ตอนที่ 81-5 ท่านสามควบคุมตัวเอง ไม่ได้

เว่ยอ๋องหน้าแตกยับเยิน จึงเอาแต่ก้มหน้า ไม่กล้าส่งเสียงอีก เจียไทเฮาแค่นเสียงขึ้นจมูก “ใครกัน ที่อยู่กับเว่ยอ๋องเมื่อ

หัวใจอวิ๋นหว่านลงเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอก ก่อนขยับตัวออกมายอมรับ

เจียไทเฮาสำรวจมองนางให้ถ้วนถี่ แล้วจึงขมวดคิ้ว “เจ้า มิใช่คนในวัง”

อวิ๋นหว่านถึงก้มศีรษะจรดพื้นคารวะพร้อมหยดน้ำตา

“เรียนไทเฮา หม่อมฉันมางานเลี้ยง ในฐานะคนในบ้าน ขุนนางเพคะ”

หี ดูท่าแม่ลูกสกุลฟางใจใหญ่ไม่เบา

อวิ๋นหว่านชิ้นดูเบาสองแม่ลูกคู่นี้เสียแล้ว ไหนเลยจะคิดว่า เพื่อจับผู้ชายชั้นสูงแล้ว อวิ๋นหว่านลงที่ดูหงิมๆ ไม่กล้าออก สิทธิออกเสียงในบ้าน จะยอมเสียชื่อ อีกทั้งยังกล้ารบกวนไท เฮาต่อหน้าต่อตา! ดูท่าทางนางคงพูดทุกอย่างออกมาหมด

ต้องออกโรงเสียแล้วเรา อวิ๋นหว่านชื่นเห็นอวี้โหรวจวงมองตนด้วยสายตาของคนที่กำลังมีความสุขบนความทุกข์ของ ผู้อื่น ริมฝีปากจึงขยับ คิดชิงความได้เปรียบ ด้วยการเอ่ยปาก บอกทุกคนว่าอนหว่านลงเป็นคนในบ้านตน จึงหายใจเข้า ลึกๆ บอกให้เที่ยวเอ๋อร์อธิบายให้สนมเอกเชื่อเหลียนฟัง ส่วน ตนก็ลุกเดินไปด้านหน้า คุกเข่าคารวะศีรษะจรดพื้น

“ไทเฮาเพคะ เด็กสาวผู้นี้คือผู้ที่หม่อมฉันพาเข้าวังมาเอง

“อ้อ” เจียไทเฮาหันมามอง พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ม นวลลง “เป็นสาวใช้ของเจ้าหรือ

อนหว่านชิ้นก้มหน้า “เรียนไทเฮา เป็นลูกของอนุที่บ้าน นางเป็นลูกสาวคนที่สาม ด้วยท่านพ่อเกรงว่าหม่อมฉันเข้าวัง คนเดียวแล้วจะตื่นเต้นจนทำอะไรผิดพลาด จึงบอกให้นางตาม มาดูแล หม่อมฉันจึงพานางมาด้วย ต้องโทษที่หม่อมฉันเอาแต่ พูดคุยกับสหายที่ตึกใจซิง ไม่ดูแลน้องสาวให้ดี เมื่อได้พบเ ยอ๋อง นางจึงไม่ทันระวังและเข้าใจกฎระเบียบในวังผิดไป

แม้สนมเอกเฮอเหลียนไม่พอใจที่อวิ๋นเสวียนนั่งยัดลูกสาว ให้เข้าวังมาอีกคนโดยพลการ แต่พอเห็นอย่าโหวซื้อถึงที่นั่ง อยู่ฝั่งตรงข้ามมองมาด้วยสายตาวิงวอนร้องขอ จึงเอ่ยปาก ช่วย

“ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันเป็นคนอนุญาตเอง

เจียไทเฮามีความรู้สึกดีกับอวิ๋นหวานชื่นอยู่เป็นทุนเดิม จึง คิดว่า เรื่องนี้จริงๆ แล้วไม่เกี่ยวกับนาง แต่นางกลับแสดง ความรับผิดชอบเรื่องนี้เองทั้งหมดในฐานะพี่สาว ก็ยิ่งรู้สึกสงสาร จึงพูดอย่างอ่อนโยน

