บทที่ 89 หมาที่กัดคนเป็น
มองเห็นจงจิ่งห้าว เหอรุ่ยหลินแทบจะวิ่งเข้าไป อ้าแขน จะกอดเขา
จงจิ่งห้าวขยับตัว เธอเร็วมาก พุ่งเข้ากอดอากาศและไม่ ได้หยุดฝีเท้า สะดุดสองสามก้าว ข้อเท้าพลิก
“อ๊ะ” เสียงดัง ขาอ่อน ล้มลงไป
กวนจิ้งยืนอยู่ข้างๆ มีโอกาสรับเธอ แต่ไม่ยื่นมือ
เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่ได้เป็นคนของตระกูลเหอ เธอยัง เอาใจกวนจิ้งบ้าง อย่างไรก็ตามกวนจิ้งเป็นคนที่จงจิ่งห้าว เชื่อใจที่สุด เธอก็ยอมเสียเวลาบนตัวกวนจิ้ง
แต่หลังจากที่เข้าตระกูลเหอ กลายเป็นคุณหนูตระกูล เหอ ทําหน้าทำตาต่อหน้ากวนจิ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ในใจของกวนจิ้งก็ไม่สบายใจ ไม่ชอบเธอเหมือนเมื่อ ก่อนตอนนี้เธอเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่แล้วเขาเป็นผู้ช่วย ไม่ใช่คนในโลกเดียวกัน
เหอรุ่ยหลินล้มลงบนพื้น หัวเข่าถลอก ผมที่ตั้งใจทำก็ยัง แล้ว ท่าทาง แป
เธอเงยหน้ามองจงจิ่งห้าว “อะห้าว”
เธอรับไม่ได้กับการเย็นชาและมองข้ามของเขา
เขาเคยรักเธอ
ตอนนี้ท่าทางของเขา ทำให้เธอมีความรู้สึกผิดหวัง เหมือนตกลงจากเมฆลงสู่นรก
เธอรับไม่ได้
มองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างสั่นเทา “อะห้าว”
น้ำตาคลอในดวงตาของเธอ น้อยใจ เอาใจ
จงจิ่งห้าวเดินด้านหน้าของเธอ ย่อลงมา ยื่นมือไปปัด เส้นผมยุ่งที่บังใบหน้าของเธอ
มองใบหน้าของเธอดีๆ เหมือนจะทะลุใบหน้าของเธอ เข้าไปดูหัวใจของเธอ
“อะห้าว”
“อย่าเรียกฉัน” เขาขัดจังหวะสิ่งที่เหอรุ่ยหลินเรียกเขา
เหอรุ่ยหลินตะลึง รับความจริงไม่ได้เล็กน้อย
“เธอปิดบังความลับกับฉันกี่เรื่องกันแน่?” เสียงของเขา
ต่ำมาก เหมือนกำลังระงับอะไร
สมองของเหอรุ่ยหลินกลับไปกลับมา เหมือนหนังกำลัง
เล่นเฟรมต่อเฟรม กำลังคิดความหมายของจงจิ่งห้าว
ทันใดนั้นรูม่านตาของเธอก็หดลงอย่างรวดเร็ว เขา ได้ยินการสนทนาของเธอกับหลินซินเหยียน?
“ฉันเปล่า” เธอรีบปฏิเสธ
“เปล่าอะไร?” จงจิ่งห้าวยิ้มเย็น
เมื่อก่อนเธอเคยช่วยเขา มีความเชื่อใจเธอ พบความคิด เล็กๆ ของเธอก็ไม่ได้ไปสืบหา หลายเรื่องเขาก็ไม่อยาก ไปสืบหา
มีความรู้สึกเล็กน้อย
แต่เธอมักจะฟื้นฟูความรู้ของเขาที่มีเกี่ยวกับเธอได้เสมอ
กำกับด้วยตัวเองถ่ายทำด้วยตัวเอง แม้แต่อุบัติเหตุของ หลินซินเหยียนเมื่อปีนั้น ก็เป็นลายมือของเธอ
เมื่อก่อนเขาดูถูกเธอแล้ว คิดว่าเธอมีเพียงความคิดเล็กๆ คิดไม่ถึงว่าที่แท้จิตใจโหดเหี้ยมขนาดนี้
“ฉันไม่ ฉันไม่เคยทำร้ายหลินซินเหยียน เธอ เธอพูดจา เหลวไหล” น้ำตาของเหอรุ่ยหลินนองหน้า ยื่นมือไปจับ แขนของจงจิ่งห้าว “อะห้าว นายต้องเชื่อฉัน”
เขาแค่หยุดสายตาไว้บนใบหน้าของเธอสองสามวินาที ริมฝีปากหนาวเย็นนอนเป็นเส้นตรง ไม่เปิดปากพูด แต่ แกะมือของเธอออก
เหอรุ่ยหลินไม่อยากคลายออก แต่ว่าจงจิ่งห้าวแรงเยอะ มาก เธอแทบจะไม่มีพื้นที่ให้ดิ้นรน ถูกแกะออกง่ายมาก
“อะห้าว” เหอรุ่ยหลินกอดขาของเขา “ฉันเปล่าจริงๆ เชื่อ ฉันสิ ถ้าผิด ก็เพราะฉันรักนาย รักนายก็ผิดเหรอ?”
