บทที่51 หาเบาะแส

ผู้หญิงท้องคนนั้นไม่ทันระวังจึงลื่นล้ม เธอเกือบตกลงไป เสียงผู้คนร้องกรี๊ดจากด้านล่างดังกระหึ่มขึ้นมาทันที

ช่างเป็นวินาทีแห่งความเป็นความตายจริงๆ

คุณยายของผู้หญิงท้องคนนั้นนั่งร้องห่มร้องไห้ด้วย ความตกใจ

ในหัวของหลินซินเหยียนขาวโพลนโล่งไปหมด เลือดใน ร่างแทบจะหยุดจับตัวกันเป็นก้อนกันเลยทีเดียว

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถึงพูดตอบกลับไป “ขอแค่คุณยอม ลงมา ฉันจะคืนเงินที่คุณเอามาซื้อบ้านให้”

เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงท้องคนนั้นไม่เชื่อเธอ “อย่ามาโกหก

ฉันไม่เชื่อแกหรอก!

“ฉันไม่ได้โกหก ฉันจะคืนให้จริงๆ ถ้าไม่คิดถึงตัวเองก็ คิดถึงลูกในท้องเถอะนะ? ”

หลินซินเหยียนพูดโน้มน้าวต่อ

ผู้หญิงท้องคนนั้นเหมือนโดนจี้ใจดำ อารมณ์ของเธอ พลุ่งพล่านขึ้นมากกว่าเดิม “ฉันก็คิดถึงลูกในท้องฉันนี่ไงถึงได้ยืนอยู่ตรงนี้ แกคิดว่าการที่พวกเราจะซื้อบ้านซัก หลังหนึ่งมันง่ายมากนักหรอ? ฉันใช้เงินที่เก็บสะสมมาทั้ง ชีวิต เพราะแค่อยากจะมีบ้านที่มั่นคงปลอดภัย แกคิดว่า ฉันอยากให้ลูกอยู่ในบ้านที่อันตรายหรอ? ฉันกังวลอยู่ ตลอดเวลาว่ามันจะถล่มลงมาทับเราตายในนั้น!

หลินซินเหยียนรู้ดีว่าหล่อนกำลังห่วงอะไร กังวลอะไร หรือกําลังกลัวอะไร ใจเขาใจเรา “ฉันรู้ คุณก็แค่ต้องการ ให้ลูกๆของคุณมีบ้านอยู่ ฉันเข้าใจดี แต่ขอแค่คุณยอมลง มาเท่านั้น เงินที่ฉันบอกว่าจะคืนให้ ฉันจะคืนให้คุณแน่ๆ ”

“ทําไมฉันต้องเชื่อแกด้วย? ถ้าเกิดฉันลงไปแล้วแกไม่ ให้ล่ะ ฉันจะทำยังไง? ” ผู้หญิงท้องคนนั้นยังคงมีท่าทีไม่ ยอม

หลินซินเหยียนเม้มริมฝีปากที่แห้งผากไว้แน่น “ฉันไม่ โกหกคุณหรอก ฉันเป็นลูกสาวของหลินกั๋วอัน ฉันไม่ โกหกคุณแน่”

“นี่แกเป็นลูกสาวของไอ้หลินกั๋วอันพ่อค้าหน้าเลือดคน นั้นหรอกเหรอ?

“พ่อแกเป็นหนี้ฉันแกต้องชดใช้ คืนเงินให้ฉัน”
“คืนเงินให้พวกเราซะ! ”

เพียงชั่วพริบตาเดียวหลินซินเหยียนก็ถูกล้อมไปด้วยฝูง ชน “คืนเงินให้พวกเรา คืนเงินให้พวกเรา! ”

มีผู้ชายคนหนึ่งยื่นมือออกมาทำทีจะคว้าตัวหลินซินเหยี ยนไว้ท่ามกลางความวุ่นวาย แต่ดีที่จงจิ่งห้าวมือไวตาไว เพียงแค่เขายื่นแขนออกไปก็โอบทั้งร่างของหลินซินเหยี ยนไว้ได้แล้ว เขากอดเธอไว้ในอกพร้อมกับมองผู้ชายคน นั้นที่ยื่นทำท่ามือออกมาด้วยสายตาเย็นชา

ผู้ชายคนนั้นถูกจ้องเขม็ง ความอวดดีในตัวลดลงทันที แต่ทว่าเขาก็ยังใจแข็งพูดออกไป “มันก็ถูกแล้วหนิ เป็นหนี้ ต้องชดใช้ด้วยเงิน พ่อของแกเอาเงินที่พวกเราหามาอย่าง ยากลำบากไป เพราะงั้นถ้าพ่อแกไม่ออกมา แกก็ต้องเป็น คนใช้หนี้ให้เขา!

