ตอนที่ 78-2 ม้าผอมแย่งชิง สองพี่น้องเข้าวัง

ด้านอนเสวียนนั่ง พอเดินจากห้องโถงกลับมาที่เรือนหลัก ตรงเข้าห้องนอนทันที

หลังจากที่เขากอดๆ ลูบๆ อนุฟาง ความรู้สึกวาบหวาม ยังไม่ลดลง จึงปลดกระดุมเสื้อ นอนตากลม

สาวใช้คนหนึ่งเลิกม่านเข้ามา ในมือถือถ้วยชา พูดเสียง ใสและอ่อนโยน “นายท่านกลับมาแล้ว

จากนั้นก็นำถ้วยชาวางลงบนโต๊ะตัวเล็กข้างมือของเขา

อนเสวียนนั่งเงยหน้าขึ้น เป็นเถาฮวา นางสวมเสื้อตัวสั้น สีชมพูสด กับกระโปรงหน้าม้า กระโปรงบานจีบข้าง) สีเขียว สด แม้แต่งตัวแบบสาวใช้ แต่รูปโฉมกลับดึงดูดสายตายิ่ง บน ศีรษะยังเสียบปิ่นมุกไว้พวงหนึ่ง

หลายวันมานี้ เถาฮวาปรนนิบัตินายท่านอยู่ในห้องตลอด บ่าวในเรือนหลักล้วนรู้กันถ้วนหน้าว่านางคือหญิงสาวที่ผู้ อาวุโสซื้อมาจากสมาคมมาผอม แม้ตามความเห็นของผู้ อาวุโส ยังบอกได้ไม่แน่นอนว่าจะให้เป็นอนุของนายท่านหรือ ไม่ แต่บ่าวในเรือนก็ให้ความเคารพในตัวนาง ถ้ามีงานที่ต้อง เข้าไปในห้อง ปรนนิบัตินายท่านอย่างใกล้ชิด ก็จะให้เถาฮวาเป็นคนทํา

เช่นนี้ ในระยะเวลาสั้นๆ ที่เถาฮวาอยู่ในเรือนหลัก นางก็ สามารถเข้านอกออกในได้ตามอำเภอใจ มีภาษีอยู่ไม่เบา

สาวใช้นางนี้ แต่งตัวค่อนข้างโดดเด่น ด้วยเกรงว่าจะไม่ ได้รับความสนใจ อวิ๋นเสวียนนั่งจึงนึกขึ้นได้ว่า หลายวันก่อน ตนไม่ว่าง แต่ตอนนี้ตนอารมณ์ดีแล้ว บวกกับไฟสวาทที่ถูกอนุ ฟางจุดติดเมื่อครู่ยังไม่มอดดับ พอเห็นเถาฮวาเข้ามาใกล้ ก็ เรียกนางไว้ ก่อนหยอกล้อไปสองสามค

เถาฮวาเติบโตขึ้นในสมาคมมาผอม ไหนเลยจะไม่รู้ความ คิดอ่านของผู้ชาย การที่นายท่าน เดี๋ยวก็ถามอายุตน เดี๋ยวก็ ถามบรรพบุรุษตน เดี๋ยวก็ถามว่าเคยชินกับสถานที่หรือยัง ถูก ใครในจวนรังแกหรือเปล่า ก็รู้ทันทีว่านายท่านเริ่มสนใจตน บ้างแล้ว ก็ดีใจยิ่ง รีบตอบทุกคำถาม โดยไม่รีรอแต่อย่างใด เพราะถ้านางปรนนิบัติรับใช้ดี คืนนี้เห็นทีจะเป็นวันที่นก กระจอกจะได้บินขึ้นเกาะยอดไม้เสียที

อนเสวียนนั่งพินิจพิจารณาดูรูปโฉมของเถาฮวา แม้งาม สู้ไปเสงี่ยฮุยไม่ได้ แต่ชนะเลิศเรื่องความอ่อนเยาว์ และเอาอก เอาใจเก่ง ถ้าได้มาเป็นอนแก้เหงาก็คงไม่เลวเลยทีเดียว วันนี้ เขาอารมณ์ดี จึงเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักตู้เก็บของ แล้วล้วง เครื่องประดับเล็กๆ ชิ้นหนึ่งออกมา ให้เถาชวาเป็นรางวัล โดย ของที่อยู่ในตู้ล้วนเป็นสมบัติสะสมของไปเสวี่ยฮุย ซึ่งแต่เดิมได้ ให้อวิ๋นหว่านเฟยไว้เป็นสินสมรส แต่ต่อมาถูกผู้อาวุโสเก็บกลับ คืนมาไว้ที่เรือนหลัก
เถาฮวาไม่คาดคิดมาก่อน จึงดีใจมาก ยกสองมือขึ้นรับ อย่างนอบน้อม เป็นเข็มกลัดดอกผักปลาบช่อหนึ่ง ตัวดอก คล้ายเจียระไนจากทับทิมแดงหนึ่งเม็ด ใช้หยกมรกตสลักเป็น ใบ เห็นก้านสีทองแวววาว เถาฮวารีบเก็บเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วพูดขอบคุณเสียงหวาน

