ตอนที่
117 พาเธอกลับบ้าน
ผมสัญญาว่าต่อจากนี้จะมีแค่เธอ
คําพูดของยศพลดังก้องไปในหูของจารวี ในใจ ของจาร รู้สึกอบอุ่น
ถ้าเขายอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอ ถ้าอย่างนั้น เขาคงเป็นพ่อคนนึงได้
” งั้นนายจํานําของนายไว้นะ!”
ศพลก็เอาจารวีไปนั่งในรถเหมือนเดิม และก็กลับ รถไปไปทางบริษัท
“นี่นายจะพาฉันไปไหน?”
จาร สังเกตุเห็นนานแล้วว่านี้ไม่ใช่ทางกลับบ้าน
ของอังคณา
ไปบริษัทของผม!
“นี ไปบริษัทนายทำไม ฉันจะกลับแล้ว จารวีบ่น อังคณารอฉันอยู่!”
ยศพลหยุดรถ แล้วก็กลับรถขับไปยังบ้านของ
อังคณา
ที่หน้าประตูบ้านอังคณา ยศพลและจารเดินออก มาด้วยกัน จับไหล่ของเธอไว้ไป ไปเก็บของ กลับ บ้านกันเถอะ”
จาร รู้แล้วว่าตัวเองติดกับอยู่ ก็รีบ”ฉันบอกเมื่อไหร่ ว่าจะไปอยู่กับนาย
ยศพลจับคางของเขา ยิ้มนิดๆ ดูน่าหลงใหลมาก
เธอจะอยู่ที่บ้านของคนอื่นตลอด คนอื่นเขามีเรื่อง
“จาร…” เสียงเรียกจากด้านหลัง จาร หันกลับไป เห็นอังคณาจากกระเป๋าออกมาใบหนึ่ง
“อังคณา เธอจะไปไหน?”
อังคณา นวนไหล่กระเป๋นนี้เป็นเป็นของเธอ
มากกว่า… จาร รู้สึกแปลกๆ หันกลับไปมองยศพล ภายใต้ ความนิ่งของเขาซ่อนรอยยิ้มไว้
“นี่เป็นแผนของนาย ใช่มั้ย?
“ใช่สิ จารวี สองสามวันนี้ฉันมีเรื่องต้องจัดการ ห คุณยศพล รบกวนช่วยดูแลจาร ด้วยนะคะ
อังคณาก็ชอบผู้ขายหล่อพอเวลาเจอก็หลงเหมือน กัน พอยศพลมายืนอยู่ตรงหน้า ความกล้าที่จะเงย หน้าขึ้นมา มองก็ไม่มี รีบต้นกระเป๋าของจารวี ยศพล แล้วก็เหมือนจะวิ่งหนีไป
เหลือแต่จาร ที่จ้องยศพลไว้
จาร คิดไม่ถึงจริงๆ ว่ายศพลจะวางแผนก่อนกับ อังคณา นี่ตกลงมันคือเรื่องอะไรกัน ? ในขณะที่เธอ กําลังงง อยู่ โทรศัพท์ก็สั่นขึ้น จารวีเอาโทรศัพท์ออก มา หน้าจอแสดงข้อความ อังคณาส่งมา
“จารวี ขอโทษนะ ความจริงพวกเธอสามคนพ่อแม่ ลูกอยู่ด้วยกันจะดีกว่านะ!”
จาร ตอบกับข้อความนี้ เธอหักหลังฉันหรอ?” พอผ่านไปแปปนึง อังคณาก็ส่งสติกเกอร์มา ความ จริงก็ไม่ขนาดนั้นหรอก! ฉันก็คิดถึงความสุขของเธอนะ
จารวีเกือบหัวเราะออกมา นิยศพลคงจะสอนให้
อังคณานิสัยเสียไปด้วยแล้ว
เอ๊ะ นี่ไม่ใช่สิ อังคณากับยศพลก็ไม่ได้สนิทอะไร กัน ใส่ร้ายยศพลแบบนี้ มันดูเกินไปจริงๆนะ
พอจารวีคิดถึงตรงนี้ ก็รู้สึกตลก ครั้งหน้าค่อยคิด บัญชีกับนาย
จารากับหน้าเล่นโทรศัพท์ เห็นหน้าของเธอมีรอย ยิ้มอยู่บนหน้า
ยศพลมองดูเธอ ตอนนี้น่าจะเริ่มกลับไปมีความสุข เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เรื่องนั้นก็ค่อยๆเลือนหายไป
รถสีดำคันนั้น เหมือนสายฟ้า แล่นอยู่บนถนนน
รถเข้ามาบอดหน้าวิลล่าเร็วมาก จาร เดินลงมาจากรถ
ยินดีต้อนรับคุณจารวีกลับมา!”
