นิชาการมองไปตาเขาที่มีดมนต์ แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไร ผิด ผู้ชายคนนี้ พลิกหน้าขึ้นมาเร็วอย่างกับพลิกหนังสือ พูด เปลี่ยน เปลี่ยน เธอคงไม่กล้าหาเขาโมโหเลยลงจากรถด้วย
มองดูรถยศพล วิ่งเร็วอย่างกับลูกศรปริว เธอกระพริบตา อย่างไม่พอใจ เวลาผ่านไปนานมาก ถึงจะหารถแท็กซี่ได้ค้น หนึ่ง
จารอยู่โรแมนติกเฮ้าส์จนถึงห้าโมงเย็น แต่ก็ไม่เห็นมนต์ตรี กลับมา
เธอเลยให้พนักงานตกแต่งกลับไปก่อน แล้วค่อยมาพรุ่งนี้ ใหม่ เธออยู่ในห้องคนเดียว
เงาวิ่งไปวิ่งมาของเจ้าขาวเต็มไปทั่วบ้าน วันนี้คนที่นี้ดีกัน มาก เธอก็ขยัน ขี้เล่นเหมือนเด็กคนหนึ่ง ขณะนั่น เจ้าขาวเกิด
ความอยากเล่นบอลเส้นด้าย กระโดดขึ้นลงเพื่อวิ่งไหล่บอล
เส้นด้าย
มองดูท้องฟ้าที่เริ่มมืด เธอกำลังเก็บของ เพื่อจะกลับ
โทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้นมา เปิดดู เบอร์โทรศัพท์มนต์ตรี
“พี่มนต์ ทาง ทําจนใกล้เสร็จแล้ว พรุ่งนี้ทำอีกนิดก็คงเสร็จ สมบูรณ์”
“อืม 5 อยู่ตรงนั้นอย่างหยิบ ผมไปรับ”
*พมนต์ ฉันนั่งรถกลับเองได้
พูดป่าอะไร ทางนั้นมันเปลี่ยว เวลานี้ฟ้าก็มืดแล้ว ยังมีรถ ที่ไหนกัน ผมไปรับ คุณอยู่ตรงนั้นอย่างหยิบ
“ค่ะ!”
จารวีเอื้อมมือไปข้างหน้าแล้วนั่งอยู่ลนโซฟา ปาลกลับมา พาเจ้าขาวไปกินอาหาร
สุดท้ายก็เหลือแค่จารวีคนเดียว
ท้องฟ้าเริ่มค่อยๆมืดมน ทีแรกมนต์ตรีบอกจะมาทันทีแต่ ไม่เห็นมาสักที่
จนถึงหกโมงเย็น ก็ยังไม่เห็นเขามา ตอนนี้ท้องฟ้ามืดหมด แล้ว ในความมินก็มีเสียงสัตว์ที่ร้อง จารวีรู้สึกกลัวมาก
จากตอแรกที่นั่งอยู่บนโซฟา ตอนนี้ ก็รีบไปนั่งอยู่ในห้อง
นอน
เอื้อมมือออกไปเพื่อที่จะเปิดไฟ ทันใดนั้นก็มีเสียง ซือๆ ออกมา ไฟก็ได้ดับกระทันหัน
จารวีตกใจ เธอหยิบมือถือขึ้นมาสองไปทั่วรอบข้าง แล้ว เธอก็ควานเดินไปห้องนอนบนชั้นสอง เอื้อมมือกดปุ่มเปิดปิด แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เหมือนไฟจะดับ
หรืออาจจะเป็นเพราะว่า พนักงานทำสายไฟเสีย
ชายแล้ว จารวีเรียกในที่มืดไมตี มองออกผ่านหน้าต่างข้างนอกมืดไปหมดทั่วทิศ เอ็มมือไม่เห็นท่านิ้ว
เธอไม่กล้าที่จะออกไปหารถ ทางเคียวสุดท้ายคือรออยู่ที่
จาร รอไปอีกชั่วโมงหนึ่ง ก็ยังไม่เห็นมนต์ตรีมา ตอนนี้ เธอรู้สึกทั้งหิวทั้งหนาว
โทรศัพท์ดังขึ้น จารวีรีบรับ ” มนต์!”
