ยั่วรักคุณเมีย

บทที่112 ผมจะตายแล้วใช่ไหม



บทที่112 ผมจะตายแล้วใช่ไหม

หลินลุยซียิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นแถว

“จริงสิจ้ะ”

เหอรุ่ยเจ๋อเหลือบมองหลินซีเฉินที่ไม่พูดไม่จา พลาง ถาม”เสี่ยวซี ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”

หลินซีเฉินดูกลัดกลุ้มใจ”อารมณ์ไม่ดี”

“เป็นเด็กเป็นเล็ก ทําไมถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ? “ประโยคนี้ จวงจื่อจิ่นเป็นคนพูด”แม่ซื้อนาฬิกาโทรศัพท์ให้แล้วไม่ใช่ เหรอ? ยังมีอะไรไม่พอใจอีกล่ะ? เธอดึงเสื้อฉันทําไม? ”

หลินซีเฉินจะให้จวงจื่อจิ่นหยุดพูดแต่ไม่ทัน

“คุณ คุณไม่ต้องพูดแล้ว ทำให้น้าตลกแล้ว”หลินซีเฉิน จัดเรียงคำพูดอย่างรวดเร็ว แต่พอพูดว่าลุงคำนี้ ทำเอา เขาสะอิดสะเอียนสุดๆ

คนหน้าเนื้อใจเสือแบบนี้ไม่เหมาะสมให้เขาเรียกว่าน้า

“เสี่ยวซี เอานาฬิกามาให้ฉันดูหน่อย ฉันลืมไปแล้วว่า นาฬิกาโทรศัพท์เธอเป็นยังไง”
ตอนจวงจื่อจิ่นเอาโทรศัพท์ออกมา เหอรุ่ยเจ๋อตั้งใจทำ แก้วชาหกใส่ จนทำให้โทรศัพท์น้ำเข้าเปิดไม่ติด เธอจึง ไม่ได้พกมา

เขาจงใจมองข้อมือหลินซีเฉินแต่กลับไม่เห็นอะไร

เขาไม่อนุญาตให้หลินซีเฉินติดต่อหลินซินเหยียน หลินซีเฉินตาเป็นประกาย คือผมลืมเอามา เหอรุ่ยเจ๋อรู้ว่าเด็กคนนี้ฉลาด เห็นๆอยู่ว่าเมื่อครู่ดูหวาด

ผวา

เขาหวาดผวาอะไร?

เหอรุ่ยเจ๋อหรี่ตา ปฏิกิริยาของจวงจื่อจิ่นดูปกติมาก ไม่ ได้ระวังเขา แสดงว่าหลินซินเหยียนไม่ได้บอกเธอ

ไม่บอกจวงจื่อจิ่น หลินซินเหยียนคงยิ่งไม่บอกเรื่อง อย่างนั้นกับเด็ก5ขวบสองคนหรอก

เขาหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้ว

โทรหาเบอร์หลินซีเฉิน

ทันใดนั้นเสียงกระดิ่งเข้าก็ดังขึ้นในรถ
เสียงนี้เหอรุ่ยเจ๋อจำได้แม่น

เป็นเสียงนาฬิกาโทรศัพท์ของหลินซีเฉิน

หลินซีเฉินหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าอย่างตกใจ แต่ก็สาย ไปแล้ว

“เสี่ยวซี ทำไมต้องโกหกน้า? เธอลืมไปแล้วเหรอว่า นาฬิกาโทรศัพท์นี้ลุงเป็นคนซื้อให้ เบอร์ของลุงและเบอร์ แม่เธอลุงตั้งค่าแบบพิเศษ เพราะงั้นต่อให้เธอปิดเสียง นาฬิกาโทรศัพท์ เวลาพวกเราโทรก็จะยังเตือน”

หลังจากเสียงนาฬิกาดังหลินซีเฉินก็เพิ่งนึกขึ้นได้เช่นกัน

เรื่องสำคัญขนาดนี้เขาลืมได้ยังไงกัน?

หลินซีเฉินก้มหน้าอย่างหงุดหงิด ผม…ผมแค่ไม่อยากให้น้าดู”

เขาก้มหน้า เหอรุ่ยเจ๋อจึงไม่เห็นสีหน้าเขา

“ลุงจำได้ว่านาฬิกาโทรศัพท์รุ่นนี้มีจีพีเอสด้วย ตอนนั้น กลัวเธอหายไป”
“มีครับ”หลินซีเฉินเห็นท่าไม่ดี เขาจึงลองโทรหาจงจิ่ง ห้าว

ทันใดนั้นเหอรุ่ยเจ๋อก็จอดรถลงข้างทาง แล้วหันมามอง หลินซีเฉิน”เธอจะโทรหาใคร? ”

“ผมไม่ได้โทรหาใคร”เขาตกใจจนนาฬิกาโทรศัพท์ตก หน้าจอแสดงคำว่า ผู้ชายชอบเล่นความรู้สึกผู้หญิง

นี่เป็นชื่อเรียกที่หลินซีเฉินตั้งให้จงจิ่งห้าว

สำหรับเด็กคนนี้ เขาเป็นคนทอดทิ้งแม่และพวกเขา เขา ก็คือผู้ชายที่ชอบเล่นความรู้สึกผู้หญิง

แม้ตอนนี้พวกเขาจะเป็นหุ้นส่วนกัน แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าเขาจะให้อภัยเขา

เหอรุ่ยเจ๋อก้มลงไปเก็บ จ้องชื่อที่แสดงบนจอพลาง ถาม”นี่คือใคร?

หลินซีเฉินตกใจจนเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก“ครูของผม เขาชอบยุ่งกับผม ผมเลยตั้งฉายาให้เขา”

เมื่อก่อนหลินซีเฉินเรียนที่AC รู้ว่าเขามีครูก็เลยไม่สงสัย
“นาฬิกาเรือนนี้ใช้มานานแล้ว ควรเปลี่ยนได้แล้ว ขณะ พูดเขาก็ถอดแผงวงจรไฟฟ้าด้านในออก

หน้าปัดนาฬิกาดับลงทันที

“ไม่ ผมไม่อยากเปลี่ยน”หลินซีเฉินยื่นมือไปแย่ง เหอรุ่ย เจ๋อก็หลบอย่างสบายๆ

จวงจื่อจิ่นสังเกตเห็นได้ว่าเหอรุ่ยเจ๋อทำตัว แปลกๆ”นาฬิกาเรือนนั้นยังใช้ได้อยู่เลย”

เหอรุ่ยเจ๋อโยนนาฬิกาลงไปในแม่น้ำเล็กๆใกล้ๆ เขาขับ รถออกนอกเมือง จนมาถึงชานเมือง

จวงจื่อจิ่นถามเขาว่าทำไมไกลลับตาคนแบบนี้

เหอรุ่ยเจ๋อบอกวว่าที่ที่เขาจองไว้เป็นบ้านนอกก็เลยไกล

หน่อย

เขากำจัดความสงสัยของจวงจื่อจิ่น

“กินข้าวเสร็จ พอกลับไปในเมืองน้าจะซื้อให้ใหม่ อันนี้ เก่าจนมีหลายอย่างใช้ไม่ได้แล้ว”

“ผมว่ายังดีอยู่เลย อีกทั้งเมื่อกี้ตอนคุณโทรมาก็ยังดังยังใช้ได้ จวงจื่อจิ่นสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเหอรุ่ย เจ๋อ

“ผมจะซื้อใหม่ให้เขาอีกอัน”เหอรุ่ยเจ๋อสตาร์ทรถแล้วขับ เข้าถนนอีกครั้ง

ทันใดนั้นหลินซีเฉินก็คว้าเสื้อเหอรุ่ยเจ๋อ”ผมอยากกลับ บ้าน”

“ใกล้ถึงแล้ว จะกลับบ้านไปทำไม? “เหอรุ่ยเจ๋อไม่มีทีท่า ว่าจะหยุดแม้แต่น้อย

“ผม ผม…”สมองหลินซีเฉินทำงานอย่างรวดเร็ว เขา ต้องหาเหตุผล แสงแวบผ่านสมองของเขา เขาคิดขึ้นได้ ทันทีจึงกุมท้อง”ผมปวดท้อง ผมอยากเข้าห้องน้ำ”

“ที่นี่ไม่มีห้องน้ำ อดทนหน่อย”

“ไม่ได้ครับ ผมไม่ไหวแล้ว”หลินซีเฉินนั่งขดอยู่ตรงเบาะ หลังอย่างเจ็บปวด

“หมอเหอ คุณหยุดรถก่อนเถอะ เสี่ยวซีรู้สึกไม่ดี”จวงจื่อ จิ่นวางหลินลุยซีลงบนเบาะรถ แล้วไปกอดหลินซีเฉินพ ลางลูบท้องเขา
“ตกใจจนปวดท้องเลยใช่ไหม? ”

จวงจื่อจิ่นเป็นห่วงมากๆ

“น่าจะใช่ครับ”หลินซีเฉินปวดจนตัวสั่น ดูเหมือนเจ็บปวด สุดๆ”ผมปวดจะตายอยู่แล้ว ผมต้องเข้าห้องน้ำ”

อีกด้านหนึ่ง หลินซินเหยียนขึ้นรถจงจิ่งห้าว รู้สึกเขาดู ท่าทางแปลกๆ จึงถามขึ้น”ตกลงคุณจะพาฉันไปไหน?

“เมื่อกี้ตอนอยู่ในห้องทำงานลูกชายคุณโทรมาหา

ทันใดนั้นโทรศัพท์เขาก็สั่นขัดบทสนทนาของพวกเขา เขาหันไปมองโชว์เบอร์เป็นกวนจิ้งจึงรับสาย

เสียงของกวนจิ้งดังขึ้นทันที“ข้อมูลระบุตำแหน่งจู่ๆก็ขาดไปครับ”

เส้นประสาทจงจิ่งห้าวควบแน่นทันที เป็นแบบนี้ได้ยังไง?

