บทที่ 36 แน่นอนว่าสนิทกับสามีของฉัน

หลินกั๋วอันเจ็บปวดมาก แต่ว่านึกถึงความสัมพันธ์ ระหว่างหลินซินเหยียนและจงจิ่งห้าวในปัจจุบัน นำมา ออกมาเล็กน้อยอย่างไม่ยินยอมนัก

ตอนนั้นจวงจื่อจิ่นแต่งงานนอกจากเครื่องใช้ เงินสดก็ สูงถึงสองล้าน และยังมีของใช้มีค่าเล็กน้อย รวมกันก็ ประมาณห้าล้าน

หลินกั๋วอันให้เช็กเธอหนึ่งใบ เครื่องใช้น้อยลงเยอะมาก กำไลที่ครั้งก่อนเธอเห็นเสิ่นซิ่วฉิงสวมอยู่ก็ไม่อยู่ในนั้น เหมือนว่าหลินกั๋วอันสังเกตเห็นความสงสัยของเธอ พูด อธิบาย “เวลานานมาก บางสิ่งก็เสียแล้ว หรือไม่รู้ว่าไป ไหน นี่คือทั้งหมดแล้ว”

ในใจของหลินซินเหยียนรู้ ไม่ได้พูด ได้พวกนี้มาก็ดีมาก แล้ว ที่เหลือค่อยๆ แย่งกลับมา เก็บเช็กให้ดี เธอยกกล่อง ขึ้น วางไว้หลังรถ

จากนั้นก็เดินเข้าร้านอาหารกับหลินกั๋วอันอีกครั้ง

เพียงแต่บรรยากาศแปลกเล็กน้อย

บนพื้นคือแก้วน้ำที่แตก บนกระโปรงของหลินหยู่หานมี น้ำ เสื้อผ้าขาด ดวงตาแดง ร้องไห้เบาๆ เห็นหลินกั๋วอัน เข้ามา ก็วิ่งไป “พ่อ”
เหมือนถูกรังแกใหญ่

หลินซินเหยียนมองเธอ เดินเข้ามา ก็สังเกตเห็นว่า

ใบหน้าของจงจิ่งห้าว แดงอย่างผิดปกติ

เขาดื่มเหล้า?

แต่เห็นได้ชัดว่า เหล้าของเขาไม่ลดแม้แต่นิด

หลินซินเหยียนเข้าใกล้เขา ถามเสียงต่ำ “นายเป็น อะไร?”

จงจิ่งห้าวเชยตามอง ชัดบ้างมัวบ้าง เหมือนกำลังบังคับ อะไร

เขายิ้มเย็นไปคำหนึ่ง “พยุงฉันขึ้นมา”

หลินซินเหยียนนำแขนของเขามาพาดบนไหล่ของตัว เอง โอบเอวของเขา “เรากลับบ้านกัน”

“นายห้ามไป!” ขณะที่หลินซินเหยียนพยุงจงจิ่งห้าว เสิ่น ซิ่วฉิงลุกขึ้นอย่างแรง “นาย เมื่อกี้นายทำแบบนั้นกับหาน หาน ไม่รับผิดชอบเหรอ?”

“เกิดอะไรขึ้น?” หลินกั๋วอันก็พบว่าเกิดเรื่อง “พ่อ-“
หลินหยู่หานร้องไห้หนักกว่าเดิม “เมื่อ………..……..

“เมื่อกี้ทำไม?” หลีนกั๋วอันมองเสื้อผ้าบนตัวลูกสาว คิ้ว ขมวด มองไปที่จงจิ่งห้าว “คุณชายจง นายทำอะไร ลูกสาวฉัน?”

ใบหน้าทําเป็นถาม ในใจกลับหวังให้เขาทําอะไรหลินหยู่ หานจริงๆ

แบบนี้ก็จะไม่โดนหลินซินเหยียนบังคับ

หลินซินเหยียนมองแก้วน้ำที่แตกบนพื้น ในใจเย็นขึ้นมา และตกตะลึง เจิ่นซิ่วฉิงทำทุกอย่างจริงๆ กล้าใช้วิธีต่ำๆ แบบนี้

เธอมองหลินหยู่หาน “อยากบอกว่าสามีของฉัน ทำไม่ เหมาะสมกับเธอ ทําผิดกับเธอใช่ไหม?”

