บทที่ 38 ลูกเป็นของเขา

ช่วงนี้เธอแปลเอกสารให้จงจิ่งห้าวที่บริษัท รู้ว่าโครงการ ที่เขาเปิดใหม่อยู่ที่ประเทศA และโครงการนั้นได้ดำเนิน การที่เมืองหยีหลัน และแปดปีที่เธออยู่ ต่างประเทศ ก็ใช้ ชีวิตอยู่ที่เมืองหยีหลัน

นี่ไม่ใช่สิ่งที่สําคัญที่สุด

ที่สำคัญคือ คืนที่เธอขายตัวเองเพื่อแลกกับเงินค่าผ่าตัด ของแม่ และน้องชาย เพราะว่าครั้งแรกเจ็บเกินไป เธอ กัดผู้ชายคนนั้นหนึ่งที ตามคำขอที่ผู้หญิงที่แนะนำงานให้ เธอ ในห้องห้ามเปิดไฟ ดังนั้นตั้งแต่เธอเข้าห้อง ห้องก็มืด ทั้งหมด

เธอไม่เห็นหน้าของอีกฝ่าย แต่ตามสถานการณ์ของ ตอนนั้น ตำแหน่งที่เธอกัดผู้ชายคนนั้น ก็คือไหล่ขวา

นี่คือความบังเอิญเหรอ?

เธออดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ถ้าเป็นเรื่องบังเอิญ จะบังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ?

และมีเรื่องหนึ่งจากที่เธอรู้จากการแปลเอกสาร ก็คือสอง เดือนก่อนจงจิ่งห้าวเคยไปประเทศA
ถ้าเป็นความจริง งั้น—

มือของเธออดไม่ได้ที่จะจับท้องน้อย

ลูกของตัวเองเป็นของเขา?

หลังจากมีความคิดนี้ หลินซินเหยียนก็ตกตะลึง จงจิ่งห้าวรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองตัวเอง ผู้หญิงคนนี้ ทำอะไรอยู่?

เขาทําเป็นเพิ่งตื่นนอน ค่อยๆ ลืมตา เขาคิดว่าหลินซิน เหยียนกำลังแอบมองเขาขณะที่เขายังนอนอยู่ อย่างไร ก็ตาม สิ่งที่เขาเห็น คือดวงตาที่มีน้ำตาคลอ

ใจของเขากระตุก เธอกำลังร้องไห้

จงหิ่งห้าวตื่นอย่างกะทันหัน หลินซินเหยียนหลบไม่ทัน เธอรีบเบือนหน้าหนี วิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

ท่าทางของเธอเร็วเกินทําให้กระทบต่อแผลที่หัวเข่า เธอ ไม่สนใจความเจ็บ วิ่งเข้าไปในห้องแล้วล็อกประตู เธอพิง ประตูอารมณ์ยังอยู่ในช่วงที่ไม่สงบ

ผ่านไปนาน เธอถึงจะใจเย็นลง
แม้หลายๆ อย่างบ่งบอกได้ว่าคืนนั้นอาจจะเป็นจงจิ่งห้าว แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเรื่องบังเอิญ

ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ แค่บังเอิญแน่ๆ

ไม่ ไม่ใช่เรื่องจริง

เธอค่อยๆ ใจเย็นลง ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำ ทำ แผลบนหัวเข่าใหม่

ชั้นบน จงจิ่งห้าวชะงักไปหลายวินาที สีหน้าเมื่อกี้ของผู้ หญิงคนนั้นกำลัง—ร้องไห้?

เธอร้องไห้ทําไม? วิ่งทำไม?

เขานั่งลงนวดขมับ แม้ว่าเมื่อคืนจะหลงกล แต่ว่าเขาไม่ ได้หาอะไรเธอ ทําไมสีหน้าเป็นแบบนั้น?

นึกถึงเรื่องเมื่อคืน สายตาของเขามืดลง หยิบโทรศัพท์ มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ โทรศัพท์หากวนจิ้ง “หลินชื่อกรุ๊ป ฉันไม่อยากเจออีก!”

