ณ บ้านโพธิ์ที่สูง มือเข้าด้วยกัน พลาง มองไปยังเพิ่งกลับมา เขาผิวปากอย่างอารมณ์

ว่าไงคนสวย ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ!

หลังจากเอ่ยจบเค้าก็กลางวงแขนทั้งสองข้างออก กำลัง เตรียมตัวที่จะอบกอดเธออย่างกระตือรือร้นก็ถูกยศพลผลัก ออก ทําอะไร! ออกไปห่างห่างเธอเลย!!”

ใช้หัวไปซะแกคิดว่าที่นี่คือฝรั่งเศสเรื่องไงเก็บการ 1000 นั้นของแกไปอย่าแม้แต่จะแตะต้องผู้หญิง ของฉัน”

โอเคโอเคแกนี่มันขี้เหนียวชะมัดเลยไอ้น้องชาย ฉัน รับรองว่าต่อไปฉันจะไม่เข้าใกล้ผู้หญิงของแกแล้วโอเค ไหม?

ทุกๆครั้งที่เห็นสองพี่น้องคู่นี้ทะเลาะกัน จารวีกลับรู้สึก อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

จารมองเห็นกระเป๋าเดินทางที่หน้าประตูเธอจึงเอ่ยถาม อย่างแปลกใจ” จะไปไหนหรอคะ?”

ถิรพลไหวไปมา การเดินทางท่องเที่ยวในประเทศ จีนของฉันสิ้นสุดลงแล้ว ฉันต้องกลับฝรั่งเศสแล้วล่ะ ยัง ไม่ทันได้เตรียมตัวบอกลาเธอเลย ก็โดนไอ้น้องชาย ประทุษร้ายซะแล้ว ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่ไม่รู้จักความโรแมน ”
ฮ่าๆ ยังไงก็นานๆจะกลับมาหี ทําไมถึงไม่อยู่หลายหลาย ว่นกว่า อีกหน่อยหรอคะ”ฉัน อยากเหมือนกัน แต่ไอ้น้อง ชายน่ะ ตายจริงน้องชาย แกทําเกินไปแล้ว ทําเกินไปแล้ว จริงๆ ฉันจะบอกอะไรให้นะ มันยังไม่จบแค่นี้หรอก ฉันกลับ ฝรั่งเศสเมื่อไหร่ฉันจะไม่สนใจแกแล้ว โถเอ่ย!”

ยศพลเตะก็รพลอย่างสุดกําลัง ตรพลบ่นไปมา เขาทั้ง หลบหล็กทั้งไม่ยอมแพ้ ทั้งสองคนทะเลาะกันจนไปถึงประตู ของคฤหาสน์ นิรันยกกระเป๋าของ รพลออกมาส่งให้

จารวียืนอยู่ที่หน้าประตู เธอยืนจ้องมองสองพี่น้องทะเลาะ กันอย่างเงียบเชียบ

สพลหันกลับมามองเธอ พลางเดินเข้ามาหา มือหนาของ

เขาคว้าข้อมือบางไว้แน่น

เขาออกแรงดึงเธอให้เดินไปทางห้องรับแขก

อาจเป็นเพราะความเดือดดาลก่าลังพล่งพล่าน ฝามือของ เขาออกแรงเยอะเกินไปทําให้ใจเราเจ็บปวดจนยนคิ้วขึ้น

ศผลคูณบ้าไปแล้วหรือไง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ เป็นบ้า อะไรของคุณเนี่ย!”

ใช่ ฉันเป็นบ้า!”

ยศพลคารามอย่างเดือดดาล น้าอามสงสายตาเป็นห่วง มายังจารวี แต่เธอไม่กล้าเข้ามาห้าม เธอทําได้แค่เพียงยิน อยู่ที่ตรงกลางระหว่างห้องนั่งเล่นกับห้องรับประทานอาหาร ไม่กล้าแม้แต่จะมองมาทางนี้
จารวี กยศพลท หนักๆลงบนโซฟา ข้อมือของเธอถูก เค้าบีบจนแดง เจ็บปวดจนนํ้าตาไหลออกมา

“นี่จารวี เธอยังมีความรู้สึกต่อไ มนต์ตรีมันใช่ไหม “สอง มือแกร่งของเขากดเธอไว้ ทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวได้ เขาเอ่ยถามอย่างเต็อดดาล

ใบหน้าหล่อคมคายของเขาตาคล้า ในตาแดงก่า ไม่รู้เป็น เพราะอดหลับอดนอนหรือเป็นเพราะโกรธกันแน่ น้ำเสียงที่ เปล่งออกมาเต็มไปด้วยโทสะ ดังขึ้นอย่างเด่นชัดที่ข้างใบหู ของจารวี จารมองเขาอย่างเจ็บปวด

