บทที่ 46 ฉันช่วยคุณ

หลินเซียนเหยียนมึนงง กล่องยานี้ไม่มียาชา แม้มีเธอก็ ใช้ไม่เป็น ไม่เคยเรียนแพทย์ โดยเฉพาะยาชาไม่ใช่จะใช้ กันได้ง่ายๆ

จะระงับความเจ็บปวดได้อย่างไร?

“หรือว่า คุณไม่ไปโรงพยาบาลดีกว่าไหม ฉันคิดว่า อาการบาดเจ็บไม่ใช่น้อยๆ…..

รู้สึกการหายใจเริ่มติดขัดขึ้นมาทันที

ในวินาทีต่อมา ริมฝีปากของเธอถูกประกบไว้ หลินเซียน เหยียนไม่ทันระวัง ยกมือขึ้นเพื่อผลักเขา แต่มือทั้งสอง ข้างถูกจับไว้ก่อน ทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

จูบของเขารุนแรงขึ้นกว่าเดิม

ร่างกายของหลินเซียนเหยียนแข็งทื่อ แต่ก็หลับตาลงอีก

ครั้ง เพื่อลิ้มรสนั้น

รู้สึกจะคล้ายคลึงกับคืนนั้นใช่ไหม

ในช่วงเวลาหนึ่ง ทันใดนั้นหัวใจก็กระทบร่างกายของเธออย่างแรง ราวกับจะกระทบหน้าอกของเธอ

เธออยากจะลืม แต่ก็จำและรับรู้ความรู้สึกนั้นได้ชัดเจน

เมื่อเทียบกับจงจิ่งห้าว ความรู้สึกของเธอนั้นลึกซึ้ง แต่จง จิ่งห้าวนั้นไม่ได้สติ ความคิดวุ่นวาย และจำรายละเอียด ของคืนนั้นไม่ได้ รู้สึกเลือนรางมาก แค่เข้าใจชัดเจนว่า ตัวเองได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงคนหนึ่ง และได้ ทำลายความบริสุทธิ์ของผู้หญิงคนนั้น

เขาต้องมีความรับผิดชอบ

แรงกระตุ้นที่หลินเซียนเหยียนมีให้เขา ประทับใจ เป็น สิ่งที่ไป๋จวู่เวยไม่เคยมอบให้มาก่อน

“ไม่กลัวเหรอ?” นัยน์ตาของเขางดงามเป็นพิเศษ ราวกับ เต็มไปด้วยแอ่งน้ำใส สดใสและลึกซึ้ง ปะปนกับร่องรอย ของอารมณ์ที่เข้าใจยาก มองมาที่เธอ “ไม่รู้เหรอว่าตอน นั้นมันอันตรายมาก?”

เขารู้สึกว่าคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะพุ่งเข้ามา

เสียงหายใจของหลินเซียนเหยียนหยุดชะงัก กลัว ทำไม จะไม่กลัว เพียงแต่ว่าสถานการณ์ในตอนนั้น ทำให้เธอ เสียสติสัมปัชญะเลยกระทำเช่นนั้น
หากเธอตั้งสติสักสามวินาที บางทีอาจไม่ทําอย่างนั้น

ตอนนี้ในสมองเธอคิดเพียงว่า เสิ่นซิ่วฉิงทำไมถึงทำสิ่ง ที่ไม่คำนึงถึงผลกระทบที่จะตามมา เธอได้รับความกดดัน อะไรเหรอ?

เป็นไปได้ไหมว่าวันที่เธอและจงจิ่งห้าวไปบ้านตระกูล หลิน เกิดอะไรขึ้นจริงๆ?

จงจิ่งห้าวเหลือบมองริมฝีปากที่เปียกชุ่มของเธอ ในครั้ง นี้ถึงแม้ว่าเธอก็ยังต่อต้าน แต่มันก็ไม่รุนแรงเหมือนครั้ง ก่อน

หรือว่าจะคุ้นเคยกับการจูบของเขาแล้ว?

