เขาไปหาผู้หญิงที่สถานที่แบบนั้นจริงๆหรอ แต่ถ้ายึดตาม ความต้องการที่มากล้นของยศพล เขาอาจจะไปหาผู้หญิง ระบายอารมณ์แบบนั้นจริงๆก็ได้

จารวีนั่งลงอย่างอ่อนแรง เธอสอดประสานมือเข้าด้วย กันอย่างเจ็บปวด จะทําอย่างไรดี

เธอก็กดต่อสายไปหาเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับปิด เครื่องไปเสียแล้ว

ไอ้คนสาระเลว!!

จารวีโกรธอย่างสุดขีด เธอขว้างโทรศัพท์ลงไปที่พื้นห้อง ทํางาน ก้อนแบตของโทรศัพท์ร่วงหล่นลงไปอีกทิศทาง พลันหน้าจอโทรศัพท์ของเธอก็มืดสนิท

จาร สายหัวไปมา ไม่อยากจะคิดเลย เขาไม่ทําแบบนั้น

หรอก

ถึงแม้ว่าจารวีจะพยายามสะกดจิตตัวเองอย่างนั้น แต่ทว่า ในใจของเธอกลับมีความลังเล

สองทุ่มตรง เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูของโกเด้นครับ

เธอไม่สามารถทําให้จิตใจของตัวเองสงบลงได้ ถึงแม้ว่า ในใจพยายามบอกตัวเองว่าไม่ต้องเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ แต่ใน ที่สุดเธอก็มาจนได้

เธอยืนอยู่ด้านหลังของเสาไฟ พลางจ้องมองไปยังไฟนีออนรูปร่างแปลกประหลาด คลับแห่งนั้น

ไม่นานนักก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาจอดที่หน้าประตู มีผู้ชาย ในชุดสูทคนหนึ่งเดินออกมาจากรถ พลันก็มีผู้หญิงที่เซ็กซี่ คนหนึ่ง เดินออกมาต้อนรับเขาอย่างสนิทสนม ร่างกายของ เธอแนบชิดติดกับผู้ชายคนนั้น

ในใจของจาร รู้สึกหึงหวง เธอทั้งเจ็บทั้งอาย

ผู้ชายเหล่านี้ก็คงจะมีภรรยามีครอบครัวกันแล้วทั้งนั้น ไม่ เพียงแค่คนหรือสองคน พวกเขาล้วนออกมาเสพสุขทําเรื่อง บัดซบลับหลังภรรยาของตนเอง

เลือดในกายของจารวีเดือดพล่าน เธออยากจะพุ่งเข้าไป ดูให้เห็นกับตาว่ายศพลอยู่ที่นี่หรือเปล่า

แต่ทว่าเธอกลับไม่มีความกล้าพอ

เธอยืนอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงจนเท้าชาไปหมด เธออยากจะไปจากที่นี่ แต่ก็ไม่วางใจ

ในขณะที่เธอกำลังลังเลอยู่นั้น พลันก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดิน ออกมาจากประตู

ผู้ชายคนนั้นสวมใส่ชุดสูทสีดำ ร่างกายแข็งแรงกำยำ ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา เขาเดินออกมาข้างนอก พลาง กดโทรศัพท์ ที่ข้างกายของเขามีผู้หญิงแนบชิดอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าของเธอแต่งแต้มไปด้วยสีสันฉูดฉาด เธอสวมใส กางเกงหนังขาสั้น และเสื้อกล้ามตัวเล็กจิ๋ว ที่แทบจะปิด หน้าอกอวบอ้ตของเธอไร้ไม่มิด ร่างกายของเธอ แทบจะสิง เข้ากับยศพล
คุณ สุพล ทําไมถึงกลับเวจังเลยล่ะคะ? ฉันยังทำใจไม่ ได้เลย”

ศพลเศษ มอย่างเย็น เขาเอื้อมมือไปคว้าต้นแขน ของผู้หญิงคนนั้น พลางผลักเธอออกอย่างช้านาญ

แต่น่าเสียดาย ที่ผู้หญิงคนนั้นเจ้าเลห์ยิ่งนัก เธอถือ โอกาสทียศผลผลักเธอออก เสแสร้งทำเป็นจะล้ม แล้วเขย่ง เท้าขึ้นไปจูบเขา

