ในใจของ บรพมีความรู้สึก ละอายใจ ในตอนนั้น เขา เข้าใจมาตลอดว่าจาร คือลูกสาวของยงยศ
นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาจากมา ไอ้คนเลวคนนั้นมัน ทําให้ครอบครัวของเขาแตกแยก ชยรพไม่อยากเลี้ยงดูลูก ของไอ้เสวยงยศ
ทั้งหมดนี้ เขาไม่มีหนทางจะพูดให้จารวีเข้าใจได้
แต่ว่า ผ่านมาเนิ่นนานหลายปี เขาจึงค่อยๆค้นพบว่า ตนเองเห็นแก่ตัว
วีไม่มีความสุข ไม่ว่าเธอจะเป็นลูกของใคร เธอก็นามสกุล พูลสวัสดิ์ และเรียกเขาว่าพ่อมาโดยตลอด
แต่ตอนที่เขารู้เรื่องว่าจารวีคบหากับมนต์ตรี เขาก็ตกใจ ไปชั่วขณะ ในตอนนั้นก็รู้ว่าในที่สุด กรรมที่เขาแก้แค้นยงยศ ได้ย้อนสู่ตัวเขาแล้ว
แต่ที่เขาทําไปทั้งหมดนี้ไม่ได้ทําให้เขามีความสุข
‘วี ตอนนั้นพ่อขอโทษนะวี ไม่ว่าจะเป็นลูกสาวแท้ๆของ พ่อหรือไม่ใช่ พ่อก็ยังรักวี ตั้งแต่ตอนทีวีเกิด ทุกอย่างถูก กําหนดไว้แล้ว…” มีน้ำตาที่ถูกแสงสะท้อนจนเป็นประกายอยู่ ในดวงตาของชยรพ
จารวียังคงเงียบเหมือนเดิม เธอไม่สามารถให้อภัยเขาได้ เธอให้อภัยผู้ชายที่เห็นแก่ตัวคนนี้ไม่ได้
– เรื่องแม่ของ ในตอนนั้น พ่อหนีความรับผิดชอบของตัว เองไม่ได้จริงๆ อาจพูดได้ว่าเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของตัว เองที่เป็นเหตุจูงใจให้หล่อนฆ่าตัวตาย พ่อรู้สึกได้ว่าตาอยู่กับ พ่อตลอด ไม่ว่าพ่อหนีไปที่ไหน หล่อนก็จะติดตามพ่อตลอด ไป และมองพอด้วยสายตา เศร้าโศก…
รี พ่อขอโทษ ตอนนั้น…พ่อไม่ควรทิ้งไปเลย ขบโพนี น้าตาคลอ
ที่คุณพูดมามันมีประโยชน์อะไร เรื่องบางเรื่องไม่ใช่แค่ ขอโทษก็หายกันนะ ถ้าคําขอโทษของคุณทําให้แม่กลับมามี ชีวิตอีกครั้งได้ ฉันก็จะให้อภัยคุณ… ” จารวีพูดด้วยน้ำเสียงที่ เย็นชา วิธีการที่จะเจราจากับเธอน้อยมากจนแทบไม่มีวิธีใดๆ เลย
ชยรพรู้ รู้ว่าจารวีอาจจะไม่ให้อภัยเขาแล้ว
เขาลุกขึ้นยืน “วี พ่อรู้ว่าให้อภัยพ่อ นี่คงเป็นความหวัง ที่มากเกินไป แต่ว่า พ่อหวังแค่ว่า…จะอยู่อย่างมีความสุข
