บทที่22 ไม่อยากจับผิด
* แม่ หนูขอโทษ อย่าทิ้งหนูไป……
จงจิ่งห้าวจ้องเขม็ง มองไปที่มองเล็ก ๆ ของเธอที่ก่าปก เสื้อของเขาแน่น สายตาของเขาค่อย ๆ ไล่มองลงบน ใบหน้าของเธอ ท่าทางของเธอดูทุกข์ทรมานยิ่งนัก
ท่าทางเหมือนโรคฮิสทีเรีย ดูคล้ายคนที่ขาดความรัก เสียเหลือเกิน
จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว ” หลินซินเหยียน
หลินซินเหยียนไม่ได้ยินที่เขาเรียก เหมือนกำลังตกอยู่ ในภวังค์แห่งความกังวลอะไรบางอย่าง ท่าทางของเธอบ่ง บอกถึงความไม่สบายใจ แต่ไม่นาน ก็กลับมาเป็นเหมือน ปกติ ก่อนจะปล่อยจงจิ่งห้าว แล้วค่อย ๆ ผล็อยหลับไป ๆ
จงจิ่งห้าวค่อย ๆ ลุกขึ้นมา มองไปที่เธอสักพัก ก็หันตัว ออกจากห้องไป
ไป๋จวู่เวยที่นั่งอยู่บนโซฟา มือทั้งสองข้างนั่นจับแก้วแน่น จงจิ่งห้าวอยู่ในห้องนั้นนานเกินไป ใจของเธอเริ่มจะอยู่ไม่ สุขเสียแล้วนังผู้หญิงนั่นมันไม่ต้องไปอยู่โรงพยาบาลดูแลแม่ของ มันหรอกเหรอ
ทำไมมันมีเวลาว่างถ่อมาถึงนี่
กวนจิ้งไปสืบดูเวลาของหลินซินเหยียน ก็โดนไป๋จวู่เวย รู้เข้าแล้ว ดังนั้นก่อนที่กวนจิ้งจะส่งคนไปประเทศAเพื่อ สืบค้นข้อมูลของหลินซินเหยียน คนของไป๋จวู่เวยก็ล่วง หน้าไปก่อนหนึ่งก้าว อีกทั้งยังฆ่าคุณหญิงคนนั้นที่แนะนำ ธุรกิจให้หลินซินเหยียนตายอีก แล้วสร้างเรื่องว่าที่หล่อน ตกจากตึงทั้งหมดนั้นคือ’อุบัติเหตุ’
นี่ถึงเป็นสาเหตุว่าทำไมกวนจิ้งถึงสืบไม่รู้เรื่องสำคัญที่ เกิดขึ้นในคืนนั้น
เธอคิดหาวิธีมากมาย เพราะกลัวว่าจงจิ่งห้าวกับหลินซิน เหยียนจะมีเวลาอยู่ด้วยกันมากเกินไป เธอจึงซื้อตัวคนที่ อยู่รอบๆ บ้านของแม่หลินซินเหยียนทั้งหมด ให้พูดเรื่องที่ แย่ ๆ กระตุ้นให้จวงจื่อจิ่นเข้าโรงพยาบาล ก็เพื่อให้หลินซิ นเหยียนไม่มีเวลามาสร้างความสัมพันธ์กันจงจิ่งห้าว
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า นังผู้หญิงคนนี้จะไม่อยู่ที่โรงพยาบาลนั่น
ยิ่งคิดใจของไปจวู่เวยก็ยิ่งกระเจิดกระเจิงไปใหญ่
จนสีหน้าที่แสดงออกมาดูออกได้ทันทีเธอกำลังจะ ควบคุมตัวเองไม่ได้
เมื่อจงจิ่งห้าวออกมาจากห้อง ก็เห็นสีหน้าของไปจวูเวย ที่ยังไม่ทันจะได้เก็บอาการ เขาเดินเข้ามาอย่างไม่ให้ม ให้เสียง
ไป๋จวู่เวยยืนขึ้น เกือบจะหลุดปากถามกระโชกโฮกฮาก แต่ยังดีที่พอมีสติอยู่บ้าง ” คุณหลินไม่สบายเหรอคะ ”
จงจิ่งห้าวไม่ได้ตอบทันที แต่นั่งลงบนโซฟา ก่อนขายาว นั่นจะไขว่ห้าง แล้วค่อย ๆ ไล่สายตาขึ้นมามองไปที่ไ จวู่เวยแบบแปลก ๆ จนยากที่จะคาดเดาว่าเขากำลังคิด อะไรอยู่
