บทที่108 ใครๆ ก็ผิดพลาดกันได้
ชุดของเธอนั้นเพิ่งจะซื้อมา เธอใช้เงินไปสี่หมื่นกว่าๆ เพื่อจะใส่มาเพื่อเจอประธานจงใจตอนที่จะเอารายงานมา ส่งตอนสิ้นเดือนโดยเฉพาะ
ทุกๆ เดือนต้องเอารายงานมาส่งถึงจะมีโอกาสได้เจอ ประธานจง
ปกติที่จะได้เจอแค่ตอนประชุม การประชุมใหญ่มีคน ใหญ่คนโตมากมายกว่าร้อยคน ตำแหน่งของเธอนั้นมัน อยู่ทางด้านหลัง จนแทบมองไม่เห็นเขา
นี่เป็นเพียงโอกาสเดียวที่เธอจะได้เจอประธานใกล้ๆ
อีกอย่างเขายกเลิกงานแต่งแล้ว ตอนนี้เป็นชายโสดเต็ม
ตัวเลยล่ะ
ถ้ามีโอกาสก็ต้องรีบคว้าเอาไว้
เผื่อเขาชอบขึ้นมา จะได้เป็นภรรยาของท่านประธาน
หลินซินเหยียนมองด้วยความเห็นใจ เพราะไม่เห็นจริงๆ ว่าตรงประตูมีคนอยู่ เธอพลาดไปเอง “ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”
“แค่บอกว่าไม่ได้ตั้งใจแล้วจะทำอะไรได้งั้นเหรอ? รู้ไหม ว่าเสื้อผ้าของฉันมันเท่าไหร่? คุณชดใช้มาได้ไหม? ” หานจื่อหยิงจ้องเธอ เสื้อผ้าที่สวยขนาดนี้เปียกไปด้วยน้ำ แล้วจะไปเจอประธานจงได้อย่างไรกัน?
เมื่อไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยถามออกไป “พนักงาน ใหม่เหรอ? ”
หลินซินเหยียนกลัวว่าเธอจะถามว่าเธออยู่แผนกอะไร
เหมือนพนักงานคนนั้นอีก เลยพูดออกไป “ไม่ใช่”
สีหน้าของหานจื่อหยิงยิ่งดูไม่ดีเข้าไปใหญ่ ผู้หญิงข้าง กายจงจิ่งห้าวนอกจากไป๋จวู่เวยที่ออกไปแล้ว ก็ไม่มีใคร อีก
ชั้นนี้ก็ไม่มีผู้หญิง เธอมาจากไหนกันนะ?
หรือว่าได้ยินว่าจงจิ่งห้าวยกเลิกงานหมั้นเหมือนกัน เลย มาเสนอตัวงั้นเหรอ?
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของหานจื่อหยิงก็หน้าดำคร่ำ เครียดมากกว่าเดิม
“คุณจะเข้าไปใช่ไหม ฉันจะช่วยคุณเปิดประตูเอง” หลิน ซินเหยียนรู้สึกผิด เพราะว่าตัวเองสาดน้ำใส่เธอเปียกไป ทั้งตัว ตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตู กลับถูกจับข้อมือเอาไว้
จากนั้นก็สะบัดออกอย่างเต็มแรง
หลินซินเหยียนเซไปทางด้านหลัง จนเท้าถอยไปด้าน หลังหลายก้าว น้ำในมือก็หกออกมา เพราะเธอยืนไม่นิ่ง จนสาดโดนหน้าอกของเธอ รวมไปถึงคอด้วย
ยังดีที่น้ำไม่ได้ร้อนมาก เลยไม่ได้ลวกถูก เพียงแค่เปียก เสื้อผ้าเท่านั้น
เธอใส่เดรสบางๆ เมื่อถูกน้ำสาดใส่ ก็เปียกจนเห็นชุดชั้น ใน เธอเลยรีบเอามือปิดหน้าอกเอาไว้
ถึงเธอจะเคยมีลูกมา แต่ว่าเรือนร่างยังดูดีไม่น้อย ส่วนที่ ควรจะมีก็ไม่ได้เล็กเลย ส่วนที่ไม่ควรจะมีก็บางเสียเหลือ เกิน
ตอนที่หานจื่อหยิงเห็นหน้าอกของเธอ ก็อึ้งไป ก่อนจะ ยิ้มอย่างเย็นชา “หน้าไม่อาย ใส่ชุดนี้ไปอ่อยใครเหรอ?”
หานจื่อหยิงคิดว่าเธอมาหาจงจิ่งห้าวเพื่อเข้าหาเขาเสียอีก
อยากจะแย่งกับเธองั้นเหรอ?
“หน้าไม่อายจริงๆ !
หลินซินเหยียนเองก็โมโห เธอขอโทษไปแล้ว ทำไมยัง มาด่ากันแบบนี้อยู่อีกล่ะ?