“ใช่ ใช่ พ่อแกติดหนี้พวกเรา เพราะงั้นแกเป็นลูกก็ต้อง ชดใช้ ถ้าพ่อแกไม่ออกมา แกนั่นแหละที่จะต้องคืนเงินให้ กับพวกเรา” มีคนพูดเสริมขึ้น

ไม่นานทุกคนต่างก็เห็นด้วยกับประโยคนี้ ทุกคนรวม กลุ่มทยอยตรงเข้ามา สถานการณ์เริ่มควบคุมไม่อยู่แล้ว

หน่วยกู้ภัยจึงถือโอกาสตอนที่หล่อนไม่ทันระวังพุ่งตัวเข้าไปช่วยผู้หญิงที่กำลังตั้งท้องที่ยืนอยู่บนตึกลงมา

พอกวนจิ้งพาลูกน้องมาถึง จงจิ่งห้าวกับหลินซินเหยียนก็ ถูกล้อมไปด้วยฝูงชนแล้ว พวกเขาออกมาไม่ได้ นอกเสีย จากว่าจะมุดแผ่นดินหนี

แต่โชคดีที่เขาพาลูกน้องมา บวกกับความช่วยเหลือจาก เจ้าหน้าที่ของหน่วยกู้ภัย กวนจิ้งจึงพาลูกน้องฝ่าฝูงชน เข้าไปเพื่อเปิดทางให้จงจิ่งห้าวพาหลินซินเหยียนออก มาจากฝูงชนได้ จากนั้นพวกเขาก็ตรงไปยังหลินซื่อกรุ๊ป พวกคนทวงนี้ต่างก็ถูกกั้นไว้ข้างนอก

ผู้หญิงท้องคนนั้นที่พึ่งถูกช่วยลงมาถูกเจ้าหน้าที่กู้ภัย พยุงไว้ เมื่อเดินผ่านห้องโถง หล่อนมองเห็นหลินซินเหยี ยนผ่านกระจกใส ทันใดนั้นหล่อนก็สะบัดมือเจ้าหน้าที่ กู้ภัยออกแล้ววิ่งเข้ามา “แกบอกว่าแกจะคืนเงินให้ฉัน”

กวนจิ้งและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสกัดหล่อนไว้ ข้างนอก

หล่อนเข้ามาไม่ได้ หล่อนทำได้เพียงแต่ตะโกนใส่หลิน ซินเหยียนอย่างบ้าคลั่ง “แกบอกว่าจะคืนเงินให้ฉัน ถ้า แกโกหกล่ะก็ แกจะต้องไม่ตายดีแน่ๆ และแม้จะหาเงินได้ อย่างสุจริต แกก็จะตกนรกหมกไหม้ไปถึงชั้นที่สิบแปด! ”
จงจิ่งห้าวขมวดคิ้วขึ้นแล้วพูดออกไปอย่างเย็นชา “ลาก มันออกไป”

ทันทีที่กวนจิ้งกำลังจะลงมือ หลินซินเหยียนกลับตะโกน ห้ามออกไป “เดี๋ยวก่อน”

เธอหันไปมองจงจิ่งห้าว “ฉันรู้ว่าคุณอาจจะคิดว่าฉันโง่ เพราะถ้าเกิดให้เงินก้อนนี้ไปมันจะต้องมีปัญหาไม่จบไม่ สิ้นแน่ แต่ว่าถ้าไม่หมดปัญญาแล้วจริงๆใครมันจะไปยอม เอาชีวิตมาเล่นแบบนี้ล่ะ หล่อนก็แค่อยากจะมีบ้านซักหลัง ให้กับลูกๆ แต่โชคร้ายที่ดินมาเจอพ่อของฉัน อีกอย่าง ก็เหมือนที่หล่อนพูด ถ้าฉันไม่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับ หล่อน ฉันคงอยู่ไม่สุขแน่ เพราะฉันเข้าใจความรู้สึกของ เธอดี——”

เข้าใจความรู้สึกที่หล่อนอยากจะมีบ้านซักหลังให้กับ ลูกๆของหล่อนเป็นอย่างดี

เพราะเธอก็เคยคิดว่าอยากจะมีบ้านดีๆให้กับลูกๆของ ตัวเองซักหลังเหมือนกัน ถึงแม้จะรู้ว่ามันอยู่ไกลเกินเอื้อม และเกรงว่าในชีวิตนี้มันอาจจะไม่เกิดขึ้นเลยก็ตาม