“จะโทษเจ้าได้อย่างไรเล่า ในเมื่อพ่อเจ้าเป็นคนบอกให้ น้องสาวเจ้าเข้าวังมาดูแลเจ้าเอง แต่นางกลับไม่อยู่ดูแลข้าง กายเจ้า แถมเจ้ายังต้องแบ่งสมาธิไปดูแลนางอีก มิหนำซ้ำ ตอนนี้เจ้ายังออกรับผิดแทนนางด้วย ใช่เรื่องที่ไหน เร็ว ลุกขึ้น เร็วเข้า

อนหวานชื่นจึงค่อยๆ ลุกขึ้นยืน พอเงยหน้าขึ้น ก็ยิ้มทั้ง น้ำตา ยิ้มเพราะตื้นตันใจ น้ำตาไหลเพราะ

ละอายใจ มองเจียไทเฮาพลางสำนึกเสียใจและรู้สึกผิด เพิ่มมากขึ้น เจียไทเฮาจึงชมเชยนาง

“เจ้ากตัญญูต่อบิดา ปกป้องน้องสาวต่างมารดา มี คุณสมบัติพี่ใหญ่ของบ้านเต็มตัว เป็นแบบฉบับให้กับสตรีต้า เซวียนได้อย่างแท้จริง อวิ๋นเสวียนนั่งสามารถสั่งสอนลูกสาว ออกมาได้เช่นนี้ นับว่าไม่เลวทีเดียว พวกเจ้าแต่ละคน ดูไว้เป็น ตัวอย่างด้วย

กลุ่มสาวๆ พยักหน้ารับไปตามๆ กัน

อวิ๋นหว่านชินจึงปาดน้ำตา “ไทเฮาทรงยอหม่อมฉันเกินไป แล้วเพคะ”

ไทเฮา โบกมือ เรียกขันที่น้อยข้างกายเข้ามากระซิบบอก

“รอให้คุณหนูอนกลับไปนั่งที่เดิมแล้ว ช่วยไปถามนาง หน่อยว่า เคล็ดลับที่สั่งน้ำตาได้ดั่งใจนึกนั้น นางไปเรียนมาจากไหน ข้าจะได้เอามาใช้บ้าง

จากนั้น พอเจียไทเฮาหันกลับมามองอวิ๋นหว่านถง สีหน้า ก็เปลี่ยน พลางสายศีรษะอย่างไม่ชอบใจ

“เจ้าเป็นลูกอยู่ในบ้าน ควรเคารพพี่สาวและดูแลพี่สาวให้ ดีตามคํากําชับของพ่อ แต่แล้วเจ้ากลับปลีกตัวออกไปตาม ลำพัง นี่เป็นการกระทำของคนที่ไร้ซึ่งการสอนสั่งอย่างสิ้นเชิง

อนหว่านลงถูกด่าจนโงหัวไม่ขึ้น

แต่เจียไทเฮาด่าก็ส่วนด่า อย่างไรก็เป็นลูกสาวขุนนางคน หนึ่ง ย่อมต้องมีบทสรุปที่ชัดเจน ต่อให้ไม่มีอะไรกับเว่ยอ๋อง ก็ ถูกคนเห็นแล้วว่าทั้งสองนอนอยู่บนเตียงเดียวกันในห้อง

ทว่าจวนอ๋องของเจ้าห้าก็ไม่ขาดนางกำนัล แถมมีเยอะเสีย

ด้วย

เจียไทเฮาจึงถอนหายใจออกมา งานเลี้ยงสังสรรค์ของ ทุกๆ ปีล้วนมีการจับคู่อยู่หลายคู่ แต่คิดไม่ถึงว่าปีนี้คู่แรกจะถูก จับให้คู่กันอย่างคลุมเครือและน่าอายเช่นนี้ คิดพลางตัดสินใจ เบ็ดเสร็จ จึงค่อยๆ เอ่ยขึ้น