เฮอะๆ
จงจิ่งห้าวหัวเราะเย็นชา เหมือนกำลังหัวเราะเยาะตัวเอง เสียงเบามาก “เธอไม่ผิด ฉันผิดเอง”
ไม่ควรทำหน้าที่เป็นความรัก
“ไม่ใช่ ไม่ใช่” เหอรุ่ยหลินส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย “นายไม่ผิด ฉันก็ไม่ผิด คนที่ผิดคือหล่อน!”
เธอหันหน้าด้วยความโกรธแล้วชี้หลินซินเหยียนที่ กำลังเดินลงจากขั้นบันได “หล่อนนั่นแหละ หล่อนเป็น ดอกทอง!”
“เธอนั่นแหละ….”
ฉินยาจะเถียงกลับ ถูกหลินซินเหยียนห้ามไว้ ไม่จำเป็น ต้องขัดแย้งทางวาจา
ตอนนี้ที่หล่อนกลัวที่สุดก็คือกลัวเสียจงจิ่งห้าวไป
ตีงูต้องตีที่เจ็ดนิ้ว จงจิ่งห้าวเป็นเจ็ดนิ้วของหล่อน
หลินซินเหยียนสวมรองเท้าส้นสูง เดินลงจากขั้นบันได เดินไปทางจงจิ่งห้าวทีละก้าว เธอยื่นมือไปปัดผมข้างหู ขยิบตา ยื่นมือไปวางบนไหล่ของจงจิ่งห้าว เรียกด้วยน้ำ เสียงอ่อนโยน “สามี”
หลินซินเหยียนรู้สึกอยากอ้วก ชื่อเรียกนี้ไม่น่าฟังจริงๆ
ยังไงก็ยังไม่ได้ทำเอกสารการหย่า เธอเรียกแบบนี้ก็ไม่ ถือว่าเรียกมั่ว
ที่สำคัญคือสามารถทำให้เหอรุ่ยหลินโกรธ
ดูสิ เหอรุ่ยหลินโกรธจนหน้าแดง เหมือนกุ้งที่สุกแล้ว
จงจิ่งห้าวหลุบตาลงเล็กน้อย มองแขนของหลินซินเหยี ยนที่วางอยู่บนไหล่ของตัวเอง แขนของเธอเรียวยาว ผิว ขาว ใกล้เกินไปเขาเห็นขนอ่อนๆ บนแขนเธอ
เป็นครั้งแรก ที่หลินซินเหยียนเป็นคนที่เข้าใกล้เขาก่อน
และยังเรียกอย่างใกล้ชิดขนาดนี้
ในใจของเขาก็มีความสุขไม่น้อย
ไม่ปฏิเสธที่หลินซินเหยียนเรียกเขาแบบนี้
เขารู้ ว่าเธอตั้งใจ แต่ก็ไม่ได้ผลักออก
ให้เธอพึ่งพิงตัวเอง
“แกปิดทองลงหน้าตัวเองให้น้อยๆ หน่อย!” เหอรุ่ยหลินโกรธกับคําว่าสามีของหลินซินเหยียน
ลุกขึ้นจะไปตบหลินซินเหยียน “แกมันผู้หญิงดอกทอง ห้ามแตะตัวอะห้าว”
มือของเธอกำลังจะลง ก็ถูกจงจิ่งห้าวบีบข้อมือไว้
สบตากัน เหอรุ่ยหลินชะงักกับสายตาเย็นชาของเขา
เธอไม่เคยเห็นอารมณ์ที่เย็นชาเช่นนี้ในสายตาของจงจิ่ง ห้าวมาก่อน
“alb……
“กวนจิ้ง” จงจิ่งห้าวสะบัดมือของเธอออก
กวนจิ้งเข้าใจ เข้าไปดึงเธอไว้
เหอรุ่ยหลินยอมได้อย่างไรเมื่อถูกกวนจิ้งดึงไว้ มองหลิน ซินเหยียนและจงจิ่งห้าวใกล้ชิดกันขนาดนี้
“กวนจิ้ง นายปล่อยฉันนะ!” เหอรุ่ยหลินไม่สนอะไรแล้ว คิดแต่จะแกะมือของกวนจิ้ง ไปดึงหลินซินเหยียนออก
หล่อนห้ามแตะตัวเขา!
