บทที่53 แท้งแล้ว

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วขึ้น เขาจะรับสายไปัจวู่เวยแล้ว จะรั้งเธอไว้ทำไม?หรือว่าอยากจะให้เธอเป็นพยานความ รักของพวกเขา?

เธอแอบคิดเงียบๆอยู่ในใจพลางท่าท่าขัดขืน ทว่ายิ่ง เธอขัดขืนมากเท่าไหร่จงจิ่งห้าวก็ยิ่งกอดเธอแน่นมากขึ้น เท่านั้น เขาพูดออกมาเสียงขรึม “อย่าดิ้น”

หลินซินเหยียนที่กำลังพยายามจะขัดขืนต่อกลับถูกจง จิ่งห้าวโน้มตัวเข้าไปกระซิบที่ข้างหูเพื่อเป็นการเตือน “อยู่ นิ่งๆ ผมขอรับโทรศัพท์แปบนึง? ”

หลินซินเหยียนไม่กล้าขัดขืน เธอนิ่งลงเพราะเสียงอัน สุขุมของเขา

จงจิ่งห้าวยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย ราวกับว่ากำลัง พอใจที่หลินซินเหยียนไม่ทำท่าขัดขืน นิ้วหัวแม่มือของ เขาเสียดสีไปมากับเนื้อผ้าบางตรงบริเวณเอวของเธอ

ทันทีที่กดรับสาย ชายคนหนึ่งก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรีบ ร้อน “ประธานจงครับ คุณไป์ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลครับ”

อะไรนะ?
ไป๋จวู่เวยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์งั้นหรอ?

เนื่องจากอยู่ใกล้มาก หลินซินเหยียนจึงได้ยินทั้งหมด

เธอหันหน้ามองจงจิ่งห้าว ในขณะเดียวกันเขาก็หัน มามองเธอด้วยความรู้สึกประหลาดใจกับสถานการณ์ นี้ “เกิดเรื่องขึ้นเมื่อไหร่?

“หนึ่งชั่วโมงก่อนครับ”

จงจิ่งห้าวผละจากหลินซินเหยียน แล้วลุกขึ้นหยิบเสื้อ คลุมไป แต่พอเดินออกไปได้สองสามเก้าก็นึกขึ้นได้ว่า หลินซินเหยียนยังอยู่ เขามองไปที่เธอ “ผมไปดูแปบนึง นะ”

หลินซินเหยียนก็กำลังมองไปที่เขาเหมือนกัน “ไปเถอะค่ะ”

นั่นคือแฟนของเขา คือผู้หญิงที่เขาชอบ อีกทั้งตอนนี้ กำลังตกอยู่ในอันตราย เขาไปน่ะถูกแล้ว

เขาเม้นริมฝีปากลง ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด ออกมา จากนั้นก็สวมเสื้อคลุมแล้วรีบอ้าวออกไปพลาง โทรศัพท์ไปด้วย “จองตั๋วไปประเทศAโดยเร็วที่สุดให้ฉัน”
หลินซินเหยียนมองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆหายลับไป จากประตู จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

นี่ก็คงกลับมาอีหรอบเดิบสินะ เธอก็คือเธอ ส่วนพวก เขา’ก็คือ พวกเขา

เธอเป็นส่วนที่เกินออกมา ส่วนพวกเขาเป็นคนรักกันแต่ กลับถูกเธอทำลายลง

“คุณผู้ชายรีบไปไหนหรอคะ? “ป้าหยูเดินเข้ามาถาม

น้อยครั้งที่จะได้กลับบ้านเร็ว ทั้งสองควรอยู่สานสัมพันธ์ กันให้นานกว่านี้ไม่ใช่เหรอ? งานยุ่งขนาดนั้นเลยเชียว?

ป้าหยูไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆแถมยังไม่พอใจมากๆด้วยเงินที่มีอยู่ยังไม่มากพออีกหรอ?

หรือว่าเรื่องคู่ชีวิตมันยังไม่สำคัญพอ?

หลินซินเหยียนเม้มปากแน่นแล้วหัวเราะออกมา“คุณไป๋ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะ เขาก็เลยไปดู
ป้าหยูสีหน้าเปลี่ยนทันที พึ่งจะสงบลงได้ไม่กี่วัน ผู้หญิง คนนี้ก็ออกมาทำมารยาอีกแล้วหรอ?

“หล่อนประสบอุบัติเหตุก็ต้องไปหาหมอ ถึงจะถูก คุณ ผู้ชายไม่ใช่หมอสักหน่อย จะรักษาหล่อนได้ยังไง? “ป่า หยูรู้สึกไม่พอใจมาก บนหน้านี่แทบจะมีคำว่าไม่พอใจติด อยู่เลย

หลินซินเหยียนเดินเข้าไปหยิบใบไม้ที่ติดอยู่บนบ่าของ เธอออก แล้วมองดูคนงานที่กำลังตัดแต่งกิ่งต้นไม้อยู่ ไกลๆ “ป้าหยูดูไม่ออกหรอว่าฉันน่ะเป็นส่วนที่เกินออก มา? พวกเขาต่างหากที่เป็นคนรักกัน”

คุณผู้ชายกับยัยเมียน้อยนั่นรักกัน

ป้าหยูรู้สึกไม่พอใจเอามากๆ พูดว่าสามีของตัวเองไปรัก คนอื่นได้ยังไง นี่เธอบ้าไปแล้วหรอ?

