บทที่77 ถอดกางเกงเองแล้วกัน

หลินซีเฉินหันกลับมา

ก็เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงอ่างล้างมือ เขาเช็ดมือที่ดู

สง่างามนั้น ก่อนจะค่อยๆ ชายตาขึ้นมา ” สูงไม่พอเหรอ ” หลินซีเฉินเงยหน้าขึ้นตามเสียง ถึงความสูงจะสู้ไม่ได้แต่

ศักดิ์ศรีเขาห้ามแพ้เด็ดขาด

“ผมไม่ได้จะทิ้งฉ่องสักหน่อย “เขาไม่กล้ายอมรับต่อ หน้าผู้ชายใจร้ายคนนี้ ว่าตัวเด็กน้อยสูงไม่พอที่จะขึ้นไป ใช้โถปัสสาวะ

จงจิ่งห้าวจึงเอากระดาษชำระที่เช็ดมือเมื่อกี้ทิ้งลงในถัง ขยะ ก่อนจะชายตามองเขา ” เธอแน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉัน ช่วย ”

“ใช่ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือ ” หลินซีเฉินเงบหน้า ขึ้นไปตอบอย่างหนักแน่น

” ได้ ” จงจิ่งห้าวม้วนแขนของเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็น แขนอันกำยำล่ำสัน ก่อนจะล้วงมือลงไปในกระเป๋า เขา หันไปมองโถปัสสาวะพลางหันมามองความสูงของหลินซี เฉิน ” ห้าวหาญดีนี่ ”
หลิน เฉินเม้มปากแน่น เหงื่อไหลซึมออกมาเต็มหน้า และร่างน้อยๆ นั้นกำลังสั่นเทา

แต่เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าผู้ชายใจร้ายคนนี้ เด็กน้อยจะแพ้ ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นจะไม่ยอมให้เขาช่วยเป็นอันขาด

เด็กน้อยกำกำปั้นเล็กๆ นั้นแน่นและอดทนอย่างสุดความ สามารถ

จงจิ่งห้าวเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพึงไปที่กระจก อย่างสบายอกสบายใจ เขากลับยืนมองเด็กน้อยอยู่แบบ นั้น อยากจะรู้นักว่าจะทนได้นานสักแค่ไหน

เจ้าเด็กนี่ตัวจิ๋ว แต่ดันทำนิสัยเป็นผู้ใหญ่ไปได้

‘ถ้างั้นในพูดสิว่าทำไมถึงต้องทำตัวมีอคติกับฉันตลอด ”

หลินซีเฉินเริ่มโกรธหนักกว่าเดิม ผู้ชายคนนี้ไม่เอาหม่ามี้ ของเขาแล้ว ทำไมต้องมาจูบหม่ามีอีก

คุณไม่มีสิทธิ์ เขาจะต้องหาผู้ชายที่ดีกว่าผู้ชายใจร้าย แบบนี้เป็นพันเท่าหมื่นเท่าให้ได้

“คุณรังแกแม่ของผม แต่อย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะ ” หลินซีเฉินถลึงตาใส่เขา

เกลียดขนาดที่ว่าแทบจะมองตัวเขาจนแทบทะลุไปให้ ได้

ฉันรังแกเธอเนี่ยนะ ” ปากของเขาเหมือนกำลังพึมพำ คำพูดบางคำ ในใจกำลังคิดไตร่ตรองว่าเขาไปรังแกหลิน ซินเหยียนแล้วถูกเด็กน้อยเห็นเข้าเมื่อไหร่

ทั้งๆ ที่เจอกันไม่เกินสองครั้งเสียด้วยซ้ำ

ครั้งแรก เขาจำได้ว่าเขาได้ทำ’เซอร์ไพรซ์ใหญ่ให้กับ เด็กน้อย

เขาหรี่ตา หรือว่าเจ้าเด็กนี่จะพูดถึงตอนที่อยู่ร้านLEO

แล้วเขาได้ลากตัวหลินซินเหยียน แล้วต่อมาเขาก็ได้จูบ หลินซินเหยียนขณะที่อยู่ในลิฟต์นั่น มันจะถูกเจ้าเด็กนั่น เห็นเข้า ดังนั้น…..

เหอะ!