จงจิ่งห้าวเป็นของเธอ
ใครก็แตะต้องไม่ได้
“คุณเหอ ไม่เอาหน้าแล้วเหรอครับ?” กวนจิ้งขมวดคิ้ว
“กวนจิ้ง นายเป็นใคร? ทำอะไรฉันได้?” เธอตะคอก
จงจิ่งห้าวไม่อยากไปยุ่งเกี่ยว สั่งนิ่งๆ “นายจัดการ” แล้ว
ดึงหลินซินเหยียนเดินไป
“อะห้าว” จงจิ่งห้าวยะไป เหอรุ่ยหลินกระวนกระวายแล้ว
ต่อยตีกวนจิ้ง “ปล่อยฉัน รีบปล่อยฉัน”
แรงในมือของกวนจิ้งไม่อ่อนลงแม้แต่นิด ไม่แม้แต่ขยับ “คุณเหอใจเย็นๆ ครับ คุณกับประธานจงถอนหมั้นกัน”
“ความสัมพันธ์ของฉันกับจงจิ่งห้าว นายรู้อะไร ต่อให้ ถอนหมั้น เขาก็รักฉัน”
กวนจิ้งรู้ว่าเธอน่าขำรักเธอ?
เขาเป็นคนนอก ยังดูออกว่าหลายปีนี้จงจิ่งห้าวไม่เคยรัก
เธอ
กับเธอก็แค่ความรับผิดชอบในคืนนั้น และความรู้สึกที่ สมัยเด็กเธอเคยช่วยเขา
รัก?
อย่าพูดไร้สาระแล้ว
“นายนั่นแหละบ้า นายเป็นหมา หมาเฝ้าประตูที่ร้องเป็น
ที่อะห้าวเลี้ยงไว้ข้างตัว!” สีหน้าของกวนจิ้งหมองลง หัวเราะเสียงเย็น “ใช่ จะสูงส่ง
เท่าเธอได้ยังไง
| คุณหนูตระกูลเหอ!”
กวนจิ้งเน้นคำว่าคุณหนูหนักๆ
คนคนหนึ่ง เพราะสถานะเปลี่ยนไป แม้แต่นิสัยยัง เปลี่ยนได้อย่างไร?
ไม่ใช่ เธอเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว เพียงแค่เมื่อก่อนปิดบัง ตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเท่านั้น
ตอนนี้ก็แค่เผยสันดาน
ดังสุภาษิตที่กล่าวไว้ สันดอนขุดง่าย สันดานแก้ยาก
เห็นจงจิ่งห้าวดึงหลินซินเหยียนขึ้นรถ กวนจิ้งปล่อยเห อรุ่ยหลิน
เหลือบมองเธออย่างเยือกเย็น
“ประธานจงไม่มีทางชอบผู้หญิงแบบเธอ”
เหอรุ่ยหลินโกรธจนตัวสั่น เห็นว่ากวนจิ้งจะไป พุ่งเข้าไป กัดลงบนมือของกวนจิ้ง
กวนจิ้งทำเสียงเบื่อหน่าย
เจ็บ
ยกขาเตะผู้หญิงบ้าคนนี้ “เธอนั่นแหละหมาที่กัดคนเป็น”
กวนจิ้งมองหลังมือที่ถูกกัดจนเลือดออก ถุยน้ำลาย ผู้ หญิงที่ถูกเขาเตะลงบนพื้น
หมุนตัวเดินจากไป
เหอรุ่ยหลินคลานอยู่บนพื้น กำหมัดแน่น คำดูถูกวันนี้ เธอต้องได้มันกลับมา
“ปล่อยฉันนะ” หลินซินเหยียนที่ถูกลากมากระวน กระวายแล้ว เมื่อกี้เธอแค่จงใจกระตุ้นเหอรุ่ยหลิน จงจิ่งห้าวไม่ตอบ แค่พยายามยัดเธอเข้ารถ หลินซินเหยียนไม่สงบ
จงจิ่งห้าวจับมือที่ดิ้นไม่มาของเธอ “เงียบหน่อย”
หลินซินเหยียนขยับตัว อยากดิ้นออกจากการจับกุมของ เขา “นายจะพาฉันไปไหน?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