“จวนเว่ยอ๋องแม้มีนางกำนัลมากมาย แต่ที่ได้เลื่อนชั้นขึ้น มาจริงๆ กลับมีเพียงชายารองคนหนึ่ง กับชายาบ่าวอีกสองคน ปีก่อนเห็นว่าป่วยและเสียชีวิตไปคนหนึ่ง ซึ่งคนที่เหลือต่างก็ยัง มีทายาท น่ากังวลใจยิ่ง วันนี้นับว่าคุณหนูสามของสกุลอ นกับเว่ยอ๋องมีวาสนาต่อกัน ข้าจึงขอเป็นเจ้าภาพ ยกคุณหนูสามของสกุลอวิ๋น ให้เป็นชายารองของเวียอ๋องเรา เติมเต็ม ตำแหน่งที่ว่างลง ซึ่งก็สมกันดี

ว่าพลางหันไปมองเจียงฮองเฮากับมเหสีรองเหวย

“ฮองเฮา มเหสีรอง พวกเจ้าว่าดีไหม

เจียงฮองเฮาย่อมคล้อยตามเจียไทเฮา

ส่วนมเหสีรองเหวย เนื่องจากโอรสถูกตำหนิ กำลังโกรธ แค้นอวิ๋นหวานถึง และเดาว่าอาจเป็นแผนของฝ่ายหญิง ซึ่งถ้า เป็นจริง ต่อไปต้องได้เห็นดีกันแน่

แต่ตอนนี้พอได้ยินไทเฮารับสั่งว่า ยกคุณหนูสามบ้านอน ให้เวียอ๋อง ยังให้เป็นชายารองที่จ่อตำแหน่งชายาเอกด้วย จึงรู้สึกไม่พอใจ แม้ไม่ค่อยอยากได้อวิ๋นหว่านลงเป็นลูกสะใภ้ แต่ไหนเลยจะกล้าพูดว่าไม่เห็นด้วย จึงได้แต่พยักหน้า

“คู่ที่ไทเฮาทรงจับให้ ไหนเลยจะไม่ดีเพคะ”

เจียไทเฮาค่อยอารมณ์ดีขึ้นบ้าง

แม้เป็นแค่ชายารอง แต่สามีเป็นถึงองค์ชายในราชวงศ์ เชียว สถานการณ์ในวันนี้ เห็นชัดว่าเกินเลยจาก

ที่อนหว่านลงคิดไว้มาก นางจึงดีใจยิ่ง

“ขอบพระทัยไทเฮา! ขอบพระทัยมเหสีรอง!

ทว่าเว่ยอ๋องกลับรู้สึกไม่เป็นธรรมยิ่ง โดยจนถึงตอนนี้ที่ จวนตนมีหนึ่งชายารองกับสองชายาบ่าว ก็ล้วนแล้วแต่รับเข้ามาเพื่อบังหน้าทั้งสิ้น ซึ่งปกติแล้วตนก็มิได้แตะต้องพวกนางแต่ อย่างใด มิหนำซ้ำยังต้องกำชับพวกนางอย่างเข้มงวดด้วยว่า ไม่ให้บอกใคร

โดยปีก่อน ชายารองทนสภาพเช่นนี้ไม่ได้ เพราะคิดว่า ชาตินี้ ถ้าต้องอยู่อย่างซังกะตาย ถึงสามีมีชาติกำเนิดที่ดี อย่างไร หญิงสาวก็ไม่มีทางมีความสุขได้แม้แต่วันเดียว จึง ร้องไห้ขอกลับไปหามารดาที่บ้าน

แต่นางเป็นลูกสาวขุนนางใหญ่ ขึ้นกลับบ้านไป แล้วบิดา นางไปเอาเรื่องกับราชสำนัก เรื่องที่ตนเลี้ยงเด็กผู้หญิง และ ชอบผู้ชายเหล่านั้น มีหรือจะไม่ถูกหนึ่งซีฮ่องเต้สืบรู้