ข้างในโทรศัพท์มีเสียงผู้ชายออกมา “ฉันเอง วี วันนี้พ่อ มีนัดกับลูกค้า เมื้ออาหารเย็นหนูจัดกันเองน่ะ อีกอย่างคืนนี้ อาจจะไม่กลับน่ะ หนูนอนก่อนได้เลย”
“ออ ได้ค่ะ!” จารวีวางสายโทรศัพท์ลงอย่างช้าๆ
จารวีปิดประตูห้องนอนไว้แน่น แล้วใช้ไฟฉายมือถือสอง ค้นหาของรอบๆ หวังว่าจะหาเทียนอะไรเจอบ้าง หาตั้งนาน แต่หาอะไรไม่เจอ
เมื่อเวลาเกือบจะสองทุ่ม จารวีจะเป็นบ้าแล้ว เธอจึงโทร หามนต์ตรี
เสียมนต์ตอบขึ้นเร็วมาก “ขอโทษวี สุรีย์วัลย์เข้าห้อง ฉุกเฉินอีกแล้ว ผมมาฝักหน่อยน่ะ”
ยังไม่ทันรอจาร พูดจบ เขาก็ได้ตัดสายทิ้ง
จาร เตรียมตัวจะโทรหาอังคณา ดูว่าเธอจะช่วยคิดวิธีหา รถมารับเธอได้ไหม หากเธอต้องอยู่ที่นี้คนเดียวทั้งคืน เธอ ต้องเป็นบ้าแน่ๆ
ไม่มีไฟ ที่ไหนก็ตบอล แค่เข้าห้องน้ำ เธอยังไม่กล้า
โทรศัพท์อังคณาโทรติด แต่ยังไม่ทันพูดก็ปิดเครื่องโดย อัตโนมัติ
ดูเหมือนว่าฟ้าก็ไม่เต็มใจช่วยเธอ
อาาาาาา! จารอยากร้องแต่ไม่มีน้ำตา
ส่งเดียวที่รอคอยคือปาลจะพาเจ้าขาวกลับมา เธอคิดผิด มาก เมื่อกี้ก่อนเขาไปไม่ได้บอกให้เขารีบพากลับมา อย่าง น้อยมีคน เพิ่มขึ้นอีกคนก็จะทําให้ความกลัวลดลงไปได้
ที่ทํานี่ เรียกฟ้า ฟ้าไม่ช่วย เรียกดิน ดินไม่ตอบ
ในขณะที่เธอกําลังเสียสติ ข้างนอกก็ได้มีเสียเท้าค่อยๆ
เดนมา
จาร กลัวจนวิ่งหลบอยู่หลังผ้าม่าน
คนข้างนอกพูด ” เธอว่าเจ้านั่นยังอยู่ไหม?”
อีกคนตอบ “ไม่อยู่แล้วแน่นอน สายไฟนั่นฉันเป็นคนทำ คืนนี้ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่มีคนอยู่แน่นอน เขากลับไปในเมือง แน่นอน
“อืม งั่นได้ รอให้ได้หนึ่งล้านบาทก่อน เราสองคนก็ไม่ต้อง มาทํางานซ่อมแซมเก่าแก่แบบนี้อีกต่อไป ถึงเวลาไปซื้อรถซื้อ ผู้หญิงกัน
เสียแฮนของผู้ชายที่มาจากข้างนอก จารวีได้ยินหมดชัดเจน สองคนนี้เป็นพนักงานซ่อมแซมในวันนี้ที่มากันสี่คน
คิดไม่ถึงเลย สองคนนี้จะมารวมหัวกันเพราะเรื่องเงินทอง ว่าไปที่นี้มีหนึ่งล้านจริงหรอ? เธอไม่รู้ ทำไมพี่มนต์ถึงเอาเงิน หนึ่งล้านหยวนมาใส่ไว้ที่นี่
พูดคุยไปมา เสียงเดินนั่นได้มาถึงหน้าประตู
ประตูโดนล็อกมาจากข้างใน ชายคนนั้นดันประตูแล้วดัน อีก แต่ก็เปิดออกมาไม่ได้ ข้างนอกเงียบไปสักพัก
“พี่ หลบไหลหน่อย ให้ผมทบเลยดีกว่า!”
“โด่งๆๆๆ……
ทุบประตูอย่างรุนแรกมาก ถ้านี่เป็นในเมือง ก็คงโดนจับ ไปตั้งนาน
แต่น่าเสียดายที่นี้เปลี่ยวเกิน ถึงมีคนตายไปคนหนึ่ง ก็ ไม่มีใครรู้
แต่ละครั้งที่ทุบตีมันเหมือนกับทุบตีลงไปในใจเธอ จารวี สั่นไปหมดทั้งตัว ผ่านไปนานมาก เธอรีบวิ่งเข้าไปในใต้เตียง
แอบวาวนาว่าอย่าให้ไอ่บ้าสองคนนี้เจอเจอ
โหง! : เสียงครั้งสุดท้าย ประตูถูกทุบจนเปิด
“ไอ่ห่า ล็อคประตูนี้แน่นจริงๆ เสียแรงกูมาก
“พี่ แล้วยังอยู่ไหน?”