ตอนที่ขยรพเดินจากไปแล้ว น้าอามก็ยืนอยู่หน้าประตู มองดูชยรพที่ขวัญหาย น้าอามเข้าใจความรู้สึกของเขา เธอ รอให้ขยรพเดินลับตาไปก่อน จึงรีบวิ่งเข้ามาในห้องผู้ป่วย
คุณจารวี ดูเหมือนว่าสภาพจิตใจของพ่อคุณจะแย่มากๆ
จารวีค่อยๆหลับตาลง “น้าอามคะ จากนี้ไปถ้าเจอเขาอีก ก็อย่าให้เขาเข้ามานะคะ
“โหย คุณจารวีคะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกละคะเนี่ย ยังไง เขาก็เป็นพ่อของคุณนะคะ”
น้ากามตาย วอย่างถอดถอนใจเด็กคนนี้คือจริงๆ
แต่ชนชา ทําเกินไปเหมือนกัน เห็นชัดอยู่ว่าลูกสาวของ ตัวเองสนิทกับลูกชายตระกูลนั้นเหมือนพี่น้องแท้ๆ ก็ไม่รีบ บอกให้เร็วกว่านี้ คิดแต่จะบ่าวประกาศเรื่องการแต่งงานให้ คนอื่นรู้ แบบนี้จะให้ลูกเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
ในช่วงสองสามวันนี้ ขยรพแวะมาเยี่ยมจาร ทุกวัน แต่ก็ ถูกบอดี้การ์ดกักตัวไว้ด้านนอก
ที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนระดับสูง ยศพลก็ยังส่งบอดี้ การ์ดมาเฝ้าหน้าท้องของจารวี ชยรพอยากจะพบจาร เป็นการส่วนตัว ซึ่งมันไม่มีทางเป็นไปได้
วันที่ออกจารโรงพยาบาล ยศพลมีธุระจึงไม่ได้มาที่โรง พยาบาล มีแค่น้าอามกับบอดีการ์ดสองสามคนที่มารับจาร
หน้าประตูของโรงพยาบาล จารวีก็เจอกับมนต์ตรี
แท้โลกนี้ก็แคบมาก ไม่ว่าหันไปทางไหนก็ได้พบได้เจอ
มนต์ตรีออกมาจากในรถ เขาเห็นจาร เพียงแค่ชั่วพริบตา เดียวก็นิ่งงงไม่ไหว ก้าวเท้ายาวๆวิ่งไปหาเธอ ในตอนที่เขายัง ไม่ทันถึงตัวจารวี ก็ถูกบอดี้การ์ดรางสูงหุ่นหมียื่นมือมาขวาง ไว้
5 วิมีเรื่องอะไรรึเปล่า”
ในครั้งนั้นที่ถูกไล่ฆ่า มนต์ตรีพยายามสุดชีวิตเพื่อที่จะ ปกป้องจารวี ถึงได้ทําให้จารวีไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย
ในใจของจารทุกข์ทรมานจากความละอายใจเป็นอย่าง มาก เธอหันไปโบกมือให้กับบอดี้การ์ดทั้งสอง “พวกคุณเ มีอลงก่อนเทอะค่ะ”
บอดี้การตทั้งสองเอามือลง มนต์ตรีรีบวิ่งไปอยู่ตรงหน้า ของจารวี ใบหน้าของเขาดวิตกกังวลมาก
* ไม่กี่วันมา นี้ เป็นห่วงมาโดยตลอดเลย..”