“ขอบคุณนายท่านเจ้าค่ะ”

พูดจบก็หันมองนอกหน้าต่าง ตอนนี้ยังไม่ดึกมากนัก ถ้า จะขอปรนนิบัตินายท่านก่อนเข้านอน อาจ

เห็นชัดว่าตนใจร้อนเกินไป ผู้ชายจะดูถูกเอาได้ จึงฉวย

โอกาสตีเหล็กตอนร้อน แสดงความปรารถนาดีต่อ

“เมื่อครู่คนในวังมา นายท่านยังทานมื้อค่ำไม่ทันเสร็จก็ ต้องออกไปต้อนรับที่โถงแล้ว ตอนนี้ไม่ทราบว่านายท่านหว หรือเปล่า ระวังจะเป็นโรคกระเพาะนะเจ้าคะ

พอพูดถึง อวิ๋นเสวียนนั่งก็รู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ ด้วยมื้อค่ำ เขากินไปแค่ครึ่งเดียว จึงลูบท้องไปมา แล้วว่า

“จริงด้วย มื้อค่ำข้ากินไปแค่สองสามคำ พอเจ้าพูด ข้าก็ รู้สึกหิวขึ้นมาจริงๆ

เถาฮวารีบรับค่า บิดเอว แล้วยิ้มหน้าบาน พลางพูดอย่าง

อ่อนโยนเอาใจใส่ “ค่ำคืนในฤดูใบไม้ร่วง อากาศจะเย็นลง ทำให้หัวเร็ว พอ

หิวมือไม้ก็จะเย็น เช่นนั้นบ่าวขอตัวไปทำบะหมี่น้ำร้อนๆ ชามหนึ่งให้นายท่านนะเจ้าคะ

อวิ๋นเสวียนนั่งพยักหน้า

พอเถาฮวาออกจากห้องนอน เดินไม่กี่ก้าวก็มาถึงห้องครัว เล็กๆ ในเรือน จึงก้าวเข้าไปที่หน้าเตาไฟ เตรียมลงมือทำ บะหมี่

คืนนี้เป็นเวรเฝ้าครัวของเหลียนเหนียงพอดี ซึ่งนางกำลัง หาบน้ำที่ตกจากบ่อเข้ามาวาง แล้วนั่งยองๆ ลงข้างโอ่งเก็บน้ำ ขณะหยิบกระบวยน้ำเต้าผ่าครึ่ง ตักน้ำลงไปในโอ่ง ก็ได้ยิน เสียงตะโกนจากด้านหลัง

“เอ๋ ตักน้ำมาแล้วหรือ ขากำลังจะทำบะหมี่ให้นายท่าน

พอเหลียนเหนียงหันมอง ก็เห็นเถาฮวา ผู้ที่ได้เชิดหน้าชู ตา เป็นหัวหน้าสาวใช้ที่เรือนหลักในระยะเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่ วัน ตอนนี้ยังมาทำมื้อดึก ให้นายท่านด้วยตัวเองอีก

นางกับตน โตมาจากสมาคมมาผอมด้วยกัน ความ สามารถของตนก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่านาง แล้วทำไมตนต้อง มาอยู่ใต้นางด้วย สายตาจึงหมองหม่นลงโดยไม่รู้ตัว

ส่วนเถาฮวา เมื่อเห็นสีหน้าเหลียนเหนียง ที่คล้ายอิจฉา ตนอยู่ ก็นึกอยากอวดขึ้นมา จึงล้วงเข็มกลัดดอกผักปลาบออก จากแขนเสื้อ แกว่งไปมาตรงหน้าเหลียนเหนียง

“เห็นหรือยัง นายท่านมอบให้เชียวนา! ข้าเข้าห้องปรนนิบัติพัดวีเพียงไม่กี่วัน นายท่านก็ให้ของดีแบบนี้กับข้า แล้ว”

เหลียนเหนียงมองดูเครื่องประดับสตรีล้ำค่า สายตาที่ หมองหม่นเมื่อครู่พลันจางหาย กลอกตารอบหนึ่ง ค่อยทำตา วาว ค่อนไปทางเพ้อฝัน “สวยมากเลย นายท่านดีต่อเจ้าจริงๆ ของล้ำค่าขนาดนี้ยังมอบให้เจ้าได้

พอเห็นว่านางยังตาร้อนไม่เลิก เถาฮวาก็มองใบหน้า ขาวๆ ที่เลอะผงถ่านของนาง พลางคิด อยู่ในห้องครัวต้มน้ำไม่ กี่วัน ก็ถูกรมควันเสียโทรมขนาดนี้ ไฉนยังถือเป็นคู่แข่งของตน อีก จึงยิ่งดูหมิ่นนาง หุบมือลง กำมือไว้ ไม่ให้นางจ้องมองมาก ก่อนเก็บเข็มกลัดกลับคืน