ลองหาด บนผนัง มีประตูสับ…….
“แน่ใจน่ะว่าจําไม่ผิด?”
“55 ไม่ผิดแน่นอน ฉันไม่ได้ตั้งใจไปเจอแผ่นที่ออกแบบ ห้อง บนผนังมีตู้ลับอยู่ ในนั่นจะต้องมีเงินแน่นอน เธอลอง คิดดูเจ้าของบ้านนี่ ได้ข่าวมาว่าเขาเป็นประธานบริษัทซัวกรุ๊ป จํากัด
ฟังการสนทนาระหว่างชายทั้งสอง จารวีกลัวจนไม่กล้าที่ จะถอนหายใจ
ไม่อยากจะเชื่อว่าโจนสองคนนี้จะไปหาข่าวพวกนี้มา
“ไม่ใช่สิ ตรงนี้มีโทรศัพท์อยู่ได้ยไร?” มีคนสังเกตเห็นมือถือ จารวีอยู่บนหน้าต่าง
“ใคร? ออกแล้วเดียวเดี่ย
ในขณะเดียวกันแสงไฟจากไฟฉายไปสองลงตรงใต้เตียง ห้องนี่ถึงจะกว้าง แต่ที่หลบซ้อนมีไม่มาก
มีแค่ใต้เตียงที่ใกล้กับหน้าต่าง ร่างกายจารวีได้โผล่ออก มาแสงไฟฉาย
ในเวลาเดียวกัน ใบหน้าสองใบที่หน้าเกลียดโผล่มาอยู่ ตรงหนัสจารวี
หลายนาทีต่อมา จารวีถูกเขาทั้งสองมัดตัวอยู่บนเก้าอี้
ทั้งสองหาทั้งห้อง แต่ก็ไม่เจออะไร ขนาดขนสักชิ้นก็ไม่มีทั้งสองจึงได้สอบถามจาร
“ขอโทษ ด้วยหล่ะ
สาว ไม่นานก็จะได้เป็นเจ้าสาวแล้ว ให้อ้งเป้าเราหน่อย เพื่อเป็นการอรรถารส ขอแค่เธอบอกเราหนึ่งล้านบาทนั่นอยู่ ไหน เราเอาแต่เงินแล้วไป จะไม่ทำร้ายเธอเด็ดขาด
มีดทหาร วางอยู่บนคางจารวี และรูดเบา ๆ
ใบมีดที่หนาวเย็นกำลังส่งสัญญาน
“พูดเร็วๆหนึ่งล้านหยวนอยู่ไหน ไม่ฉะนั้นฉันก็จะกล็ดมีดลง ไปในบนใบหน้าเล็กๆนี้
หน้าพนักงานคนอ้วนเปลี่ยนกลายเป็นสีหน้าที่ทุเรศมาก ดวงตาทั้งคู่เล็กจนเหมือนเส้นด้าย ทันใดนั้นก็ได้ยิ้มออกมา อย่างหินๆ
ฮีฮี เธอจะไม่บอกก็ได้ แต่มาให้เราสองคนเล่นกันก่อนน่ะ!”
“พวกเธอ ไอ้บ้า ช่วยด้วย ช่วยด้วย…….
จาร ตะโกนร้องเสียงดังขึ้นมา พนักสองคนนั่นก็ได้เงยหัว แล้วหัวเราะ และก็ไม่ได้ห้ามจาร
“ร้องเลยๆ ร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครได้ยิน……. “พนักงานคน ผอมกำลังเล่นมืดไปมา มีฟันเหลืองโผล่มาออกที่ปาก
น่าเกลียดมาก เมื่อตอนกลางวันทำไมถึงไม่เห็นหน้าอุบา
ของเขา
พนักงานคนอ้วนยิ้มอย่างไร ร้าย ล้วงมือเข้าไปในปก เลของจาร จากสิ้นหวังมาก
ฉันพูดๆ เอามือคุณออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันก็ไม่พูด……
พนักงานคนผอมตีนมือพนักงานคนอ่านออก อย่าเล่น
คุยเรื่องงานก่อน รอมีเงินแล้วอยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็มี?’