เธอหัวเราะเบาๆ “สินค้าอย่างเธอ สามีฉันไม่ชอบหรอก”

“หานหาน น้องสาวเธอโดนรังแกนะ ทําไมเธอช่วย คนนอกพูดล่ะ?” หลินกั๋วอันเสียงเย็น

หลินซินเหยียนพูดเสียงเย็น “น้องสาว? แม่ฉันคลอดฉันคนเดียว ฉันมีน้องที่ไหน? ยิ่งกว่านั้น แน่นอนว่าฉัน ต้องสนิทกับสามีของฉัน”

จงจิ่งห้าวมองใบหน้าด้านข้างของเธอ วันนี้เธอเอาแต่พูด ว่าสามีของฉัน ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ

ตัวเองก็คือสามีของเธอ

พูดจบหลินซินเหยียนพยุงจงจิ่งห้าวออกไป เมื่อเดิน ผ่านหลินกั๋วอัน จงจิ่งห้าวหยุดลง คิ้วของเขาคมและ ชัดเจนภายใต้แสงระยิบระยับ มีโมเมนตัมที่แข็งแกร่ง “วิธีต้อนรับแขกของตระกูลหลิน วันนี้ฉันได้เรียนรู้แล้ว อนาคตจะคืนแน่นอน!”

ใบหน้าของหลินกั๋วอันตึงมาก สายตาย้ายไปที่เสิ่นซิ่วฉิง “เกิดอะไรขึ้น?”

เรื่องไม่ได้ดำเนินตามที่เธอคิด เสิ่นซิ่วฉิงก็ กระวนกระวาย แต่เรื่องเป็นแบบนี้ทำได้เพียงกัดฟัน เธอ นั่งลงบนเก้าอี้แล้วร้องไห้ออกมา “ฉันไม่ได้เรื่อง แม้แต่ ลูกสาวของตัวเองยังปกป้องไม่ดี”

หลินหยู่หานก็ร้องไห้ตาม เธอตกใจจนร้องไห้

เสิ่นซิ่วฉิงใส่ยาในน้ำ ในเหล้า และจานชามที่จงจิ่งห้าว ใช้ เขาไมาแตะอะไรเลย เพียงแค่ระหว่างที่รอหลินซินเหยียน ดื่มน้ำไปหนึ่งคำ

หลังจากที่เห็นเขาดื่มน้ำ เสิ่นซิ่วฉิงให้หลินหยู่หานไป ลองพยุงเขาไปที่ห้องน้ำ จากนั้นมีความสัมพันธ์

แต่ว่าขณะที่หลินหยู่หานพยุงเขา จงจิ่งห้าวก็ขว้างแก้ว น้ำใส่เธอทันที ตอนนี้หลินหยู่หานยังจำท่าทางตอนนั้น ของจงจิ่งห้าวได้

เพราะว่าเขาโมโหเกิน กัดฟันแน่น แก้มยุบ เต็มไปด้วย ความดุร้าย

มองเธอด้วยท่าทางแบบนั้น

ถึงตอนนี้ในใจของหลินหยู่หานยังคงกระวนกระวาย

หลินซินเหยียนมองหลินหยู่หานที่ยังคงอยู่ในอ้อมกอด ของหลินกั๋วอัน สองแม่ลูกคู่นี้ กล้าจริงๆ!

กล้าที่จะทำอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้!

บนขาเธอมีแผล ร่างกายของจงจิ่งห้าวสูงใหญ่ พยุงเขา กินแรงมากๆ แต่คิดถึงว่าเขาเป็นแบบนี้เพราะตัวเอง ในใจ รู้สึกผิด พยายามพยุงเขาเดินออกจากตระกูลหลิน
ไฟของคฤหาสน์ตระกูลหลินยังคงสว่างไสว

หลินกั๋วอันก็สังเกตเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ปกติ โดยตัวตนของ จงจิ่งห้าว ผู้หญิงแบบไหนที่ไม่เคยเจอ? ถึงขั้นทำไม่ดีกับ หลินหยู่หานบนโต๊ะอาหาร?

เขาผลักหลินหยู่หานออก ถามเสียงเข้ม “ตกลงเกิดอะไร ขึ้น?”

“ก็จงจิ่งห้าวชอบหามหานของ—”

เพียะ!

เสิ่นซิ่วฉิงยังพูดไม่จบ ก็ถูกหลินกั๋วอันตบหน้า จ้องมอง เธอ “ยังไม่พูดความจริง? ลูกสาวของเธอเป็นนางฟ้าเห รอ? สามารถทำให้บุคคลอย่างเขาทำเรื่องแย่ๆ บนโต๊ะ อาหาร?!”