“วันนี้นายท่านอารมณ์ดี บอกว่าจะกินบะหมี่ที่ข้าต้มเอง กับมือ พออิ่มหนำสำราญแล้ว ข้าก็จะช่วยนายท่านเปลี่ยนชุด นอน ถึงตอนนั้น….เหลียนเหนียง รอให้ข้าได้เป็นอนุก่อน เห็น แก่ที่เรามาจากสมาคมมาผอมด้วยกัน ข้าไม่ลำเอียงกับเจ้า หรอก ต้องหาตำแหน่งดีๆ ให้เจ้าสักตำแหน่ง จะได้ไม่ต้อง ล่าบากอยู่แต่ในน

นี่หมายความว่าจะย้ายตนไปไกลๆ ให้พ้นหูพ้นตา จะได้ ไม่สามารถพบหน้านายท่านได้ล่ะสิ มือที่จับกระบวยน้ำเต้าของ เหลียนเหนียงหยุดนิ่ง จิตใจเยือกเย็นลง แต่สีหน้าอ่อนแอยิ่ง เกิดความกังวลและตื่นตกใจ กะพริบตาแล้วว่า

“เถาฮวา เจ้าไปเตรียมเส้นบะหมี่เถอะ ข้าจะต้มน้ำเอง
เถาชวาเลิกคิ้ว เหลียนเหนียงจึงรีบหลุบตาลง “ต้มน้ำเป็น หน้าที่ข้า คุณหนูใหญ่เคยบอกว่า ให้แต่ละคนทำตามหน้าที่ ของตน ถ้าเจ้ามาทำหน้าที่ข้า ข้าอาจถูกลงโทษได้ อีกอย่าง เรื่องต้มน้ำดูเตา ควันมากโขอยู่ ระวังจะทำให้หน้าเจ้าเปรอะ เปื้อน พอเข้าห้องไป นายท่านเห็นแล้วจะไม่ชอบเอา

เถาฮวาคิดๆ ดู ก็เห็นว่าจริง ในทุกๆ วันคุณหนูใหญ่จะส่ง สาวใช้ข้างกายอย่างแม่นางเที่ยวเอ๋อร์มาสังเกตการณ์คนทั้ง สาม เข้มงวดมาก น่าจะทำให้เหลียนเหนียงไม่กล้าละเลย จึง สั่งการ

“น้ำต้มให้ร้อนหน่อยนะ! นายท่านชอบกินแบบร้อนๆ อย่า ทําลายสุขภาพของนายท่านล่ะ

เหลียนเหนียงหันหลังให้เถาชวาอยู่ กำลังตักน้ำเย็น ใส่ลง ไปในหม้อใบใหญ่ จุดไฟ แล้วเติมฟืนเข้าไปในเตาไม่หยุด พอได้ยินเสียงสั่งของเถาฮวา หน้าเล็กๆ ก็หันไปฟัง เห็นแก้ม ขาวดุจหยกของนางถูกควันไฟในเตารมจนคล่ำไปจริงๆ นาง หัวเราะเบาๆ ท่ามกลางเสียงต้มน้ำดังผืดๆ ก่อนพูดเสียงเล็กๆ ที่ฟังดูอ่อนจนต้านลมไม่อยู่

“ได้สิ เถาฮวา”

เถาฮวาจึงไม่สนใจนาง หันไปตอกไข่ใส่ชาม นั่นเนื้อหมู ซอยต้นหอม นำเส้นบะหมี่ที่รีดน้ำแล้วออกมา เตรียมเครื่อง ปรุงรสด้วยการคลุกเคล้าซีอิ๊ว น้ำส้มสายชู น้ำมันงาเข้าด้วย กัน น้ำในหม้อเดือดพอดี นางจึงโยนเส้นลงไปในหม้อ รอให้เส้นนุ่ม ค่อยตักขึ้น

เหลียนเหนียงนำถาดพร้อมซ้อนและตะเกียบมาวางเอาไว้ ให้ เถาฮวาจึงนำบะหมี่น้ำที่ทำเสร็จวางลงบนถาด แล้วยกออกไป

เถาฮวายกบะหมี่น้ำออกไปอย่างมีความสุขและเปี่ยม ความหวัง เหลียนเหนียงมองตาม โดยค่อยๆ เดินไปที่ประตู ครัว ยกข้อมือขึ้น ใช้หลังมือที่ยังสะอาดอยู่เช็ดตามแก้ม

ใบหน้าเล็กๆ ที่ถูกควันรมจนสกปรกมอมแมม เผยให้เห็น เมฆดำขนาดใหญ่ แววตาที่ตื่นตกใจเมื่อครู่หายเกลี้ยง เหลือ เพียงรอยยิ้มเย้ยหยัน