บทที่72 เธอก็เคยโหยหาความรักเช่นกัน

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เธอเลยหันไป” เสี่ยว…. ”

จากนั้น คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอนั้นไม่ใช่คนเดียวกับที่ เธอคิด และยิ่งไปกว่านั้นก็เป็นคนที่เธอคาดไม่ถึง

คุณมาได้ยังไง ” หลินซินเหยียนหดนิ้วก๋าดินสอแน่น โดยไม่รู้ตัว

จงจิ่งห้าวมองสํารวจไปรอบห้อง สไตล์การตกแต่งที่ใช้สื ขาวเป็นหลัก ทําให้ดูดีสะอาดตา

* นี่คือที่ทํางานของคุณงั้นเหรอ ” เข้าเดินไปตรงหน้าต่าง แล้วมองออกไปด้านนอก

หลินซินเหยียนวางมือจากปากกา แล้วยืนขึ้น” ฉันกำลัง ถามคุณอยู่นะ 11

จงจิ่งห้าวหันกายกลับมา แล้วมองไปที่เธอ ก่อนจะยิ้ม น้อยๆ แล้วตอบว่า” ผมมาที่นี่ ก็ต้องมาดูคุณสิ ”

หลินซินเหยียนเอามือไพล่ไว้ด้านหลัง ก่อนจะเอี้ยวตัว ไปตรงเก้าอี แล้วจ้องมองไปที่เขา เธออยากจะทะลุเนื้อ หนังนั่นแล้วเข้าไปดูถึงใจของเขาเสียจริงๆ
ว่าเขาคิดจะทําอะไรกันแน่

แต่เธอจะมองยังไงก็มองไม่ออก

” คุณเคยเจอคุณนายเวลเลี่ยนใช่ไหม “ถึงดูเหมือนเธอ

กำลังถาม แต่น้ำเสียงที่แสดงออกไปกลับเป็นประโยค บอกเล่า

เธอนึกไม่ออกอีกแล้ว ว่าจะมีใครอยากบังคับให้เธอกลับ

ไปที่นั่น

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา ก่อนจะลากเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลังของ เธอแล้วนั่งลง แล้วพูดอย่างเปิดใจ ” ใช่แล้วล่ะ ”

” ทำไมล่ะ ” หลินซินเหยียนแทบจะตะคอกออกมา

เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันเพื่ออะไรกันแน่!

” ก็ไม่ทำไม ” จงจิ่งห้าวจับข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลาก ตัวเธอให้ลงมานั่งบนขาของเขา หลินซินเหยียนไม่ยอม เธอใช้แรงเพื่อให้หลุดจากมือของเขา

ผมบาดเจ็บน่ะ”

” คุณบาดเจ็บแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันมิทราบ ” หลินซินเหยียนตอบอย่างไม่เกรงใจ

จงจิ่งห้าวถอนหายใจออกมา ” คุณไม่แปลกใจหน่อยเห รอ ว่าผมให้อะไรกับคุณนายเวลเลี่ยนไป

หลินซินเหยียนสงสัย ว่าของในนั้นมันคืออะไร ถึงทำให้ คุณนายเวลเลี่ยนยอมพังทลายข้อกำหนดของตัวเองแบบ นั้น

* คุณให้อะไรเธอไป ” หลินซินเหยียนถาม

” คุณเข้ามาในLEO คงจะเคยได้ยินเรื่องที่เกี่ยวกับคุณ ชายเวลเลี่ยนใช่ไหมล่ะ ” จงจิ่งห้าวตะล่อมเธอเบาๆ เพื่อ ที่จะทําให้เธอเคลิ้มตาม

หลินซินเหยียนพยักหน้า ” เคยได้ยิน เหมือนว่าสองสามี ภรรยาจะรักกันมากๆ แต่ว่าคุณชายเวลเลี่ยนจากไปเร็ว มาก ตอนนั้นภรรยาของเขายังสาว แต่เพราะเขา เธอเลย ไม่ยอมแต่งงานใหม่กับใคร”

” ถ้างั้นคุณรู้ไหมว่าสามีของเธอ คุณชายเวลเลี่ยนน่ะ เขาทำงานอะไร ” จงจิ่งห้าวก็ทำให้หลินซินเหยียนค่อยๆ คิดตามทางที่เขาปูไว้ได้สำเร็จ ทำให้เธอหลุดโฟกัสไป

หลินซินเหยียนก็ยังไม่รู้อีก เลยส่ายหัวไปมา
จงจิ่งห้าวคว้าเอวของเธอไว้ ให้เธอนั่งลง หลินซินเหยียน ไม่เต็มใจเลยต่อต้าน จงจิ่งห้าวพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ ” ผม บาดเจ็บอยู่นะ คุณเชื่อฟังผมหน่อยไม่ได้หรือไง ”