“คิดอะไรอยู่เหรอ?” จงจิ่งห้าวหยิบผ้าก๊อซมา และพัน แผลไว้

เมื่อสักครู่หลินเซียนเหยียนใจลอย เห็นเขากำลังพัน แผล และพูดว่า “ยังทำความสะอาดไม่เสร็จเหรอ….…..

“ไม่เป็นไร” เขาพูดเบาๆ

หลินเซียนเหยียนมองดูการเคลื่อนไหวของมือ และพูด ด้วยความสงสัยในใจ “เสิ่นซิ่วฉิงบ้าไปแล้วหรือ? กล้ามาก่อความวุ่นวายที่นี่ วันนั้นคุณไม่ได้แตะต้องจริงๆเห

สายตาของของจงจิ่งห้าวเย็นชา เคร่งเครียดสุดๆ เธอ หมายความว่าอย่างไร?

สงสัยเขา?

นี่เป็นเรื่องปริศนา สำหรับหลินเซียนเหยียนแล้ว เสิ่น ซิ่วฉิงไม่คิดชีวิตมาหาเรื่องถึงที่นี่ มันต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น แน่ๆ มิเช่นนั้นเธอจะไม่บ้าคลั่งขนาดนั้น

“ฉันไม่ได้ทำ!” เขาเกือบจะตะโกนออกมา

คิดว่าเขาเป็นคนแบบไหน? ขอเพียงเป็นผู้หญิงก็จะมี ความสัมพันธ์ลึกซึ้งได้หรือ?

“แล้วทําไมเธอถึงมาหาเรื่องถึงที่นี่ ถึงขนาดต้องการชีวิต ของคุณ? ถึงแม้ว่าวิธีนี้จะไร้สมอง แต่ถ้าไม่ถูกกดดันให้ สิ้นหวังสุดๆ จะไม่มีวันทำเรื่องบ้าคลั่งแบบนี้อย่างแน่นอน”

หลินเซียนเหยียนไม่เข้าใจ แต่จงจิ่งห้าวกับเข้าใจ อาจ จะเกี่ยวข้องกับหลินกั๋วอ้น ดวงตาของเขามืดมน
จงจิ่งห้าวไม่พูดอะไร หลินเซียนเหยียนคิดว่าเขาก็คง ไม่รู้เหมือนกัน

“ไม่เป็นไร ถ้างั้นฉันจะไปธุระก่อน” ในใจเธอแฝงด้วย ความสงสัย จัดเก็บกล่องยาขึ้นมา จงจิ่งห้าวตอบว่าอืม นึกอะไรขึ้นได้ก็เตือน “สองสามวันนี้หลินกั๋วอัน คงจะมา หาคุณ”

หลินเซียนเหยียนหยุดการเคลื่อนไหว หันหัวกลับมามอง “คุณรู้ได้อย่างไร?”

หลังจากถามเสร็จดูเหมือนฉันจะสังเกตเห็นบางอย่าง “มันเกี่ยวข้องกับบริษัทหลินซื่อกรุ๊ป และเกี่ยวข้องกับคุณ ด้วย?”

เธอไม่รู้รายละเอียด แต่ต้องเกี่ยวพันกับจงจิ่งห้าว

โดยตรง

มิเช่นนั้นเสิ่นซิ่วฉิงจะไม่บ้าคลั่งขนาดนั้น

“ทำไมคุณถึงทำเช่นนี้?” หลินเซียนเหยียนไม่เห็นใจเสิ่น ซิ่วฉิง และไม่เห็นใจหลินกั๋วอัน แต่ไม่เข้าใจวิธีการของจง จิ่งห้าว

จงจิ่งห้าวยิ้มอย่างเย็นชา “ปล่อยให้เธอทำเรื่องเลวได้ แต่ไม่ยอมให้ฉันใช้กลอุบายบางอย่าง?”
หลินเซียนเหยียนสูดลมหายใจ นี่โกรธแค้นเรื่องในคืน

นั้นหรือ?”

