บทที่66 ท่าทางการกินไม่น่าเกลียด

ทั้งๆที่เธอมีโอกาสมีเรื่องอย่างว่ากับจงจิ่งห้าว ทำไมต้อง สอนจระเข้ว่ายนํ้าหาผู้หญิงคนนึงมาแทนที่ด้วย?

เหอรุ่ยหลินอึ้งไปครู่นึง จากนั้นก็ได้หัวเราะอย่างเย็นชา พร้อมล้มไปนั่งกองกับพื้น

“ก็ฉันกลัวเขาจะรังเกียจว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ไง”เห อรุ่ยหลินแหงนหน้าไว้ เหมือนถูกครอบงำยังไงอย่าง งั้น”เขารับฉันไว้อยู่ข้างกาย แต่ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวฉัน เลย——ฉันเป็นคน เป็นผู้หญิงที่มีความต้องการปกติ ฉัน ต้องการให้ผู้ชายรักฉัน ลูบไล้ฉัน เหอะๆ—-

เหอรุ่ยเจ๋อเหมือนถูกฟ้าผ่ายังไงอย่างงั้น

ทำไมน้องสาวเขาเป็นคนแบบนี้?

เหอรุ่ยหลินหัวเราะ หัวเราะได้อย่างคลุ้มคลั่ง”ฉันอยาก มอบผู้หญิงบริสุทธิ์ให้เขา จากนั้นค่อยไปแทนที่ว่าฉันก็ คือผู้หญิงบริสุทธิ์คนนั้น สมัยฉันยังเด็กอยู่เคยช่วยชีวิต เขาไว้ เขาจะต้องรับผิดชอบในตัวฉันแน่นอน ถึงไม่รักฉัน ก็จะดีกับฉัน ความจริงพิสูจน์ว่าฉันคิดถูกแล้ว เขาดีกับฉัน มาก

ฉันทำได้เนียนไม่มีรอยต่อ…แต่มีอยู่อย่างเดียว ฉัน คำนวณผู้หญิงที่หามาเรื่อยเปื่อยคนนั้นผิดไป ฉันคิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นคนประเทศZ แถมยังอยู่เมืองB ที่ยิ่ง บังเอิญกว่าคือ ไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นผู้หญิงที่แม่ของจง จิ่งห้าวหมั้นหมายไว้ตั้งแต่เด็ก”

ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น ป่านนี้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างมีความ สุขกับจงจิ่งห้าวไปตั้งนานแล้ว

เป็นความผิดของผู้หญิงคนนั้นคนเดียว เป็นความผิด

ของผู้หญิงคนนั้นคนเดียว!

เธอเจ็บใจ เจ็บใจ

เธอมีฐานะของคุณหนูตระกูลเหออยู่ มีภูมิหลังและ

ฐานะ สู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตรงไหน? เธอจับมือของเหอรุ่ยเจ๋อไว้”พี่ พี่ช่วยฉันหน่อยนะ”

เหอรุ่ยเจ๋อมองน้องสาวที่เขาไม่รู้จักคนนี้ และพูดอย่าง เหม่อลอย”พี่จะช่วยเธอยังไง?”

เหอรุ่ยหลินกลอกตาไปมา“พี่สามารถ พี่สามารถ ——”เธอฉุดดึงเขาไว้แล้วกระซิบ….…..

เหอรุ่ยเจ๋อยิ่งฟังสีหน้ายิ่งแย่ จากนั้นได้ผลักเธอออก“ไม่มีทาง!”
“เธอเหนื่อยแล้ว นอนพักดีๆเถอะ!”พูดจบเขาได้เดินออก จากห้องนอนโดยไม่หันกลับมามอง

“พี่รุ่ยเจอ”

