ยั่วรักคุณเมีย

บทที่91 หาผู้ชายที่ดีให้หม่ามี้



บทที่91 หาผู้ชายที่ดีให้หม่ามี้

กินข้าวแล้ว ทั้งสองคนก็ออกไปจากร้านอาหาร

“คุณจะไปไหน เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”

หลินซินเหยียนคิดเล็กน้อย กลับบ้าน

ที่ร้านยังทำไม่เสร็จ ตอนนี้งานที่อยู่ในมือของเธอ ก็ยัง ให้ประเทศAรับไว้

เธอนัดกับลูกค้าคนนั้นที่สั่งตัดชุดแต่งงานเรียบร้อย ว่า จะดูภาพ

จากนั้นค่อยไปตัดชุด ตามแบบ และวัสดุที่เธอเลือกไว้

ได้ยินหลินซินเหยียนพูดว่าบ้าน จงจิ่งห้าวก็หันไปมอง เธอ พูดเสียดสีเบาๆว่า”ลูกของคุณไม่มีแม้แต่พ่อ นับว่า เป็นบ้านได้ด้วยเหรอ? ”

หลินซินเหยียนอยากจะตอบโต้เขาไปสักประโยค แต่ เธอยังไม่ได้ทำ พอคำพูดอยู่ที่ปากเธอก็ต้องกล้ำกลืนลง ไปอีกครั้ง
ถ้าเธอตอบโต้ล่ะก็ ไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไรอีก จึงหันหน้า ไปจ้องเขา แล้วก็เอนตัวเข้าไปนั่งในรถ

จงจิ่งห้าวยิ้มบางๆ

ด้านในรถเงียบมาก ไม่พูดอะไรบรรยากาศก็อึดอัดใจ แปลกๆ

หลินซินเหยียนพิงไปที่หน้าต่างรถ หลับตาลงแกล้งทำ

เป็นหลับ

เทคนิคการแสดงของเธอนั้นไม่ยอดเยี่ยม แค่มองจงจิ่ง ห้าวก็รู้ทันแล้ว แต่ว่าไม่ได้เปิดเผยเธอ

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที หลินซินเหยียนจึงแกล้งทําท่า ทางเพิ่งตื่นลืมตาขึ้นมา เธอนับเวลาไว้แล้ว แล้วรถก็มาถึง หมู่บ้านพอดี

เธอขยี้ตา เปิดประตูรถออก แล้วเดินลงไป“ขอบคุณนะ”

ขอบคุณที่เขามาส่งเธอกลับบ้าน

จงจิ่งห้าวแหงนตัว ส่วนมือก็วางไว้ที่พวงมาลัย คำ ขอบคุณของคุณไม่จริงใจเลย”
มือหลินซินเหยียนที่ปิดประตูก็ชะงักไป“คุณหมายความ ว่าอย่างไร?

“ถ้าอยากขอบคุณผม ไม่ใช่ว่าควรเชิญผมเข้าไปดื่มชา สักแก้วหน่อยเหรอ? “มุมปากของเขามีรอยยิ้ม เหมือนว่า กำลังหยอกล้อ

หลินซินเหยียนเป็นเป้าหมายที่เขาหยอกล้อ

หลินซินเหยียนปิดประตูรถเสียงดังปัง แล้วพูดอย่างเย็น ชา”เลี้ยงข้าวคุณไปแล้ว ก็แสดงความจริงใจของฉันแล้ว ไง”

หลินซีเฉินมีความเป็นศัตรูต่อเขาหนักมาก ถ้าหากจวง จื่อจิ่นเห็นเขา ก็จะไม่พอใจได้

เธอคงบ้าไปแล้ว ถึงให้เขาไปที่บ้านตัวเอง

หลินลุยซีกัดนิ้วมือ ตากลมโตจ้องอยู่อย่างนั้น มองไปที่ หลินซินเหยียนที่ยืนอยู่ข้างถนน“นั่นใช่หม่ามี้ไหม? ”