“คุณหนูเป็นภรรยาที่คุณนายเลือกให้เขา เป็นคนที่พ่อ กับแม่หมั้นหมายไว้ หล่อนต่างหากเป็นส่วนเกิน? “ป้าหยู เบิกตาโพลงใส่หลินซินเหยียนด้วยความโมโห “เขาจะ ไป คุณหนูก็ปล่อยเขาไปง่ายๆเลยหรอ ทำไมไม่รั้งไว้หน่อย ล่ะคะ? ”

หลินซินเหยียนได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นอยู่ในใจ เธอยื่นมือ ไปโอบจับหญิงชราที่น่ารักคนนี้ไว้ หลินซินเหยียนรู้ว่าว่าหล่อนหวังดีกับเธอ หล่อนอยากให้เธอกับจงจิ่งห้าว อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

แต่ทว่าหล่อนไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจงจิ่ง

ห้าว

“ป่าหยู ป้าดีกับหนูขนาดนี้ ถ้าหนูไม่อยากไปไหนแล้วจะ ทำไงดี? –

ป้าหยูเงยหน้ามองหลินซินเหยียน”คุณหนูจะไปไหน คะ? ”

โบราณกล่าวไว้ว่าหลังจากที่ผู้หญิงแต่งงานแล้วไม่ว่า สามีจะดีหรือร้าย ผู้หญิงก็จะต้องอยู่กับเขา เธอแต่งกับจง จิ่งห้าวก็ถือเป็นคนของตระกูลจง แล้วเธอจะไปไหนล่ะ?

ในสายตาของป้าหยู ลูกสะใภ้ที่คุณนายเลือกถึงจะ ถือว่าเป็นภรรยาที่แท้จริงของจงจิ่งห้าว คนอื่นๆเธอไม่นับ หรอก

เหลืออีกสิบวันก็จะครบรอบวันแต่งงานหนึ่งเดือนของ เธอกับจงจิ่งห้าวแล้ว ถึงตอนนั้นเธอก็คงจะต้องไปแล้ว

หลินซินเหยียนเกาะป้าหยูไว้ “หนูอยากออกไปเดินข้าง นอก”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวป่าไปเป็นเพื่อนเอง” ป่าหยูคุ้นเคยกับที่นี่ ดี ซะอีกจะได้ถือโอกาสนี้คุยกับเธอไปด้วย

หลินซินเหยียนทานข้าวเย็นเสร็จก็ขึ้นไปนอนที่ห้อง แต่ ทว่ากลับนอนไม่หลับเธอนอนพลิกตัวไปมาอยู่สักพักจน ดึก จากนั้นก็ค่อยๆผล็อยหลับไปในที่สุด

ณ ประเทศA

ทันทีที่จงจิ่งห้าวลงเครื่อง เฉินห้าวลูกน้องที่ตามไป๋จวู่เว ยก็ได้ยืนรออยู่ที่ประตูทางออกสนามบินแล้ว เมื่อเห็นจง จิ่งห้าวเดินออกมาจึงรีบวิ่งหน้าตั้งเข้าไป

“ประธานจงครับ”

“เธออาการเป็นยังไงบ้าง? ” จงจิ่งห้าวเดินไปด้วยถาม

ไปด้วย

“พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ตอนนี้พักอยู่ในห้องพักฟื้น แต่ ว่า——”เฉินห้าวหยุดไปครู่หนึ่ง ทำท่าอึกอักเหมือนไม่รู้จะ พูดยังไงดี

จงจิ่งห้าวพูดอย่างเย็นชา “มีอะไรก็พูดมาตรงๆเลิกล้ำอึ้งได้แล้ว”
เฉินห้าวเงยหน้ามองจงจิ่งห้าวแวบหนึ่ง จากนั้นก็รีบหลบ สายตา “คุณไป๋แท้งแล้วครับ——”

จงจิ่งห้าวหยุดกึกพร้อมกับหรี่ตาลง “นายว่าอะไรนะ?

