จาร ตั้งใจฟังอย่างสงบ และค่อยๆฟังออกว่ามีบางอย่าง ปิดปกติ หารนารีย์กลับมาไปพักที่บ้าน แต่พัก โรงแรม
ในตารนารี รู้สึกถึงโดดเดี่ยว เรื่องนี้ค่อยว่ากัน ครั้งนี้ที่ แม่กลับมาเพราะบริษัทมีปัญหานิดหน่อย กลับมาแก้ปัญหา โดยเฉพาะ อาจจะอยู่ไม่นาน
จารวิเคยฟังมนต์ตรีเล่ามาก่อนว่า ในมือรนารี มีบริษัท เครื่องสําอางอยู่หลังหนึ่ง ทำได้ดีมากเลยด้วย ถือว่าเป็นผู้ หญิง เก่งมาก
เพราะเหตุนี้ จารวีไม่กล้าปล่อยเนื้อปล่อยตัวต่อหน้าว่าที่
แม่ยาย
มนต์ตรี “แม่ วันนี้ผมพาจารวีมา เพื่อมาคุยเรื่องงานแต่งของ เราโดยเฉพาะ……
“เธอสองคน?” รนารี ตกใจมาก
“ใช่แล้วครับ แม่. เราก๋าว่าแต่งเดือนหน้า! ” มนต์ตรีตั้งใจเล่า เรื่องที่ผ่านมาว่า หลายปีมานี้เขาตามหาจารวีทั่วทิศโลกใบ นี้ พ่อกับแม่ก็คงรู้อยู่มาบ้าง ทำไมผู้ใหญ่เพิ่งมารู้สึกกันตอนนี้ เหมือนมีไรผิดปกติ”
รอยยิ้มบนใบหน้ารนารีย์ค่อยๆจางหายไป และเปลี่ยน เป็นใบหน้าที่น่าเกรงขาม
ใจจารวีเต้นเร็วขึ้นมาก ดูออกเลยว่ารนารีย์ไม่สนับสนุนฝ่าย
แม่ ผมกับจาร เรารักกันจริง พอปฏิเสธเรื่องนี้มาตลอด ผม ไม่มากให้แม่ปฏิเสธผมเหมือนพ่อ ผมโตแล้ว” มนต์ตรีเคลีย ดมาก
ใบหน้านารีย์ก็เริ่มค่อยๆมีน้อยยิ้ม ในรอยนี้มีความรักที่มี ต่อลูกรวมอยู่ ที่จริงมองดู แม่ลูกก็คล้ายกันมาก ใบหน้านา รีย์สวย มีความรู้สึกเสน่ห์เหมือนผู้หญิงโบราณ และมนต์ก็ได้ สืบเชื้อแม่มาได้ดี ผิวขาว ใบหน้าสวย ถ้าเขาไว้ผมยาว และ ใส่กระโปรง สามารถแต่งหญิงได้โดยไม่มีปัญหา
ในขณะ ที่จารเหม่อบอยอยู่ รนารีย์ได้หันหน้ามาทางการ วี และถามว่า “พ่อหนูตกลงไหม?”
จาร รู้สึกช้าไปนิด มองหามรต์ตรี แล้วใส่หัว “ใช่ค่ะ”
แต่ยังไงก็รู้สึกแปลๆ ทําไมคุณป้ารนารีย์ต้องถามว่าพ่อ ตกลงไหมด้วย
หลังจากได้คำตอบของจารวี รนารีย์ยิ้มพูดว่า “มนต์ตรี ลูกโตแล้ว เรื่องตัวเองกำหนดเอง แม่ไม่คัดค้านพวกเธอสอง คน แต่ก็ไม่ค่อยเห็นด้วย”
เพราะอะไร? มนต์ตรีรู้สึกผิดหวัง แต่แรกคิดว่าท่านจะทั้ง ” จะมีคนใดคนหนึ่ง ตกลง
จารวีก็รู้สึกเสียใจ น้ำตาเธอจะไกล ไม่ง่ายเลยกว่าจะหา คนที่รักเราเจอ แต่ไม่มีใครสนับสนุน
เป็นเพราะเธอไม่มีครอบครัวฐาณะที่ดีหรอ?