หลินซีเฉินกำลังคิดอยู่ว่า ทำอย่างไรถึงจะได้แท็บเล็ต และโทรศัพท์มือถือจากในมือของหลินซินเหยียนคืนมา พอได้ยินเสียงของน้องสาว ก็มองเธอ”หม่ามีที่ไหนกัน ล่ะ? ”
หลินฮุ่ยซืชี้ไปที่หน้าประตูหมู่บ้าน

หลินซีเฉินมองไป ก็มองเห็นหลินซินเหยียนยืนพูดกับ ใครตรงข้างถนน ใบหน้าด้านข้างนั้น…

ทำไมถึงคุ้นขนาดนี้นะ?

แป๊บเดียว เขาก็จำได้ ผู้ชายที่คุยกับหลินซินเหยียนนั้น ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงนั่นเห รอ?

ทำไมหม่ามี้ถึงอยู่กับเขาล่ะ?

หลินซีเฉินชักสีหน้า แววตานั้นจ้องเขม็งอย่างหม่นหมอง หลินลุยซีดึงมือของเขา”พี่ พี่เป็นอะไรเหรอ?

หลินซีเฉินทำเสียงฮึดฮัด”เสี่ยวลุ่ย มองเห็นผู้ชายคนนั้น ที่อยู่ในรถไหม? ·

หลินลุยซีพยักหน้าอย่างซื่อสัตย์”เห็นแล้ว”

“เขา….คือแด๊ดดี้ของพวกเรา”หลินซีเฉินจับมือเล็กๆนั้นไว
เขาคืออดีตสามีของหม่ามี้ ซึ่งก็คือพ่อของพวกเขา นั่นเอง

หลินลุยซึกะพริบตา โลกของเธอนั้นไม่เคยปรากฏใน การเรียกชื่อว่าพ่อมาก่อน ก็แค่ได้ยินเพื่อนคนอื่นเรียก แด๊ดดี้ แต่เธอไม่เคยเรียก

จู่ๆก็ได้ยินพี่ชายพูดว่ามีแด๊ดดี้ ก็ตื่นเต้นสุดๆ จะวิ่งไป ทางนั้น”แด๊ดดี้…”

หลินซีเฉินมือไว จับเธอไว้ แล้วอุดปากของเธอ”ชู่ว! ‘

หลินลุยซีดิ้นไปมา”หนูจะไปหาแด๊ดดี้” เธอไม่ได้มีความคิดที่ลึกซึ้งพวกนั้นอย่างหลินซีเฉิน แค่รู้ว่ามีคนเป็นพ่อของตัวเอง ก็อยากไปดูว่ายังไงกันแน่

พ่อของเธอเป็นอย่างไร

“เขาไม่ใช่แด๊ดดี้ของพวกเรา”หลินซีเฉินพูดอย่างแน่วแน่

เอ๋?

ความคิดของหลินลุยซีจบสิ้นลง เดี๋ยวก็ใช่ เดี๋ยวก็ไม่ใช่ สรุปใช่หรือไม่?

ตาโตๆจ้องมองพี่ชายอย่างอื่นๆ

เหมือนกำลังถามอยู่

“เขาคือแด๊ดดี้ของพวกเรา แต่ว่าเขาทิ้งหม่ามี้กับพวกเรา พวกเราจะยอมรับเขาเป็นแด๊ดดี้ไม่ได้

หลินลุยซีไม่เข้าใจ ขนตายาวๆกะพริบไปมา พูดเสียงทุ้ม ไม่ชัด”ใช่แด๊ดดี้หรือไม่ใช่ แต่ฉันอยากได้แด๊ดดี้”

หลินซีเฉินกอดน้องสาว”พี่จะต้องหาพ่อที่ดีให้พวกเรา หาผู้ชายดีๆให้หม่ามี

หลินลุยซี”……”

เธอฟังไม่เข้าใจ

จ้องไปไม่ไกล ก็มองเห็นแต่ชายหนุ่มที่หน้าหันข้าง คิด ในใจว่า นั่นคือแด๊ดดี้เหรอ?