จงจิ่งห้าว กลับมายืนตรงดังเดิม เขาเดินไปข้างหน้าสอง ก้าว ก่อนจะย่อตัวลงไปข้างหน้าหลินซีเฉิน แล้วสบตาเด็ก น้อย ก่อนจะกวาดสายตาไปที่ขาสองข้างของเด็กชายที่กําลังเบียดกันแน่น เขาขำออกมาเบาๆ ” ถ้าฉัน รังแก เธอจะทำไงได้เหรอ ”

ดวงตาของหลินซีเฉินเบิกโพลงมากกว่าเดิม เด็กน้อย เกลียดชายตรงหน้าจนแทบจะกินเขาเข้าไปได้ทั้งตัว

ไม่รู้ว่าตอนนี้โกรธหรือกำลังกลั้นปัสสาวะกันแน่ทั้งตัว ของเด็กชายกำลังสั่นเทิ้ม

” ขอร้องฉันสิ แล้วฉันจะช่วยเธอ ดีไหมล่ะ ” จงจิ่งห้าว ยืนขึ้น เขาปัดชายเสื้อไปมาทั้งๆ ที่ไม่มีรอยยับ ” ถ้าไม่ ต้องการแล้วล่ะก็ ฉันไปก่อนล่ะ

ตอนนี้สิ่งที่กลั้นไว้จะไหลออกมาแล้ว

หลินซีเฉินน้ำตาแทบจะไหลก่อนจะใช้แรงที่มีตะเบ็ง เสียงออกไป ” อย่า อย่าไป ผมต้องการ…”

เธอมากับใครเหรอ ”

” ผมมากับหม่ามี้ คุณยาย… ผมนี่จะแตกอยู่แล้ว ” หลินซี เฉินดูน่าสงสาร ดวงตาของเด็กน้อยแดงก่ำ

จงจิ่งห้าว ไม่ได้แกล้งอะไรเด็กน้อยต่อ เขาเดินไปหยุด อยู่ข้างหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า ” ถอดกางเกงเองก็แล้วกัน ”

หลิน เฉินไม่รอช้า เพียงชั่วพริบตากางเกงก็ถูกถอด

ออก

จงจิ่งห้าว เดินเข้าไปหนุนตัว เด็กชายจากข้างหลัง แล้ว เดินไปที่โถปัสสาวะ คงไว้ในระดับความสูงที่เด็กชายจะ สามารถปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นไว้ได้

หลินซีเฉินเมื่อเสร็จภารกิจแล้ว เขาก็พูดออกมาคำนึงว่า

ขอบคุณ

จงจิ่งห้าวชะงักไปชั่วครู่ ไม่นึกเลยว่าจะเด็กคนนี้จะพูด คำว่าขอบคุณออกมา ช่างน่าแปลกใจจริงๆ

หลินซีเฉินเมื่อจัดแจงใส่กางเกงเสร็จก็หันไปมองจงจิ่ง ห้าว ” ผมแบ่งแยกเรื่องบุญคุณความแค้นได้อยู่แล้ว คุณ ช่วยผม ไม่ได้หมายความว่าผมจะให้อภัยคุณ ”

ให้อภัยเขาเนี่ยนะ

เขามีเรื่องอะไรที่ต้องให้เจ้าเด็กนั่นมาให้อภัยด้วยเหรอ
เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้ว จงจิ่งห้าว ก็ก้มหัวลงมาถาม เด็กชาย ” พวกเธออยู่ห้องไหนกัน ”

หลินซีเฉินสายตาดูเลิ่กลั่กไปมา เขาจะถามเรื่องนี้ขึ้นมา ทำไม หรือว่าจะมาแกล้งหม่ามีอีก

“ห้องหก ”

เท้าของจงจิ่งห้าว ชะงักลง ก่อนจะหันไปสบตาเด็กน้อย เจ้าเด็กนี่ขี้ระแวงไม่เบา

” ผมต้องไปแล้ว ” หลินซีเฉินรู้สึกได้ว่าตอนนี้จงจิ่งห้าว จับได้แล้วว่าเด็กชายกำลังโกหกอยู่ เลยใช้โอกาสนี้วิ่งหนี เตลิดเปิดเปิง

เพิ่งจะกลับมาแท้ๆ ก็เจอเข้ามาผู้ชายที่ใจร้ายคนนี้ โลก นี้มันช่างกลมและตลกร้ายจริงๆ

เมื่อเด็กชายแน่ใจนะว่าไม่มีใครตามมา เบาก็พิงเข้าไป ที่กำแพงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคุณครูเพื่อขอ ความช่วยเหลือ

” ครูครับ ผมเจอผู้ชายใจร้ายคนนั้นแล้ว “ยิ้ม ”
แล้วเด็กน้อยได้เล่าเรื่องที่เจอจงจิ่งห้าวไปทั้งหมดให้ คุณครูของเขาฟังอีกรอบ

* ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ที่ร้านอาหาร ผมต้องทำยังไงให้ เขาขายหน้าเมื่ออยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ ครับ ” หลินซีเฉิน ลูบหน้าตัวเองหนึ่งที

ปลายสายครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมา ” ที่ตัว ของเธอมีเงินไหม ”

” มีครับ ”

” ถ้างั้นเธอก็ไปร้านยา แล้วซื้อdurexมากล่องหนึ่ง ถ้ามี คนถามว่าใครให้เธอซื้อ เธอก็บอกไปว่าพ่อของเธอให้มา ซื้อ ถ้าแถวนั้นไม่มีร้านยาไปซื้อที่ห้างสรรพสินค้าก็ได้ ซื้อ เสร็จแล้วเธอก็…”

” รับทราบครับ ”

เมื่อฟังคำที่คุณครูพูดจบ หลินซีเฉินก็รีบวิ่งไปด้านหน้า เดี๋ยวถามว่า ” แถวนี้มีร้านยาหรือห้างบ้างไหมครับ ”

” ไปทางขวาเลยจ้ะ ไม่ไกลนักมีห้างอยู่”

“ขอบคุณครับ ”
หลินซีเฉินท่าตามที่คุณครูบอกได้สําเร็จเขาซื้อ มาdurexกล่องหนึ่ง เมื่อแกะออกเด็กน้อยก็ทิ้งกล่องไป เด็กชายสงสัยว่านี่มันคืออะไรกันแน่

เมื่อใช้มือจับไปจับมาก็อยากจะลองแกะดู แต่คุณครู

บอกว่าห้ามแกะเด็ดขาด เด็กน้อยคิดว่าเขาไม่ควรขัดคําสั่งของคุณครูเด็ดขาด

เลยอดทนต่อความอยากรู้อยากเห็นนั้นเอาไว้แล้วรีบกลับ

ไปที่ร้านอาหาร

เมื่อกลับมาถึงร้านอาหาร เขาก็ไปที่หน้าเคาน์เตอร์” คุณ น้าครับ ที่นี่มีลูกค้านามสกุลจงไหมครับ ”

หลินซีเฉินลืมตาคู่สวยที่ทั้งดำและโตนั่น จมูกที่สูงเชิด ใบหน้าที่ได้รูปสวยอย่างไร้ที่ติ กำลังยืนอยู่ข้างหน้า ดู รวมๆ แล้วราวกับเป็นหนุ่มฝรั่งอย่างไรยังงั้น

รูปรักของเด็กน้อยชวนให้ผู้คนหลงใหล แน่นอนว่าใครๆ ก็ชอบสิ่งสวยงามกันทั้งนั้น

พนักงานหญิงที่เคาน์เตอร์ตอบรับอย่างอัธยาศัยดี เธอชี้ ไปทางห้องหก ” ตรงนั้นจ้ะ ห้องหก”

ห้องหกนั้นเหรอ?
หลินซีเฉินกะพริบตาปริบๆ มิน่าล่ะคำพูดที่เด็กน้อย โกหกไปเพียงแค่แป๊บเดียวก็โดนจับได้ซะแล้ว

*ขอบคุณครับคุณน้า ” พูดจบหลินซีเฉินก็เดินไปทาง ห้องหกอย่างรวดเร็ว

เด็กน้อยยื่นมือเล็กๆ นำไปเปิดประตูของห้องอาหาร

ในห้องนั้นมีเพียงแค่สี่คนเท่านั้น อีกทั้งยังเป็นชาย ทั้งหมด บนโต๊ะใหญ่ทุกวางอาหารไว้มากมาย แต่กลับดู เหมือนอาหารไม่ได้ถูกแต่ต้องมาก่อน ข้างหน้าของพวก เขาเต็มไปด้วยแก้วเหล้า เหมือนกำลังดื่มเหล้ากันอยู่

เมื่อประตูห้องอาหารถูกเปิดออก คนในห้องทั้งหมดเลย หันไปมองที่ประตูโดยอัตโนมัติ

จริงๆ แล้วถ้าพนักงานจะเข้ามาต้องเคาะประตูก่อน

แต่ทําไมเป็นเด็กน้อยได้ล่ะ

สงสัยจะเข้าห้องผิดละมั้ง

กวนจิ้ง หันไปมองจงจิ่งห้าว เพราะรู้ว่าเขารู้จักเด็กผู้ชาย คนนี้
เขาเคยเห็นรูปเด็กชายคนนี้ตอนที่ไปสอดแนมหลินซิน เหยียน

