บทที่ 45 เธอหยุดความเจ็บให้ฉัน

ตั้งแต่ต้นจนจบ คิ้วของจงจิ่งห้าวไม่ขมวดแม้แต่นิด วางมือที่บาดเจ็บไว้ด้านหลัง สีหน้าเย็นชา แต่ก็ดูเหมือน ไม่ใจเย็นเหมือนที่แสดงออก

จ้องเสิ่นซิ่วฉิงที่ตะโกนด่า ความเย็นชาที่มุมปากจากไม่มี ก็มี ยิ่งอยู่ยิ่งชัด “ยังรออะไรอยู่?”

เจ้าหน้าที่ได้รับคำสั่งก็รีบจับเสิ่นซิ่วฉิง จะลากเธอไป เธอเป็นบ้าไปหมดแล้ว กลิ้งไปมา กัดเจ้าหน้าที่

“จงจิ่งห้าว แกทำอนาจารลูกสาวฉัน ยังไม่รับผิดชอบ แก ไม่ตายดีแน่ มีเงินก็จะทำอะไรก็ได้เหรอ? มีเงินก็ไม่รับผิด ชอบได้เหรอ? ไม่มีเงินไม่มีอำนาจแบบพวกเราก็ควรถูก พวกแกรังแกเหรอ?!”

เสิ่นซิ่วฉิงตะโกนอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ดูเหมือน สมองยังชัดเจน ทุกประโยคล้วนบอกว่าจงจิ่งห้าวรังแก กดขี่เธอเธอคือฝ่ายถูกกระทำทักคนฟังแล้วแปลก
จงจิ่งห้าวทำอนาจารลูกสาวเธอ?

นี่เป็นข่าวที่ใหญ่โตนะ

อย่าพูดถึงพนักงานในบริษัท แม้แต่เจ้าหน้าที่ที่จับเงิน ซิ่วฉิง ก็อยากฟัง

เสน วฉิงก็ไม่เอาหน้าแล้ว นั่งลงบนพื้น ร้องไห้อิดออด “ชีวิตฉันลำบาก เลี้ยงลูกสาว ถูกคนรังแก ยังไม่มีพื้นที่ให้ พูด สมัยนี้ ยังมีกฎหมายกษัตริย์ไหม คนจนก็ควรถูกรังแก เหรอ? ควรตายเหรอ—”

หน้าประตูมีคนเยอะขึ้นเรื่อยๆ

สายตามองไปบนตัวจงจิ่งห้าว

จงจิ่งห้าวหน้ามืดทันที หลินซินเหยียนหันไปมอง เส้นเลือดบนใบหน้าของเขา ในใจรู้ว่าเขาโกรธแล้ว และ โกรธมากด้วย

เขาเกลียดเสิ่นซิ่วฉิง เธอต้องดีใจเป็นธรรมดา แต่ว่า ตอนนี้เห็นได้ชัดว่ามีคนมาดูเรื่องวุ่นวายของเขา

คนที่มีหน้ามีตา เกิดข่าวลือซุบซิบขนาดนี้ เป็นกิจกรรม พูดคุยยามว่างของคนธรรมดาหลังอาหารเย็น
“เธอเป็นบ้า พวกนายยังไม่นำเธอออกไป อยู่ที่นี่เพื่อก่อ ความวุ่นวายเหรอ?” จู่ๆ หลินซินเหยียนก็พูดเสียงเย็น

“แกนั่นแหละบ้า!” ดูเหมือนว่าประโยคนี้ของหลินซินเหยี ยนทำให้เสิ่นซิ่วฉิงโกรธมาก ใช้โอกาสที่เจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัยเผลอพุ่งเข้าหาเธอ ใบหน้าดุร้าย โกรธ แค้น “ฉันจะฆ่าแก!”

หลินซินเหยียนตกใจถอยหลัง ได้ยินเพียงเสียงโกรธ “อยากตาย!”

เสิ่นซิ่วฉิงถูกเตะออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้แย่กว่าครั้งที่แล้ว ทั้งตัวล้มหน้าตั้งบนพื้น

ดวงตาเฉียบคมของจงจิ่งห้าวกวาดมองไปที่เจ้าหน้าที่ที่ ไม่จับดีๆ “พวกนายทำอะไรกิน? ไม่อยากทำงานแล้วใช่ ไหม?”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหงื่อตก เมื่อกี้พวกเขา ประมาทแล้ว ทำให้เสิ่นซิ่วฉิงมีโอกาสไปทำร้ายคน ครั้งนี้ พวกเขาไม่กล้าช้าอีก ทำไม่ดีอาจจะไม่มีงานแล้ว