มีน้าอามเป็นคนน่า คนใช้ทั้งหมดก็ยืนอยู่หน้า วิลล่า ยินดอนรับจารวีกันอยู่
สถานการแบบนี้ ทำให้จาร ตกใจไม่น้อย
หันกลับไปมองยศพล
“ฮาๆ!”
ยศพลชอบเวลา ทีจาร เป็นแบบนี้มาก ยื่นมือไป ทางจาร แล้วก็กอดเธอไว้
“รู้สึกถึงความรู้สึกที่กลับบ้านมั้ย?”
จาร เบ้ปาก มองไปทางคนใช้ที่ยิ้มต้อนรับอย่าง เคารพ จารวีรู้สึกเกรงใจมาก
ไหนยังบอกว่าจะทดสอบเขาก่อน แคทําได้น โดนเขาลากกลับมาซะงัน
เห็นเขายิ้มกว้างมาก “ว้าว จารวี ใบจึงเราได้เจอกันอีกแล้ว”
จาร พึ่งเดินเข้ามา ก็มีร่าง งวิ่งเข้ามากอดไว้ จาร อยู่ในอ้อมกอดขิงเขาคนนั้น
จาร รู้สึกงงมาก เธอคิดไม่ถึงเลย ว่าน
ซาคาจะอยู่ที่นี่
ตอนนี้ นีชาถาใส่ชุดกระโปรง เหมือนผีเสื้อวิ่งเข้า
มาอยู่ตรงหน้าจารวี
ทันใดนั้น ก็มีมือยาวๆยื่นเข้ามา ดึงนิชาภาออก
จากตัวของจาร
เอวของนิชาภาชนเข้ากับตู้ เจ็บจนจะร้องไห้ออก
มา
“ยศพล ทําไมนายทำแบบนี้กับฉัน?”
ยศพลจ้องที่เธอ มาไมเธอยังอยู่ที่นี้อีก?”
จารวีเห็นกระเป๋าและของต่างๆ วางอยู่ในบ้าน เหมือนรอให้ยศพลกลับมา น้าอาม วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ สีหน้ากังวล ขอโทษ คะ คุณชาย คุณนิชาภาบอกว่าจะรอลากับคุณชาย ก่อน ค่อย ออกมาที่นี่”
“ใช่หรอ?”ยศพลถามอย่างสงสัย มองนิชากาอย่าง ไม่พอใจ ตอนนี้เธอไปได้แล้ว”
“นี่ ยศพล คุณปู่เคยพูดไว้ว่าให้เราสองคน…
นิซากายังพูดไม่จบ ก็เงียบไปเลย เพราะจารวี น กลับมามองยศพลอย่างสงสัย
แต่ว่า จากหน้าของเขา นอกจากความนิ่งแล้วก็
มองไม่เห็นสีหน้าอื่นเลย
นิลาภาก็เลยยอมลากกระเป๋าออกจากที่นี่
ดอนที่เธอเดินผ่านจารวี เธอก็หยุดแล้วก็พูดข้างหู จารวีเบาๆว่า “ฉันไม่มีทางปล่อยยศพลไปแป
นิชาภาเงยหน้ามองหน้าจาร แล้วทําตาปริบๆ
เร็วมาก ใบหน้าของเธอก็กลับมายิ้ม เหมือนไม่ ได้มีอะไรเกิด น จาร มองดูร่างของนิชาภาค่อยๆเกลือกไป เธอ เข้ามา แต่นิชาภากำลังออกไป
ยศพล ปางมีบุญเรืองผู้หญิงจริงๆเลย
ยศพลเหมือนมองเห็นความสับสนของจารวี เขา คิดอะไรอีก แล้ว
นมือไปจับบนบ่าของจารวี “ในสมองของเธอกำลัง
“นายไม่ชอบเธอจริงๆหรอ?”
ตั้งแต่ที่แรกเธอเห็นนิชาภา ก็รู้สึกว่าเธอไม่เหมือน ผู้หญิงแบบไม่ดี ดูน่ารักไร้ความอันตราย เต็มไปด้วย ความสุข เมื่อ ยศพลท่าแบบนั้นกับเธอ มันเกินไป จริงๆ
ยศยกยิ้มแล้วจับคางของจารวีขึ้น ถามตอบ เธอ”หรือว่าเธออยากให้ผมชอบเธอ?”
จารวีดีนมือของยศพลออก”ฉันกำลังคิดว่า ถ้านาย ทําอะไรกับเธอ แล้วไล่เธอไปแบบนี้ มันช่างไร้ความ รับผิด ชอบจริงๆเลย
ศพลปล่อยจาร ออก เดินเข้าไปด้านใน แล้วเกะ กระดุมออก แล้วนั่งลงบนโซฟาหนังสีดำ
ผู้หญิงแบบคุณ ทำไมถึงกลายเป็นคนเรื่องมากแบ บน ชาภาอยากมา ผมไม่ได้บังคับเธอ หรือว่าคุณ อยากให้มี คนอื่นมาขวาง ? หรือจะให้ผมไปเรียนเธอ กลับมา!”