เด็กนั่นโดนจับได้แล้ว?
“ตำแหน่งหายไปตรงไหน? ”

“แถวๆติงเฉียว”

“ตอนนี้พวกนายอยู่ที่ไหน”

“กำลังรีบตามไปทางนั้นครับ”

จงจิ่งห้าวสงบใจครุ่นคิดครู่หนึ่ง เขาให้กวนจิ้งแยกกันไป ตรวจสอบบริเวณแถวๆนั้น

ติงเฉียวไกลจากตัวเมืองไปแล้ว ที่นั่นค่อนข้างลับตาคน เขาเดาว่าที่ที่เหอรุ่ยเจ๋อจะไปคงไม่ไกลนัก น่าจะอยู่แถวๆ นั้น

“ไปตรวจดูว่ามีที่ที่จะซ่อนคนได้ไหม”

วางสายปุ๊บหลินซินเหยียนถามขึ้นปั๊บ”เสี่ยวซีโทรหาคุณ งั้นเหรอ? ”

ตอนแรกจงจิ่งห้าวจะบอก แต่ตอนนี้เกิดความผิดพลาด ขึ้น กลัวเธอจะเป็นห่วงเลยไม่บอก เพียงแค่ตอบลืมไป อย่างเรียบๆ

“เขามีเบอร์คุณได้ยังไง? “หลินซินเหยียนขมวดคิ้วเด็กคนนั้นเกลียดเขามาก จะเป็นคนติดต่อเขาก่อนเองได้ ยังไง?

ตกลงมันมีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้กันแน่?

จู่ๆเธอก็รู้สึกร้อนใจแปลกๆ

“ตอนกินข้าวกันครั้งที่แล้วผมให้เขาไว้เอง ตอนนี้เรา เป็นเพื่อนกันไม่ใช่ศัตรูกันสักหน่อย เขาไม่ได้อคติกับผม แล้ว”จงจิ่งห้าวอธิบายอย่างใจเย็น

หลินซินเหยียนยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

“จริงเหรอ? ”

“จริงสิ”

แต่ทางด้านจวงจื่อจีนร้อนรนสุดๆ คุณรีบจอดรถสิ เสี่ยวไม่สบาย!”

เหอรุ่ยเจ๋อดูตำแหน่ง มันไม่ไกลจากที่ที่เขาจะไปแล้ว หยุดรถแป๊บเดียวคงไม่เสียเวลาเท่าไหร่ อีกอย่างเขาเอา เครื่องมือสื่อสารของหลินซีเฉินออกแล้ว เขาติดต่อคน ภายนอกไม่ได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงหยุดรถ
เขาเปิดประตูรถ เดินไปยังเบาะด้านหลังแล้วพูดกับจวง จื่อจิ่น”ผมพาเสี่ยวซีไปเอง คุณอยู่ดูแลเสี่ยวลุ่ยในรถ ที่นี่ ห่างไกลผู้คน อย่าเจอพวกคนไม่ดีเข้า”

“โอเค”จวงจื่อจั่นตอบรับ

“น้าอุ้มผมหน่อย ผมปวดท้องจนเดินไม่ไหวแล้ว ครับ”หลินซีเฉินกอดเอวหอรุ่ยเจ๋ออย่างไร้กำลัง

เหอรุ่ยเจ๋อมองเขา”นายปวดจริงๆเหรอ?

“จริงครับ ผมจะโกหกน้าทำไม? “หลินซีเฉินอ้อนใน อ้อมอกเขา กอดเขาแน่น เหมือนเขาเป็นคนที่สนิทมากๆ อย่างไรอย่างนั้น

ตอนนี้ไม่สบาย คนก็อ่อนแอลง

เหอรุ่ยเจ๋อเห็นเด็กคนนี้ตั้งแต่เล็กจนโต รู้สึกผูกพัน

เห็นเขาเจ็บปวดขนาดนี้จึงใจอ่อน“น้าอุ้มไปเอง”

ตอนหลินซีเฉินอยู่ในอ้อมแขนเขา มือแอบล้วงเขาไปใน กระเป๋าเขา แล้วจงใจคุยกับเขา “คุณน้า ผมจะตายแล้วใช่ไหม? ”
“พูดอะไร ไม่ตายแน่นอน แค่ปวดท้องเฉยๆไม่ใช่โรคที่ รักษาไม่หาย เหอรุ่ยเจ๋อพูดปลอบใจ

“งั้นท่าไมผมถึงปวดขนาดนี้ ปวดมากๆ ผมปวดจะตาย แล้ว”

เขาจงใจดิ้นขยับไปมาในอ้อมแขนเขา เพื่ออำพรางการ หยิบโทรศัพท์ของเขา

“จะตายง่ายๆได้ยังไง ถ้านายตาย แม่เธอก็อยู่ต่อไปไม่ ได้หรอก……

พูดถึงหลินซินเหยียน ดวงตาเขาก็มืดมนลงทันที

หลินซีเฉินหยิบโทรศัพท์เหอรุ่ยเจ๋อได้สำเร็จ เขาแอบ เอาใส่กระเป๋าตัวเอง

“ตรงนี้แหละ”เหอรุ่ยเจ๋อพาเขามาในป่า

หลินซีเฉินยืนลงบนพื้นพลางถอดกางเกงลง


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