ไม่ว่าเหอรุ่ยหลินจะเรียกยังไง เหอรุ่ยเจ๋อก็ไม่หันกลับมา

โรงพยาบาล

จงจิ่งห้าวทำแผลเสร็จ ก็ได้เดินออกมาจากหน้าโรง พยาบาล คนขับได้เดินตามเขาพร้อมถือถุงยาไว้ “เมื่อกี้ ลุงเพิ่งโทรมาถามอาการของคุณชาย ผมบอกคุณท่านไป แล้วว่าไม่เป็นไร ให้คุณท่านไม่ต้องเป็นห่วง——”

“ตั๋วเครื่องบินที่ฉันให้นายจอง จองเสร็จหรือยัง?”เขาพูด ขัดจังหวะคนขับรถ

เขาไม่มีอารมณ์ฟังเรื่องพวกนี้

คนขับดึงสติกลับมาอย่างไว จากนั้นได้รีบตอบ“จอง เสร็จแล้วครับ ไฟลท์บินสุดท้าย บิน11:00ครับ แล้วตอน นี้เราจะกลับไปมั้ยครับ?”

จงจิ่งห้าวยกมือขึ้นมาดูนาฬิกา ตอนนี้9:40 ยังเหลือเวลาอีกชั่วโมงกว่าๆ

“ไปสนามบินเลย”เขาเดินลงจากบันได คนขับได้รีบเดิน ตาม“คุณชายบาดเจ็บอยู่ ไม่พักผ่อนหน่อยเหรอครับ?”

“ไม่ต้อง”

คนขับวิ่งมาเปิดประตูรถให้เขา อยากเกลี้ยกล่อมเขาสัก คําว่าบาดเจ็บอยู่พักผ่อนหน่อย แต่พอนึกถึงนิสัยของเขา แล้ว คําพูดที่อยากเกลี้ยกล่อมก็ได้กลืนลงไปอีก พอถอน หายใจเสร็จก็ได้วิ่งไปด้านหน้าแล้วขับรถจากไป

ประเทศA

ห้องสั่งตัดพิเศษของLEO หลินซีเฉินนั่งอยู่บนโซฟา ตรง หน้ามีของอร่อยวางอยู่เป็นกอง เขากะพริบตาปริบๆ “ของ พวกนี้ผมเอากลับไปได้มั้ยครับ?”

“ได้สิครับ” เด็กผู้หญิงในร้านต่างก็ชอบหลินซีเฉินมาก เขาหน้าตาหล่อแถมยังเฉลียวฉลาด ย่อมเป็นที่รักและ เอ็นดูของใครๆอยู่แล้ว

“เสี่ยวซี ทําไมนายไม่กิน แต่จะเอาไปล่ะ? กลัวพวกพี่ๆ เห็นท่าทางการกินของนายเหรอ?”ไอรอนเอามือท้าวคาง มองหน้าหลินซีเฉินไว้ ทั้งๆที่อายุสี่สิบกว่าแล้ว แต่ยัง ให้หลิน เฉินเรียกเธอว่าพี่สาวทั้งวัน

หลินซีเฉินเบิกตากว้าง มองไอรอนอย่างบริสุทธิ์ใจ คุณ น้า ท่าทางการกินของผมไม่ได้น่าเกลียดเลย ผมเอากลับ ไปให้น้องสาวกิน

สีหน้าของไอรอนเปลี่ยนไป เธอแกล้งทำเป็นไม่พอใจ พร้อมยื่นมือหยิกแก้มของเขา “ไม่พูดความจริงไม่ได้หรือ ยังไง? ให้พี่สาวคนนี้ได้ดีใจหน่อย?”