แต่ก่อนฉันเคยตกลงกับพ่อแก จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแก ถ้าฉันตกลง ก็เท่ากับฉันทำผิดต่อพ่อแก…… นารี พูดอย่าง ตั้งใจ มองดูจารวี ที่กำลังจะร้องไห้ เธอยิ้มและพูด จารวี อย่า เศร้าเลย ป้าไม่ได้พูดว่าจะห้ามเธอสองคน บนโลกนี้หาคน ที่รักเจอมันไม่ง่ายเลย ถึงแม้พ่อหนูจะไม่ตกลง แต่ครั้งนี้แม่ ไม่ได้พูด
เห็นแม่ตอบแบบนี้มา มนต์ตรีก็มีกำลังใจขึ้นมาบ้าง เลย น่าจารากอดไว้
สายตารนารีย์ ได้มองผ่านในหน้าจารวี แล้วเหล่อลอย
มองผ่านจาร์วี เธอเห็นเจ้าผู้หญิงอีกคน
ธนิดา เธอรู้หรือไม่ว่าเรื่องตอนนั้นที่ทำลงไปมันโง่แค่
ไหน?
หลังออกมาจากโรงแรมแชงกรีลา อารมณ์มนต์ตรีดีขึ้น เยอะมาก
ในที่สุดทัศนคติของแม่ก็ทำให้เขามั่นใจ
ใบหน้าจารวีหน้าซีดเล็กน้อย เธอยังคิดย้อนคำพูดทีรนา รีย์พูด เธอคิดว่ารนารีย์กับพ่อมีเยื้อใยต่อกัน
มันออกมาจากสัญชาตญาณของผู้หญิงอย่างสิ้นเชิง ซึ่ง
ไม่ปกติ
มนต์ตรีสตาร์ทรถ เห็นจารวีอยู่เงียบๆไม่มีความสุข เขาเลยเอื้อมมือไปจับมือจารา กังวลเกี่ยวอะไร?
จารจีนยิ้มและยักไหล่ ไม่มีไร แค่รู้สึกแปลก!
มือทั้งสองมนต์ตรีวางอยู่บนพวกมาลัย รถกำลังขับบน ถนน ในดวงตามนต์ตรีมีความเสียใจเลื่อนผ่าน ๆ อีกไม่นาน เธอก็จะแต่งกับผมแล้ว เรื่องในคนอบครัวผมจะเล่าให้คุณฟัง ที่จริงพ่อแม่ผมเข้ากันไม่ได้ พวกเขาต่างยุ่งอยู่กับการงาน ของพวกเขาในอเมริกา ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเอง ปกติจะ มาเจอกันได้ก็ต่อเมื่อมีเรื่องเกี่ยวกับผม เช่น ตอนเด็กผมจะ สมัครเรียนโรงเรียนไหน เรียนสายไร ป่วยเป็นอะไรต่างๆ เขา ถึงจะรวมตัวกันได้……. แล้ว เขาหย่ากันยัง? จารวีถามเสียหา
มนต์ตรีสายหัว ยิ้ม “เธอถามโดนประเด็น เขาทั้งสองยัง ไม่ได้หย่ากัน พ่อผมแคร์แม่มาก เขาไม่มีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้าง นอก นอกจากแม่ เขาก็ไม่เคยชอบใครอีก”
แต่ว่า!” จารวิถามถึงครึ่ง ก็ไม่ถามต่อ ยังไงมันก็เรื่อง ผู้ใหญ่ ถามเยอะเกินไปจะแสดงให้เห็นว่าเราไม่มีมารยาท
มนต์มีนหันหน้า ยิ้มให้จารวี “อย่าคิดมาก หลังจากเรา แต่งงาน เราก็จะไม่เป็นแบบนั้น ผมจะเอาใจคุณตลอดชีวิต จะรักคุณไปชั่วนิรันดร์”
“ติ่ง ติ่ง ติ่ง …”เสียงโทรศัพท์มนต์ตรีดังขึ้น มนต์ตรีเสียหู ฟัง ขับรถไป คุยโทรศัพท์ไปด้วย
“อะไรนะ?”
หลังจากมนต์ตรีได้ฟังหมด หยุดรถทันที แล้วจากนั้นหมุน รถกลับอย่างรวดเร็ว ถามอย่างรีบร้อนว่า “โรงบาลไหน?”
ครับ ผมกำลังจะถึง มีแต่ตรเร่งร
ใบหน้ามนต์ตรี เต็มไปด้วยความรีบร้อน จารวีก็รู้สึกไม่ดี เลย เกิดอะไรขึ้น?
สรี วิล ฆ่าตัวตาย!
