บทที่15 ถ้ายังงั้นเด็กคนนี้คือลูกของนายยังงั้นเห รอ

ไปจวู่เลยพยายามกดความตื่นตระหนกของตัวเอง ก้มหน้าลง เล็กน้อย แววตาเป็นประกาย “เธออยู่กับนายทั้งวันทั้งคืน ถ้า เกิดว่าเข้ามาเป็นล่ามที่บริษัทอีก ก็จะใกล้ชิดกับนายมากกว่า เดิมอีก ฉันกลัว กลัวว่าพวกเธออยู่ร่วมกันนานเกินไป จะเกิด ความรู้สึกต่อกันได้

ในเมื่อไม่สามารถซ่อนไว้ได้แล้ว ก็ไม่ไปซ่อนมันแล้ว แถมยัง พูดออกมาอย่างไม่เสแสร้ง ทำลายความสงสัยของจงจิ่งห้าว ว่าที่เธอทําแบบนี้ก็เพราะว่ากลัวจะเสียเขาไปแค่นั้นเอง

เธอเบิกตาโพลง ในดวงตานั้นชุ่มไปด้วยน้ำ “นายรู้จักฉัน ไม่ใช่แค่วันสองคน นายรู้ความรู้สึกที่ฉันมีให้นายดี——”

ไป๋จวู่เวยพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเอง “ฉันกลัวว่าจะเสีย นายไป ดังนั้น——พอเห็นว่าเธอมาสมัครงาน บริษัท ก็เลยคิด เอาเองแล้วหาไปตามนั้น

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว “ฉันเคยบอกเธอแล้วไง ว่าหลังจากผ่านไป หนึ่งเดือน พวกเราจะหย่ากัน”

ไป๋จวู่เวยรู้ไง ถ้าเกิดไม่รู้ว่าหลินซินเหยียนคือผู้หญิงในคืน นั้น เธอก็ยินดีที่จะรอ รอมาหลายปีขนาดนี้แล้ว เธอไม่แคร์แค่ เดือนเดียวนี้หรอก แต่ว่าตอนนี้เธอรอไม่ได้อีกแล้ว

เธอไม่มีทางปล่อยให้เธอใกล้จงจิ่งห้าวมากเกินไป!ไม่ได้!

“หลินซินเหยียม นี่ของโต๊ะสอง เธอถือเข้าไปเสิร์ฟนะ”

หลินซินเหยียนตอบรับ ไม่รู้ว่าเพราะว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนดีๆ เปล่า วันนี้พอมาทำงาน ก็ต้องยืนทั้งวัน เลยมีอาการเจ็บปวดที่ ท้องน้อย

เธอถือถาดไปยังตำแหน่งโต๊ะที่สอง ยังไม่ทันจะเดินไปถึง หลินซินเหยียนก็เห็นไป๋จวู่เวย ตรงหน้าเธอ—-

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นใคร

เธอลังเลอยู่พักหนึ่ง เป็นเวลาสั้นมาก นี่คืองานของเธอ หลบก็

หลบไม่พ้นหรอก

บนใบหน้าของเธอยังคงรักษารอยยิ้มอย่างมีมาตรฐาน “อาหารที่คุณสั่งได้รับแล้วค่ะ”

หลินซินเหยียนโค้งตัว แล้วก็หยิบอาหารในถาดออกมา

ตอนที่เธอวางจานลงตรงหน้าของจงจิ่งห้าว ข้อมือของเธอก็ ถูกจับไว้ทันที “เธอทำอะไร? ”

เสียงของเขาเย็นชา และเต็มไปด้วยการตั้งคำถาม
สายตาจับจ้องมาที่เธอ เสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อกั๊กสีดำ กระโปรง สั้นที่พันรอบสะโพกเท่านั้น เผยให้เห็นขาเรียวเล็กสีขาวบางๆ

สายตาจับจ้องไปที่เรียวขาของเธอหลายวินาที แล้วสีหน้าก็ เริ่มมืดมน

นี่เธอแต่งตัวอะไรของเธอ? เปิดให้ใครดูกัน?

เธอคือผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว แล้วมาทำอะไรที่นี่?

บนใบหน้าของหลินซินเหยียนยังคงรักษารอยยิ้มไว้ “ฉัน ทํางานอยู่”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วและโกรธเล็กน้อย ตั้งแต่เมื่อวานจะทำงาน แปลก็เรียกเงินจากเขา ตอนนี้ยังมาทำงานแบบนี้อีก ตระกูล หลินตกต่ำมาจนถึงขั้นนี้แล้วจริงเหรอ?