“รับทราบ” เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ตระกูลหลิน กวนจิ้ง พอเดาได้ จงจิ่งห้าวออกคำสั่งนี้ ไม่ใช่โดยบังเอิญ แต่โดย ความตั้งใจ
วางสายโทรศัพท์ เขาโยนโทรศัพท์มือถือไปอีกฝั่ง เปิด ผ้าห่มลงจากเตียง ถึงจะพบว่าทั้งตัวของตัวเองมีเพียง กางเกงในหนึ่งตัว

เมื่อคืน……เขาหลับตา

ในความสับสนเหมือนว่าหลินซินเหยียนเป็นคนถอดให้

เขา

ผู้หญิงคนนั้น—

จงจิ่งห้าวมักจะรู้สึกว่าเธอเหมือนเป็นปริศนา เปิดหนึ่งชั้น

ยังมีอีกหนึ่งชั้น

ก๊อกๆ –

หลังจากเสียงเคาะประตูก็มีเสียงของป่าหยูตามมา “คุณชายคะ ท่านตื่นหรือยัง อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ”

จงจิ่งห้าวตอบรับหนึ่งที ลงจากเตียงทำธุระส่วนตัว สวม เสื้อผ้าสะอาดลงไปชั้นล่าง

หลินซินเหยียนอยู่ในห้องอาหารแล้ว เสื้อผ้าบนตัวถูก เปลี่ยน สีหน้าสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สิ่งที่เขาเห็น

คือภาพลวงตา
เขาเดินช้าๆ สวมรองเท้าแตะเดินลงไปทีละก้าว

หลินซินเหยียนวางโจ๊กอ่อนๆ ไว้ตรงหน้าของเขา “ตอน เช้าทานอ่อนๆ ดีต่อกระเพาะ”

จงจิ่งห้าวนั่งลง ตักหนึ่งช้อนแล้วกินเข้าไปอย่างให้หน้า อ่อนจริงๆ ไม่มีรสชาติ

หลินซินเหยียนก้มหน้า “เมื่อคืนฉันประมาท นึกไม่ถึง เสิน วฉิง จะทําเรื่องแบบนั้น”

จงจิ่งห้าวเชยตา ยิ้มเห็นฟัน ฟันขาวสะอาด “พวกไร้ ยางอายพบได้มาก ไร้ยางอายอย่างตระกูลหลิน พบ น้อย”

ประโยคนี้ด่าทุกคนที่นามสกุลหลินไปหมดแล้ว

หลินซินเหยียนก้มหัวลง เธอก็นามสกุลหลิน

“คือว่า—ฉันอยากลางาน” หลินซินเหยียนเงยหน้า เธอ ต้องไปโรงพยาบาล หลายวันนี้ไม่ได้ไปดูคุณแม่ที่โรง พยาบาลเลย

แล้วก็เธอต้องนำเช็คไปขึ้นเงินสดและฝากธนาคาร ฝั่ง คุณแม่อาจจะต้องใช้เงินมาก เงินพวกนี้สำคัญมากสําหรับเธอ

ยังมีอีก ค่ารักษาที่เหอรุ่ยเจ่อช่วยเธอจ่ายล่วงหน้า บวก กับก่อนหน้านี้ก็ต้องคืนให้เขา

จงจิ่งห้าวกินโจ๊กไม่เงยหน้า ถามนิ่งๆ “มีธุระ?”

หลินซินเหยียนพยักหน้า “ฉันต้องไปดูแม่ของฉัน”

จงจิ่งห้าวอืมเบาๆ ถือว่าอนุญาตแล้ว

หลังจากอาหารเช้าจงจิ่งห้าวไปบริษัทตามปกติ หลินซิน เหยียนช่วยป่าหยูเก็บกวาด ป่าหยูหยิบถ้วยในมือของเธอ “ไม่ใช้เธอ ไปพักผ่อนเถอะ”

ฮะ?

พักผ่อนตอนเช้า?