เธอมองผ่านม่านน้ำตาออกมา ก็เห็นน้าอามที่ยืนอยู่ด้าน หลังของยศพล เธอโบกมือไปมาไม่หยุด เพื่อบอกเป็นนัยให้ จารวีอย่ายั่วโมโหยศพล

เขายังคงเป็นคนบ้าระห่ำา สิ่งนี้คือโลกของเขา ไม่มีใคร สามารถคัดค้านเขาได้

จารวีก้มหน้าลงอย่างทุกข์ทรมาน

เธอไม่ได้รักมนต์ตรี คําตอบนี้เธอค่อนข้างชัดเจน และ เธอคิดว่ายศพลก็เข้าใจชัดเจนแล้วซะอีก

แต่ทำไมเค้าถึงยังคงเคี่ยวเข็ญเธออยู่เรื่อย

หรือว่าความรักระหว่างเธอกับเขา มันยังไม่ได้ก่อร่าง จนถึงจุดที่ควรจะเชื่อใจกัน?

หยดนํ้าตาราวกับเส้นไข่มุกของเธอไหลลงมาเป็นสาย
ความรู้สึกที่เจ็บปวดทุกข์ทรมานเรากับในมหาสมุทร ดุมในส่วนของดวงใจของเธอ

พูดมา !! ยศพลถามเธออีกครั้ง

คุณชายสามขา ใจเย็นก่อนนะคะ คุณจะราวี่กำลังท้อง อยู่ คุณจะทําแบบนี้กับเธอไม่ได้นะคะ! ไหวอีกต่อไป น้าไม่

อารมณ์ของคุณชายสามค่อนข้างรุนแรง ส่วนนิสัยของ คนจารวีก็ไม่ยอมใคร เด็กทั้งสองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร ไม่มี ใครยอมอ่อนให้ใครทุกที แล้วนี่เธอยังมาท้องอีก ถ้าหากว่า มีอะไรเกิดขึ้นมันคงไม่ดีแน่

ยศพลหันหน้ากลับมา พลางเดินตะบึงเข้าไปหานะอามเธอมีสิทธิ์จัดการเรื่องราวในบ้านหลังนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใส่ หัวออกไปให้พ้น!!”

“เอ่อค่ะ โอเคค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ “น้าอามเดินออกไปข้าง นอกอยากทอดถอนใจ เธอเดินไปพลางสายหัวไปพลาง ก็ เธอเป็นแค่คนรับใช้ ไม่สามารถห้ามปรามอะไรได้

อารมณ์โกรธของจารวีปะทุขึ้นมา” ยศพล คุณมันสาระ เลว น้าอามอายุเยอะขนาดนี้แล้วทําไมคุณถึงใช้ถ้อยคําพันธุ์ นั้นพูดกับเธอ?”

ยศพลหรี่ตาลงเล็กน้อย สายตาของเขาดุดัน” จารวีเธอ ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง สรุปแล้วเธอกับไอ้มนตรีทำอะไรกันไป บ้างแล้วล่ะ? ลูกในท้องของเธอเป็นลูกของใครกันแน่?

จารวีเบ่งตาโพลง เธอมองยศพลอย่างไม่เชื่อสายตา
ไม่คิดว่าเขาจะใช้คำพูดแบบนั้นพูดกับเธอ

เงื่อฝ่ามือขึ้น ฟาดลงไปที่ใบหน้าหล่อคมคายของพล ที่โกรธอย่างเขาจึงลืมหลบหลีกฝ่ามือของ เธอ เสียงเนื้อกระทบกับฝ่ามือดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทุกมุม ห้อง

นิรันที่ยืนอยู่หน้าประตูตะลึงงัน คุณเป็นคน โมโหร้ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ใบหน้าซีกซ้ายของยศพลแปลเปลี่ยนเป็นรอยนิ้วมือส

ยศพล คุณจําไว้ให้ดี ไม่ว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของใคร มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ไอ้คนสาระเลว ไร้ศีลธรรม สมองฉันไม่มีทางอุ้มท้องลูกของคนสาระเลวอย่างคุณหรอก!!

