บทที่ 83 เหมือนกันสุดๆ
หลินซีเฉินชอบกินกุ้ง จวงจื่อจั่นยิ้มแล้วตามใจมาก “ได้ ซื้อเลย”
“หนูก็จะเอา” หลินลุ่ยซีชอบตามน้ำที่สุด พี่ชายเอาอะไร เธอก็จะเอาอันนั้น ไม่ว่าเธอชอบหรือไม่ พี่ชายเอา เธอก็ เอา
“ได้ ซื้อหมดเลย” จวงจื่อจิ่นชินแล้ว เธอเป็นแบบนี้
ป่าหยูมองหลินซีเฉินแล้วมองหลินลุยซีที่พูด เบิกตาก ว้าง เด็กสองคนนี้ทำไมดูดีขนาดนี้ และดวงตาสดใส ขนาดนี้ เหมือนจงจิ่งห้าวตอนเด็กมากๆ
“กุ้งนี้ ฉันรู้ว่าร้านไหนสด” ป้าหยูเดินมา มองเด็กสองคน “นี่คือ…”
จวงจื่อจิ่นก็ไม่แปลกที่มีคนเข้ามาคุย เมื่อก่อนแค่เธอ พาพวกเขาสองคนออกไป มักจะมีคนมองพวกเขาบ่อยๆ หรือเข้ามาคุย
เธอคุ้นชินแล้ว
“หลานของฉันค่ะ”
“หน้าตาดีมากเลย” ป้าหยูไม่อยากละสายตาจากเด็ก สองคนนี้ หน้าตาทำให้คนชอบมาก
จวงจื่อจิ่นยิ้ม ใช่สิ เด็กสองคนนี้เป็นแรงจูงใจที่ทำให้เธอ มีชีวิตต่อไป ดูแลพวกเขาแทนลูกสาว ก็คือภารกิจชีวิตที่ เหลือของเธอ และเป็นเรื่องที่เธอมีความสุขที่สุด
“สวัสดีครับคุณย่า” ปากของหลินซีเฉินหวานมาก
“สวัสดีเช่นกันค่ะ” ป้าหยูลูบหัวของเขา “นายชื่ออะไรเห รอ?”
“ผมชื่อหลินซีเฉินครับ”
“ชื่อเพราะจัง” ป้าหยูคิดในใจว่าเด็กคนนี้หน้าตาดีแล้ว ชื่อยังเพราะ
“ทำไมคุณย่าไม่ถามหนูคะ?” หลินลุยซีเสียใจเล็กน้อย มองป้าหยูตาปริบๆ
เธอถามพี่ชาย ไม่ถามเธอ เพราะเธอไม่ดูดีเท่าพี่ชายเห
รอ?
“ไม่ได้ไม่ถามหนู” ป้าหยูยิ้ม เด็กคนนี้น่ารักเกินไปแล้ว อายุน้อยขนาดนี้ ก็รู้จักนึงพี่ชายแล้ว
“หนูชื่ออะไรคะ?” ป้าหยูยิ้มตาหยี ถามเธอ
“หนูชื่อหลินลุยซี หนูและพี่ชายใช้นามสกุลขอหม่ามี หลินลุยซีพูดอย่างดีใจ
ป่าหยูชะงัก ใช้นามสกุลตามแม่ของพวกเขา?
“เมื่อกี้คุณบอกว่า กุ้งของร้านไหนสดนะคะ?” จวงจื่อจิ่ นขัดจังหวะของป้าหยู เด็กทั่วไปจะใช้นามสกุลพ่อ แต่ เมื่อได้ยินว่าใช้นามสกุลตามแม่ ก็จะซักถามเรื่องของบ้าน เขา
เธอไม่ชอบให้คนอื่นมาคิดเรื่องของครอบครัวพวกเขา
“อ้อ” ป้าหยูชี้ไปไม่ไกล “ร้านนั้น ฉันพาพวกเธอไป ฉัน เป็นลูกค้าประจำ ไม่โกงน้ำหนักของพวกเธอ”
ป้าหยูเดินนำทางอย่างกระตือรือร้น
จวงจื่อจิ่นเข็นรถเข็นเดินตาม
ถึงร้าน ป้าหยูทักทายพ่อค้า “วันนี้กุ้งสดไหม?”