“รบกวนคุณปล่อยฉันหน่อยได้ไหมคะ? ” หลินซินเหยียนไม่ คิดว่ามีอะไร เธอหาเงินด้วยสองมือของตัวเอง

ไป๋จวู่เวยจับมือของจงจิ่งห้าวไว้ อะห้าว หลายคนมองอยู่นะ มีเรื่องอะไร พวกเราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ”

การแต่งงานของจงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียน ไม่มีใครรู้ ไป่ จวู่เวยไม่อยากให้จงจิ่งห้าวทำให้เรื่องนี้กระจ่าง
จงจิ่งห้าวมองดูหลินผ่านไปนาน ถึงได้ระงับความ โกรธอย่างไม่มีสาเหตุได้ แล้วก็ปล่อยเธอ “ฉันไม่อยากให้เธอ ทำงานที่นี่”

หลินซินเหยียนรู้สึกเพียงว่าความเจ็บปวดในช่องท้องส่วน ล่างของเธอรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อหยดเล็กๆ ผุดออกมาจาก หน้าผากโดยไม่รู้ตัว เธออยากจะอธิบาย แต่ว่าเรี่ยวแรงของ ร่างกายของเธอนั้นไม่สามารถอดทนได้ เธอหยิบถาดขึ้นมา และจากไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

เธอวางถาดลงแล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ความรู้สึกนี้ทำให้เธอ หวาดกลัว ยังดีที่ไม่ได้มีเลือดออก

เธอออกมาจากห้องน้ำ ยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือ ล้างมือไปด้วย พร้อมกบก้มหน้าลูบท้องของตัวเอง “ลูกน้อยเชื่อฟังหน่อย”

หม่ามี้จําเป็นต้องหาเงิน ต้องมีเงินถึงจะสามารถดูแลแม่และ ลูกในท้องได้

ไป๋จวู่เวยเดินเข้ามา แล้วก็ได้ยินประโยคนั้นของเธอพอดี สายตาจับจ้องไปที่ท้องของเธอ หน้าก็ซีดลงอย่างช่วยไม่ได้

หลินซินเหยียนเห็นว่าหน้าเธอซีด ก็อธิบาย “นี่ไม่ใช่ลูกของ จงจิ่งห้าว คุณไม่ต้องทำสีหน้าแย่แบบนั้นหรอก”

พอพูดจบหลินซินเหยียนก็ทำตัวเองให้สดชื่นขึ้น เดินอ้อมเธอ

ไป และออกจากห้องน้ำ
“ลูกของเธอ สองเดือนแล้วเหรอ? ” ไป๋จวู่เวยหันหน้ามา

หลินซินเหยียนหยุดเดิน แล้วก็หันหน้ากลับมา “เธอรู้ได้ยัง ไง? “

“ฉัน ฉันเห็นท้องของเธอแล้วก็ทายเอา” ไป๋จวู่เวยพยายามฝืน

ไว้

เธอ เธอท้องยังงั้นเหรอ?

ลูกของจงจิ่งห้าว?!

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ผู้หญิงคนนี้ปล่อยไว้ไม่ได้

ตอนนี้เอง ไป๋จวู่เวยเป็นบ้าอยากจะกำจัดผู้หญิงคนนี้ ทำให้ เธอหายไปจากโลกของจงจิ่งห้าวจนหมดสิ้น!

หลินซินเหยียนเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็ถูกจงจิ่งห้าวจับข้อ มือไว้ แล้วลากออกมาจากร้านอาหาร

เดิมทีเธอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายอยู่แล้ว แล้วถูกจงจิ่งห้าวดึงออก มาแบบนี้ เธอรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่บรรเทาลงนั้นรุนแรงขึ้น อีกครั้ง

“ปล่อยฉันนะ!”เดิมทีอยากจะตำหนิ แต่ว่าแรงนั้นไม่มากพอ ขาดพลังไป
จงจิ่งห้าวลากเธอไปหยุดอยู่ข้างถนน ถึงจะปล่อยเธอ แล้ว ก็พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เคร่งขรึม “ถ้าเธอต้องการเงินก็ บอกฉันได้ ไม่จำเป็นต้องมาเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารต่อหน้า ฉัน!”

เขาไม่เชื่อ ว่าตระกูลหลินจะตกต่ำจนถึงขั้นนี้ เมื่อสองวันก่อน หลินกั๋วอันพึ่งพาภรรยาและลูกสาวไปจับจ่ายใช้สอยที่ร้านค้า หรู ตอนนี้ เธอกลับมาเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านอาหารยังงั้นเห รอ?