“ใครๆ ก็พลาดกันได้ ไม่เคยได้ยินเหรอ? ในบริษัทใหญ่
ขนาดนี้ ไม่มีความเห็นใจเลยหรือไง? ”
“คุณ คุณเป็นใคร? ” หานจื่อหยิงเกือบจะพูดไม่ออก
หลินซินเหยียนไม่อยากจะสนใจเธอ เลยหันตัวเดินกลับ ไปเทน้ำที่ห้องน้ำชา
แต่กลับถูกขวางเอาไว้ตามเคย “อยากจะไปเหรอ ไม่ได้ หรอกนะ”
“ขอโทษฉัน!” หานจื่อหยิงโกรธเป็นอย่างมาก เพราะ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นถึงผู้จัดการด้านการเงินของว่าน เยว่กรุ๊ปเชียวนะ
แต่หลินซินเหยียนเป็นแค่พนักงานที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เธอ จะต้องกลัวอะไร?
เธอมั่นใจ ว่าคนที่จะซวยต้องไม่ใช่เธอ
หลินซินเหยียนมองเธออย่างประหลาด “น้ำสาดใส่คุณ ฉันก็ขอโทษไปแล้ว ตอนนี้น่าจะเป็นตาคุณขอโทษบ้าง”
“หึ คุณคิดว่า คุณเหมาะจะได้รับคำขอโทษจากฉันงั้นเห รอ? * หานจื่อหยิงยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันว่าคุณคงไม่อยาก จะอยู่ในบริษัทนี้ต่อใช่ไหม เพิ่งเข้ามา ก็กล้าแผลงฤทธิ์ แล้ว ไม่อยากอยู่แล้วหรือไง? เชื่อไหมว่าฉันสามารถเล่น งานคุณได้นะ? –
ในตอนนั้นเอง ประตูของห้องทำงานเปิดออกจากด้านใน ก่อนจะมีเงาสูงเดินออกมาจากห้อง
หลังจากที่เขามองไปรอบๆ แล้ว สุดท้ายก็มองหลินซินเห
ยียนเป็นพิเศษ ที่พื้นก็เต็มไปด้วยน้ำ
ตัวเธอเองก็เช่นกัน
“ประธานจง ฉันเอาเอกสารรายงานสิ้นเดือนมาให้คุณ คิดไม่ถึงเลยว่าพนักงานใหม่นี้ จะมาสาดน้ำใส่ฉัน แล้ว ก็ไม่ขอโทษ ผยองมาก บริษัทของพวกเราไม่ควรรับคน แบบนี้”หานจื่อหยิงรีบฟ้อง
ถึงอย่างไรเรื่องนี้ ใครพูดก่อน ก็ได้เปรียบ
เธอนั้นแบ่งความรับผิดชอบเอาไว้แล้ว ถึงหลินซินเหยื ยนจะพูดอะไรออกมาอีก ก็กลายเป็นคำแก้ตัวไปแล้ว
ตอนที่พูดเธอก็พยายามเอาผมยาวสวยงามทัดหู ก่อนจะ เข้ามาใกล้จงจิ่งห้าว แล้วก้มหน้าด้านท่าทีน้อยใจ เหมือน อยากให้เป็นปากเสียงให้
เมื่อครู่จงจิ่งห้าวได้ยินทุกอย่างจากในห้อง หลินซินเหยี ยนขอโทษก่อนแล้ว แต่เธอนั่นแหละที่หาเรื่อง
“คุณว่าจะทำอย่างไรดี” จงจิ่งห้าวมองหลินซินเหยียนพ ลางถาม
หลินซินเหยียนยังไม่ทันพูดอะไร หานจื่อหยิงเลยมอง ชายที่สูงสง่าด้วยความเซอร์ไพรส์ เขานั้นถามเธอว่าจะ จัดการผู้หญิงคนนี้อย่างไรดีงั้นเหรอ?
เธอได้รับความรักจนตกใจ
หานจื่อหยิงแค่คิดว่าหัวใจแทบจะระเบิดออกมา
“คนแบบนี้ เอาไว้ในบริษัทไม่ได้หรอก เพราะนิสัยไม่ ดี” หานจื่อหยิงพูดด้วยความยุติธรรม เวลาพูดก็มองไป บริเวณจงจิ่งห้าวด้วย
ชุดสูทที่สวยงาม เหมาะกับรูปร่างที่สูงสง่า ทั้งตัวทำให้ อดมองไม่ได้เลย
ยิ่งมอง หัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ
บรรยากาศมันเงียบลงเล็กน้อย
แววตาของหลินซินเหยียนนั้นมองไปที่หานจื่อหยิงโดย เฉพาะ ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ เพราะไม่อยากจะเอาอะไร กับเธอแล้ว เลยถามจงจิ่งห้าว “คุณยังหิวน้ำไหม? ”
“อือ”
หลินซินเหยียนหันเดินไปที่ห้องน้ำชา
หานจื่อหยิงไม่ทันมีสติกลับมา มันหมายความว่าอย่างไร กันแน่นะ?