จารวิโมโหอย่างสุดขีด เธอระบายเรื่องที่ไม่พอใจออกมา จนหมดสิ้น

สายตาที่ตะลึงงันของยศค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นความ เดือดดาล ความเจ็บปวดพรั่งพรูออกมาจากใบหน้าของเขา

“เธอโกหกน้าอามว่าออกไป Shopping กับอังคณา แต่ กลับไปอยู่กับไอ้มนต์ตรี แถมยังปลอบโลมกันอย่างใกล้ชิด สนิทสนมอีก”

เขาอุตส่าห์จะพาเธอกลับมา แต่เธอกลับไม่ยอม ยืนยันที่ จะกลับบ้านกับและไม่ยอมกลับมากับเขา

เขาต้องไปคอยเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูบ้านของมนตรี ราวกลับหมาเฝ้ายาม งดิน เพื่อรอให้เธอกลับมา

เธอไม่เอ่ยถามเขาสักนิด แถมยังไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟัง แม้แต่สีหน้าที่ยินดียังไม่มีให้เขาสักนิด แล้วเธอยังมาตบหน้า เขาอีก

ย้ยผู้หญิงคนนี้สมควรตายจริงๆ เธอเอาแต่ต่อต้านเขา ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างนับไม่ถ้วน

และยิ่งทำให้เขาโมโหไปกว่านั้นก็คือ เธอกล้าพูดว่าลูกใน ท้องไม่ใช่ลูกของเขา !!!!

ยศพลบันดาลโทสะอย่างถึงที่สุด ทั้งตัวของเขาถูกอบ ล้อมไปด้วยความโมโห ไมมีวิธีที่จะสงบลง

ใบหน้าหล่อคมคายน่ากลัวราวกับสิงโต สุรา

เขากดจารวีลงบนโซฟา เริ่มดึงทิ้งเสื้อผ้าของเธอออก” ฉันจะดู ว่าเป็นลูกของใครกันแน่”

จาร ตกใจกลัว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความบ้าระห่ำเช่นนี้ ของยศพล เธอตกใจจนแทบสิ้นสติ มีอเล็กปัดป้องพลางทุบตี ยศพลอย่างสุดกำลัง

คณบ้าไปแล้ว ไอ้คนบ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!

แควักก”กระโปรงของจารวีถูกยศพลฉีกออกจนขาดวิ่น ” ทั้งคอเสื้อของเธอยังเปิดออกจนถึงกระดูกให้ปลาร้า เผยให้ เห็นทรวงอกที่กลมกลึง

ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนสาระเลว ปล่อยฉัน
ยศพลใช้ขาข้างหนึ่งของเขาทดลองขาเธอลงบนโซฟา พลางใช้มือรวมข้อมือสองข้างของเธอไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ ดังปราการ สุดท้ายออกจากตัวของเธอ

นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะที่ปะทุออกมา

เธอเป็นผู้หญิงของเขา ผู้หญิงที่เขายอมเสียสละชีวิตตัว เองเพื่อเธอ และเขาจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องเธอได้ทั้งนั้น

พลันความเน็บหนาวก็ประเดประดังเข้ามา จารวีถูกทศพล ถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือเพียงชั้นในสองชิ้นเล็กจิ๋ว

ร่างกายอรมรอ้อนแอ้นกระถดหนี เธอพยายามหดตัวลง กับโซฟา ราวกับสัตว์ตัวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ และกำลังเผชิญ หน้ากับสัตว์นรกที่น่ากลัว ทั้งตัวของเธอสั่นเทา

ยศพลวางฝ่ามือลงบนหน้าท้อง เคยราบเรียบของเธอ พลางเอ่ยอย่างเยือกเย็น” ใช่ลูกของฉันไหม?

จารวีตกใจจนร่างทั้งร่างสั้นเทิ้ม เธอไม่รู้ว่ายศพลต้องการ จะทําอะไรกันแน่

แต่ถ้าอิงตามนิสัยของเขา เขาคงทําได้หมดทุกอย่าง

“ยศพล อย่าทําอะไรบ้าๆนะ เดี๋ยวเด็กจะได้รับอันตราย”

ยศพลเอยอย่างเย้ยหยัน” เธอกลัวงั้นหรอ? เธอยังจะคุย อีกหรือไง? ไปทําอะไรมาล่ะ? บอกฉันมาสิว่าเด็กในท้องเป็น !! ลูกของใคร

นิ้วมือที่เรียวยาวลากไล้ไปตามผิวขาวบริสุทธิ์ ทำให้เธอรู้สึกขนน

ถ้าหากยศเข้ามาที่ของเธอ ลูกในท้องก็คงจะ ได้รับบาดเจ็บ ใบหน้าของจารวีถูกปลุกคลุมไปด้วยคราบ นํ้าตา เป็นเพราะความหวัดกลัว ทําให้ตัวของเธอเย็นเฉียบ เธอในเวลานี้ ไม่สามารถทําอะไรได้ตามอีกแล้ว

พูดมาสิ ยศพลน้ำเสียงนิ่งเรียบ

ของคุณไง ลูกของคุณ ลูกของคนสาระเลวแบบคุณ คุณ อย่าทําอะไรบ้าๆเด็ดขาด ไม่งั้นคุณจะผิดหวังไปตลอดชีวิต”

จารวีอดทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอกมใบหน้าเล็กพลาง ร้องไห้ออกมาอย่างสุดทน

เธอไม่กลัวอะไรทั้งนั้น สิ่งเดียวที่เธอกลัวก็คือต้องสูญเสีย ลูกน้อยไป

ถ้าหากว่าไม่มีลูก เธอก็คงจะต่อต้านไอ้คนสาระเลวคนนี้ แล้ว เธออยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำยังไง

ทันใดนั้น ผ้าเช็ดตัวพื้นหนาก็ถูกคลุมลงบนตัวเธอ เขาห่อ ร่างเล็กของเธอไว้แน่น พลันจารก็รู้สึกว่าร่างกายที่เปลือย เปล่าของเธอถูกปลุก

ยศพลไม่ได้ทําร้ายเธอ และไม่ได้ข้างใบหู ของเธอเหลือไว้เพียงเสียงฝีเท้าหนักแน่น

เขาอุ้มเธอพลางเดินไปยังห้องนอน

เขาวางเธอลงบนเตียงนอนที่อ่อนนุ่ม” ฟังไว้ให้ดีนะจาร3 ถ้าเธอกสําคัดที่จะไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีกเธอจะได้เห็น ผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงเชียวล่ะ!”

น้ำเสียงที่เหย่อหยิ่งของเขา ดึงเค้าสู่โสตประสาทของเธอ ถึงแม้ว่าร่างเล็กจะถูกห่อหุ้มไปด้วยผ้าห่มแต่เธอก็ยังคงรู้สึก หนาว บ

ร่างกายของเธอสั่นเทา

คําพูดของยศพลค่อยๆเลือนลางไปทีละนิด ราวกับมัน เข้าใกล้ใบหูของเธอ ก่อนที่จะแปลเปลี่ยนเป็นไกลออกไป

หนาวจ๋ง ‘จารวีพิมพ์ออกมาอย่างสะลึมสะลือ พลัน เธอก็รู้สึกว่าท้องของเธอนั้นเจ็บปวดยิ่งนัก

“คุณจารวี คุณจารวีเป็นอะไรคะ! ”

ท่ามกลางความสะลึมสะลือของเธอ ราวกลับว่ามีเสียง ของน้องอามดังขึ้นที่ข้างใบหู มีมือคู่หนึ่งยื่นมาแตะที่หน้าผาก ของเธอ

คุณชายสามคะ คุณชาย! ไม่ได้การแล้วค่ะ คุณจารวี เป็นไข้แล้ว!! “เสียงตะโกนเล็กแหลมของน้าอาม งเค้าโสด ประสาทของจาร

น้าอาม ฉันอยากเข้าห้องน้ำ จารวีเอ่ยพลางพยายาม พยุงตัวก้าวลงจากเตียง เมื่อเท้าของเธอแต่พื้น พลันเธอก็ ล้มลง

“คุณจารวี คุณจารวีเป็นอะไรคะ?”น้าอามร้องตะโกนดังลั่น ไปทั่วทั้งห้องนอน
จารวีล้มลงบนฟันอย่างช้าๆ ใบหน้าเล็กร้อนระอุ ราวกับ เปลวไฟ อีกทั้งยังแดง

เธอรู้สึกว่าสมองของเธอหนักอึ้ง หนังตาค่อยค่อยปิด เข้าหากัน เธออยากจะลืมตาขึ้นมาแต่กลับลืมไม่ได้

ไม่นานนักสติของเธอก็ดับวูบ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ จารวีถึงค่อยๆลืมตาขึ้นอย่าง อ่อนแรง เธอมองเห็นเพดานสีขาว

คุณจารวี ฟื้นแล้วหรอคะ”น้าอามเอยอย่างร้อนใจ

เนิ่นนาน จารวีถึงได้สติกลับมา เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่ บนเตียงผู้ป่วยที่โรงพยาบาล

“ฉัน ฉันเป็นอะไรหรอคะ?”

น้าอเมกุมมือของเธอไว้แน่น” เมื่อวานนี้คุณจารวีเป็น ไส้ติ่งอักเสบน่ะค่ะ ไข้ก็เลยขึ้นสูง ฉันตกใจแทบตายเลยนะ คะ…อ๊ะ! คุณชายสาม

น้าอามพูดได้เพียงครึ่งประโยค พลันเธอก็รีบลุกขึ้นยืน อย่างเรียบร้บร้อน เธอปล่อยมือของจาร ลง และก้าวออก ไปที่ด้านนอกห้องผู้ป่วย

เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นดังขึ้น สายตาของจารวีค่อยๆมอง ไปที่ต้นเสียงอย่างช้าๆ ร่างสูงของยศพลก็ปรากฏแก่สายตา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