานาญ
เป็นจูบที่รุนแรงที่เหมือนจะครอบครองลมหายใจของ เธอไปทั้งหมด อีกนิดเดียวปอดของเธอก็คงจะไม่มีอากาศให้ หายใจแล้ว
จูบที่ร้อนแรงนี้ ทำให้หัวใจเธอเต้นเร็ว ตอนนี้เธออยู่ใต้ หน้าอกที่แข็งแรงกํายำ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะละลายหาย ไปซะตรง นั้น
ในขณะเดียวกันนั้น ก็มีเท้าคู่นิ่งยืนมองอยู่จากนอก
หน้าต่าง
สายตาคู่นั่น กำลังจ้องไปที่เตียงผู้ป่วยที่มีเงาสองเงา กำลังกอดกันกลม จ้องอยู่ซักพักหนึ่ง เขาก็ตัดสินใจเดินออก ไปอย่าง เงียบๆ
พักอยู่ที่ฮ่องกงสองวัน ยศพลก็พาจารวีกลับบ้าน
น้าอามดีใจจนร้องไห้ กอดจารวีไม่ยอมปล่อย
“คุณจารวี ทําหน้าตกใจแทบตาย คุณไปอยู่ที่ไหนมา”
จารวีรู้สึกผิดต่อน้าอาม “น้าอามคะ หนูขอโทษ หนู ครั้งนี้ หนูผิดเองทำให้น้าต้องเป็นห่วง ครั้งหน้าจะไม่เป็นแบบนี้อีก แล้วคะ ส่วนพวกนี้เป็นของฝากจากฮ่องกง เอามาแบ่งทุก คนกินกัน
ยศพล งบนโซฟา นั่งมองจารวี แบ่งขนมกับน้าอาม
ผู้หญิงคนนี้นี่ ฉลาดมาก รู้วิธีชนะใจคนด้วย
แต่ว่า เขาไม่ชอบให้เธอไปชนะใจคนอื่นนี่ ชนะใจเขาคน เดียวก็พอแล้ว
“มานี้!”
ยศพลออกคําสั่ง จารวี นมา ยศพลเอามือตรงที่ว่างข้างๆ เขา หมายความว่าให้จารวิมานั่งตรงนี้
จาร มานั่งข้างๆยศพลอย่างเชื่อฟัง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