“สดๆ คุณดูสิ” พ่อค้าใช้ตาข่ายตักกุ้งขึ้นมา กุ้งห่างจาก น้ำ ดิ้นไปมา มีชีวิตชีวามาก
“หนูชื่ออะไรคะ?” ป้าหยูยิ้มตาหยี ถามเธอ
“หนูชื่อหลินลุยซี หนูและพี่ชายใช้นามสกุลขอหม่ามี หลินลุยซีพูดอย่างดีใจ
ป่าหยูชะงัก ใช้นามสกุลตามแม่ของพวกเขา?
“เมื่อกี้คุณบอกว่า กุ้งของร้านไหนสดนะคะ?” จวงจื่อจิ่ นขัดจังหวะของป้าหยู เด็กทั่วไปจะใช้นามสกุลพ่อ แต่ เมื่อได้ยินว่าใช้นามสกุลตามแม่ ก็จะซักถามเรื่องของบ้าน เขา
เธอไม่ชอบให้คนอื่นมาคิดเรื่องของครอบครัวพวกเขา
“อ้อ” ป้าหยูชี้ไปไม่ไกล “ร้านนั้น ฉันพาพวกเธอไป ฉัน เป็นลูกค้าประจำ ไม่โกงน้ำหนักของพวกเธอ”
ป้าหยูเดินนำทางอย่างกระตือรือร้น
จวงจื่อจิ่นเข็นรถเข็นเดินตาม
ถึงร้าน ป้าหยูทักทายพ่อค้า “วันนี้กุ้งสดไหม?”
“สดๆ คุณดูสิ” พ่อค้าใช้ตาข่ายตักกุ้งขึ้นมา กุ้งห่างจาก น้ำ ดิ้นไปมา มีชีวิตชีวามากหัวเราะ ครั้งแรกที่เห็นเด็กที่หน้าตาดีขนาดนี้ และยัง ฉลาดมาก
“ผมอายุห้าขวบครับ” หลินซีเฉินไม่ได้ภูมิใจกับคำชม ของพ่อค้า การคิดเลขแบบนี้ง่ายมากๆ
พาอค้ายื่นปลาให้ป้าหยู “ญาติบ้านคุณเหรอ ใครกันแน่ ที่โชคดี มีลูกที่สมบูรณ์ขนาดนี้”
ป้าหยูรับกุ้งมา ไม่ดีใจกับคำพูดของพ่อค้าอย่างแปลก ประหลาด เพราะเด็กที่ดูดีขนาดนี้ไม่ใช่ญาติของเธอ
สีหน้าหมองลงแล้วยื่นเงินให้เขา “อะ”
พ่อค้าไม่โกรธและยังหัวเราะ
ป้าหยูที่ถือกุ้งยื่นให้จวงจื่อจิ่น “ให้พวกเธอ”
จวงจื่อจิ่นรีบโบกมือ “พวกเรารับไม่ได้ ฉันซื้อเองก็ได้”
“ไม่ใช่ของมีค่าอะไร ฉันก็มองเด็กบ้านคุณน่ารัก ถ้า เปลี่ยนเป็นคนอื่นฉันก็ไม่ให้
“จะรับได้ยังไง” จวงจื่อจิ่นยื่นมือไปรับกุ้งที่อยู่ในรถเข็น อยากคืนให้ป้าหยู ขณะนี้จู่ๆ หลินลุยซีกลับพูด”ขอบคุณค่ะคุณย่า”
จวงจื่อจั่น “.….………
เด็กคนนี้
“โอ๊ย ไม่ต้องขอบคุณ” น้ำหวานๆ ของหลินลุยซี ป่าหยู ขบขันกับเธอ
ถูกหลินลุยซีทำแบบนี้ จวงจื่อจิ่นก็ผลักไสไม่ได้จึงพูด “เกรงใจจัง ขอบคุณนะคะ”
ป้าหยูรีบโบกมือ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณ”
“พวกเรายังต้องซื้อของ ไปก่อนนะคะ” จวงจื่อจิ่นพูด
ป้าหยูจ้องมองหลินซีเฉิน อยากพูดคุยใช้เวลากับเด็ก สองคนนี้มาก แต่อย่างไรก็ตามเป็นลูกของคนอื่น และเจอ กันครั้งแรก เธอกระตือรือร้นมากแล้ว ถ้าเสนอว่าขึ้นไป ด้วยกันอีก อาจจะทำให้เขาไม่ชอบได้ คิดว่าเธอเป็นผู้ค้า มนุษย์หรืออะไรทำนองนั้น