ป้าหยูมองเธอ พูดอย่างจริงใจ “เธอแต่งงานเข้ามาใน ตระกูลจงแล้ว เมื่อคืน—เธอเป็นเจ้านายจริงจัง อย่าให้มือ ที่สามมาแย่งตำแหน่ง”

หลินซินเหยียนหน้าแดง ป่าหยูคิดอะไรอยู่?
เมื่อคืนนอนห้องเดียวกันกับจงจิ่งห้าว แต่ไม่มีอะไรเกิด

ขึ้นนี่นา

ป้าหยูต้องไม่เชื่อแน่ๆ

หลินซินเหยียนพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้

ป้าหยูยังช่วยหลินซินเหยียน แม้ก่อนหน้านี้จะไม่พอใจ กับการกระทําของเธอ

“ฉันว่าคุณชายไม่ได้ชอบคุณไป๋จริงๆ เธอต้องสู้ๆ คุณชายต้องชอบเธอแน่ๆ”

หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าจงจิ่งห้าว ไม่ได้ชอบไป๋จวู่เวยจริงๆ?”

“คุณไป๋อยู่กับคุณชายไม่น้อย แต่คุณชายก็ไม่ได้ชอบ เธอ สองเดือนก่อน หลังจากกลับมาจากต่างประเทศ จู่ๆ ก็ ยอมรับสถานะของเธอ สิ่งนี้จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมจู่ๆ ก็รักเธอ?” จนถึงตอนนี้ป้าหยูก็ยังคิดไม่ออก

หลินซินเหยียนสั่นทั้งตัว สองเดือนก่อน?

เธอคงอารมณ์ ถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ก่อนหน้านี้จงจิ่งห้าวไม่ได้ชอบไป๋จวู่เวย แต่ว่าสองเดือนก่อน หลัง จากที่ไปทำธุระที่ต่างประเทศกลับมา จู่ๆ ก็ให้สถานะแฟน สาวกับเธอ?”

ป่าหยูพยักหน้า “ใจแล้ว คุณชายไม่ใช่คนที่สมองไม่ดี

จู่ๆ ก็ยอมรับ น่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

หลินซินเหยียนจมอยู่กับความคิดหนัก ความเป็นเกลียด

ชังของไปจวู่เวยที่มีต่อเธอ ดูเหมือนว่าจะลึกมาก

เพียงแค่เพราะเธอแต่งงานกับจงจิ่งห้าว หรือว่ายังมีอะไร ซ่อนอยู่?

เธอหาคำตอบไม่เจอในเวลาทันที ทำได้เพียงไปหาคุณ แม่ที่โรงพยาบาลก่อน ก่อนไปโรงพยาบาลเธอนําเช็กไป เปลี่ยนเป็นเงินสด แล้วน่าส่วนที่จําเป็นออกมา ที่เหลือก็ ฝาก จากนั้นค่อยไปโรงพยาบาล จ่ายค่ารักษาที่เหลือ ใน การจัดการของพยาบาล เธอพบจวงจื่อจั่น

จวงจื่อจิ่นถูกขังไว้ในห้องที่ไม่ใหญ่ ภายในไม่มีอะไรเลย มีเพียงเตียงหนึ่งเตียง และโต๊ะหนึ่งตัว ด้านบนมีแก้วน้ำ พลาสติกในแก้วน้ำมีน้ำครึ่งแก้ว

ผู้ป่วยโรคจิตเภท จะทำร้ายตัวเองโดยไม่รู้ตัว ดังนั้นก่อน ที่เธอจะเข้ามา ก็ถูกพยาบาลตรวจ ห้ามนำของอันตราย เข้ามา
จวงจื่อจิ่นสวมชุดผู้ป่วยสีน้ำเงิน ขดตัวอยู่ที่หัวเตียง มีคำ พูดในปาก

หลินซินเหยียนได้ยินไม่ชัด ผลักประตูเข้ามา เห็นหลินซึ นเหยียนเข้ามาเธอเงยหน้าขึ้น จ้องเขม็งไปสองวินาที “เห ยียนเหยียน”

เพียงประโยคเดียว หลินซินเหยียนแสบจมูก ดวงตาแดง พุ่งเข้าไปกอดเธอ “คุณแม่”

จวงจื่อจิ่นยื่นมือไปลูบผมของเธอ “ทำไมเธอมาคนเดียว ไม่พาซินฉีมาเยี่ยมฉัน? ฉันไม่เจอเขานานมากแล้ว”