เธออ่อนแอมาก แถมยังผอมจนแทบจะปลิวไปกับลมที่พัดมาได้เลย
ทว่าดวงตาที่เปล่งประกายสว่างสดใสคู่นี้ ณ เวลานี้มัน กลับเต็มไปด้วยความเด็ดขาดแน่วแน่

เป็นความแน่วแน่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

เขาอึ้งไปพักหนึ่ง แล้วจ้องไปที่หลินซินเหยียน แต่กลับ พูดกับกวนจิ้งขึ้น “เอาเงินให้หล่อนไป”

เหยียนจิ้นเข้าใจทันที เขาเหลือบมองผู้หญิงท้องคนนั้น แวบหนึ่ง “ตามผมมา

ทันใดนั้นเองหลินกั๋วอันก็เดินปรี่เข้ามาด้วยท่าทางรีบ ร้อน เขาหลบอยู่ในห้องทำงานมาตลอด แต่พอรู้ว่าจงจิ่ง ห้าวกับหลินซินเหยียนมา เขาถึงได้กล้าออกมา

เมื่อเห็นลูกสาวก็เหมือนเห็นความหวัง

“เหยียนเหยียน” เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย “ลูกมาช่วยพ่อ แล้ว”

หลินซินเหยียนสีหน้าเรียบเฉย “คุณเหลือเงินอยู่เท่าไหร่”

หลินกั๋วอันได้แต่อึ้ง ไม่นึกเลยว่าเธอจะเอ่ยปากถามว่า ตนเองเหลือเงินอยู่เท่าไหร่ ถ้าเขามีเงินล่ะก็ เขาคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้หรอก

“พ่อไม่มีเงินแล้ว” หลินกั๋วอันพูดตามความจริง

“อะไรนะ? “หลินซินเหยียนทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ ถึง แม้หลินกั๋วอันจะถูกคนตามทวงหนี้อยู่ แต่มันเป็นไปไม่ ได้ที่เขาจะไม่มีเงินเหลือเลยแม้แต่แดงเดียว

“ถ้าคุณไม่พูดความจริง แล้วใครจะช่วยคุณได้? ”

หลินกั๋วอันสีหน้าย่ำแย่ลงทันที แถมยังไม่ยอมเปิดปาก พูดอะไรออกมา

หลินซินเหยียนไม่อยากเสียเวลากับเขา “ในเมื่อคุณไม่ อยากพูด ฉันก็ไม่อยากบังคับ”

เธอมองไปที่จงจิ่งห้าว “พวกเราไปกันเถอะ”

จงจิ่งห้าวยื่นแขนไปโอบไหล่เธอไว้พร้อมกับพยัก หน้าเล็กน้อย จากนั้นก็เตรียมเดินออกไปจากบริเวณ สำนักงานโดยมีเจ้าหน้าที่ดูแลรักษาความปลอดภัยคอย คุ้มกันให้

หลินกั๋วอันท่าทางลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นหลินซิน เหยียนทำท่าจะจากไปแล้วจริงๆ เขาจึงกัดฟันพูดความจริงออกไป “พ่อเหลือเงินไม่มากแล้ว นอกจากบ้าน ก็มีเงินสดอีกประมาณสองล้านกว่า แต่มันถูกหลินหยู่ หานขโมยไปแล้ว พ่อไปแจ้งตำรวจแล้วแต่ก็ยังตามหาตัว หล่อนไม่ได้เลย”

หลินกั๋วอันไม่อยากพูดเรื่องนี้กับหลินซินเหยียน หล่อน เป็นลูกสาวสุดที่รักของเขาทว่ากลับขโมยเงินของเขาไป ในตอนที่เขาตกที่นั่งลำบาก

ส่วนตอนนี้ลูกสาวที่ถูกเขาทอดทิ้งไปกลับมายืนอยู่ตรง หน้านี้แทน

เขาตาแดงก่ำ

“เหยียนเหยียนพ่อมันตาบอดเอง ก็เลย——”

“ไม่ต้องพูดแล้ว” หลินซินเหยียนไม่อยากฟัง ยิ่งรู้มาก ก็ยิ่งเจ็บมาก “ขายบ้านซะ ขายได้เท่าไหร่ก็เอาเท่านั้น จากนั้นก็เอาเงินไปจ่ายคืนให้คนพวกนั้น——” “แต่นั่นเป็น ทรัพย์สินเดียวที่พ่อเหลืออยู่นะ พ่อ——เขาไม่อยากเสีย มันไป