เห็นว่าปิดไม่มิด เสิ่นซิ่วฉิงคุกเข่าลงบนพื้นแล้วกอดขา ของหลินกั๋วอัน “ถั่วอัน ฉันก็ทำเพื่อนายนะ เห็นได้ชัดว่า หลินซินเหยียนไม่อยากช่วยเรา ฉันจึงคิดว่าถ้าหานหาน ดีกับเขา กิจการของบริษัทอาจคลี่คลายได้ ฉันอาจจะทำ โดยคิดไม่รอบคอบ แต่การเริ่มต้นของฉันถือว่าดี ฉันแค่ อยากช่วยนายทําอะไรหน่อย”

เสิ่นซิ่วฉิงร้องไห้ฟูมฟาย ใบหน้าแนบกับกางเกงของหลินกั๋วอัน “กั่วอันเห็นบริษัทมีปัญหา ในใจของฉันก็กลัว แต่ฉันเป็นผู้หญิง ช่วยนายได้ไม่มาก จึง—จึง—ฉันสำนึก ผิดแล้ว”

สีหน้าของหลินกั๋วอันไม่ดีขึ้น สมองของเขาตีกัน

ยุ่งเหยิง

หลินหยู่หานอยู่ข้างๆ ร้องไห้อย่างหนัก

“หุบปากให้หมด!” หลินกั๋วอันตะคอก

เขามองเสิ่นซิ่วฉิงแรงๆ “ดูท่าทางขายหน้าของเธอ!”

ในบ้านมีสาวใช้มอง

ตอนนี้สาวใช้อยู่ในห้องครัวไม่กล้าออกมา

เรื่องตลกของเจ้าภาพไม่กล้าดู หากเสียงานก็แย่แล้ว เสิ่นซิ่วฉิงลุกขึ้นอย่างตัวสั่น เช็ดน้ำตา “กั่วอันฉันอยาก ช่วยนาย—“

“ช่งยหรือยัง?!” เดิมทีหลินกั๋วอันก็หงุดหงิดเรื่องบริษัท แล้วถูกหลินซินเหยียนขอเงินไปก้อนหนึ่ง เขากำลังโมโห เสิ่นซิ่วฉิงยังทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้
เขาโมโหจนมีความคิดที่จะฆ่าคนแล้ว

หลินหยู่หานไม่เคยเห็นหลินกั๋วอันโกรธขนาดนี้ ตกใจ จนร้องไห้ออกมา

หลินกั๋วอันเตะเธอหนึ่งที “ร้องไห้ๆๆ รู้จักแต่ร้องไห้ นอกจากร้องไห้ยังทำอะไรเป็นอีก?!เลี้ยงเธอมาไร้ประโย ชน์จริงๆ!”

มีปัญญาวันนี้ก็จับจงจิ่งห้าวให้ได้สิ!

ร้องไห้ทำห่าอะไร!

วันนี้หลินกั๋วอันโมโหจนขังเสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยู่หานไว้ ข้างนอกไม่ให้เข้าบ้าน

นอกบ้าน

หลินซินเหยียนส่งจงจิ่งห้าวขึ้นรถ ท่าทางของจงจิ่งห้าว เหมือนเมา ท่าทางไม่มีสติ เธอขับรถไม่เป็น “ฉันหาคนมา ช่วยพวกเรา”

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา คนที่เธอรู้จักในประเทศ มีไม่มาก คนที่สามารถช่วยเธอได้น่าจะมีแค่เหอรุ่ยเจ๋อ แล้ว
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา หาเบอร์โทรศัพท์ของเห อรุ่ยเจ๋อ ขณะที่กำลังจะกดโทรออก จู่ๆ แขนก็ถูกคนจับ ไว้ เดิมทีคนที่ไม่มีสติ ตอนนี้กำลังจ้องมองเธอ “เธอกำลัง โทรศัพท์หาใคร?”

จงจิ่งห้าวเห็นชื่อที่เผยบนหน้าจอแล้ว คิ้วของเขาเต็มไป ด้วยความชั่วร้าย เหอรุ่ยเจ่อที่เป็นหมอ?

หลินซินเหยียนตกใจสองวินาที ต่อมาก็ยื่นมือไปแตะ หน้าผากของเขา กลับถูกจงจิ่งห้าวล็อกเอว พลิกตัวทีหนึ่ง กดเธอไว้บนเบาะรถ