พนักงานคนอ้วนหัวเราะ ฮึฮึ แล้วขู่ “พูดเร็วๆ
ข้างในใจจารวีสับสนมาก เธอไม่รู้เลยว่าหนึ่งล้านนั้นอยู่ ไหน มนต์ตรีก็ไม่เคยพูดกับเธอ ตอนนี้จะให้เธอหา เธอจะไป หาที่ไหน?
กลัวจนเหงื่อไหลตลอด พนักงานคนอ้วนเห็นทีว่าจาร จะ ไม่ยอมพูด เลยเริ่มลุกไม้ลุกมือ หันหน้าไปคุยกับเพื่อน : “ดู เหมือนว่าเธอจะยังไม่จดจํา คงจะต้องให้เธอทุกข์ทรามาน หน่อยแล้วหล่ะ”
“เห้ย ฉันพูดๆ แต่ฉันจะพูดให้กับคนเดียว “จารวี ไปที่ พนักงานคนผอม “ฉันจะพูดกับเขาคนเดียว”
พนักงานทั้งสองได้จ้องตากัน พนักงานคนอ้วนพาเพื่อน เขาออกไป “คุณรอฉันอยู่ด้านนอกนี่ สักครู่ค่อยเข้ามา” เห็น ได้ว่าพนักงานคนอ้วนไม่พอใจ ” นางเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่แน่ อาจจะเล่นแผ่นอะไรอยู่” พนักงานคนผอมมองไปดูนาฬิกาที่ ตรงผนัง ตะโกนพูด “เวลาเหลือไม่มากแล้ว จะลากเวลาไปอีก ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ออกไปๆ …..”
พนักงานคนอ้วนเห็นจ่าๆกับตาตอนปิดประตู พูดไม่ พอแล้วเดินออก๋าปเอง ผ่านไปสามนาที รู้สึกผิดปกติ เอ็มมือเปิดประตู ประตูไม่มีการหยิบใดๆ ยกขาขึ้นและใช้แรง ทั้งหมดที่มีเตะลงไปบนประตู
ทันทีที่เข้าไปในห้อง ก็เห็นเพื่อนตัวเองกำลัง ตะคอก และ บีบคอเธอไว้
พนักงานคนอ้วนได้แตะไอ้คนผอมนั้นล้มลงไป คุณกำลัง ทําอะไรอยู่เนีย?”
พนักงานคนผอมตอบด้วยความโกรธ : มึงจะแตะกูทำไม
อี่ผู้หญิงคนนี้มันหาที่ตาย มันโกหก มันไม่ได้พูดไรสักคำ
จารวิสูบลมหายใจลึก “ฉันพูดแล้ว ฉันพูดไปแล้ว…..
คนผอมเข้าใจความหมายของจาร ทันที หยิบมีดขึ้นมา แทงลงไปยังจารวี “มึงคิดจะเล่นกับกูใช่ไหม?”
จารวีกร็ดแล้วหลับตา แต่ความเจ็บปวดที่คิดไว้มันยังมา ไมถึง ลืมตาขึ้นอีกทีเห็นผู้ชายสองคนกำลังต่อยตีกันอยู่บน พน พยายามจะฆ่ากัน
พนักงานคนอ้วนลัดคอพนักงานคนผอมไว้ ร่างกายที่อ้วน ใหญ่ทับอยู่บนพนักงานคนผอม ในสายสายเต็มไปด้วยความ โกรธ
“เขารู้มาตลอดว่าไอ้หมานี้มันจะเห็นแก่ตัว กูมองผิดคน ! จริงๆ
พนักงานคนผอมโดนลัดคอจนหน้าแดงไปหมด หายใจ ไม่ถนัด “พี่ พี่เชื่อผม อีผู้ญิง….คนนี้ไม่ได้พูดอะไร…มันกำลัง เล่นแผน…..”
หัวใจจารเต้นเร็วมาก เหมือนหัวใจจะทะลุออกมา
นี่เธอกําลังการผจญภัย หากเขารู้ว่าเป็นแผนการเรา สิ่งที่ รอเธออยู่คงจะน่ากลัวกว่าการตาย
เธอลองขหยิบมือซ้ายขวาของเธอดู ปรากฏว่าหัวเชือก มือทางซ้ายโดนเธอ บอยู่ในมือ เธอพยายามหยิบมือไปมา หวังว่าจะปลดล็อคได้ เธอรีบร้อนจนเหงื่อไหลตกลงมาจาก บนหน้าพาก
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