บทที่27 ลูกต้องเข้มแข็งหน่อยนะ

หลินซินเหยียนตั้งสติ “พี่คะ รบกวนวนรถกลับไปหน่อย ค่ะ ฉันมีของลืมไว้ที่บริษัทที่ต้องเอา”

คนขับทำเหมือนไม่ได้ยิน

หลินซินเหยียนเสียงสูงขึ้น “รบกวนพี่จอดหน่อยค่ะ!”

คนขับเร่งความเร็ว ความอ่อนโยนก่อนหน้านี้เปลี่ยนไป พูดอย่างเย็นชาว่า “ยังไม่ถึงที่“

จังหวะนั้น ลมหายใจของหลินซินเหยียนเร็วอย่าง ควบคุมไม่ได้! สติที่หลงเหลืออยู่บอกเธอ ตอนนี้ห้าม ลนลาน มือของเธอค่อยๆขยับไปที่ขา พยายามหยิบ โทรศัพท์ออกมาเพื่อขอความช่วยเหลือ

คนขับดูวัตถุประสงค์เธอออก ก็เหยียบเบรก ใน สถานการณ์ที่ไม่ทันตั้งตัว โทรศัพท์ที่หลินซินเหยียนเพิ่ง หยิบออกมาก็หลุดออกจากมือ

“นะ นายเป็นใคร จะทำอะไร? ” หลินซินเหยียนพยายาม กดความหวาดกลัวและความตื่นตระหนักในใจลง

คนขับเหยียบคันเร่งเกือบมิด มองเธอจากกระจกหลัง “คุณได้ไปผิดใจกับใครหรือเปล่าครับ? ผมแค่รับเงินเขาช่วยเขาทำงานเท่านั้น ”

หัวใจเธอเต้นรัวๆ มือทั้งสองสั่นเทา ใครจะทำร้ายเธอกัน

แน่?

ไปจ เวยเหรอ?

“ฉันก็ให้เงินนาย! ” หลินซินเหยียนพยายามเสนอ เงื่อนไขกับเขา

คนขับชำเลืองมองเธอ เสื้อผ้าที่ราคาถูก ไม่เหมือนคนมี

เงิน

คนขับไม่เชื่อเธอ

เมื่อเห็นว่าสถานที่นี่ยิ่งอยู่ยิ่งเปลี่ยว หลินซินเหยียน ตัดสินใจครั้นไม่สนใจชั่วดี ถ้าหากเธอกระโดดลงรถยัง พอมีโอกาสรอด แต่ถ้าถูกเขาพาไป ไม่กล้าที่จะคิดผลที่ ตามมาเลย

เธอจับมือของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดก็ตัดสินใจดึงตัว ล็อคนิรภัย เปิดประตูรถออกมา!

คนขับเหลือบมองเธอไปทีหนึ่ง “โดดลงไป ไม่ตายก็หนัง ถลอก คุณหนีไม่พ้นหรอก!”
แม้จะหนีไม่พ้น เธอก็นั่งในรถนี่ ให้คนขับพาตัวเองไปไม่ ได้ แบบนั้นสิถึงตายอย่างเดียว!

เธอก็กลัว แต่เธอไม่มีทางเลือก

เธอยื่นมือออกมาลูบหน้าท้อง “ลูกต้องเข้มแข็งหน่อย นะ” ลมพัดมาแรง จนผมเธอยุ่งเหยิง แต่จิตใจแน่วแน่ เธอรวบรวมความกล้า กระโดดลงไป

ความเร็วของรถเร็วเกินไป เมื่อเธอโดดลงเข่าทั้งคู่ กระแทกพื้น นอนราบกับพื้น ทันใดนั้น ความเจ็บปวดที่ หนักหน่วงก็เข้ามาแทนที่หัวเข่าของเธอ ราวกับเลือดจะ ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด

เธอไม่มีเวลาดู ลุกขึ้นก็วิ่งเลย

คนขับคิดไม่ถึงเลยว่า เธอจะกล้ากระโดดลงไปจริงๆ จึง จอดรถแล้วลงจากรถวิ่งตามเธอ

หลินซินเหยียนวิ่งขาลากได้ไม่เร็ว ทุกครั้งที่ก้าว ก็ต้อง แบกรับความเจ็บปวดที่สาหัส
เธออดกลั้นไว้ เพราะเธอรู้ว่า ถ้าเธอหยุดก็ตายแน่!