หลินซีเฉินทำหน้าจริงจัง”หม่ามี้ผมบอกแล้วว่าห้ามพูด

โกหกครับ”

ไอรอนซื้ออย่างเย็นชา“หม่ามี้ของนายยังบอกด้วยว่า นายไม่ใช่เด็กดี”

“หม่ามี้ผมไม่มีทางพูดแบบนี้หรอก”หลินซีเฉินสวนกลับ

“ไม่เชื่อ นายลองไปถามหม่ามีของนายดูก็ได้?”ไอรอน แกล้งกระตุ้นเขา

ตอนนี้หลินซินเหยียนกำลังประชุมอยู่ ถ้าเขาไปก็เท่ากับไปรบกวนโดยไม่ต้องสงสัยเลย หลินซีเฉินไถลลงมาจากโซฟา “ผมไม่เชื่อน้าหรอก”

พูดจบเขาก็ได้วิ่งออกไป

หลินซินเหยียนประชุมเสร็จ และกำลังเดินออกมาจาก ห้องประชุมพอดี หลินซีเฉินวิ่งมาหาเธอ”หม่ามี”

หลินซินเหยียนหยุดฝีเท้าลง เจ้าตัวแสบก็ได้พุ่งชนมาที่ ขาอ่อนเธออยู่ดี เธอโน้มตัวลูบศีรษะของลูกชาย “อย่าวิ่ง เร็วขนาดนี้”

หลินซีเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง“โอเคครับ

“ลูกอยากกินอะไรครับ หม่ามี้พาไปกิน”หลินซินเหยียนดู เวลา นี่ก็เที่ยงแล้ว

“ผมกินจนอิ่มแล้วครับ”หลินซีเฉินเอามือของหลินซินเห ยียน ให้เธอจับพุงตัวเอง”หม่ามี้ดูสิครับ ท้องป่องออกมา แล้ว”

“ท้องเหรอ?”ไอรอนยืนอยู่ข้างหลังเขาพร้อมมือกอดอก
หลินซีเฉินหันมามองเธอ พร้อมตอกกลับเธอคำนึง คุณ น้าสิท้อง อ้อไม่ใช่ น้าอยากท้องก็ท้องไม่ได้หรอก เพราะ ไม่มีหนุ่มๆคนไหนชอบน้า

ไอรอนวิ่งมาหาเขา”หลินซีเฉิน!”

หลินซีเฉินหลบเข้าไปในอ้อมอกของหลินซินเห ยียน”หม่ามี้ รีบช่วยผมครับ น้าไอรอนสูญเสียการควบคุม อีกแล้วครับ”

หลินซินเหยียนอุ้มลูกชายขึ้นมาอย่างจนปัญญา สองคน นี้เจอหน้ากันทีไรก็เถียงกันทุกทีเลย

เธอจนปัญญาจริงๆ

“พี่คนสวย”ขณะที่ไอรอนกำลังจะหยิกหูของเขา หลินซี เฉินรีบเปลี่ยนคำพูดอย่างไหวตัวทัน

เดิมทีไอรอนคือจะหยิกหูของเขา สุดท้ายได้เปลี่ยนมา ขยี้ผมของเขา”ถึงนายจะไหวตัวไว ครั้งหน้าฉันก็จะไม่ยั้ง มือไว้ไมตรีหรอกนะ”

“แหะๆ”หลินซีเฉินดีใจสุดๆที่รอดมาได้อีกหน

“พี่หลิน นี่เป็นลูกค้าที่มาจากประเทศZ ชุดแต่งงานที่สั่งทํา ในนี้ได้บอกความต้องการไว้ส่วนหนึ่ง พี่ลองดู ค่ะ”หลินซินเหยียนยื่นมือรับแฟ้มเอกสารมา”ลูกค้าจะเอา เมื่อไหร่?”