มันทำให้ไป๋จวู่เวยเริ่มรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอย่างบอก ไม่ถูก จงจิ่งห้าวที่เป็นแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกกลัว ก่อนจะพูด ออกมาค่อย ๆ ” อะห้าว.….. ”
อื้ม ” เขาค่อย ๆ ฉีกยิ้มเบา ๆ ” ว่าไงครับ ”
เมื่อเห็นแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ไป๋ จวู่เวยค่อยรู้สึกเบาใจลง ก่อนเธอจะลองนั่งลงบนตัวของ ชายหนุ่ม เขาไม่ได้ขัดขืนใด ๆ
ความกังวลในใจของเธอก็เริ่มเบาลง
* นี่คือสัญญาที่ดินอ่าวรีพัลส์เบย์ ” กวนจิ้งส่งเอกสารให้ จงจิ่งห้าว
เพราะไปัจวู่เวยมากับกวนจิ้ง จึงได้ยินกวนจิ้งพูดว่าจงจิ่ง ห้าวอยากได้สัญญาของที่ดินผืนนี้
ที่ดินผืนนี้อยู่ในอ่าวรีพัลส์เบย์ ใกล้น้ำใกล้เขา เป็นที่ ทำเลดีมาก เหมาะกับการทำแผนพัฒนาสถานที่พักร้อน ได้ดีเลยทีเดียว ทําให้ใคร ๆ ก็อยากได้
เมื่อสองปีก่อนที่ผืนนี้ได้รับการแข่งประมูล เครือข่าย ของว่านเยว่กรุ๊ปได้รับสิทธิ์ในการพัฒนาพื้นที่ตรงนี้ แต่เพ ราว่านเยว่กรุ๊ปไม่อยากทํา จึงตัดสินใจขายทิ้ง
แต่จู่ ๆ จงจิ่งห้าวที่ต้องการที่ดินผืนนี้ มันทำให้เธอรู้สึก กังวลใจ
จริง ๆ แล้วหลินกั๋วอันไปที่บริษัทเพื่อแสดงความต้องการ ที่ดินผืนนี้ ตอนนั้นจงจิ่งห้าวก็ไม่ไว้หน้า ไม่ชายตามองเขา สักครั้ง
หลินซินเหยียนเป็นลูกสาวของหลินกั๋วอัน เธอกลัว กลัว ว่าเป็นเพราะหลินซินเหยียน จงจิ่งห้าวเลยซื้อที่ดินผืนนี้ให้หลินซอกรุ๊ป
เธอไม่ได้ติดใจอะไรกับที่ดินนี่ แต่ที่ติดใจคือท่าทีที่จงจิ่ง ห้าวมีต่อนังหลินซินเหยียนต่างหาก!
” ที่ดินผืนนี้ไม่ได้จะขายทิ้งเหรอคะ ” ไป๋จวู่เวยถามโพล่ง ขึ้นมา
ถึงท่าทางที่เธอถามจะดูธรรมชาติมาก แต่จงจิ่งห้าวจะ ไม่รู้การถามลองใจง่อย ๆ ของเธอเลยน่ะเหรอ
เขาไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ กลับไป ไม่แม้แต่จะอธิบาย ชัดเจน แต่กลับเลื่อนมือขึ้นไปโอบไหล่เธอเอาไว้ ” จวู่เวย คุณเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ”
ไป๋จวู่เวยชะงักไป นี่มันหมายความว่าอะไร
” ฉัน ฉันเปลี่ยนไปตรงไหนเหรอคะ ” ไป๋จวู่เวยไม่รู้ว่า เป็นเพราะอะไร
จงจิ่งห้าวบีบคางของเธอเบา ๆ ให้หันมามองเขา ” เมื่อ ก่อนคุณคงไม่ถามคำถามแบบนี้ ”
เมื่อสบตาของเขา ไป๋จวู่เวยก็ชะงักไป สายตาที่ดูเยือก เย็นของเขาเช่นนี้ เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
ใจของเธอก็อดที่จะตกใจกลัวไม่ได้ ” ฉัน…..”