เหมือนกับจะมีสติกลับมา “ประธานจง น้ำที่คุณต้องการ ฉันจะไปเทมาให้เอง”
“คนแบบนี้ เอาไว้ในบริษัทไม่ได้หรอก เพราะนิสัยไม่ ดี” หานจื่อหยิงพูดด้วยความยุติธรรม เวลาพูดก็มองไป บริเวณจงจิ่งห้าวด้วย
ชุดสูทที่สวยงาม เหมาะกับรูปร่างที่สูงสง่า ทั้งตัวทำให้ อดมองไม่ได้เลย
ยิ่งมอง หัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ
บรรยากาศมันเงียบลงเล็กน้อย
แววตาของหลินซินเหยียนนั้นมองไปที่หานจื่อหยิงโดย เฉพาะ ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ เพราะไม่อยากจะเอาอะไร กับเธอแล้ว เลยถามจงจิ่งห้าว “คุณยังหิวน้ำไหม? ”
“อือ”
หลินซินเหยียนหันเดินไปที่ห้องน้ำชา
หานจื่อหยิงไม่ทันมีสติกลับมา มันหมายความว่าอย่างไร กันแน่นะ?
เหมือนกับจะมีสติกลับมา “ประธานจง น้ำที่คุณต้องการ ฉันจะไปเทมาให้เอง”
สีหน้าของจงจิ่งห้าวเคร่งเครียดพลางมองเธอที่คว้าสูท ของตัวเอง
กวนจิ้งทำงานกลับมา กำลังจะไปรายงานจงจิ่งห้าว เมื่อ เห็นหานจื่อหยิงดึงจงจิ่งห้าวเอาไว้ สีหน้าก็ชะงักไป
เกิดอะไรขึ้นนะ?
จงจิ่งห้าวเกลียดคนที่มาจับเขามากเลย
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?
ตอนที่เขาไม่อยู่ มันเกิดอะไรขึ้นนะ?
เขาพลาดอะไรไปหรือเปล่า?
“ประธานจง” กวนจิ้งเดินเข้ามา
“คนคนนี้ อย่าให้ฉันเจอในบริษัทนี้อีกนะ” จงจิ่งห้าว สะบัดมือของหานจื่อหยิงออก สะบัดออก เหมือนกับถูก ของสกปรกอะไรสักอย่าง
หานจื่อหยิงไม่อยากจะยอมรับ ทำไมเธอถูกไล่ออกไป นะ?
“ประธานจง…”
เธอยังอยากอธิบาย เพื่อใส่ร้ายหลินซินเหยียน สุดท้าย ถูกกวนจิ้งจับเอาไว้ พลางพูดเบาๆ “ไปเถอะ คุณน่าจะรู้ อารมณ์ของประธานจงอยู่แล้ว เขาพูดอะไรไปแล้วเคย เปลี่ยนงั้นเหรอ?
“แต่ไม่ใช่ความผิดของฉันนะ” หานจื่อหยิงก็ยังไม่คิดว่า ตัวเองผิดอยู่ดี
หลินซินเหยียนถือถ้วยน้ำมา ส่วนอีกมือก็ปิดหน้าอกเอา ไว้ ก่อนจะเดินมาทางนี้
ตอนที่กวนจิ้งเห็นเธอก็อึ้งไป เธอมาได้อย่างไร?
“คุณหลิน” กวนจิ้งเปลี่ยนเป็นหน้ายิ้ม
หลินซินเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย “เขาหิวน้ำแล้ว ฉัน เข้าไปก่อนนะ”
“โอเค”
กวนจิ้งมองเสื้อผ้าของหลินซินเหยียนที่เปียกชื้น ก็พอจะ รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
หานจื่อหยิงงงเป็นไก่ตาแตก
เธอทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะมองกวนจิ้งอยู่อย่างนั้น “คุณ เรียกเธอว่าคุณหลิน คุณรู้จักเธองั้นเหรอ? ”
“อือ” กวนจิ้งเอาเอกสารในมือของเธอไป “เอามาให้ฉัน เถอะ เก็บของหน่อย แล้ววันนี้ก็ไปเถอะ”
“เธอเป็นใคร? ” หานจื่อหยิงกลืนน้ำลาย เธอรับรู้ได้ถึง
ความสัมพันธ์ของเธอกับจงจิ่งห้าว
เมื่อครู่ท่าทีของเธอกับกวนจิ้งนั้นดูสนิทกันมาก เหมือน กับเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมานาน
“เธอเป็นใครงั้นเหรอ?
กวนจิ้งมองสักพักก่อนจะปิดประตูของห้องทำงาน พลาง คิด ว่าน่าจะเป็นคนสำคัญของจงจิ่งห้าวเลยล่ะ
ภายในห้องทำงาน จงจิ่งห้าวถอดสูทออก กลายเป็นเสื้อ เชิ้ตสีขาว
พลางพับแขนเสื้อขึ้น จนเห็นแขนของเขาครึ่งหนึ่ง
หลินซินเหยียนเอาน้ำวางอยู่ตรงหน้าเขา “น้ำ”จงจึงห้าวเขยตามองขึ้น….
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