แต่ยศพลหลบได้ทัน ผู้หญิงคนนั้นจึงจูบถึงแค่ขอเสื้อของ

เขา

แต่เมื่อมองจากมุมของจารวี เธอเห็นเขาทั้งสองกำลัง ถาโถมเข้าหากัน พลันความโกรธของจาร ก็เดือดพล่าน

เธอเดินตะบึงเข้าไปหายศพลอย่างควบคุมไม่ได้

ความตกตะลึงปรากฏออกมาจากในดวงตาของยศพล ผู้ หญิงคนนั้นรู้ว่าควรจะทำอย่างไร เธอโผเข้าหาเขาอีกครั้ง

ตายแล้ว ผู้หญิงคนนี้คือใครคะคุณยศพล ทําไมเธอถึง มาอยู่ที่นี่” * ใสหัวไปให้พ้นยศพลมองเห็นสายตาแห่ง ความเจ็บปวดและผิดหวังของจารวี ในเวลานั้นเขารู้สึกได้ ว่าจะต้องเกิดเรื่องอย่างแน่นอน เขาออกแรงผลักยัยผู้หญิง โสมมคนนั้นออกจากตัว พลางก้าวยาวๆเข้าไปหาจาร

จารวีหมุนตัวกลับไป พลางวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต

ความเจ็บปวดถาโถมเข้าใสเธอ ราวกับน้ำในมหาสมุทร เธออุตส่าห์คิดว่าเขาจะเป็นสามีที่ดี คิดว่าเขาจะเป็นพ่อที่ดี
คงเป็นเพราะไป ถูก ผู้ชายรวย ล้นฟ้าแบบเขา ไม่สามารถปฏิเสธสิ่งยั่วยุภายนอกได้

มีคำพูดสำหรับผู้ชายอยู่ประโยคหนึ่ง ไม่สนใจถุงสีแดง ในบ้านแต่กลับสนใจธงหลากสี ข้างนอก

ธาตุแท้ของทศพลก็เป็นผู้ชายที่เจ้าชู้เช่นนั้น

เรื่องอะไรที่เขาจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอด้วยล่ะ

ฝีเท้า ยุ่งเหยิงของเธอ วิ่งไปตามถนน แม้แต่ตัวเธอเอง ยังไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงวิ่งได้เร็วขนาดนี้

ราวกับว่าที่ด้านหลังของเธอ มีสัตว์ประหลาดกินคนที กําลังวิ่งไล่ตาม เธอเพียงแค่ต้องหนีเอาชีวิตรอด เธอต้องวิ่ง อย่างสุดกำลังถึงจะหนีผล

เสียงของยศพลร้องตะโกนอยู่ที่ด้านหลังของเธอ เข้า มาในใบหู อีกทั้งยังมีเสียงเบรคของรถดังสนั่นหวั่นไหว

เมื่อจารวีหันหน้ากลับมา ก็มองเห็นยศพลถูกรถจอดขวาง อยู่บนถนน

รถวิ่งไปมาอย่างไม่ขาดสาย เขาพยายามที่จะพุ่งเข้าไป หาเธอ แต่ว่าเขาก็ถูกรถบีบแตรขวางไว้ทุกรอบ

วี ผู้หญิงโง่เขลา หยุดเดี๋ยวนี้นะ จารวี”

เค้าตะโกนออกมาจนเสียงแหบพร่า เมื่อเงยหน้าขึ้น มอง ก็เห็นจารวีมองมา เขา เขาโบกมือไปมา ส่ง สัญญาณให้เธอลงจากรถนํ้าตาแห่งความผิดหวังอาบสองข้างแก้มของจาร ภาย ใต้ความสับสน ปกคลุมไปด้วยน้าตา เธอพบว่าราวกับตัวเอง กำลังฝันอยู่

เธอปิดเปลือกตาลง พลางก้าวเข้าไปบนรถแท็กซี่ คุณ ลุงคะ ออกรถเลยค่ะ ยิ่งเร็วเท่าไหร่ งดี”

ตัวรถเคลื่อนที่อย่างช้าๆ จารวีนั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนรถ สอง มือของเธอยกขึ้นปิดหน้า น้าตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย

จารวี เธอนี่มันโง่เขลาจริงๆ เธอคิดว่าเธอเป็นซินเดอเรล ล่าที่จะเข้าไปอยู่ในบ้านคนรวยอย่างเขาได้จริงๆงั้นหรือ ”