เขาหน้าตาอย่างไร?

“พี่เคยเห็นแด๊ดดี้ไหม?
หลินซีเฉินพยักหน้า”เคยเห็นสิ”

“หน้าตาหล่อไหม? “หลินลุยซีถาม เหมือนว่าอยากจะ เข้าไปดู

หลินซีเฉินไม่อยากยอมรับ แต่ว่าจงจิ่งห้าวหน้าตาหล่อ จริงๆ นี่ก็เป็นจุดที่เขาเป็นทุกข์

ไปหาผู้ชายที่หล่อกว่าเขาได้ที่ไหนกันนะ?

“หล่อ”

หลินลุยซีก็ยิ่งเฝ้าปรารถนามากขึ้น

“ยายเอามาแล้ว”ในมือจวงจื่อจิ่นถือร่มพับเดินเข้ามา วัน นี้จะพาพวกเขาสองคนไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ พอถึงชั้น ล่างจึงนึกขึ้นได้ว่า บอกว่าตอนบ่ายสามฝนจะตก

เธอจึงขึ้นข้างบนไปหยิบร่ม

“คุณยาย”หลินลุยซีน้อยใจเล็กน้อย พี่ชายก็เคยเห็นพ่อ แล้ว เธอยังไม่เคยเห็น ในใจจึงรู้สึกน้อยใจ

ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสได้เห็นว่าแด๊ดดี้เป็นยังไง แต่พี่ ชายก็ไม่ให้เธอดูไม่ชอบเลย

“เป็นอะไรไป? “จวงจื่อจิ่นอุ้มเธอขึ้นมา

หลินลุยซีเพิ่งพูดออกไป ก็ได้ยินหลินซีเฉินตะโกน ว่า “หม่ามี”

จากนั้นคำพูดของเขาก็หยุดลง

หลินซินเหยียนเดินเข้ามา มองเห็นที่ตัวจวงจื่อจิ่นแบก กระเป๋าไว้ ก็ถามว่า “จะออกไปเหรอคะ?

“ผมจะพาพวกเขาไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ เอาแต่อยู่บ้าน อย่างเดียวก็ไม่ดี”

หลินซินเหยียนยื่นมือไปรับลูกสาว“ไปยังไง นั่งรถไฟใต้ดินเหรอ? ”

ถ้าพาเด็กสองคนนั่งรถไฟใต้ดินก็คงไม่สะดวกเท่าไหร่

จวงจื่อจิ่นพูดว่า”นั่งแท็กซี่เถอะ พาพวกเขาสองคนรถไฟ ใต้ดินก็ต้องเปลี่ยนสายอีกคงไม่สะดวก”
หลินซินเหยียนเดินไปข้างถนน“ฉันไปกับพวกแม่ไม่ได้ หรอก ฉันยังมีงาน รอมีเวลา ฉันจะไปดูรถ แล้วซื้อสักคัน แบบนี้เดินทางจะได้สะดวก”

“ลูกไปทำงานเถอะ แม่จะดูแลพวกเขาสองคนเอง”จวง จื่อจิ่นยื่นมือไปอุ้มหลินลุยซื

หลินลุยซีไม่ให้จวงจื่อจิ่นอุ้ม และก็ไม่รู้ว่าทำไม ถึงน้อย ใจแปลกๆ โอบคอของหลินซินเหยียนไม่ยอมปล่อย ออด อ้อน ทำตัวติด”หม่ามี้

“ทําไมจ๊ะ? “หลินซินเหยียนมองลูกสาว แล้วลูบหัวของ เธอ”อยากให้หม่ามี้พาลูกไปไหม? ”