มุมปากเล็กๆของจารยกขึ้น รอยยิ้มอันแสนหวานและ บริสุทธิ์สะท้อนอยู่ในใจของมนต์ตรี
สิ่งนี้ค่อยๆปลุกความรักอันลึกซึ้งที่เขามีต่อจาร
“พี่มนต์ วีไม่เป็นไร รู้สึกดีมาก แผลที่ถูกยิงเป็นไงบ้าง แล้วคะ ทางสถานีตำรวจมีเบาะแสข่าวคราวอะไรบ้างมั้ยคะ”
มนต์ตรีมองเห็นน้าอามที่อยู่เคียงข้างจารวี ก็รู้สึกไม่ สบายใจ จึงพูดออกมาเบาๆว่า ว่างเข้าไลน์รึเปล่า”
จารวินิงตะลึงงันเล็กน้อย แล้วรีบพยักหน้าทันที “อ้อ ค่ะ เมนต์ หมาที่โรงพยาบาลนี้ได้ยังไงคะ
“ไม่เป็นไร พี่มีเพื่อนรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลแห่งนี้ พี่แวะ มาเยี่ยมเขา ไม่นึกว่าจะได้เจอวีที่นี่ ถ้ารู้เร็วกว่านี้พี่ก็คงมาหา วีแล้วล่ะ
ใบหน้าของมนต์ตรีเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน การ แสดงออกอย่างอ่อนโยนทำให้จาร ตะลึงทันที
“คุณจารวี พวกเราต้องไปแล้วค่ะ
น้ายามพูดเตือน เล่นได้ชัดว่าคุณขายยศพลเกลียด คุณยายมนต์ตรีมาก ก้าเก็ตอยู่นานเกินไปแล้วถูกคุณยศพล เห็นเข้า คงจะอารมณ์เสียและทะเลาะกันแน่
จารวิพยักหน้า ”
มนต์ วีสองไปแล้ว
ค่ะ ลาก่อน”
สายตามนต์ตรี มีความอาลัยอาวรณ์ ๆ ดูแลตัวเองดีๆนะ มีเรื่องอะไรให้มาหาพี่นะ”
อื้อ ลาก่อนค่ะ”
ในตอนที่จารวีหันกลับไปแล้ว มนต์ตรีศิตจะยื่นมือออกไป เพื่อรั้งเธอไว้ แต่น่าเสียดาย เขาหยุดชะงักกลางคืน และไม่ ได้ยื่นมือออกไป
ในแววตาที่หล่อเหลามีความสิ้นหวังอยู่ เขามีเหตุผลอะไร ที่จะรั้งเธอไว้ได้ละ
เขามองไปที่ร่างเล็ก ๆ ของเธอ เมื่อเข้ามาในรถแล้ว เขาก็ โบกมือ แต่มีกระจกหน้าต่างรถกั้นอยู่ เธอก็โบกมือให้เขาเช่น
กลับมาถึงบ้าน รถจอดที่โรงรถ
น้าอามให้บอดี้การ์ดขนข้าวของเข้าไปก่อนเป็นอันดับ แรก ที่จริงก็ไม่ใช่ของอะไรมากมาย เป็นแค่เสื้อผ้าที่ใช้ใน โรงพยาบาลในช่วงสองสามวันนี้ที่เอากลับมาเปลี่ยนและซัก และยังมีของใช้ส่วนตัวของจารวี ของทั้งหมดนี้ถูกบรรจุไว้ใน กล่องสีเหลืองอ่อน ซึ่งคนที่ผลักกล่องนี้เข้าไปก็คือบอดี้การ์ด คนหนึ่ง
จาร ลงจากรถ เธอหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปสัก เล็กน้อย ความรู้ที่ได้กลับบ้านนี่มันดีจริงๆ
แม้ว่าตอนอยู่ในโรงพยาบาลจะมีสภาพความเป็นอยู่ที่ ดี ไม่ต่างอะไรกับโรงแรมระดับสี่สาวห้าดาว แต่ว่าความรู้ ก แบบนั้นมันกลับไม่ได้ทําให้คนสบายใจได้
จาร คิดได้ถึงตรงนี้ อยู่ดีๆก็ตกใจขึ้นมา ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่นึกเลยว่าเธอจะเรียกยศผลว่าเป็นคนในครอบครัวของตน ได้อย่างเต็มปาก