เธอคิดในใจเงียบๆ ต่อไปจะไม่ไปล่วงเกินผู้ชายแบบบี้

อีก

ขณะที่หลินเซียนเหยียนเก็บของเสร็จและกำลังจะออก ไป ก็มีเสียงเคาะประตูออฟฟิศ

จงจิ่งห้าวลุกขึ้น เดินไปที่นั่งที่เก้าอี้โต๊ะทำงาน และตอบ เบาๆว่า “เข้ามา”

ในมือของกวนจิ้งถือเอกสาร ผลักประตูและเดินเข้ามา เมื่อเห็นหลินเซียนเหยียนก็ตกตะลึง โดยไม่คาดคิดว่าเธอ จะปรากฏตัวอยู่ที่นี่

“นี่คือข้อมูลทั้งหมดของหลินซื่อกรุ๊ป” กวนจิ้งส่งเอกสาร

ข้อมูลให้

เมื่อได้ยินหลินชื่อกรุ๊ป หลินเซียนเหยียนก็หยุดเดิน อยากรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เธอไม่รู้

“อยากดูไหม” จงจิ่งห้าวเดาความคิดของเธอถูก แล้วถาม
หลินเซียนห้าวพยักหน้า และตอบอย่างตรงไปตรงมา

“อยาก”

จงจิ่งห้าวไม่ได้เอื้อมมือออกไปรับเอกสาร แต่ยกปลาย คางไปทางกวนจิ้ง “เอาให้เธอ”

กวงจิ้งตกตะลึง

ความสัมพันธ์ของหลินเซียนเหยียนกับประธานจงสนิท กันขนาดนั้นเชียวเหรอ?

มุมตาของเขากระตุก และเขาไม่เข้าใจความคิดของจง จิ่งห้าว

“ผู้ช่วยกวน?” หลินเซียนเหยียนยื่นมือออกมา กวนจิ้งไม่ ได้ให้แฟ้มกับเธอ เธอเลยเตือนด้วยเสียงเบาๆ

“อ๊ะ เอ่อ ให้” กวนจิ้งยื่นเอกสารในมือให้ “นี่เป็นกิจการ ของบริษัทหลินชื่อกรุ๊ปในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา” เขาพูด ดูถูกเหยียดหยาม “แต่ละปียิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ”

กวนจิ้งไม่ได้ดูถูกหลินกั๋วอัน แต่เขาไม่สามารถทำให้ ผู้คนให้เกียรติเขาได้เลย

หลินชื่อกรุ๊ปเป็นธุรกิจที่สืบทอดจากตระกูล ก่อตั้งมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่ของหลินกั๋วอัน แม้ว่าจะยังไม่เจริญรุ่งโรจน์ มากนัก แต่การพัฒนาของบริษัทก็ถือว่ามีเสถียรภาพคงที่

แต่เมื่อมาถึงรุ่นหลินกั๋วอ้น เขารับตำแหน่งหน้าที่บริหาร มา20กว่าปี และความวุ่นวายครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น2 ครั้ง ครั้งแรกเมื่อ19ปีทีแล้ว เกือบจะล้มละลาย และต่อมาได้ แต่งงานกับจวงจื่อจิ่น ถึงได้กอบกู้สถานการณ์การล้ม ละลาย

ครั้งนี้ก็เป็นเพราะเขาทำให้บริษัทตกอยู่ในภาวะวิกฤติ แม้ว่าจงจิ่งห้าวจะไม่เติมเชื้อไฟ ก็ใช่ว่าเขาจะสามารถ รอดได้

ก่อนหน้านี้หลินเซียนเหยียนรู้ตั้งนานแล้วว่าบริษัทของ หลินกั๋วอันเกิดปัญหา แต่ไม่รู้ว่าจะร้ายแรงขนาดนี้

ก่อนหน้านี้เธอบอกให้หลินกั๋วอันหย่ากับเงินซิ่วฉิง เขา ยังลังเลอยู่เล็กน้อย ตอนนี้สามารถบีบบังคับให้เสิ่นซิ่วฉิง เป็นแบบนี้ได้ เกรงว่าสถานการณ์ของเขาก็คงจะไม่ดี