เฮ้อ เด็กวัยรุ่นสมัยนี้นี่ นิดหน่อยหน่อยก็ทะเลาะกัน จะ กลุ้มใจไปทําไมนักหนากันนะ”

คนขับรถบังคับพวงมาลัยพลางส่ายหัวไปมา อย่างทอ ถอนใจ จารยังคงตกตะลึง เธอหันหน้ากลับไปมองออกไป นอกกระจก

มองเห็นยศพลวิ่งตามอย่างสุดกำลัง อยู่ที่ด้านหลังของตัว รถราวกับคนเสียสติ

เขาทั้งวิ่งทั้งตะโกนร้องเรียกเธอ”จารวี จารวี จารวี!! ”

จารวีป เปลือกตาลงอย่างเจ็บปวด เธอหันหน้ากลับมาไม่ หันไปมองเขาอีก ในที่สุด เสียงนั้นของเขาก็ถูกทิ้งเอาไว้ที่ ด้านหลัง

วิวทิวทัศน์ที่นอกหน้าต่าง เคลื่อนที่ไปมาอย่างรวดเร็ว
จาร รู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจมดิ่งลงสู่ใต้ท้องทะเล มันทั้ง เหน็บหนาวทั้งโดดเดี่ยว

คุณ คุณจะไปไหน” เมื่อมองเห็นสติอันเลื่อนลอยของ จารวี แล้วเธอก็ไม่ได้บอกเขาว่าจะไปที่ใด คนขับรถคิดว่า จารวีคงจะยังคิดไม่ออก

“ผมจะบอกอะไรให้นะวัยรุ่นแบบพวกคุณ มีเรื่องอะไรที่ ต้องทะเลาะเบาะแว้งกันจนคิดหาวิธีไม่ได้ พรมลิขิตของคน ที่มีต่อกันมันยากนะ กว่า ทั้งสองจะมาเป็นสามีภรรยากันได้ ไม่รู้ว่าต้องอดทนรอกรุ่นต่อรุ่น ผมว่าไอ้เด็กหนุ่มคนนั้น ไม่เลวเลยทีเดียว คุณไม่ต้องทำให้เขาเดือดร้อนแล้ว กลับไป เถอะ!”

จารวี มอย่างผิดๆ พลางสายหัวอย่างหนักแน่น” ฉันจะ ไปสนามบินค่ะ แล้วคนๆนั้นเขาก็ไม่ใช่สามีของฉันด้วย!”

*อ่อ โอเคครับ”

คนขับรถบังคับพวงมาลัยไปสนามบิน ก็ดีกว่าไปที่แม่น้ำ

เป็นไหนๆ

หลังจากที่จารวีจ่ายเงินเรียบร้อย ก็ก้าวลงมาจากรถ แต่ตอนนี้เธอค้นพบว่าเมืองที่เธอใช้ชีวิตอยู่มาหลาย 10 ปี มันช่างโดดเดี่ยว

เนิ่นนาน เธอจึงก้าวเดินไปที่ช่องขายตัว

ฉันขอซื้อตั๋วเครื่องบิน ที่อยู่ห่างจากเมืองนี้มากที่สุดค่ะ

“เอ่อ คุณต้องการซื้อตั๋วเครื่องบินไปที่ไหนคะ?”
*ไปไหนก็ได้ค่ะ ขอที่เร็วที่สุด ในหัวของสมองของจาร ยุ่งเหยิง เธออยากที่จะหลีกหนีจากสถานการณ์อันวุ่นวาย ให้เร็วที่สุด

ตั๋วเครื่องบินที่เร็วที่สุดจะบินในอีก 1 ชั่วโมงข้างหน้า ก้า คุณซื้อตอนนี้ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว คะ ตั๋วเครื่องบินเที่ยวบินไปเซี่ยงไฮ้ คุณจะไปไหมคะ?” เสียงของพนักงานขายตั๋ว อ่อนหวานนุ่มนวล เธอเอ่ยกับ จารวีอย่างมีไมตรีจิต