“แล้วคุณมีเงินหรอ? ! ” หลินซินเหยียนตะโกนลั่นด้วย ความโมโห “ถ้าคุณไม่คืนเงินให้พวกเขาเพื่อกอบกู้ชื่อ เสียงของตัวเองไว้ล่ะก็ เห็นทีแม้แต่พระเจ้าก็คงจะช่วย คุณไม่ได้แล้ว คิดเอาเองแล้วกัน!
หลินซันเหยียนพูดอย่างไร้เยื่อใย

จงจิ่งห้าวมองเธอด้วยความชื่นชมที่เอ่อล้นขึ้นมาเต็มอก

ไม่นึกเลยว่า เธอจะคิดได้ถึงขั้นนี้

ถ้าหลินกั๋วอันฉลาดพอล่ะก็ อันดับแรกเขาจะต้องปลอบ ขวัญคนที่มาทวงเงินพวกนี้ก่อน เพื่อที่เรื่องจะได้ไม่ใหญ่ โตไปมากกว่านี้ แล้วจากนั้นก็ค่อยวางแผนหาเงิน บางที หลินชื่อกรุ๊ปอาจจะรอดก็ได้

พอกลับจากหลินซื่อกรุ๊ป จงจิ่งห้าวก็ตรงไปที่บริษัท ส่วน หลินซินเหยียนก็กลับไปที่คฤหาสน์ เพราะวันนี้ไม่มีงาน

จงจิ่งห้าวบอกให้เธอกลับไปพักผ่อน เนื่องจากสีหน้า ของเธอดูไม่ค่อยดีนัก

หลินซินเหยียนรู้สึกเหนื่อย แต่พอไปนอนบนเตียงเธอ กลับนอนไม่หลับ เธอมีเรื่องให้คิดมากมายในหัวเต็มไป หมดอย่างไม่มีสาเหตุ เธอจึงลุกขึ้นมา พอเห็นป้าหยูกำลัง ทำความสะอาดหน้าต่างอยู่ เธอจึงเดินเข้าไป “ให้หนูช่วย นะคะ”

ป้าหยูโบกมือปัด “ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยแล้ว

ทุกอาทิตย์จะมีคนมาทำควาสะอาดเป็นประจํา ทั้งสนาม หญ้าและดอกไม้ในสวนล้วนจะต้องถูกตัดแต่งกิ่งให้ สวยงาม ส่วนภายในบ้านบริเวณที่ปกติทําความสะอาดไม่ ถึงก็จะมีคนทำความสะอาดมาจัดการให้

คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้ เธอทำความสะอาดคนเดียว ไม่ไหวหรอก

เธอเป็นคนขยัน แต่แค่ไม่มีเวลาว่าง หน้าต่างบานนี้จะมี ผู้ที่เชี่ยวชาญมาเช็ดให้โดยเฉพาะ เนื่องจากมีหลายที่ที่ เธอเช็ดไม่ถึง แต่ผู้ที่เชี่ยวชาญล้วนเช็ดได้อย่างสะอาด หมดจด

ป้าหยูพาหลินซินเหยียนมานั่งที่โซฟา จากนั้นเธอก็ลุก ไปล้างมือ “คุณหนูอยากกินผลไม้อะไรไหมคะ? เดี๋ยวป้า ล้างให้”

“แอปเปิ้ลค่ะ” หลินซินเหยียนพูดโดยไม่คิดอะไรมาก

“ได้ค่ะ” ป้าหยูเดินเข้าไปในห้องครัว

หลินซินเหยียนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นพลางมอง จ้องไปยังหน้าต่างบานที่สูงยาวจรดพื้น ข้างบนมีฟองสบู่ สีขาวที่ป้าหยูเช็ดไปเมื่อกี้เหลืออยู่ มันไหลลงมาตามแนวกระจก เธอมองมันอย่างใจลอย

ทันใดนั้นในกระเป๋ากางเกงก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พอ หยิบออกมาก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของเหอรุ่ยเจ๋อ เธอรู้สึกตื่น เต้นขึ้นมาทันที

รีว่าเขาจะหาเจอแล้ว?

เธอกดรับสายอย่างไม่รู้ตัวด้วยมือที่สั่นระริก“ฮัลโหล”