หลินลุยซีส่ายหัว”ไม่ใช่ พี่บอกว่า

“เสี่ยวลุ่ย ไม่ใช่ว่าคุณอยากดูการแสดงปลาโลมาเห รอ? ถ้ายังไม่ไปอีก พวกเราก็จะไม่ได้เห็นนะ พี่รับปาก คุณแล้ว ว่าจะใช้ เงินลั่งเปาซื้อตุ๊กตาปลาโลมาให้คุณ คุณยังจะเอาอีกไหม? “หลินซีเฉินจงใจตัดบทของน้อง

สาว

เขาไม่อยากให้หลินซินเหยียนรู้ว่า เขารู้ว่าพ่อของพวก เขาคือใคร

หม่ามี้ไม่พูด จะต้องไม่อยากให้พวกเขารู้แน่
หลินลุยซีจ้องไปที่พี่ชาย พี่จะซื้อให้ฉันจริงๆเหรอ?

หลินลุยซีนั้นใสซื่อบริสุทธิ์ แป๊บเดียวก็ถูกหลินซีเฉิน เบี่ยงเบนไป

“ซื้อให้สิ”หลินซีเฉินพูดอย่างแน่วแน่

“งั้นฉันก็อยากได้อมยิ้มด้วย”หลินลุยซีหรี่ตาลงหัวเราะ

หลินซีเฉินมองไปที่หลินซินเหยียน”เอ่อ คุณต้องถาม หม่ามี้ว่าให้คุณกินไหม”

หลินลุยซีเบะปากเล็กๆนั้น หม่ามี้เอาแต่บอกว่ากินลูกอม ไม่ดีต่อฟัน หม่ามี้ไม่ให้เธอกินแน่

สาวน้อยก็ทำท่าทางน้อยใจอีกครั้ง

หลินซินเหยียนจูบไปที่หน้าของลูกสาว“วันนี้ให้ลูกกิน อันหนึ่งนะ”

หลินลุ่ยซีตาเป็นประกายทันที“จริงเหรอ?

“จริง”หลินซินเหยียนตอบอย่างแน่ใจ

“หม่ามี้ ผมก็กินอันหนึ่งได้ด้วยใช่ไหม? “หลินซีเฉินเงยหน้าขึ้น

“ได้สิ”หลินซินเหยียนย่อตัวลงกอดลูกชาย

มีลูกอมให้กินเด็กสองคนนี้ก็เชื่อฟังมาก จวงจื่อจีนพา พวกเขาไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ส่วนหลินซินเหยียนกลับถึง บ้านก็ไปทำงาน

เหอรุ่ยหลินกลับถึงบ้านด้วยใบหน้าบึ้งตึง

เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้ไปทำงานที่โรงพยาบาลแล้ว กำลังเรียน ทำธุรกิจกับเหอรุ่ยสิง

ไม่ใช่ธุรกิจครอบครัวที่มีรากฐานมั่นคง เกรงว่าจะล้ม เหลวน่ะสิ

ตระกูลเหอมาถึงรุ่นเหอรุ่ยเจ๋อนี้ สองคนพี่น้องไม่ได้มีหัว การค้า งานอดิเรกของเหอรุ่ยเจ๋อก็คือจิตแพทย์ เหอรุ่ย สิงยังดีหน่อย ผ่านความยากลำบากในโลกธุรกิจมาหลาย ปีแล้ว มีความสามารถเล็กน้อย แต่ถ้าจะให้ตระกูลเหอมี ความรุ่งโรจน์อีกอย่างที่เคยมีก็คงจะยากหน่อยๆ

ได้แต่รักษาให้คงอยู่ไว้ต่อไปอย่างไม่เต็มใจ
มองเห็นตาทั้งคู่ที่แดงของน้องสาว เหอรุ่ยเจ๋อวาง เอกสารที่พี่ชายให้เขา แล้วยืนขึ้นมาจากโซฟา “คุณ เป็น อะไรไป?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