โอเคค่ะ งั้นก็ไปเซี่ยงไฮ้”จารยื่นบัตรโกลการ์ดกับบัตร ประชาชนของเธอให้กับพนักงาน

เมื่อซื้อตั๋วเสร็จ เธอก็เดินไปนั่งรอที่ห้องโถงรับรองผู้ โดยสาร

ฉันจะไปทั้งแบบนี้หรอ มีคนที่ฉันอยากจะรลาไหมนะ? ตอนนี้เอง จารวีถึงได้รู้ว่าเมื่อตอนที่เธอจะจากไป ไม่มีใครสัก คนในที่นี้ ที่เธอรู้สึกอาลัยอาวรณ์

หัวใจของเธอตายด้านลงอย่างฉับพลัน

นิชาภาพูดถูก เธอไม่เหมาะกับการอยู่ในบ้านที่ร่ำรวย เวลาที่เธอได้อยู่กับยศพล ไม่นานสักนิด บางทีเขาอาจจะยัง คงไม่ได้รู้สึกขยะแขยงเธอมากขนาดนั้น เขาก็เลยไปทํ เรื่องบางเรื่องลับหลังเธอ

อย่างเช่นแอบไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่ด้านนอก แต่ ถ้านานวันเข้า เขารังเกียจเธอขึ้นมาจริงๆ เขาก็คงจะพาผู้ หญิงเข้ามาเสวยสุขด้วยกันในบ้าน เหมือนกับตอนที่พามีนา เค้ามา
บางทีผู้หญิง พวกนี้อาจจะเป็นแฟนเก่าของเขา หรือไม่ ก็เป็นของเล่น เค้าเล่นจนเบื่อก็เลยสะบัดทิ้ง

จาร ง ด ยิ่งเจ็บปวด เธอกุมศรีษะอย่างทุกข์ทรมาน

‘จาร จารวี จารวี!!!”

น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างใบหูของจาร พลันเธอก็ตื่น ตระหนก นี่เธอคิดถึงเขาจนเพ้อเจ้อไปแล้วหรือไง

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึงพลันสายตาก็มองเห็น ผู้ชายคนหนึ่ง กำลังตะโกนเรียกชื่อของเธอยังบ้าคลั่งอยู่ใน ห้องรับรองผู้โดยสาร

ผู้ชายคนนั้นคือยศพลจริงๆ

โชคดีที่เธอนั่งพิงอยู่ที่เก้าอี้ด้านหลัง สุดมุมนี้ก็เลยบดบัง จุดที่ยศพลยืนอยู่ได้ดี

เธอรีบเอื้อมมือไปหยิบของของตัวเอง แล้วถอยหลังไป ยังทางสัญจรไปมาอย่างช้าๆ เธอพรวดพราดเข้าไปหลบใน ห้องนํ้า

*ไอ้คนสาระเลว ทําไมเร็วขนาดนี้ ก็มาตามหาเธอถึงที่ สนามบินแล้วนะ! ”

จาร หลบอยู่ในห้องน้ำ ไม่อยากจะเชื่อ นี้เขาวิ่งตามรถ แท็ก ฉันมาถึงที่นี่หรือไง?

ที่จริงแล้วยศพลไม่ได้โง่ขนาดนั้น เขาจําป้ายทะเบียน ของรถได้ หลังจากนั้นจึงใช้วิทยุกระจายเสียงตามหารถแท็กซี่ฝันนั้น จนพบเบาะแสของจารวีเขาจึงไมตามมาให้เร

ที่สุด

“จาก”

นําเสียงของเค้าแหบพร่า ราวกลับใช้มันมาเยอะ เสียงนั้น บทะลุกำแพงเข้ามา และด้งเข้าไปในโสตประสาทของจารวี จนทําให้สมองของเธอรู้สึกเจ็บปวด

คนเลว ไอ้สาระเลว คุณคิดว่าฉันจะตกหลุมพรางของคุณ อีกรอบงั้นหรอ ฉันจะไม่อภัยให้เด็ดขาด ไม่มีวัน

จารยกมือสองข้างขึ้นปิดหู พลางหลบอยู่ที่ด้านข้าง

ในตอนนั้นเอง มีผู้หญิงสองคนเข้ามาล้างมือในห้องน้ำ

ว้าว ผู้ชายคนนั้นหล่อมากๆเลย ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ชื่อจาร เป็นใครกันนะ ทําให้เขาร้องเรียกเธอจนเสียงดังสนั่นไปหมด แล้ว ถ้าหากเป็นฉัน ฉันคงจะมีความสุขตายเลย