เขาแผ่อำนาจความน่าเกรงขามออกมา มันอึดอันจน แทบหายใจไม่ออกเลยทีเดียว

เฉินห้าวกลืนน้ำลายไปอีกหนึ่ง “คุณ คุณไป๋แท้งแล้ว ครับ คุณหมอบอกว่าเธอท้องได้เกือบสามเดือนแล้ว แต่ เพราะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เธอเลยแท้ง”

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางอกจงจิ่งห้าว

เขากำมัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ไม่รู้ว่าโกรธอะไร

เขาสาวเท้าก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เฉินห้าวต้องวิ่ง ตามถึงจะทัน

หลังจากที่ขึ้นรถไป เฉินห้าวก็ขับรถไปอย่างเงียบๆ เงียบซะจนแม้แต่หายใจยังไม่กล้าหายใจแรงเลย เพราะ กลัวว่ามันจะทำให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงเบาะหลังโมโห

ไม่นานรถก็หยุดลงที่หน้าโรงพยาบาล
เมื่อรถหยุดเฉินห้าวก็รีบวิ่งไปที่ประตูหลังแล้วยื่นมือไป เปิดประตู ทว่าจงจิ่งห้าวกลับเปิดประตูรถออกมาก่อนแล้ว เขาเลยรีบถอยมาอยู่ด้านข้าง

จงจิ่งห้าวก้าวลงจากรถพร้อมกับก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ เวลานี้ที่นี่เป็นช่วงกลางวัน แต่ที่จีนเป็นเวลาดึกแล้ว

เขาละสายตาออกแล้วหันไปหาเฉินห้าว “นำไปสิ”

เฉินห้าวรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อนําทางทันที “ทางนี้ครับ ประธานจง”

เดินผ่านระเบียงนี้ไปก็เป็นห้องที่ไป๋จวู่เวยพักฟื้นอยู่ “คุณไปอยู่ข้างในครับ”

จงจิ่งห้าวยืนนิ่งอยู่หน้าห้องสักพักถึงได้เปิดประตูเข้าไป

กลิ่นยาฆ่าเชื้อจางๆลอยอบอวลอยู่ในห้อง ไป๋จวู่เวย นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่อ่อนโรยรา แต่เมื่อเห็นจงจิ่ง ห้าวเธอจึงพยายามลุกขึ้นนั่ง “อะห้าว คุณ คุณมาได้ยัง ไง? –

จงจิ่งห้าวรีบเดินเข้าไปพยุงเธอ“คุณยังไม่หายดี อย่าพึ่งขยับ”
ไปัจวู่เวยซบลงในอกเขา”คุณรู้ได้ไงว่าฉันได้รับบาด เจ็บ? *

เฉินห้าวที่ยืนอยู่หน้าประตูก้มหน้าลง ดูเหมือนว่าไป

จวู่เวยจะรู้แล้ว เธอชี้ไปที่เฉินห้าว “นายเองหรอที่ไปบอ กอะห้าว? ”

“คุณหมอบอกว่าคุณอยู่ในอันตราย ผม ผมก็เลยถือ

วิสาสะโทรไปแจ้งประธานจง——”

“ใครใช้ให้นายมายุ่งมิทราบ? ! “ไป๋จวู่เวยหยิบหมอน ขึ้นมาแล้วเขวี้ยงไปที่เขาด้วยความโมโห

“เฉินห้าวนายออกไปก่อน”จงจิ่งห้าวกอดไป๋จวู่เวยที่ กำลังอารมณ์เดือดดาลไว้ แล้วลูบหลังปลอบเธออย่าง อ่อนโยน “ทำไมถึงปิดบังผม?

จงจิ่งห้าวรู้สึกสับสนมาก

ไป๋จวู่เวยมุดหน้าลง น้ำตาเริ่มไหลลงมาทีละเม็ด “ฉันจะ พูดอะไรได้ล่ะ? ตอนที่ฉันรู้ตัวฉันก็ท้องได้สองเดือนแล้ว แล้วตอนนั้นคุณก็แต่งงานกับคุณหลินไปแล้วด้วย ตอน แรกฉันคิดว่าจะรอให้คุณกับคุณหลินจบความสัมพันธ์กัน ก่อน แล้วฉันค่อยเซอร์ไพรส์คุณเรื่องนี้ แต่ไม่นึกเลย
ไป๋จวู่เวยพูดไปพลางร้องห่มร้องไห้ไป เธอกอดจงจิ่งห้าว ไว้แน่น “อะห้าว ลูกเราไม่อยู่แล้ว”

เธอร้องไห้ปานจะขาดใจตาย “อะห้าว ฉันผิดเอง ฉัน ขอโทษที่รักษาลูกของเราไว้ไม่ได้——”

จงจิ่งห้าวสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที เขารู้สึกพูดไม่ออก อธิบายไม่ถูกว่าความรู้สึกตอนนี้คืออะไร

พอรู้ว่าตัวเองเคยมีลูก เขาก็รู้สึกสะเทือนใจ

ผู้ชายทุกคนล้วนปรารถนาที่จะได้เป็นพ่อคน

ผู้หญิงคนนี้ตั้งท้องลูกของเขา แต่เขากลับพาเธอมาอยู่ที่

ถ้าเกิดว่าเขาไม่พาเธอมา มันก็คงไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับ เธอ ลูกก็คงยังอยู่

เขาหลับตาลง “นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก”

มันเป็นความผิดของเขา เขามันบ้าไปแล้วที่อยากจะตาม หาความรู้สึกที่คุ้นเคยในตัวหลินซินเหยียน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