“อีกครึ่งเดือนค่ะ”

หลินซินเหยียนพยักหน้า”โอเค พี่รู้แล้ว”

หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ หลินซินเหยียนเข้าสู่โหมด ทำงาน ส่วนหลินซีเฉินก็ได้เล่นเกมส์ตัวเลขรออยู่ข้างๆ

แต่ว่าด่านที่ยากที่สุดก็ทําอะไรเขาไม่ได้เลย เล่นไปสัก พักเขาก็เล่นเบื่อแล้ว

เลยนอนหลับอยู่บนโซฟา

หลินซินเหยียนได้เลิกงานก่อนกำหนด อุ้มลูกชายขึ้น

“หม่ามี้”หลินซินเหยียนเพิ่งอุ้มเขาขึ้นมา เขาก็ตื่นแล้ว

จะเอาของอร่อยกลับไปให้น้องสาวกิน

หลินซินเหยียนยิ้ม“เป็นพี่ชายแสนดีจริงๆ

หลินซีเฉินขยี้ตา และพูดอย่างภาคภูมิใจ“มันแน่นอนอยู่แล้วครับ”

“เราเนี่ยนะ หลินซินเหยียนเอาหน้าผากชนหน้าผากลูก

ขายเบาๆ

เดินออกมาจากLEO จากนั้นได้อุ้มเขาขึ้นรถ

ตอนที่ขับรถมาถึงบ้าน เธอถึงพบว่าได้ลืมเอกสารที่ฉิน ยาเอาให้เธอ เธอยังไม่ได้ดูเนื้อหาของด้านในเลย

เธอส่งลูกชายเข้าไปในบ้าน หลินลุยซีเห็นพี่ชายกลับมา ก็ได้วิ่งมาด้วยความตื่นเต้น หลินซีเฉินยกของอร่อยในมือ ขึ้นพร้อมพูดอย่างภาคภูมิใจ”ดูซิ พี่เอาของอร่อยอะไรมา ให้เธอบ้าง

คราวนี้หลินลุยซีได้กลายร่างมาเป็นคนตะกละ เห็น ของกินของหลินซีเฉินแล้วน้ำลายจะไหลลงมาอยู่แล้ว “พี่ หนูจะกิน

หลินซีเฉินเดินมาที่หน้าโซฟา”มานี่”

เจ้าตัวแสบทั้งสองนอนแบ่งของกินอยู่บนโซฟา หลินซิน เหยียนไม่ได้เข้าไป เธอได้เรียกจวงจื่อจิ่นทีนึง“แม่คะ หนู ลืมของไว้ที่ร้าน หนูกลับไปเอาเอกสารที่ร้านแป๊บนึงนะ”
“โอเค ต้องกลับมาก่อนอาหารเย็นนะ”จวงจื่อจิ่นกำชับ

“โอเคค่ะ”

หลินซินเหยียนถือกระเป๋าไว้ และปิดประตูห้อง

เธอนั่งเข้าไปในรถ สตาร์ทรถแล้วขับรถไปที่ร้าน พอเอา ของเสร็จก็รีบกลับบ้านอีก ตอนที่เธอจอดรถเสร็จเตรียม ตัวเข้าบ้าน เห็นหน้าประตูมีรถอีกคันจอดลงมา ค่อนข้าง คุ้นเคย เป็นรถคันเมื่อเข้า

เธอขมวดคิ้ว กวนจิ้งมาทำอะไรอีก?

คืนนี้เธอเตรียมจะปรึกษาเรื่องเปลี่ยนที่อยู่ใหม่กับจวง จื่อจิ่นพอดี

เขากลับมาก่อกวนเธออีก

หลินซินเหยียนอดสีหน้าเคร่งขรึมไม่ได้

เปิดประตูออก หลินซินเหยียนเตรียมคำพูดที่จะเค้นถาม ไว้เรียบร้อยแล้ว แต่แล้วคนที่ลงมากลับไม่ใช่กวนจิ้ง แต่ เป็นจงจิ่งห้าว

เสื้อผ้าบนตัวเขายับยู่ยี่ สีหน้าแววตาเหนื่อยล้า ดูแล้วค่อนข้างอิดโรย

พระอาทิตย์กำลังตกดินพอดี ต่างก็ปกคลุมอยู่ท่ามกลาง แสงสีเหลืองอ่อนๆ

หลินซินเหยียนควบคุมอาการใจสั่นไว้ และพูดอย่างเย็น ชา”คุณมาทำไม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