จารวิปรายตามองผู้หญิงคนนั้นเพียงแบบเดียว ขาย สมองทีม ถ้าหากว่าเป็นเธอแล้วล่ะก็ ตอนนี้เธอก็คงจะรู้สึกว่า ตายซะยังดีกว่ามีชีวิตอยู่

“นั่นน่ะสิเนอะ ยัยผู้หญิงคนนั้นใจจืดใจดำจริงๆ ผู้ชาย คนนั้นร้องเรียกจนแทบจะหมดหวังอยู่แล้ว เธอยังแม่ออกไป พบเขาอีก ไม่กลัวว่าผู้ชายภูมิฐานอย่างเขาจะถูกแย่งไปยังไง กัน”

เออๆ โอกาส” ไม่งั้นแกก็ลองไปอ่อยเขาสักหน่อยสิ ไม่แน่ว่าจะมี
ไม่เอาอ่ะผัวฉันได้ฆ่าฉันตายพอดี

ผู้หญิงทั้งสองออกห้องน้ำไป พลางหัวเราะคึกคักไปมา พลางจารวีแสร้งทำเป็นล้างมือ เธอก้มหัวไม่พูดจา รอคอยให้ พวกเธอรีบออกไป

ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้เที่ยวบินที่747 ที่จะ เดินทางไปเซี่ยงไฮ้ จะขึ้นบินในอีก 20 นาที เรียนท่านผู้ โดยสารที่จะเดินทางไปกับเที่ยวบินนี้ กรุณาดำเนินการขึ้น เครื่องบิน เพื่อไม่ให้เป็นการกระทบกับการโดยสารของทุก ท่าน การประกาศขึ้นเครื่องบินเริ่มต้นขึ้น

ผู้หญิงทั้งสองคนพรวดพราดออกไปอย่างรีบร้อน จารวี รีบเดินตามไป ด้านหลังของพวกเธอ เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมา บดบังใบหน้าของตนไว้เตรียมตัวที่จะเดินออกไป

แต่เมื่อเธอออกจากห้อง ก็ได้ยินเสียงของยศพลอย่าง ชัดเจน แต่ราวกับสุนัขจิ้งจอกที่อัพจนหนทาง น้ำเสียงของ เค้าแหบพร่า

จารวี เธอโผล่ออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะยิงเครื่องบินให้ ตกลงมาซะ!”

ยศพลยืนเท้าสะเอวอยู่ที่ตรงกลางห้องโถงรับรองผู้ โดยสาร ผู้หญิงโดยรอบมองเขาอย่างสนอกสนใจ

ที่ด้านหลังของเค้ายังมี นิรันดอยสอดส่อง

จารวีเดินตามผู้หญิงสองคนนั้นไปติดๆ เธอเดินไปที่จุด ตรวจ โดยแสร้งทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลังจากนั้นจึงยนต่ออยู่ที่ด้านหลังสุดของแก้ว

• โอ้ย ยัยคนชื่อจารวี จริงๆเลย ยังไม่ออกมาอีก ผู้ชาย คนนั้นจะทําอันตรายต่อเครื่องบินจริงๆหรือเปล่านะ แต่เธอ ดูพนักงานที่สนามบินพวกนั้นสิ พวกเขาทําท่าทางกล้าผู้ชาย คนนั้นจนตัวสั่น อีกทั้งยังไม่กล้ายื่นมือเข้ามาจัดการ!”

“ก็นั่นน่ะสิ พื้นเพของผู้ชายคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เธอ เห็นไหมว่าชุดสูทที่เค้าใสอยู่คือแบรนด์อาร์มานี่เซียวนะ กระดุมบนเสื้อเชิ้ตของเขา ก็ล้วนเป็นเงินแท้ นี่มันพวกคนรวย

ฉันว่ายัยจารวีนี่ก็คงจะเป็นเจ้าหญิงราชนิกุลแห่งๆ ไม่ อย่างนั้นผู้ชายหล่อแบบเขา ก็คงไม่รีบร้อนถึงขนาดนั้น หรอก”

ภายใต้การพูดคุยถกเถียงนินทาของผู้หญิงทั้งสอง ก็ เวียนมาถึงจารวี

” คุณผู้หญิงคะ กรุณาแสดงบัตรประจำตัวประชาชน และ ตัวเครื่องบินด้วยค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