“ส่งสถานีตำรวจ บอกว่าพยายามฆ่าด้วยมีด” จงจิ่งห้าว โกรธแล้วจริงๆ ไม่เหลือพื้นที่ ความผิดของการทำร้ายคน ด้วยมีดและฆ่าคนด้วยมีดนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิง
เจ้าหน้าที่จับเสิ่นซิ่วฉิงที่เหมือนเป็นบ้า ลากขึ้นรถ ส่ง สถานีตำรวจ

เสิ่นซิ่วฉิงตะโกนด่าเสียงดัง ถูกขังในรถ

“แยก”

จงจิ่งห้าวเสียงเย็น ทุกคนค่อยๆ แยกไป ผู้ชายที่เข้ามา คุยกับหลินซินเหยียนค่อยๆ เดินมาข้างเธอเงียบๆ “คิดไม่ ถึงว่าเธอกล้าขนาดนี้ เมื่อกี้ไปบังประธานจงไว้”

เมื่อกี้เขาก็เห็น มีความคิดที่จะสร้างความประทับใจที่ดี ต่อหน้าจงจิ่งห้าว และเวลานี้ หลินซินเหยียนพุ่งเข้าไป

“คราวนี้ต้องประทับใจแน่เลย อนาคตประธานจงต้อง มองเธอมากขึ้นแน่ๆ เพราะเธอไม่สนอันตราย พุ่งเข้าไป กันมีด” ผู้ชายพูดอย่างอิจฉา

ตอนนี้หลินซินเหยียนถึงจะรู้ว่าเขาหมายความว่าอะไร

คิดว่าเธอตั้งใจทําแบบนั้นต่อหน้าจงจิ่งห้าว?

แต่ว่าตัวเธอเองรู้ เธอไม่ใช่

ขณะที่คิดสายตาเธอก็เหลือบไปมองมือที่ได้รับบาดเจ็บของจงจิ่งห้าว ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง

เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึง เขาจะใช้มือรับมีด

ต้องเจ็บขนาดไหน!

“เธอชื่ออะไร?” จู่ๆ ผู้ชายก็ถาม

ความคิดของหลินซินเหยียนไม่ได้อยู่ที่คำพูดของผู้ชาย ตอบโดยไม่คิด “หลินซินเหยียน”

“กลางคืนว่างไหม? ไปกินข้าวด้วยกัน เลิกงานแล้วฉันรอเธอได้”

ฮะ?

หลินซินเหยียนหันไปมองผู้ชาย เขากำลังชวนเธอเดทเหรอ?

เข้าใจผิดหรือเปล่า พวกเขาเจอกันครั้งแรกหลินซินเหยียนตกตะลึง

“ฉัน—”
“เธอ ตามฉันมา!” สีหน้าของจงจิ่งห้าวดูไม่ดีสุดๆ ยังอยู่ ต่อหน้าต่อตาเขา ก็อ่อยผู้ชายแล้วเหรอ?

เธอรู้จักคำว่าอายไหม?

หลินซินเหยียนรีบตามไป

ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังยังไม่ตายใจ “คุณหลิน ตอนเย็นเลิก งานแล้มฉันรอเธอที่หน้าบริษัท กินมอเย็นด้วยกัน”

ฝีเท้าของจงจิ่งห้าวชะงัก หันกลับมามองหลินซินเหยียน

เธอกำลังจะตอบ ก็สบตากับดวงตาที่กำลังเดือด ดู เหมือนว่าเพียงแค่หลินซินเหยียนตกลง เขาจะฆ่าเธอตาย ได้!

หลินซินเหยียนสะดุ้ง ถามอย่าง “นายโกรธเหรอ?” เขาไม่พูด เพียงแค่จ้องเธอ

หลินซินเหยียนกลืนน้ำลาย หันไปมองผู้ชาย “ขอโทษนะ ฉันมีนัดแล้ว”
เธอหันมาอีกครั้ง สีหน้าของจงจิ่งห้าวดีขึ้นเล็กน้อย คำ ตอบของหลินซินเหยียนทำให้เขาพอใจ

เธอคิดสักพัก แล้วเปิดปากถาม “มือนายอาการหนักหรือ เปล่า ไปโรงพยาบาลไหม?”