“อะไรน่ะ!! ” จารวีวา เธอคิดไม่ถึง ว่าคุณหนูที่เอาแต่ใจจะ รับความเจ็บปวดการเลิกไม่ได้
มนต์ตรีเคาะที่หน้าผากของเขา พูดอย่างรู้สึกผิด มาก : “อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อวันคำพูดผมรุนแรงเกิน Litto เลยว่าเธอจะกินยานอนหลับฆ่าตัวตาย
ใจจารวีก็เริ่มหวาดกลัวขึ้นมา มนต์ตรีขับอย่างเร่งเร็ว จนถึงโรงบาล จากนั้นเบรคอย่างรีบ วิ่งเดินเข้าไปอย่างรีบ ร้อนมาก
จารวีเห็นแล้วรู้ใจน้อยใจ ดูเหมือนความรู้สึกที่ มนต์มีต่อ สุริย์วัลย์คงจะลึกมาก ไม่งั้นคงไม่รีบร้อนที่จะมาหาเธอแบบนี้
ในเมื่อเขาแคร์สุรีย์วัลย์มากขนาดนี้ ถ้าสุรีย์วัลย์ยังจุ้ย
วายกับเขาอยู่ต่อเลื่อยๆ เรายังจะได้แต่งงานกันอีกไหม?
นั่งอยู่คนเดียวในรถนานมาก เห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืด
ผ่านไปนานมาก จารวีเดินออกจากรถ
ตรงทางเข้าห้องฉุกเฉิน มนต์ตรีเดินวนไปวนมาอย่างรีบ ร้อน จารวีเดนเข้าไปถาม”เป็นยังไงบ้าง?”ยังคงอยู่ในการช่วยเหลือ ขอโทษน่ะ 1 ที่ทำให้เป็นห่วง ไม่อย่างงั้นผมให้คนอื่นส่งคุณกลับก่อน
การตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ออนแอแล้วส่ายหัว ไม่ต้อง แล้ว ฉันกลับเองได้….……
ณ เวลา ประตูห้องฉุกเฉียได้เปิดออกมา มีหมอเดินออก มาแล้ว ต. ใครคือมนต์ตรี คนไข่ฟื้นแล้ว เรียกแต่คนชื่อมแต่ ตรี
“ผมครับๆ! “มนตร์ตรีเดินเข้าไปด้วยความรีบร้อนมาก
ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกเล็กน้อย สามารถได้ยินเสียงอ อ่นแอของสุริย์วัลย์ที่กำลังเรียน มนต์ตรี
มนต์ตรีเข้าไปหาอย่างเร่งรีบ จับมือสุรีย์วัลย์ไว้แน้น “สุรีย์ วัลย์ ผมอยู่นี่!
น้ำตาที่น่าเศร้า ไหลออกมาจากดวงตาจารวี เธอรีบหัน หลัง แล้ววิ่งออกไป
ในใจเธอรีบร้อนมาก เธอรู้อยู่แก่ใจว่าที่มนต์ตรีทำเพื่อแค่
ปลอบใจสุรีย์วัลย์เฉยๆ แต่ไม่ว่ายังไงความรู้สึกนั้นก็ทำให้
เธออีกอัดอยู่ดี จาร วิ่งออกไปจากโรงพยาบาล เดินคนเดียวบนถนนที่ เหน็บหนาว อนาคตกลายเป็นเรื่องที่ยาวไกลมากจนไม่อาจ
จะเอื้อม ทําไมความสุขที่กำลังจะมาถึงมือแต่ก็จากหายไป
บนถนน แสงนีออนกำลังสองประกาย จารวีทอดตัวเองไว้ รู้สึกหนาว โดดเดี่ยวมาก
หลายครั้งหยิบมือก่อขึ้นมา แต่ไม่รู้ว่าจะโทร สุดท้ายก็เก็บลงไปในกระเป๋า หาใครได้อีก
ทันใดนั้น มีคู่รักคู่หนึ่งเดินเข้ามาในสายตาเธอ
รูปร่างชายคนนั้นสูงเรียว ชุดสูทที่เหมาะกับเขาหล่อ หลอมและไม่ธรรมดา ใบหน้าที่คุ้นเคย ผู้หญิงที่อยู่ข้างเขา เป็นสาว ทั้งสองกำลังอยู่ในร้านขายเครื่องประดับ
จารวีเห็นได้ชัดเจนว่า ผู้หญิงคนนั้นเลือกเป็นแหวนเพชร
ภาพตรงนี้มันข้างคุ้นเคยเหลือเกิน ครั้งหนึ่งเขาก็เคย เอาใจฉันแบบนี้และนำแหวนมาตรงหน้า……..