หลินซินเหยียนรู้สึกขัดใจ นี่เขาไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าแบบนี้ มันไม่เหมาะสมน่ะ

การกระทำพวกนี้ มันจะสนิทเกินไปหน่อยไหม

ทำไมชอบทำอะไรแบบนี้กันนะ

* คุณชายเวลเลี่ยนเป็นช่างออกแบบอัญมณี ” จงจิ่งห้าว

พูด

หลินซินเหยียนเลิกคิ้ว ตกใจเมื่อรู้สถานะของเวลเลี่ยน ที่แท้ก็เป็นช่างออกแบบอัญมณี

” แต่มันเกี่ยวอะไรกับของที่คุณให้คุณนายเวลเลี่ยนไป ล่ะ ” หลินซินเหยียนไม่เข้าใจ ว่ามันเกี่ยวอะไรกัน

” เมื่อก่อนที่คุณนายเวลเลี่ยนเจอกับคุณชายเวลเลี่ยน เธอไม่ได้เป็นนักออกแบบเสื้อผ้าที่มีชื่อเสียงเรียงนาม อะไร แต่ตอนนั้น ที่งานแฟชั่นโชว์ ก็เป็นครั้งแรกที่งาน ออกแบบของคุณนายเวลเลี่ยนได้ขึ้นเวที บังเอิญก็คือ คุณชายเวลเลี่ยนก็ได้มาร่วมงานแฟชั่นโชว์นั้นด้วย..”
ดังนั้น พวกเขาก็ได้พบกันน่ะสิ ” หลินซินเหยียนเหมือน จะนึกฉากๆนั้นออก ” ต้องโรแมนติกมากแน่ๆเลย

สายตาของเธอมีความอิจฉาออกมาเล็กๆ เมื่อตอนยังวัย รุ่น เธอก็เคยโหยหาความรักเช่นกัน แต่เธอไม่มีโอกาส แล้ว เธอเสียสิทธิ์นั้นไป

ตอนนี้เธอก็เป็นแค่คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวคนหนึ่งเท่านั้น

จงจิ่งห้าวรับรู้ได้ถึงอารมณ์ในสายตาของเธอ เขารั้งเอว เธอไว้แน่นขึ้น ” ก็เจอนะ แต่ไม่โรแมนติกหรอก ควรจะ เรียกว่าเป็นความโหดร้ายมากกว่า ”

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว ” ตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ ”

“อืม เพราะมีคนแจ้งว่า คุณนายเวลเลียนลอกผลงาน

ของคนอื่น… ”

” เป็นไปไม่ได้! ” หลินซินเหยียนเชื่อว่าเป็นผลงานของ คุณนายเวลเลียม เชื่อว่าต้องเป็นความสามารถของเธอ แน่!

เธอไม่มีทางลอกงานของใครหรอก
จงจิ่งห้าวที่มองเห็นท่าทีโกรธเคืองของเธออย่างเงียบๆ ก่อนจะดรอปลง ” ฉันแค่เชื่อว่าคุณนายเวลเลี่ยนไม่มีทาง ลอกงานใครหรอก ”

จริงๆ แล้วเธอ…. ” จงจิ่งห้าวค่อยๆ มองเธอ เธอขมวด คิ้ว หายใจถี่ๆ เหมือนจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

” งานออกแบบของเธอเหมือนกับสร้อยคอที่มีชื่อโด่ง ดังรุ่นหนึ่ง แถมชื่อยังเหมือนกันอีก แต่คุณนายเวลเลี่ยน ไม่รู้จักสร้อยคอรุ่นที่ว่านั่น ที่บังเอิญไปกว่านั้น ทั้งการ ตั้งชื่อ และจุดกำเนิดของแรงบันดาลใจยังเหมือนกันอีก ด้วย แต่เพียงแค่การออกแบบนั้นไม่เหมือนกัน ” เขาดึง ความสนใจของเธอ และใช้ปลายนิ้วเกี่ยวเส้นผมของเธอ เล่นไปมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ” คุณคิดว่ามันไม่ใช่ พรหมลิขิตหรอกเหรอ

ใช่ มันคือเรื่องบังเอิญที่คาดไม่ถึง

แต่ที่หลินซินเหยียนยังคิดไม่ตกก็คือ ทำไมพวกเขาถึงรู้ ล่ะว่าที่มาของแรงบันดาลใจมันเหมือนกัน