จับมีดด้วยมือเปล่า หลินซินเหยียนรู้สึกว่าน่าจะบาดเจ็บ หนัก

จงจิ่งห้าวไม่ตอบ แต่เดินเข้าลิฟต์ หลินซินเหยียนตาม

เข้ามา

เธอเป็นคนกดชั้นเอง ยืนข้าง ๆ มองตัวเองบนผิวเหล็ก ของลิฟต์ที่เงาสะท้อนออกมา เงียบสักพัก “ตอนที่คุณไป มาทำงาน ให้หล่อนทำแผลให้นายหน่อย”

ไม่มีเกิดจากสาเหตุอะไร เขาก็บาดเจ็บเพราะเธอ ก็ต้อง ใส่ใจเล็กน้อย

จงจิ่งห้าวมองเธอจากผนัง เดาอารมณ์ไม่ออก ตอบนิ่งๆ “หล่อนไปทำงานนอกพื้นที่ที่ประเทศAแล้ว”

หลินซินเหยียนเงยหน้าอย่างแรง มองไปที่เขา เมื่อคืนยัง ออกงานกับเขาไม่ใช่เหรอ?
ทำไมกะทันหันแบบนี้

จงจิ่งห้าวสีหน้าจริงจัง “เรื่องงาน”

เขาไม่มีทางบอก เขาตั้งใจส่งไป๋จวู่เวยไป

เขาไม่ใช่คนโง่ อารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ของเขาที่มีต่อ หลินซินเหยียน อาจจะเพราะชอบเธอนิดหน่อย?

เขาไม่เคยรักใครชอบใคร ไม่เข้าใจ ความรู้สึก อย่างไร ก็ตามหลินซินเหยียน มีเสน่ห์สำหรับเขา

“อ่อ”

หลินซินเหยียนอ่อหนึ่งคำ แล้วไม่พูดต่อ

เสียงติ้ง ลิฟต์ถึงชั้นที่กด ประตูค่อยๆ เปิดออก

จงจิ่งห้าวก้าวขาเดินออกมา หลินซินเหยียนตามหลัง เห็นแผลบนมือเขา เต็มไปด้วยเลือก ส่วนแผล มองไม่ ค่อยเห็น

เห็นจงจิ่งห้าวจะเดินเข้าห้องทํางาน หลินซินเหยียนเพิ่ม ฝีเท้าให้เร็วขึ้น ตามเขาให้ทัน “ฉันทำแผลให้นาย เอา ไหม?”
จงจิ่งห้าวไม่ตอบ แต่ยืนอยู่หน้าประตูห้องทํางานไม่ขยับ

หลินซินเหยียนเหมือนเข้าใจภาษากายของเขา รีบผลัก ประตูห้องทำงาน นึกถึงยาในกรณีฉุกเฉินที่อยู่ในตู้ จึงพูด “ฉันไปเอากล่องปฐมพยาบาล”

จงจิ่งห้าวหันไปมองแผ่นหลัง รีบของเธอ มุมปากเผย ยิ้มบางๆ

หลินซินเหยียนถือกล่องปฐมพยาบาลกลับมา จงจิ่งห้าว นั่งอยู่บนโซฟา มือที่บาดเจ็บวางไว้บนตัก เลือดที่มือจับ เป็นก้อน เธอถือกล่องปฐมพยาบาลเดินมา เปิดกล่อง ปฐมพยาบาลแล้ววางไว้บนโต๊ะ หยิบยาฆ่าเชื้อ ผ้าก๊อซ เธอก้มหน้าลง “ยาของที่นี่มีจำกัด ถ้าอาการหนักก็ต้องไป โรงพยาบาล”

ขณะที่พูดเธอเตรียมเสร็จแล้ว ความคิดอยู่บนมือของ เขา ไม่คิดมากกว่านั้น จับมือของเขา เธอเห็นแผลบน ฝ่ามืออย่างชัดเจน

เอียงฝ่ามือ ถ้าไม่ใช่เพราะเขากำหมัด กดแผล ไม่รู้ว่า เลือดจะไหลมากขนาดไหน

มือของหลินซินเหยียนสั่นเล็กน้อย พูดเสียงต่ำ “อาจจะเจ็บนิดหน่อย นายอดทนนะ”
เธอเอาสําลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดเลือดบนมือเขา แม้จะ ไม่เคยทํา แต่ก็ไม่ตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก แน่มาก ตั้งใจ ระมัดระวัง

จงจิ่งห้าวเงยหน้า จ้องมองผู้หญิงที่อยู่ใกล้มือคนนี้ เธอ ก้มหน้า ขนตางอน กะพริบๆ เหมือนขนนก ความนุ่มนวล เข้ามาในหัวใจ

“ฉันทํานายเจ็บเหรอ?” หลินซินเหยียนเงยหน้า สบตา

กับเขา

ใกล้มาก แม้แต่ลมหายใจของกันและกันก็พัวพันกันจน แยกไม่ออก การหายใจของจงจิ่งห้าวค่อนข้างหนัก เป่า ลงบนผมที่อยู่ที่ไหปลาร้าเป็นบางเวลา

“เธอหยุดความเจ็บให้ฉัน”