ทันใดนั้น ท่าทีของหญิวที่เรียบร้อยและดูท่าทางว่านอน สอนง่ายของเธอ เหมือนจะสูญเสียการควบคุม ” ฉันกลัว เป็นเพราะฉันกลัวนี่คะ!”
เธอตื้นออกจากอ้อมอกของเขา ก่อนจะเอามือทั้งสอง ปิดหน้าปิดตา ร้องไห้สะอึกสะอื้น ” ฉันกลัวว่าคุณจะเอา ที่ดินผืนนี้ให้คุณหลิน ฉันกลัวคุณให้เธอเพราะเธอเป็น ภรรยาคุณ แล้วคุณก็รักเธอ ฉันกลัว กลัวว่าคุณจะไม่รัก ฉันแล้ว….
พูดจบไป๋จวู่เวยก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวด
นี่คือสิ่งที่จงจิ่งห้าวไม่เคยเห็นมาก่อน
เขาหลับทั้งตาลง คิ้วทั้งสองขมวดปม อารมณ์บ่งบอกถึง ความสับสน สับสนถึงขั้นไม่มีใครสามารถมองออกได้
ผ่านไปครู่ใหญ่ ไป๋จวู่เวยก็ร้องไห้เบาลง
เธอรู้ว่า เวลาไหนควรจะอดทน แต่บางครั้งการอ่อนแอ และร้องไห้ก็ทำให้ผู้ชายใจอ่อนได้เหมือนกัน
จงจิ่งห้าวลืมตาขึ้นมาพร้อมกับอารมณ์ที่เย็นลง
เขาเอาแขนโอบตัวเธอให้เข้ามาอยู่ในอ้อมอก” ต้อง น้อยใจขนาดนี้เลยเหรอ ”
ไปจวู่เวยแนบชิดลงไปในอ้อมอกของเขา แล้วสะอื้นเบา ๆ ” ฉันแค่กลัวว่าจะเสียคุณไป ”
จงจิ่งห้าวถอนหายใจเนิบ ๆ ” ไม่หรอกน่า ”
เธอก็อาจจะเจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการไปบ้าง ภายนอกไม่ได้ดู ใส ออะไรขนาดนั้น
แต่เธออยู่กับเขามานานก็จริงใจมาโดยตลอด
เขาจึงไม่อยากจะไปสืบหาหรือจับผิดอะไร
ในห้อง
หลินซินเหยียนถูกเสียงเรียกที่ดังจากโทรศัพท์ปลุกจน
ตื่น
เป็นข้อความของเหอรุ่ยเจ๋อที่ส่งถึงเธอ เป็นรูปถ่ายรูป หนึ่ง เป็นภาพเพื่อนบ้านเธอ ดูจากในรูปแล้ว เหมือนกำลัง คุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง
ฉากหลังในภาพ…….