เธอไม่รู้สึกอยากแก้แค้น เป็นเพียงความเศร้าโศกอย่าง สุดซึ้ง

เธอวางเอกสาร และเดินออกไปพร้อมกับกล่องยา
เป็นอย่างที่จงจิ่งห้าวคาดไว้

หลินเซียนเหยียนกลับมาที่วิลล่าหลังเลิกงาน และพบ หลินกั๋วอัน

อาจเป็นเพราะต้องการขออะไรบางอย่าง นําสิ่งของที่ ครั้งก่อนยังไม่ได้มอบให้หลินเซียนเหยียน ส่งมาถึงที่ รวม ทั้งเปียโนด้วย

ป้าหยูได้ยินว่าเขาเป็นพ่อของหลินเซียนเหยียน ดังนั้น จึงต้อนรับอย่างอบอุ่น

“พ่อของคุณรอคุณมานานแล้ว และยังบอกว่าของพวก นั้นเป็นของที่คุณเคยชอบมาก่อน กลัวว่าคุณอยู่ที่นี่ยังไม่ คุ้นเคย และให้คนส่งมาให้” ป้าหยูยังคงชงชา เห็นหลิน เซียนเหยียนกลับมาจึงพูด

หลินเซียนเหยียนหันไปมองจงจิ่งห้าว ใบหน้าของเขาไม่ แสดงอาการใดๆ เขาปลดกระดุมเสื้อสูทด้วยมือข้างหนึ่ง หลินเซียนเหยียนยื่นมือออกไป “มือของคุณบาดเจ็บ ฉัน จะช่วยคุณถอด”

จงจิ่งห้าวตอบรับและปล่อยมือออก ให้หลินเซียนเหยียน “ปรนนิบัติ” เขา

ป้าหยูมองไปที่ทั้งสองคน ใบหน้ามีรอยยิ้มประทับใจอย่างลึกซึ้ง รอยตีนกาที่มุมตาของเธอนั้นมีร่องลึกขึ้นเล็ก น้อย และรอยยิ้มมีสุข พวกเขาเหมือนสามีภรรยากันมาก ขึ้นเรื่อยๆ

หลินกั๋วอันยืนขึ้น รู้สึกทำอะไรไม่ถูก

คาดไม่ถึงว่าหลินเซียนเหยียนกับจงจิ่งห้าวจะมีความ สัมพันธ์ที่ดีขนาดนี้

จนถึงตอนนี้เขายังรู้สึกว่าหลินเซียนเหยียนไม่ได้มีหน้า หน้าตาที่สะสวย จงจิ่งห้าวตกหลุมรักเธอได้อย่างไร?

หลินเซียนเหยียนแขวนเสื้อคลุมของจงจิ่งห้าว แล้วค่อย เดินเข้ามา ไม่แสดงสีหน้าใดๆแล้วพูดว่า “คุณมานี่มีธุระ อะไรเหรอ?”

ถึงตอนนี้หลินกั๋วอันพึงสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ตั้งแต่เธอกลับมาถึงก็ไม่ได้เรียกเขาว่าพ่อ เรียกเขาว่า “คุณ”ตลอด

นี่คงโกรธแค้นที่ส่งเธอไปต่างประเทศ?

“เหยียนเหยียน…..” หลังจากลังเลสักพัก ในที่สุดหลินกั๋ วอันก็พูดออกมา
เขากำลังจะกลายเป็นยาจกแล้ว ไม่แน่บางทีเขาอาจจะ ต้องติดคุก จะมีหน้าไปไว้ไหน?

หลินเซียนเหยียนนั่งลงข้างๆจงจิ่งห้าว หรือตรงข้ามหลิน กั๋วอัน ในความคิดของเธออยากจะแสดงละครให้เขาดู

ให้เขารู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอกับจงจึงห้าวนั้นดี มาก

“ของที่ให้เธอครั้งล่าสุด ยังไม่ครบ เปียโนนี้เป็นของ ขวัญวันเกิดที่แม่เธอมอบให้เธอ ฉันส่งมาให้เธอโดย เฉพาะ……”

“พูดมาสิ ฉันคิดว่าคุณก็ไม่ใช่พ่อที่มีจิตใจเมตตา มาหา ฉัน เพื่อส่งของมาให้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