“หยุด!” คนขับใกล้จะตามทันแล้ว

เธอพยายามวิ่งสุดแรงความสามารถ

วิ่งสุดชีวิต

ในป่าที่ไม่ไกล มีแสงไฟ อาจจะมีคน ตอนนี้เธอต้องขอ ความช่วยเหลือจากคนอื่นถึงจะมีโอกาสรอด

เธอวิ่งเข้าไปในป่า ไปตามทิศทางของแสงไฟ พลางวิ่ง พลางตะโกนช่วยด้วย หวังว่าจะสามารถดึงดูดความสนใจ ของคนอื่น

คนขับแข็งแรงดี หลินซินเหยียนได้รับบาดเจ็บ จึงถูกคน ขับจับไว้ได้ อย่าคิดจะหนี!”

คนขับลากเธอเดินกลับไปทางเดิม พยายามจะยัดเธอ เข้าไปในรถอีกครั้ง

หลินซินเหยียนพลิกตัวกลับกัดแขนของเขา คนขับร้อง เสียงเจ็บปวด ตบเข้าไปหน้าเธอ “อีกะหรี่ กล้ากัดกู!”

หลินซินเหยียนไม่ปล่อย ในปากมีกลิ่นคาวเลือดจนกว่าคนขับจะปล่อยแรงกดในมือ เธอถือโอกาสหนี วิ่ง เร็วกว่าก่อนหน้านี้

“หยุด!” คนขับวิ่งตามอีกครั้ง เหมือนขาไปสะดุดอะไรจึง ล้มลง หลินซินเหยียนมีเวลาหนึ่

เมื่อวิ่งไปใกล้ เธอถึงพบว่า แสงสว่างนั้นเป็นวิลล่า เธอวิ่งไปเคาะประตูอย่างแรง “มีคนไหม ช่วยฉันที——

ประตูถูกเธอเคาะจนเสียงดังปังๆ

ในขณะนี้คนขับวิ่งตามมา จ้องมองหลินซินเหยียนที่ไม่มี ทางหนี “วิ่งสิ คุณยังจะวิ่งอีก ผมจะดูว่าคุณจะวิ่งไปไหน ได้อีก!”

หลินซินเหยียนไม่สน เพิ่มแรงมากขึ้น “มีคนไหม——”

ครั้งนี้เสียงขอความช่วยเหลือของเธอยังไม่ทันได้พูด ออกมา เปิดตูก็ค่อยๆเปิดออก ร่างบางก็เดินออกมา เขา ย้อนแสง หลินซินเหยียนถูกที่แสงที่เปล่งประกาย สะท้อน จนลืมตาไม่ขึ้น หรี่ตาลง “ช่วยฉันด้วย”

เธอเพิ่งพูดจบ ขาทั้งสองก็ไม่สามารถพยุงได้อีก ล้มลง ไป
ในความมึนงง เธอเห็นร่างบางเดินเข้ามารับเธอไว้

“เหยียนเหยียน” เหอรุ่ยเจ่อเรียกเธออย่างกังวล

หลินซินเหยียนยิ้มอย่างลําบาก นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเห อรุ่ยเจ๋อ “พี่——”

คนขับเห็นว่าไม่ปกติ ชัดเลยว่ารู้จักกัน หันหลังแล้ววิ่งหนี เลย

เหอรุ่ยเจ๋อเหลือบมองคนขับที่วิ่งหนีไป ไม่ได้วิ่งตามไป ตอนนี้หลินซินเหยียนสําคัญสุด

เขาอุ้มหลินซินเหยียนเข้าไปในบ้าน ภายใต้แสงสว่าง ถึงเห็นชัดว่าเนื้อหนังบนเข่าของเธอ เต็มไปด้วยเลือด

“ไปโดนมาอย่างไร?”เขาถามอย่างเป็นห่วง

หลินซินเหยียนพูดไม่ออก คราวนี้โล่งอกขึ้นมา ความ เจ็บปวดทําให้เธอหมดเรี่ยวแรง

เหอรุ่ยเจ๋อวางเธอลงบนโซฟา “พี่ไปเอากล่อง ปฐมพยาบาล ทำความสะอาดแผลให้เธอ ดูว่ามันสาหัส หรือไม่”
“รุ่ยเจ๋อ เธอเป็นใคร?” ผู้หญิงทำทรงผมสูงใหญ่ สวมชุด เซ็ท และแหวนมรกตขนาดใหญ่ที่นิ้วของเธอ สง่างามและ หรูหรา

กําลังใช้สายตา มองหลินซินเหยียนที่นั่งบนโซฟา

หลินซินเหยียนมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วย แต่งกายดู สง่า ไม่น่าจะเป็นครอบครัวที่ธรรมดา

การตกแต่งสไตล์ยุโรปในบ้าน โคมระย้าคริสตัลบน เพดาน เรืองแสงด้วยแสงสีขาว ส่องสว่างทั่วทั้งห้องนั่ง เล่น ไม่มีที่ไหนไม่หรูหราเลย

ที่นี่เป็นที่อยู่อาศัยของเหอรุ่ยเจ๋อ?

