บทที่7 ท่าแท้งโดยไม่เจ็บ

“นี่มันอะไรกัน? !” จวงจื่อจิ่นเค้นถาม เหมือนเสี้ยววินาทีนั้น ก็คิดอะไรได้ “หรือเงินพวกนั้นไม่ใช่เงินที่ผู้กระทำความผิด ชดเชยให้?”

เธอเกิดอุบัติเหตุได้รับบาดเจ็บ และค่าจัดงานศพของลูกชาย ใช้เงินไปไม่น้อย ก่อนกลับประเทศเธอยังได้ให้เงินตัวเองนิด หน่อย บอกว่าเป็นเงินที่ใช้เหลือจากค่าเสียหายที่ผู้กระทำ ความผิดชดเชยให้

หลินซินเหยียนไม่รู้ควรจะเปิดปากพูดยังไง มันยากที่จะพูด ออกมาเกินไป

ความเงียบของเธอก็คือยอมรับโดยปริยาย เด็กผู้หญิงตัวคน เดียวจะหาเงินพวกนั้นมาได้ยังไงจวงจื่อจิ่นเจ็บปวดใจ และไม่ อยากจะเชื่อ “ลูก หรือว่าลูกขายตัว——”

เธอจับข้อมือของหลินซินเหยียนไว้ “ลูกคลอดเด็กคนนี้ออก มาไม่ได้ ไปโรงพยาบาลกับแม่เดี๋ยวนี้!”

“เพราะอะไรคะ?” หลินซินเหยียนพยายามขัดขืนออกจากมือ ของเธอ

“ถ้าคลอดออกมา อนาคตของลูกก็ดับแล้ว!” เธอจะคลอดลูกคนนี้ออกมาไม่ได้ เธอแต่งงานแล้ว ถ้าให้คนรู้เข้าเธอก็ จบเห่แล้ว

“แม่ ขอร้องเถอะค่ะ ให้หนูคลอดออกมาเถอะนะคะ” หลินซิน เหยียนร้องไห้อ้อนวอน

หลินซินเหยียนอ้อนวอนจวงจื่อจิ่นยังไงก็ไม่ยอมใจอ่อน ท่าที เด็ดขาดมาก เธอดึงหลินซินเหยียนเข้าโรงพยาบาลในวันนั้น เลย

หลินซินเหยียนไม่ไป เธอก็ใช้ความตายข่มขู่

หลินชินเหยียนจําใจต้องไป ทําแท้งต้องตรวจเช็คร่างกาย หลายรายการ ตอนที่จวงจื่อจิ่นไปเอาผลตรวจ เธอนั่งอยู่บน เก้าอี้ยาวตรงริมทางเดินคนเดียว มือทั้งสองกุมท้องไว้

น้ำตาไหลพรากลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

เสียใจและจนปัญญา

“อะห้าว ฉันไม่เป็นไรค่ะ อย่ากังวลขนาดนั้นเลย แค่น้ำร้อน ลวกนิดหน่อยเองค่ะ” ไป๋จวู่เวยยิ้มอ่อนๆ เธอใส่เดรสสีดำ เผย ทรวดทรงองค์เอวที่สวยงามออกมา มีเสื้อสูทคลุมอยู่บนไหล่ จงจิ่งห้าวใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว แขนเสื้อที่พับขึ้นได้เผยแขนที่แข็ง แรงออกมา สีหน้าแววตาของเขาค่อนข้างกังวล “น้ำร้อนลวก ถ้าจัดการไม่ดีจะทิ้งแผลเป็นไว้นะ”
ไป๋จวู่เวยซบไปที่อ้อมอกของจงจิ่งห้าว “ถ้าทิ้งรอยแผลเป็นไว้ คุณจะรังเกียจฉันหรือเปล่าคะ?”

“พูดเหลวไหล!”

ไป๋จวู่เวยหัวเราะ เธอรู้ว่าจงจิ่งห้าวไม่ใช่คนตื้นเขิน

เสียง ——

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ ก็เห็นไปัจฉู่เวยที่อยู่ ริมทางเดินซบอกของจงจิ้งห้าวและกำลังเดินมาอย่างช้าๆ

หน้าตาที่เหมาะสมนั้นเหมือนคู่สร้างคู่สมเลย

ชูให้เธอเหมือนตัวตลกคนนึง ยังสาวยังแส้ก็เสียความบริสุทธิ์ ไปแล้ว แถมในท้องยังมีลูกที่ไม่รู้ว่าพ่อคือใครอีก

ตอนที่เธอมองจนเหม่อลอย จู่ๆแววตาก็มีความตะลึงเว็บเข้า

มา

“คนไข้รายต่อไปค่ะ” ประตูห้องผ่าตัดเปิดออก พยาบาลยืน อยู่หน้าห้อง ข้างหลังคือผู้หญิงเยาว์วัยคนหนึ่ง เธอกุมท้องเดิน ออกมาจากด้านใน ปากยังคอยบ่นว่า “ยังบอกทำแท้งโดยไม่ เจ็บอีก แม่ง ทําไมยังเจ็บขนาดนี้อีกวะ?”

จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว สายตาจ้องมองอยู่ที่ใบหน้าของหลินซินเหยียน ตอนที่อยู่ตรงหน้าเขา ยังทำเหมือนแคร์ลูกในท้องมาก แค่พริบตาเดียวก็หันมาทำแท้งแล้ว?

เขาหัวเราะเย็นชาอยู่ในใจ

ไป๋จวู่เวยมองมาตามสายตาของจงจิ่งห้าว

เสี้ยววินาทีที่เห็นหลินซินเหยียน มีความรู้สึกคุ้นเคยอยู่เสี้ยว หนึ่ง แต่ก็นึกไม่สักทีออกว่าเคยเจอที่ไหน เธอหันไปถามจงจิ่ง ห้าว “คุณรู้จักเธอเหรอคะ?”

“ไม่รู้จัก” จงจิ่งห้าวพูดอย่างเย็นชา

สำหรับหลินซินเหยียนแล้ว อยู่ในใจของจงจิ่งห้าวได้สร้าง โลโก้ให้เธอมากมาย เธอสำส่อน เด็กขนาดนี้ก็ทำท้องป่อง ด้านหนึ่งก็คอยแสดงความรักของแม่ต่อหน้าเขา อีกด้านก็วิ่ง มาทําแท้ง

คนเล่ห์เหลี่ยมเยอะ!

“คิดดีหรือยังคะ?” พยาบาลคอนเฟิร์มอีกครั้ง

หลินซินเหยียนไม่อยากให้คนมองเห็นความอนาถของตัวเอง ถึงในใจไม่ยินยอม เจ็บปวดใจ จนปัญญา แต่ยังคงพยักหน้า “ฉันคิดดีแล้วค่ะ”
“งั้นก็เข้ามากับฉันค่ะ”

หลินซินเหยียนก้มหน้าไว้ไม่ไปมองคนอื่น และคอยเดินตามพ ยาบาลเข้ามาในห้องผ่าตัด จากนั้นประตูห้องผ่าตัดก็ได้ปิด สนิท ปิดกั้นทุกอย่างกับด้านนอก

ไปจวู่เวยรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย เธอรู้สึกได้ว่าจงจิ่งห้าว กำลังโกรธ เธอยื่นมือควงแขนของเขาและพูดอย่างอ่อนโยน “อะห้าวคะ”

จงจิ่งห้าวหน้าบึ้ง “ไปเถอะครับ”

ไป๋จวู่เวยควงแขนของเขาแน่นขึ้น เธอหันไปมองประตูห้อง ผ่าตัดที่ปิดสนิทแว็บนึง แล้วมองปฏิกิริยาของจงจิ่งห้าว ไม่ เหมือนคนไม่รู้จักกัน แต่เธอติดตามอยู่ข้างกายเขามานาน ขนาดนี้ ข้างกายเขาไม่เคยมีผู้หญิงโผล่มาเลย

จุดนี้เธอรู้ดี ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี้คือใคร?

ทําไมเขาถึงได้โกรธขนาดนี้? !

“อะห้าว ผู้หญิงคนเมื่อกี้…….…..

จงจิ่งห้าวกอดเธอไว้ เขาไม่อยากพูดประเด็นนี้ “ไม่ใช่คน สําคัญอะไร ไม่ต้องเอามาใส่ใจครับ”
ไปจวู่เวยได้แต่ปิดปากเงียบ ถึงรู้สึกแปลกใจก็ไม่ได้พูดอะไร

ในห้องผ่าตัด หลินซินเหยียนเห็นเครื่องมือที่เย็นเฉียบเหล่า นั้นก็กลัวจนถอยหลังแล้ว ไม่ เธอจะละทิ้งลูกคนนี้ไม่ได้ ไม่ได้!

“นอนลงมาค่ะ” คุณหมอพูด

“ฉันไม่ทำแล้วค่ะ” หลินซินเหยียนส่ายหัวเสร็จก็ได้หันหลังวิ่ง ออกไปอย่างไว

เธอวิ่งเร็ว ตื่นตระหนกเกินไปเลยไม่ได้สังเกตทางข้างหน้า แล้วชนกับอ้อมอกของผู้ชายที่ถูกคนห้อมล้อมไว้อย่างจัง

เธอกุมหน้าผากไว้ และรีบขอโทษ “ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ

“หลินซินเหยียน?” เหอรุ่ยเจ๋อมองมาที่เธอ เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจ จึงได้ลองถามดูคำนึง