จาร ตอบกลับแบบโมโห นายกล้าหรอ!
อาหารเย็น ผักชนิดต่างๆอยู่บนโต๊ะ จารวีก็รู้สึก อยากอาเจียน
ผักพวกนี้เป็นบำรุงทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นโสม รังนก วางอยู่เต็มโต๊ะ แต่ว่าจร ท้องอยู่
แต่อาหารพวกนี้กลับทําให้จารอยากอาเจียน
แค่ได้กลิ่นอาหารทะเล ก็รู้สึกทรมาน
ยศพล บรู้ถึงความทรมานไม่สบายของจาร
“ไม่ชอบกินหรอ?”ยศพลวางตะเกียบลง เรียกน้
อาม!” “คุณชาย มีอะไรคะ น้าอาม งมาอย่างรีบร้อน ยศ พลมือเคาะโต๊ะ อาหราใหม่มาทั้งโต๊ะ!
ได้ ได้ “น้าอามตอบอย่างกลัวๆ
จาร รีบดึงน้าอามไว้ น้าอาบอายุเยอะแล้ว และ ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ทำใหม่มันก็ไม่รู้ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่”น้า อาม ไม่ต้องนะ อาหารพวกนี้อร่อยอยู่แล้ว ไม่ว่าช่วง นี้หนูแน่ไม่อยากกินอะไรที่มันมันๆนะ”
ยศพลมองจารวี แล้วยืนขึ้น ยื่นมือไปประคองที่ ไหล่เธอ ดันให้เธอนั่งลง
“นั่งไว้อย่าขยับ ฉันไปทําอะไรให้เธอกินเอง
ยศพลไวมาก แน่สิบนาทีกว่า เขาก็ยกแก้วใบหนึ่ง ออกมาจากห้องครัว
ในแก้ว มีน้ำอะไรสีเหลืองๆเขียวๆ
“มมันลงไป”
ศพลออกคําสั่ง นี่ มันคืออะไร เหมือนน่ากลัวยัง
ไงไม่รู้ น่าแอปเปิ้ล
“น้าแอปเปิ้ล ให้ตายสิ น้ำแอปเปิ้ลอะไรเป็นแบ บน ? พอจารวีพูดจบ ปิดปากแล้วหัวเราะ นี่เธอทำ ลายความมั่นใจของยศพลหรอเนีย
สีหน้าของยศพล แย่ลง เรียกเธอมกิดม พูด มากทําไม เร็วๆ
ก็ได้ !”
จารวีแสดงสีหน้าที่ดูกล้าหาญขึ้นมา ยกแก้วขึ้นจะ
มมันลงไป
พอเข้าปาก แล้ว มันรสหวานๆเปรี้ยวๆ อร่อย
จารวีดีมจนหมด
ยศพสรับแก้วไป เป็นไง ใช่ยาพิษเปล่า?”
จาร แอบยิ้ม คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าท่านประธานอย่าง ยศพล จะทานผลไม้เป็น
มาก “คุณชาย มือกถอดออก…น้าอามที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นมือของยศพลมีเลือดไหลออกมา
ยศพลไม่ได้สนใจแต่กลับเก็บนิ้วเข้าไป เอะอะไร ทําไม มันแค่เรื่องเล็กน้อย
จารวีเห็นแผลบนมือเขา เป็นแผลหรอ เดี๋ยวฉัน ทําแผลให้
ศพลนั่งบนเก้าอี้ไม่ขยับ มองดูจารวีที่รับยามา จากน้าอามอย่างร้อนรน และช่วยทําความสะอาดแผล ให้เขา
บนหน้าของหน้า มีรอยยิ้ม แล้วก็ดึงจารมาอยู่ มนอ้อมกอด
พูดด้วยเสียงแหบพร่าว่า”ถ้าเธอรู้สึกเป็นห่วงจริงๆ คืนนี้ก็ทดแทนคืนสิ?”
การเดือนแบบนี้ เขาไม่สนเลยว่ายศพลบะอยู่ด้วย หน้าของจาร แดงร้อนขึ้นมา
จาร ใช้แรงผลักยศพลออก”ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ ข้างหลังมีเสียงหัวเราะของเขา และยังมีคนใช้บาง
นนก๋าลัง มตาม
ผู้ชายคนนี้หหน้าด้านจริงๆเลย อะไรก็พูดออกมา
หมด
จารวีกลับมาห้องนอนที่หรูหรา เพิ่งสังเกตุเห็นว่า ทุกอย่างที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย เธอจําได้ว่าตอน นนิชาภา บอกให้เปลี่ยนอะไร ทำไมมันยังเหมือน เติม?
“นิชาภาไม่ใช่บอกให้เปลี่ยนป้าปูเตียงหรอ?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