บทที่110 การร่วมงานกันครั้งแรก

เขากลัวจะถูกจับได้

จวงจื่อจิ่นลังเลขึ้นมา ถ้าเกิดว่าเป็นก่อนหน้านี้เธอคง ไม่มีทางลังเล แล้วตอบรับไปเลย

ตอนนี้เธอตกลงกับหลินซินเหยียนว่าจะไม่กดดัน และจะ ไม่เร่งเร้าเธอกับเหอรุ่ยเจ๋อให้คบกันด้วย เธอไม่กล้ายอม

รับง่ายๆ

“เรื่องนี้ ฉันต้องโทรไปถามเหยียนเหยียนก่อน” จวงจื่อ จิ่นพูดพลางเดินไปหยิบโทรศัพท์ เหอรุ่ยเจ๋อกดโทรศัพท์ เอาไว้ “แค่ไปกินข้าวเอง ไม่ต้องถามหรอก ฉันขับรถมา แล้วด้วย

จวงจื่อจิ่นยังไม่ยอม เพราะกลัวว่าหลินซินเหยียนจะไม่ พอใจ

หลินซินเหยียนดูแลบ้านทั้งหมด มันไม่ง่ายเลย เธอไม่ อยากให้ลูกสาวไม่พอใจ

“ไปกันเถอะ ฉันไม่ใช่เสือร้ายสักหน่อย รู้จักกันมานาน แล้ว ยังไม่เชื่อฉันอีกเหรอ? ” เหอรุ่ยเจ๋อยืนขึ้นมา

จวงจื่อจิ่นดูเวลา ตอนนี้ยังไม่ถึง10โมงเลย และก็ยังไม่ถึงเวลากินข้าวด้วย “ไปกินข้าวเที่ยงตอนนี้ มันยังเช้าไป หรือเปล่า?

“ร้านอาหารที่ฉันจองเอาไว้มันไกลมาก เดี๋ยวถึง ก็เที่ยง พอดี ไม่เร็วไปหรอก” เหอรุ่ยเจ่อรีบพูดโน้มน้าวจวงจื่อจั่น

เหอรุ่ยเจ๋อพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอก็ปฏิเสธไม่ลงเท่า ไหร่ เลยต้องตอบตกลง “คุณนังรอบนโซฟาก่อนเถอะ ฉัน จะไปดูแลเด็กสองคนนั้นก่อน”

เธอปลดผ้ากันเปื้อนบนตัวก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

หลินซีเฉินนั่งอยู่บริเวณหน้าต่าง พลางกอดน้องสาว เขา กำลังสอนน้องใช้แท็บเล็ตอยู่

หลินซินเหยียนเอาแท็บเล็ตกับโทรศัพท์มาให้เขา เขาก็ สามารถโทรหาครูได้ แล้วก็สามารถเล่นเกมได้ด้วย

จวงจื่อจิ่นกอดหลินลุ่ยซีขึ้นมา ก่อนจะเปลี่ยนชุดจากชุด อยู่บ้านบนตัวเธอสักหน่อย

หลินซีเฉินพิงหมอนนุ่มๆ พลางมีแท็บเล็ตวางอยู่บนขา แล้วใช้นิ้วเล่นอยู่บนหน้าจอ จากนั้นจึงถาม “ยาย คุณ เปลี่ยนชุดให้น้อย จะออกไปข้างนอกเหรอ? ”
“อือ คุณลุงบอกว่าอยากจะพาพวกเราออกไปกินข้าว ข้างนอก” เมื่อพูดคำว่าลุงออกมา จวงจื่อจิ่นก็นึกถึง ลูกชายของตัวเอง

หลินซีเฉินนั่งตกใจ พลางกะพริบตาปริบ แล้วมองจวงจื่อ จิ่น “ยาย เมื่อครู่คุณพูดว่าอะไรเหรอ?

จวงจื่อจิ่นพูดอีกครั้งด้วยความอดทน

หลินซีเฉินวางของลง ก่อนจะวิ่งไปที่ประตูทันที พลาง แง้มประตูดูเบาๆ ก็เห็นว่าเป็นเหอรุ่ยเจ๋อ เขานั่งอยู่บน โซฟา แล้วบนหัวก็มีผ้าพันแผลอยู่ด้วย

เขาคิดย้อนสักพัก วันนั้นเขาเห็นคลิปจากจงจิ่งห้าว ตอน ที่เขากำลังไล่ตามหม่ามี้

เขาไม่เคยเจอ ท่าทีที่หม่ามี้กลัว และไร้หนทางขนาดนั้น

หลินซีเฉินกำหมัดเล็กๆ แน่น “คนแสร้งทำเป็นดี ร้ายกว่า หนามตำใจคนนั้นเสียอีก”