เธอถอนหายใจ
เมื่อนึกถึงคนที่เธอดูแลตั้งแต่เล็กจนโต หลังจากที่หย่า กัน ก็ไม่เคยแต่งงาน ปีนี้สามสิบกว่าแล้ว อย่าพูดถึงลูก แม้แต่ภรรยายังไม่มี
สีหน้าของเธอหมองลง ถ้าตอนนั้นไม่หย่ากัน ไม่แน่อาจ จะมีลูกแล้ว
อย่างไรก็ตามตอนนั้นหลินซินเหยียนก็ตั้งครรภ์แล้ว
จงจิ่งห้าวทำทั้งนั้น
ไก่ก็บินหนี ไข่ก็แตก ตอนนี้อะไรก็ไม่เหลือ
ป้าหยูหมดอารมณ์ช้อปปิ้ง ยังไงในบ้านก็ยังมีผัก จงจิ่ง ห้าวก็อาจจะไม่กลับมา จึงเดินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต
คนขับรถเห็นป้าหยูไม่ซื้ออะไรออกมา หันไปมองเขา “ไม่ซื้อของก็กลับเลยเหรอครับ?”
ป้าหยูพูดหงอยๆ “ยังมีอารมณ์ที่ไหนกินอีก ไปเถอะ”
คนขับรถ “…”
ป้าหยูกลับถึงวิลล่า วิลล่าที่กว้างใหญ่ ว่างเปล่า ไม่มี บรรยากาศ
ไม่มีรสชาติของบ้าน ที่นี่ขาดคุณหญิง และลูกอีกสอง สามคน
เธอถือกระเป๋าว่างเข้ามา วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ ถอน หายใจไม่หยุด นึกถึงใบหน้าของหลินซีเฉิน เธอเดินไป หน้าโต๊ะ ดึงลิ้นชักออก หยิบภาพถ่ายหนึ่งภาพออกมา จากด้านใน เด็กผู้ชายที่อยู่ในภาพคือจงจิ่งห้าวสมัยเด็ก
เขาไม่ชอบถ่ายรูป นี่เป็นภาพเดียวที่เขามีเมื่อตอนที่เขา ยังเป็นเด็ก
ป้าหยูตั้งใจมอง นึกถึงหน้าตาของหลินซีเฉิน เหมือน ภาพถ่ายนี้มาก
เหมือนกันมากๆ
จะเหมือนกันขนาดนี้ได้อย่างไร?
ตระกูลจงถึงจงจิ่งห้าว เขาเป็นต้นกล้าต้นเดียว ตอนนั้น คุณหญิงคลอดแค่เขาคนเดียว จากนั้นจงฉีเฟิงแต่งงาน ใหม่ แต่ไม่ได้มีลูก
จงจิ่งห้าวไม่มีพี่น้อง
ไม่ใช่ลูกของญาติแน่ๆ
บนโลกใบนี้มีคนที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดสาย แต่หน้าตาเหมือนกันจริงๆ เหรอ?
ป้าหยูคิดอย่างจดจ่อ ประตูดังขึ้นก็ไม่ได้ยิน
จงจิ่งห้าวทิ้งเสื้อโค้ตในมือ เดินมาดูว่าป่าหยูดูอะไรถึง เหม่อขนาดนี้
มีคนเข้ามาก็ไม่รู้
เห็นว่าเธอกำลังดูรูป เลิกคิ้ว “ทำไมนึกได้แล้วมาดูอัน
ป้าหยูตกใจ สติกลับมา มองเขา “วันนี้ฉันเจอเด็กสองคน เหมือนนายตอนเด็กมากๆ เลย” เธอเน้นคำว่าเหมือนกันมาก
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