หลินซินเหยียนยืนพิงป้ายโฆษณาข้างถนน ไม่ยังงั้นเธอจะ ประคองตัวเองไว้ไม่ไหว เธอพยายามอย่างมากเพื่อจะสงบสติ อารมณ์ของตัวเอง “ถึงแม้ว่าฉันกับคุณจงจะเป็นสามีภรรยา กัน แต่ว่าทั้งคุณและฉันต่างก็เข้าใจดีว่า พวกเราก็แค่ทําธุรกิจ กันเท่านั้น ธุรกิจที่ต่างคนก็ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ฉันจะทํ อะไร คุณจงก็ไม่จําเป็นต้องขุ่นเคืองแบบนี้ก็ได้ค่ะ”

“ในเมื่อเธอเป็นภรรยาของฉัน มาทํางานแบบนี้ มันทำให้ฉัน ขายหน้า!” กับผู้หญิงคนนี้จงจิ่งห้าวคิดยังไงก็คิดไม่ออก การก ระทำของเธอ ทำให้คนมองไม่ออกจริงๆ

หลินซินเหยียนเม้มปาก ทนทุกข์ทรมานอยู่เงียบๆ

ตอนที่เธอกำลังจะทนไม่ไหวแล้วนั้น เหอรุ่ยเจ๋อก็วิ่งเข้ามา อย่างรวดเร็ว “เหยียนเหยียน ฉันมาตามหาเธอที่นี่ ไม่คิดเลย ว่าจะเจอ——เธอไม่สบายเหรอ? ”
ในฐานะที่เป็นจิตแพทย์ เขาก็จะค่อนข้างสังเกตสภาพของ ร่างกายของมนุษย์อย่างละเอียด ถึงแม้ว่าหลินซินเหยียนจะ พยายามอดทนไว้ แต่เขาก็สังเกตเห็นว่าเธอรู้สึกไม่สบาย

ตั้งแต่ที่แยกกับเธอวันนั้น เขาก็ไปที่บ้านของเธอเพื่อตามหา จวงจื่อจิ่น แล้วก็รู้เรื่องราวของหลินซินเหยียนทั้งหมดจากปาก ของจวงจื่อจิ่น รวมถึงเรื่องเด็กในท้องของเธอด้วยว่าเธอตั้ง ครรภ์ได้ยังไง

ในใจของเขามีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ แต่สรุปก็คือ มันยากที่จะรับไหว

เธอต้องพบเจอกับความยากลําบากแบบนั้น ทำไมไม่มาหา

เขา!?

เขาอยากจะมาหาเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ก็เลยมาที่ที่ เจอกันเมื่อวานเพื่อเสี่ยงโชค แต่ไม่คิดเลยว่าจะหาเจอจริงๆ

ตอนนี้หลินซินเหยียนไม่สนใจอะไรแล้ว ความเจ็บปวดที่ท้อง น้อยทำให้เธอรู้สึกตื่นตระหนก เธอคว้าแขนของเหอรุ่ยเจ๋อเอา ไว้ “รบกวน พาฉันไปโรงพยาบาลหน่อย

เหอรุ่ยเจ๋อมองไปที่ท้องน้อยของเธอ ตอนที่กำลังก้มตัวจะอุ้ม เธอขึ้นมานั้น ก็มีแรงหนึ่งวางตรงไหล่ของเขาอย่างรุนแรง

เขาหันหน้าไป
แล้วก็เห็นว่าสีหน้าของจงจิ่งห้าวนั้นมืดมน “เธอคือภรรยาของ ฉัน”

น้ำเสียงไม่หนักไม่เบา แต่ว่าสามารถทําให้ตกใจกลัวได้เป็น อย่างมาก!

ราวกับว่าเป็นการเตือน ว่าเธอคือภรรยาของเขา คนอื่นห้าม

แตะต้อง!

เหอรุ่ยเจ่อยิ้ม แล้วก็เหน็บแนมว่า “พวกคุณคือสามีภรรยากัน

งั้นเหรอ? ”

ไม่รอให้จงจิ่งห้าวโต้ตอบ เขาก็พูดต่อ “พวกคุณก็แค่ทําธุรกิจ ร่วมกัน คุณไม่มีทางแต่งงานกับผู้หญิงที่มีลูกอยู่ในท้อง”

ดวงตาของจงจิ่งห้าวนั้นหรี่ลง ออร่าของความอันตรายเริ่มแผ่

ออกมา “ถ้ายังงั้นเด็กคนนี้คือลูกของนายยังงั้นเหรอ? “