ขะ เขาเป็นคนมีเงิน?

เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้ตอบผู้หญิง กลับไปเอากล่อง ปฐมพยาบาลที่ตู้ วางบนโต๊ะ เปิดออก แล้วนั่งตรงหน้า หลินซินเหยียน “ยาฆ่าเชื้อโดนแผล อาจจะเจ็บ เธอกลั้น ไว่หน่อยนะ”

หลินซินเหยียนพยักหน้า
ผู้หญิงราวกับไม่พอใจท่าทีของเหอรุ่ยเจอ “หลินหลิน หายไปแล้ว ผ่านไปหลายปีแล้ว ลูกจะโทษตัวเองอีกนาน แค่ไหนกัน?”

เหอรุ่ยเจ๋อไม่อยากฟังเธอพูดเรื่องพวกนี้ “แม่กลับไป

เถอะ”

“ยเจอ——”

“แม่” เหอรุ่ยเจ๋อเน้นเสียงหนัก เขามองดูผู้หญิงคนนั้น “เรื่องที่ผ่านไปแล้วผมไม่อยากพูดถึง กลับมาครั้งนี้ ผมจะ ไม่กลับไปอีก”

เซี่ยเจินหยู ดีใจกับข่าวนี้ หลายปีนี้ เขาอยู่ที่ต่างประเทศ คนเดียว ไม่บอกกับทางบ้านว่าเขาอยู่ประเทศไหน แต่เขา จะส่งจดหมายกลับมาที่บ้านเป็นประจำทุกปี เพื่อเป็นการ แสดงว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ยังปลอดภัย

หลายปีที่เป็นห่วง เพียงเพื่อเขากลับมา

ตอนนี้เขาออกจากเรื่องจริงที่หลินหลินหายไปสักที ยอม กลับประเทศ เธอรู้สึกดีใจมาก

เซี่ยเจินหยูกังวลว่าเขาจะไปอีก หวังว่าเขาจะสามารถ อยู่ในประเทศไปนานๆ
เธอหวังว่าทางที่ดีลูกชายจะสามารถแต่งงานในประเทศ เมื่อมีคนเข้ามาผูกมัดเกี่ยวพัน เธอถึงจะโล่งใจว่าเขาจะ ไม่ไปไหน

แต่เหอรุ่ยเจ่อไม่ต่อต้านมาก และไม่กล้าบังคับเขาเกิน ไป “โอเค แม่ไม่รบกวนลูกแล้วนะ”

เซี่ยเจินหยูถือกระเป๋า เดินไปทางประตู ในตอนที่เดินไป ถึงประตู เธอหยุดฝีเท้าลง หันมามองหลินซินเหยียนที่นั่ง บนโซฟาอีกที

เหอรุ่ยเจ๋อล้างแผลให้เธออย่างระมัดระวัง เธอก้มหน้า มี อารมณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ในสายตา

หลายปีนี้ เขาโทษตัวเองเรื่องหลินหลินมาตลอด คราวนี้ จู่ๆก็กลับมา——

สายตาเธอหยุดบนหน้าของหลินซินเหยียนสองวิ คงจะ เกี่ยวข้องกับหญิงสาวคนนี้สินะ

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ท่ามกลางคนรวยเหล่านี้ เธอ ไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้

หลินซินเหยียนราวกับรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองนั้น หันไปก็เห็นเซี่ยเจินหยูกำลังมองตัวเอง จึงยิ้มออกมา “คุณป้า”
ในสนทนาของเธอและเหอรุ่ยเจ๋อ หลินซินเหยียนรู้ตัว ตนของเธอ คุณแม่ของเหอรุ่ยเจ๋อ

เซี่ยเจินหยูพยักหน้าเบาๆ เพื่อเป็นการตอบ หันหน้าแล้ว เดินออกไปข้างนอก

หลินซินเหยียนก้มหน้า มองดูเหอรุ่ยเจ๋อที่เช็ดคราบ เลือดให้ตัวเอง “พี่คะ คิดไม่ถึงเลยว่าพี่จะเป็นคนรวย——”