ท่าทีที่ดูเป็นคนดี แต่เบื้องหลังกลับทำร้ายหม่ามี้ของเขา
“คุณกำลังพูดอะไรเหรอ? ” จวงจื่อจิ่นหันไปมองหลินซี เฉินที่กำลังพูดคนเดียวอยู่ตรงประตู “คุณอยากเปลี่ยน ชุดหน่อยไหม? ”

“ไม่เปลี่ยน” หลินซีเฉินพูดเสียงแข็ง ไปกินข้าวงั้นเห

รอ?

เขาไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น

ใครจะไปรู้ว่าคนคนนี้ จะไม่จับพวกเขาไป เพื่อขู่หม่ามี้?

เมื่อคิดไป หลินซีเฉินก็ตัวเย็น ขนลุกขึ้นมาทั้งตัว

“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ” เมื่อพูดจบ หลินซีเฉินก็รีบวิ่ง เข้าไปในห้องน้ำ เขาปิดประตูและล็อกด้วย

ทำอย่างไรดี?

ทำอย่างไรถึงห้ามไม่ให้จวงจื่อจิ่นไปกับเหอรุ่ยเจ๋อได้นะ ทำอย่างไรถึงจะใบ้ให้เขารู้ได้นะ?

หลินซีเฉินนั่ลงบนฝาชักโครก ด้วยท่าทีอมทุกข์ จู่ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีเบอร์โทรศัพท์ของจงจิ่งห้าว เลย โทรไป……

ที่ว่านเยว่

ในห้องทำงานของจงจิ่งห้าว มีชายคนหนึ่งเข้ามา

ชายคนนี้เป็นเพื่อนของจงจิ่งห้าว

ครั้งก่อนที่ไปที่คลับKS ก็เป็นเขาที่จัดขึ้นมา แล้วก็นัดจง จิ่งห้าวไปด้วย

สุดท้ายจงจิ่งห้าวก็ได้เจอหลินซินเหยียนที่เกือบจะถูก ทำร้ายเลยไม่ได้ไป

คนคนนี้จำขึ้นใจ

ซูจ้านแค่เดินเข้ามาก็พูดเสียดสี “นี่ ฉันเป็นคนที่โดน ทอดทิ้งในตอนนั้น แล้วก็ยังมาใช้กันอีก หายากจริงๆ เลย”

เมื่อได้รับโทรศัพท์ เขาคิดว่าตัวเองฟังผิดไปแล้ว

จงจิ่งห้าวไม่อยากจะพูดอะไรกับเขา “ของกับคนอยู่ ที่ไหน”
เรื่องการฟ้องร้อง ทนายจะต้องรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด หลักฐาน ก็ต้องให้ดูว่ามันใช้ได้มากน้อยแค่ไหน

ซูจ้านเบ้ปาก “มากเกินไปแล้วนะ ทนายที่นี่มีคนดีๆ มากมาย แต่ถูกคุณพามาทำงานให้กับบริษัทของคุณหมด เลย นี่มันอยากให้เจ้านายอย่างฉัน มาฟ้องร้องแทนคุณ อีกงั้นเหรอ? ”

เห้อ…

ซูจ้านถึงจะเห็นว่าคนที่ใส่สูทนั่งอยู่บนโซฟานั้น ไม่ใช่ ผู้ชาย แต่เป็นผู้หญิง

เขาปรายตามองไปทางโซฟา ก่อนจะจ้องหลินซินเห ยียน “คนนี้คือภรรยาเก่าของคุณหรือเปล่า?”

ตอนที่จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนแต่งงาน เขาอยู่ต่าง ประเทศ ไม่ได้กลับเข้ามาในประเทศ

สุดท้ายหลินซินเหยียนก็ไปอีกครั้ง

ดังนั้นเลยไม่เคยเห็น

ช่วงนี้ยังรู้มาจากกวนจิ้ง ภรรยาที่แต่งงานกันมาเพียงเดือนเดียวก็หย่ากลับมาแล้ว

“ครั้งก่อนไม่มีโอกาส ครั้งนี้ฉันต้องดูหน่อย ว่าเป็น อย่างไร” ให้จงจิ่งห้าวมองสิ่งที่ผ่านเลยไป

มันน่าลึกลับเสียจริง

ซูจ้านเข้าไปหาหลินซินเหยียน ทันใดนั้น ก็ถูกคนดึงคอ เสื้อจากด้านหลัง “ทำให้มันถูกต้องหน่อย”