* หนูไม่ได้เข้าผิดห้องหรอกเหรอ ” ประธานหลี่ผู้ยิ่งใหญ่ ถามหลินเฉิน

หลินซีเฉินส่ายหัวไปมาก่อนจะชี้ไปที่จงจิ่งห้าว ” ไม่ครับ ผมมาหาเขา

อ๋อ ที่แท้ไม่ได้เข้าผิดห้องนี่เอง

สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่จงจิ่งห้าว แววตาของ ทุกคนดูแตกต่างกันออกไป กวนจิ้ง กลับอยากเห็นท่าที ของเขา ว่าเมื่อได้เห็นลูกของหลินซินเหยียนแล้วจะเป็น อย่างไร

แต่ประธานหลี่กับคิดในใจว่า เจ้าเด็กคนนี้กับจงจิ่งห้าว เป็นอะไรกัน

ในขณะที่สายตาของทุกคนกำลังพินิจพิจารณา ภาพตรงหน้า หลินซีเฉินก็เดินเข้ามาในห้อง จากนั้นก็ หยิบdurexออกมาจากในกระเป๋าแล้วส่งให้จงจิ่งห้าว ” คุณลุงครับ เมื่อกี้คุณลุงไปเข้าห้องน้ำแล้วทำของตกเอา ไว้ ผมเลยช่วยเก็บไว้ให้แล้วเอาเมื่อคืนครับ ”

ทำอะไรตกไว้นะ ทุกคนมองลงไปที่มือของหลินซีเฉิน
เมื่อมองลงไปชัดๆ แล้วก็…..

กวนจิ้ง” …..

ประธานหลี่ ”

จงจิ่งห้าว ขมวดคิ้ว แล้วจ้องไปที่หลินซีเฉินที่ทำท่าทาง เป็นเด็กใสซื่อบริสุทธิ์ เจ้าเด็กนี่เอามุขแบบนี้มาจากไหน

รู้แล้วว่านี่มันคืออะไร

ของเขางั้นเหรอ

” ประธานจง ช่างน่าสนใจจริงๆ พกติดตัวตลอดเลยเห รอเนี่ย เผื่อต้องรีบใช้สินะ ” ประธานหลี่ อีกนิดเดียวเหล้า ในปากแทบจะพุ่งออกมาแล้ว

ปกติแล้ว คนที่เงียบและเย็นชาอย่างคุณชายจง ผู้ บริหารระดับสูง ผู้ครอบครองช่องทางเศรษฐกิจการคลัง มากมาย เป็นบุคคลที่อยู่ในชั้นแนวหน้า ก็ยังชอบพกถุง ยางอนามัยติดตัวไปทุกที่งั้นเหรอ

เหมือนเขาจะค้นพบเรื่องที่คาดไม่ถึงเข้าแล้วล่ะ
ดูเหมือนว่าคนบางคนสิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เป็นก็ได้

สินะ

ประธานหลี่รู้สึกประสาทการรับรู้ของเขาได้แหลกสลาย ไปแล้ว

กวนจิ้ง แหงนหน้ามองฟ้าทำทีไม่รู้ไม่เห็น จงจิ่งห้าว เป็น คนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

หลินซีเฉินอายุแค่ห้าขวบ ตอนนี้ก็ทำทีเป็นหน้าซื่อตาใส

อีกอย่างเมื่อกี้จงจิ่งห้าวเพิ่งไปห้องน้ำมาจริงๆ ในที่สุด พวกเขาก็เชื่อทั้งหมด ว่าของชิ้นนั้นเป็นของจงจิ่งห้าว

เด็กอายุห้าขวบคงไม่รู้จักของพวกนี้หรอก

แน่นอนว่าพวกเขาเชื่อคำพูดของหลินซีเฉิน

สีหน้าจงจิ่งห้าวก็ดรอปลงไป ก่อนจะมองdurexในมือ ของเด็กน้อย ” เธอแน่ใจเหรอว่านี่เป็นของฉัน

ไม่เห็นสีหน้าทุกคนหลินซีเฉินก็รู้แล้วว่าได้ผล เด็กน้อย พยักหน้าหง็กๆ ” คุณทำตกไว้ ผมก็ช่วยคุณเก็บขึ้นมา แน่นอนว่ามันต้องเป็นของคุณสิครับ “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