จากนั้นเธอก็ลูบที่ท้องของตนโดยไม่รู้ตัว บางทีคำตอบ ที่แท้จริงก็คือลูกในท้องของเธอ
พอมีลูกก็มีความรู้สึกที่เป็นเจ้าของ
จารวีเงยหน้า มองดูแปลงกุหลาบขนาดใหญ่ที่บานสะพรั่ง อยู่ไกลๆ กลิ่นหอมของดอกไม้ที่ดึงดูดคนพัดเข้ามาแตะที่ จมูกของเธอพร้อมกับสายลม จารวียิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจ
เดินออกไปไกลกว่าเดิมอีกหน่อยแล้วมองอีกที นึกไม่ถึง เลยว่าดอกไม้เหล่านั้นจะถูกจัดเรียงเป็นอักษรคำว่า ” ตัว ใหญ่ๆ หนึ่งตัว
ดอกกุหลาบ นี่ก็แปลกมากจริงๆ
จารวีดีงเสื้อน้าอาม แล้วถามออกมาแปลกๆ น้าอาม จํา ด้ว่าแปลงดอกไม้ตรงนั้นควรเป็นต้นไม้ที่เขียวชอุ่มตลอดปี มันกลายเป็นดอกกุหลาบไปได้ยังไง หรือว่าจําผิดไปเอง”
จารวีลูบหัวตัวเอง เธอท้องอยู่ ไม่ได้ความจำเสื่อม แปลงดอกไม้ที่ใหญ่ขนาดนี้ พูดง่ายๆ ก็คือที่นี่มีต่งพันกว่ากระถาง นะ อยู่ดีๆจะมาผุดขึ้นมาได้ยังไง
ความรู้สึกนี้เหมือนกับต้องเดินบนถนนเส้นหนึ่งทุกวัน แล้วอยู่ดีๆต้นไม้ต้นใหญ่ก็ผุดขึ้นมาต้นหนึ่ง อีกทั้งยังผลิใบ ออกมาสวยงาม มันจะทําให้คนสงสัยว่าตัวเองกำลังเจอกับ ภาพลวงตาเข้าให้แล้ว
น้าอามหัวเราะออกมา “คุณจารวีไม่ได้จำผิดหรอกค่ะ เมื่อก่อนตรงนั้นมีดอกไม้ไม้เลื้อยและดอกโบตั๋น แต่ช่วงก่อน หน้า ไม่นานนัก คุณชายยศพลออกคำสั่งให้รื้อทิ้งให้หมดค่ะ ดอกกุหลาบเหล่านี้เป็นดอกกุหลาบที่ถูกส่งมาจากบัลแกเรีย ด้วยการขนส่งทางอากาศ ชื่อว่ากุหลาบแชมเปญอะไรสัก อย่างนี้แหละค่ะ คุณชายบอกว่าจากนี้ไป ตอนที่คุณจารวีอยู่ ในห้องนอน พอเปิดม่านหน้าต่างออกก็จะได้กลิ่นหอมหวน ของดอกกุหลาบ แล้วอารมณ์และสภาพจิตใจก็จะดีขึ้นมาก เลยค่ะ”
น้าอามพูดถึงตรงนี้ก็หัวเราะ บนใบหน้าของจารวีค่อยๆมี รอยยิ้มที่กว้างขึ้นเรื่อยๆ
ความรู้สึกหวาน ๆ เข้ามาในหัวใจของเธอ ยศพล คนโง่ๆ อย่างนายก็ไม่ได้สันดานชั่วขนาดนั้น นา
“น้าอาม ตอนนี้เขาอยู่ไหนคะ อยากจะไปถามเขาสัก หน่อย…”
จารวีเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ แล้วก็วิ่งขึ้นบันไดไปหา คนยืนอยู่ที่ชั้นสองชั้นสอง
เขาคนนั้นกำลังเดินลงมา แต่ก็ถูกใครบางคนกอดไว้
ร้าว คนสวมนึกไม่ถึงเลยจริงๆ ไม่นึกเลยว่าคนอย่างผม จะได้รับกอต อบอุ่นแบบนี้ ทำให้ผมตื่นตะลึงเพราะได้รับ ความเมตตา คาด ไม่งจริงๆ
กีรพล แชมเยืนยอจารวีเบอร์ใหญ่เกินจริง จากนั้นเขาก็ จงใจกอตให้แน่นกว่าเดิม แล้วพูดที่ข้างหูของจารวี “เป็นไร ไปครับ คนสวย….”