“เห้อ อย่าทำแบบนี้ กำลังจะเชื่อสัมพันธ์สักหน่อย คุณ ตัดสะพานเชื่อมไปหมดแล้ว แถมยังไม่ให้ฉันทำแทนคุณ อีกเหรอ? ” ซูจ้านถูกจงจิ่งห้าวดึงจนเซไปด้านหลัง

เมื่อถูกมอง หลินซินเหยียนก็เอาผมทัดหูด้วยความทำตัว ไม่ถูก เพื่อปกปิดความอึดอัดในใจ

หยูโต้วโต้วอยู่ข้างๆ ตาเบิกโพลง ให้ตายเถอะ ประธาน ของว่านเยว่กรุ๊ปเป็นสามีเก่าของหลินซินเหยียนงั้นเห รอ?

“จิ่งห้าว คนเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก ฉันต้องคุยกับคุณ สักหน่อย เป็นคนน่ะ อย่า…”
“ฉันได้ยินมาว่า ย่าของคุณหาคุณไปทั่ว หรือไม่ ฉัน ให้คุณอยู่ที่นี่ แล้วบอกเธอไปดีไหม? ” จงจิ่งห้าวปลด กระดุมคอของเขา ก่อนจะพูดเบาๆ

ซูจ้าน

ข่มขู่กันชัดๆ

“Bə? ”

“ให้ตายเถอะ ให้ฉันไปก็ยังไม่ได้เหรอ? ” ซูจ้านอยาก จะตบตัวเองสักหน่อย ทำไมมาเป็นเพื่อนกับเขาได้ล่ะ?

ซูจ้านมองไปทางหยูโต้วโต้วก่อนจะถาม “ฮัลโหล คุณ ชื่ออะไรเหรอ? ”

“หยูโต้วโต้ว” หยูโต้วโต้วยิ้มออกมาเล็กน้อย

“พรวด——ฮ่าๆ

ซูจ้านหัวเราะขึ้นมา “คุณเป็นชายใหญ่ ทำไมชื่อโต้วโต้ว ล่ะ? “หยูโต้วโต้ว ..….…….

มันเป็นชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ เขาจะทำอะไรได้ล่ะ?

“ไปกันเถอะๆ พูดดีๆ กับฉัน” ซูจ้านมีความเป็นผู้ใหญ่ และนิสัยไม่แข็งทื่อจนเกินไป

กับจงจิ่งห้าวเหมือนต่างกันราวฟ้ากับเหว

คนแบบนี้สองคนจะเป็นเพื่อนกันได้อย่างไร?

หยูโต้วโต้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลังจากที่ซูจ้านเดินไป ในห้องทำงานก็เงียบลง

“คนนั้นคือเพื่อนคุณงั้นเหรอ? ” หลินซินเหยียนทลาย ความเงียบลง

“อือ”

“เขาเป็นทนายงั้นเหรอ? ” หลินซินเหยียนไม่คิดว่าเขาเหมือนทนายเลย
เพราะว่าทนายที่เธอเห็น จริงจัง ไม่ขบขัน และขึงขัง

ตลอด

แต่ซูจ้านกลับดูร่าเริงกว่าคนปกติ

คนแบบนี้ จะเป็นทนายงั้นเหรอ?

“ทําไมพวกคุณถึงมาเป็นเพื่อนกันได้? ” หลินซินเหยียน เองก็สงสัย

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา ตอนที่กำลังจะพูดกับเธอ โทรศัพท์ ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้นมา

“ฉันรับสายก่อนนะ” เขาเดินไปด้านหน้าโต๊ะทำงาน จาก นั้นก็หยิบโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมา ก็เห็นว่ามีชื่อ ของเด็กบ้าคน นั้น

เด็กน้อยคนนี้ เพิ่งเคยเจอเขาทั้งหมดสามครั้ง แต่กลับ ทำให้เขา ‘เซอร์ไพรส์’ ถึงสองครั้ง

เขารู้จักเป็นอย่างลึกซึ้ง

จดชื่อของเขาเอาไว้โดยเฉพาะ

แววตาของเขาหดลง ก่อนจะจับจ้องไป พลางรับสายนมา ก่อนจะมองไปทางหลันซันเหยียน

“ฮัลโหล?

“ฉันเองนะ ไปเลวคนนั้นมาที่บ้านฉันแล้ว อยากจะเชิญ พวกเราออกไปกินข้าว ฉันคิดว่าเขาอยากจับพวกเรา แล้ว มาขู่หม่ามี้ของฉัน”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