” เด็กโง่ ” จงจิ่งห้าวหยิกแก้มเธอหนึ่งที หลินซินเหยีย นก็นึกขึ้นได้” ถ้ามันเหมือนกันละก็ โดยปกติแล้วก็ต้อง ทำการตรวจสอบ จากนั้นทั้งสองก็คงได้พบกัน ดังนั้น ก็ทำให้รู้ที่มาของแรกบันดาลใจของทั้งสองฝ่ายว่ามัน เหมือนกัน ก็เลยตั้งชื่อให้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ ”
” ก็ไม่โง่เท่าไหร่นี่ ” จงจิ่งห้าวยิ้มบางๆ

หลินซินเหยียนดรอปสีหน้าลง ที่พูดมานี่ คือจะบอกว่า เธอโง่มากเลยเหรอ

* แสดงว่าสิ่งที่คุณมอบให้คุณนายเวลเลี่ยน ก็คือสร้อย เส้นนั้นเหรอ ” หลินซินเหยียนทายออกไป

จงจิ่งห้าวพยักหน้า

” ทำไมสร้อยเส้นนั้นถึงไปอยู่ในมือคุณได้ล่ะ ”

ตอนแรก สร้อยถูกซื้อไปโดยผู้ชายคนหนึ่ง เขามอบให้ กับภรรยาของตัวเอง

คนคนนั้นเป็นนักธุรกิจที่มีหัวมาก และรวยมากเช่นกัน

ดังนั้น เมื่อคุณชายเวลเลี่ยนเสียชีวิตไป คุณนายเวล เลี่ยนก็ไล่ตามหาสร้อยเส้นนั้นทุกหนทุกแห่ง ถึงจะเจอ แล้วว่าสร้อยเส้นนั้นอยู่กับใคร แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยขาย ให้

แม้ว่าเธอจะเสนอเงินมากเท่าไหร่ ก็ถูกปฏิเสธตลอดมา แต่โชคร้ายไปหน่อย ที่จงจิ่งห้าวดันทำธุรกิจไปๆมาๆกับชายคนนั้น

หลินซินเหยียนเข้าใจทันที ที่จงจิ่งห้าวให้ในสิ่งที่คุณ นายเวลเลี่ยนต้องการมาโดยตลอด หล่อนจึงยอมตกลง ตามเงื่อนไขของจงจิ่งห้าวโดยการแบ่งสาขาในประเทศ

เดี๋ยวก่อน หลินซินเหยียนนึกอะไรได้บางอย่าง เธอพึ่ง รู้ตัวว่าโดนเขาทำให้ไขว้เขว

สิ่งที่เธอต้องรู้ไม่ใช่เขามอบของอะไรให้กับคุณนายเวล เลี่ยน

แต่เป็น ทำไมเขาถึงอยากให้เธอกลับประเทศกันล่ะ

แล้วแบบนี้มันเป็นประโยชน์กับเขาตรงไหน

เขาต้องการอะไรกันแน่

หลินซินเหยียนค้นพบว่า ในระหว่างที่เธอกำลังสนทนา กับเข้า ตัวเธอเข้าไปนั่งอยู่ในอ้อมอกของเขาโดยไม่รู้ตัว

เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นมา แล้วมองไปที่เขา ” คุณต้องการ อะไรกันแน่ ”

อ้อมอกของเขาว่างเปล่า ทำให้รู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่เขามองไปที่หลินซินเหยียน จะอะไรเสียอีกล่ะ นอกจาก คุณ

* ฉันอะไรละ

* ทำไมคุณถึงไม่อยากกลับไป “ จู่ๆ น้ำเสียงจงจิ่งห้าว เปลี่ยนเป็นอบอุ่นและคมคาย ” ที่นั่นทำให้คุณมีเรื่องที่ เสียใจงั้นเหรอ

* ไม่มี ” หลินซินเหยียนโต้แย้งโดยทันที!

* แล้วทำไมคุณกลัวที่จะกลับไปล่ะ ”

* ใครกลัว *

จงจิ่งห้าวยิ้มกับแผนที่วางไว้แล้วมันสำเร็จตามคาด ” ถ้า ไม่กลัว คุณจะลุกลี้ลุกลนทำไม ”

หลินซินเหยียนพบว่าตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ไอคิวเธอ ของเธอกลายเป็นศูนย์

เธอไม่อยากยอมรับเลยว่า ชายหนุ่มผู้นี้ได้ก่อกวนความ คิดในจิตใจของเธออยู่

เธอทำเป็นสงบจิตสงบใจ แล้วปากแข็งตอบกลับไป “คุณเอาลูกตาอันไหนมามองเหรอว่าฉันลุกลี้ลุกลนมิทราบ