เหมือนหลินซินเหยียนจะรู้สึกคุ้น ๆ แต่ก็นึกไม่ออก เธอ สับสนว่าคนในภาพนี้เป็นใครกันแน่ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าท้องไส้ ปั่นป่วนอยู่ข้างใน
เธอลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องนอน ดิ่งไปยังห้องน้ำ แล้วก้มลงไปอ้วกตรงอ่างล้างมือ
ในห้องรับแขก กวนจิ้งตกใจที่หลินซินเหยียนอยู่ดี ๆ ก็ พุ่งออกมา
อีกอย่างเธอเข้าห้องน้ำก็ไม่ปิดประตู เหมือนจะอ้วกใส่ ตรงไหนสักที่อย่างทรมาน
” คุณหลินท้องแน่ ๆ เลยค่ะ ” ไป๋จวู่เวยมองหลินซินเหยีย นที่กำลังคลื่นไส้ไม่หยุด
เธอคิดว่าจงจิ่งห้าวคงจะไม่รู้ เลยตั้งใจพูดออกมา
” น่าจะเป็นคืนนั้นแน่ ๆ ที่เธอเดินโอบไปกับผู้ชายคนหนึ่ง
” ไป๋จวู่เวยตั้งใจหา’พ่อ’ให้กับลูกในท้องของหลินซินเหยี ยนเรียบร้อย
แบบนี้จงจิ่งห้าวจะต้องเกลียดเธอแน่ ๆ
กวนจิ้ง ยืนอ้าปากค้าง ผู้หญิงที่จงจิ่งห้าวแต่งงานด้วย ใน ท้องกำลังอุ้มท้องลูกของผู้ชายคนอื่นอยู่เนี่ยนะ
ที่ไหนได้ แต่งงานกับเธอ บนหัวกลับมีหญ้างอกขึ้นมาซะ
งั้น
เขาค่อย ๆ เงยหน้ามองปฏิกิริยาของจงจิ่งห้าว
ตอนแรกนึกว่าจะโกรธ โมโหหนัก แต่กลับทําหน้านิ่งเฉย
แทน
แม่แต่ไป๋จวู่เวยก็ยังไม่รู้สึกว่าแปลกใจอะไร เขาไม่โกรธ ไม่เกลียดเธอเลยเหรอ
” อะห้าว … ”
จงจิ่งห้าวเอนกายพิงลงบนโซฟา สีหน้าชัดเจนว่าไม่ อยากฟังในสิ่งที่เธอพูด
ไป๋จวู่เวยทำได้แค่ปิดปากเงียบ
ถึงแม้จะอยากอ้วกแค่ไหน แต่พอได้อ้วกก็เหมือนจะอ้วกไม่ออก มันเป็นแค่อาการคลื่นไส้เท่านั้น
พอหมดอาการรู้สึกคลื่นไส้นั่น หลินซินเหยียนก็ค่อย ๆ บ้วนปาก แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ จึงเห็นว่ามีคนนั่ง อยู่ในห้องรับแขก เมื่อเธอเห็นไป๋จวู่เวยที่กำลังพิงอยู่ใน อ้อมอกของจงจิ่งห้าว ก็ไม่อยากรบกวน จึงถอยตัวจะหัน เข้าห้องแทน
แต่เหมือนในหัวจะนึกอะไรบางอย่างได้ ไป๋จวู่เวย..
เธอหันตัวกลับมามองไป๋จวู่เวย ก่อนจะมองรูปใน โทรศัพท์ ผมหยักศกสีน้ำตาลแดงนี่มัน ไหนจะส่วนสูงที่ พอ ๆ กันอีก
ตาเธอเบิกโพลง คนที่ซื้อตัวเพื่อนบ้านของเธอทั้งหมด คือผู้หญิงคนนี้เหรอ
เมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอทั้งหมด หลินซินเหยีย นก็เข้าใจขึ้นมาแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น!
เธอคงจะคิดว่าที่เราแต่งงานกับจงจิ่งห้าว เพื่อมาแย่ง ตำแหน่งของเธอ เลยเก็บความเกลียดนี้ไว้ในใจ
แล้วผู้หญิงคนนี้ก็ไปซื้อคนที่อยู่แถวบ้านของเธอ ตั้งใจ ทำร้ายเธอ ไม่พอเพราะเรื่องนี้ก็ทำให้แม่ของเธอ ป่วย ทางจิต!แค่คิด ก็ทำให้หลินซินเหยียนปวดใจจนทนไม่ไหว
อาการปั่นป่วนยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