จาร ผลักเขาออกไป หัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า “อะไร เป็น ยังไงคะ”
“ลีลาของผมเด็ดกว่าท่าเยอะกว่ายศพลอีกนะ เธออยาก จะมาลองกับพี่หน่อยมั้ย”
“เห้ย…จารวิ่งงจนไม่รู้จะทํายังไงดี ผู้ชายที่กะล่อนและ ปลิ้นปล้อนคนนี้ เพิ่งเริ่มบทสนทนาก็ล้อเล่นซะแล้ว
“คุณถิรพล คุณยิ่งพูดยิ่งดูไม่เหมือนว่าเป็นพี่ชายเลยนะ คะ บอกไว้เลยนะคะ ฉันชอบยศพล สิ่งนี้ไม่มีทางเปลี่ยนไป ตลอดกาล คุณไม่มีโอกาสแล้วค่ะ” จารวีพูดไปยิ้มไป
บนใบหน้าที่มีเสน่ห์ของถรพลมีความสิ้นหวังอยู่ แต่ก็ยัง หัวเราะเป็นแมว
น้องยศมีอะไรดี เธอหายังไงถึงทำให้เขาตายใจและ สยบเขาได้อะ
จาร ลูบคาง เธอคิดอย่างจริงจัง จริงสิ ยศพลมีอะไรดีนะ
นอกจากใบหน้าที่หล่อเหลาและรูปร่างสูงใหญ่หุ่นดี นิสัย ของเขาก็แทบจะไม่มีข้อดีอะไรเลย
น่ารักเกียจนอยากจะตายคำพูด ออกมาจากปาก เป็นพิษ นิสัยเจ้าชู้ กะล่อน ปล้นปล้อน ข้างกาย ผู้หญิงกลุ่ม ใหญ่ ในจุดนี้ดูเหมือนว่าสองพี่น้องจะคล้ายกันมากๆ
คิดมาชาติเศษๆ จารวิยมแล้วตอบไปว่า “ความรักไม่ ต้องมีเหตุผลก็ได้นี่คะ
ใช่ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอตกหลุมรักเขา ตัวเธอเองก็ ยังไม่รู้แน่ชัดเลย
จําได้แค่ว่าในตอนแรก เธอเกลียดเขาเข้าไส้ แต่เมื่อเวลา ผ่านไปเธอก็ค่อยๆตกหลุมรักเขา
เวลาเป็นสิ่งที่น่ากลัวจริงๆ ทําให้หลงรักคนคนนึงได้โดยที ทำให้เจ้าตัวไม่รู้ตัวได้
ถิรพลกอดอก แล้วส่ายหัวอย่างรู้สึกเสียดาย “ฉันจะไม่ เข้าใจเลยจริงๆ ไอ้ยศพลมันมีดีที่ตรงไหน นึกไม่ถึงเลยว่าจะ ทําให้สาวสวยแบบนี้ตายใจได้ขนาดนี้”
จารวีเก็บปอยผมที่หลุดมาตรงหน้าผาก “ก็ต้องมีสักวัน ” คุณจะได้พบค่ะ
ถิรพลยักไหล่ จากนั้นก็กลับมาทําหน้าท้าตาแบบหมาป่า ต่อไป
ฉันไม่ได้โชคดีขนาดนั้น ในชาตินี้ ฉันตั้งใจว่าจะตาย ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ที่สวยงาม…
“คุณก็รพล ดูเหมือนว่าคุณจะรู้จักเรียนรู้ด้วยตัวเองได้ น้อยอยู่เหมือนกันนะคะ….
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