ตนโกรธมาก จึงพลั้งมือบีบคอนางตาย สุดท้ายก็แสร้ง บอกว่าป่วยตาย ชายาบ่าวที่เหลืออีกสองคนค่อยทำตัวเป็น จักจั่น ในฤดูหนาว ไม่กล้าเรียกร้องอีก

พอเจียไทเฮาพระราชทานสมรส จวนอ๋องก็มีหญิงสาวเพิ่ม ขึ้นมาอีกหนึ่ง ซึ่งก็คือภาระที่เพิ่มขึ้น แล้วจะไม่ให้เวยฮ่องปวด หัวได้อย่างไรเล่า แต่ไม่มีทางเลือก ได้แต่ตอบรับอย่างหดหู

“กลับถึงจวนแล้ว หลานค่อยเตรียมการ

เมื่ออวิ๋นหว่านลงได้ยิน ก็รู้สึกดีใจประดุจเรือน้อยที่พลิก ไปมาบนเกลียวคลื่น ชายารอง ชายารองของจวนเวียอ๋อง แต่ นี้เป็นต้นไป เกียรติยศและความมั่งคั่ง ยังมีท่านอ๋องที่หล่อ เหลาเช่นนี้ ล้วนเป็นของตนทั้งหมด พอกลับไปยืนด้านหลังอ วันหวานชื่น ก็ยังดีใจไม่หาย จนต้องฮัมเพลงเบาๆ ออกมา
หลังจากจัดการเรื่องเวยฮ่องกับคุณหนูสามบ้านอนเสร็จ เจียไทเฮาก็ฉวยโอกาสตีเหล็กเมื่อยังร้อน หันมองฉินอ๋อง จาก นั้นก็เหลือบมองอวี้โหรวจวง

อวี้โหรวจวงเข้าใจความหมายของไทเฮา สายตางามๆ จึงค่อยๆ ชม้ายมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อก่อน นางได้แต่รู้สึกว่าฉินอ๋องไม่คู่ควรกับนาง ระดับนางต้อง รัชทายาทเท่านั้น อาจเป็นเพราะของที่ไม่มีใครแย่ง แลดูไม่มี คุณค่า จะมีคุณค่าก็ต่อเมื่อมีคนมาแย่ง ตอนนี้พออนหวานชื่น มาแย่ง นางจึงไม่อยากยอม อวิ๋นหวานชื่นอาศัยอะไร ทำให้ ฉินอ๋องชอบ?

ตอนนี้จึงเป็นโอกาสดี ถ้าไทเฮาพระราชทานสมรส ฉัน อ๋องย่อมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

ซึ่งอวิ๋นหวานชื่นก็ต้องแพ้ไปในที่สุด!

ซย่าโหวชื่อถึงนั่งฟังไทเฮาพูด พลางหยิบถ้วยชาขึ้นใกล้ ริมฝีปากอย่างไม่สนใจ คล้ายกำลังจิบชา โดยไม่มีปฏิกิริยา ตอบสนอง

เจียไทเฮาชะงักเล็กน้อย ก่อนค่อยๆ พูด

“จะว่าไป ฉินอ๋องก็โตแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะสุขภาพที่ทำให้ ลากยาวไปหลายปี ก็ควรแต่งงานไปนานแล้ว

องค์ชายบางคนแม้ยังไม่ได้แต่งชายาเอก ก็ยังมีชายารอง กับชายาบ่าว หรือต่อให้แย่แค่ไหนก็ยังมีนางกำนัล แต่
ฉินอ๋องกลับไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ ข้างกายก็ไม่มีหญิงสาว หลายวันก่อน ตอนฝ่าบาทมาดื่มน้ำชากับข้า ยังพูดอยู่ว่าโหรว จวงกับเจ้าสาม ไม่ว่าจะอายุ หรือหน้าตา ล้วนเหมาะสมกันดี วันนี้ดูไปแล้ว ก็จริงอย่างว่า มิรู้ ตอนนี้ข้า….

คำสำคัญยังไม่ทันออกจากปาก เหล่าองค์ชายก็พากันตื่น ตระหนก!