ผ่านไปแล้ว ทุกอย่างมันผ่านไปหมดแล้ว
ไม่ว่าจะถูกหรือผิด ก็ปล่อยมันผ่านไปเถอะ!
ในขณะที่จารวีกำลังจะหันกลับเดินจาก ทันใดนั้น ผู้หญิง คนนั้นก็ได้เรียกเธอ “จารวี…….”
จารวีหันไป นิชาภาก็ได้วิ่งมาตรงหน้าเธอ “เธอชื่อจารวีใช ไหม?
จาร ไม่อยากเสียเวลากับเธอ เลยพยักหน้าใส่เธอ นิยา กาได้แสดงออกที่น่าตื่นเต้น “เธอรู้สึกไหมว่าเราคุ้นเคยกัน มา?
จารวีม ผู้หญิงคนนี่ก็ไปได้ฉลาดเหมือนที่คิดไว้ หลัก จากหมดความตื่นเต้น หรือว่าเธอไม่รู้เลยจริงๆการเป็นคน รักเก่าของ พล
ยศพลค่ะ….มาเร็วๆ หนูเจอผู้หญิงคนนี้ที่เหมือนหนูอีก แล่ง เธอชื่อจร จริงหรอ!”
จาร เห็นท่าทีไม่ดี เธอไม่อยากเจอยศพล เธอยิ้มแล้ว พูด”ขอโทษน่ะ ฉันไม่รู้จักคุณ ฉันขอไปก่อน
นิชาภาได้จับมือเธอไว้อย่างกระตือรือร้นมาก “จาร ไม ต้องไปสิ ฉันชื่อนิยาภา คนนู้นคือพยศพล ฉันคิดว่าเธอสว คนคงจะรู้กัน ครั้งก่อนยังเอาเอกสารให้เธอด้วย
จาร รู้สึกอึดอัดมาก เธอมองหางตาขึ้นมาเจอคนใส รองเท้า กำลังเดินมา ทำให้จารวีกลัวจนรีบมองไปหานิซา ภา
“อืม เราเคยกันกัน งั้นตอนนี้ไม่รบกวนพวกคุณแล้วน่ะ ฉัน ขอไปก่อน”
นิซากาเยือนแขนออกไปจับเธออย่างรวดเร็ว ดูเหมือน ว่าเรามีโชคชะตากัน ฉันว่าเราร่วมรับประทานอาหารมื้อเย็น กันดีไหม พี่ยศพลไม่ว่าอะไรใช่ไหมค่ะ ไหนๆเราสองคนก็กิน ด้วยกันทุกวัน หนูเบื่อแล้ว”
ยศพลไม่ตอบอะไร สายตามองไปที่อื่นอย่างมีความในใจ
จารวียังไม่ทันได้ตกลง นิชาภาก็ได้นับมือถือเดินเข้าไป ในร้านอาหารใกล้ๆแถวนั้น
นี่ความกระตือรือร้นเกินไปจริงๆ ตั้งแฟนเก่าของแฟนตัว เองกินข้าวด้วยกัน ไม่ว่ารู้ว่าเธอโง่จริงหรือไม่รู้เรื่องกันแน่
ยศพลนิ่งมาก ถึงกับไม่ได้ปฏิเสธ แล้วก็ไม่ได้เห็นด้วย และไม่ได้สนใจจารวีมากเกินกว่าใดๆ
แต่ตอนสั่งกับข่าว เขาจงใจสั่งอาหารที่เธอชอบ แต่ว่า หลังจากอาหารเหล่านี่เสิร์ฟมา คนที่มีความสุขที่สุดคือ ชา ภา เพราะนี่เป็นอาหารที่เธอชอบหมดเลย จารวีจึงได้โล่งใจ
นิยาภาพดมากมาก ปากพูดไม่หยุดเลย จารวีหัวพอดี แล้สแกล้งทำเหมือนฟังเธอพูด แต่ที่จริงกำลังพยายามกิน กับข้าวอยู่
ยศพลเงียบมาก เธอในขณะนี่เหมือนเปลี่ยนไปอีกคน หนึ่ง ไม่เหมือนยศพลที่เธอเคยรู้จักมาก่อน
“จารวี เธอคิดว่าผ้าปูที่นอนสื่ออนดีหรือว่าสีเข้มดี?”
เพิ่งทำความรู้จักกันไม่ถึงชั่วโมง นิชาภาก็เห็นจารวีเป็น คนซี้กัน เรียกอย่างใกล้ชินกันมาก
“อืม! น่าจะควรเป็นสีของห้อง!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