แกรู้มั้ย ว่าพูดแทรกรบกวนคนอื่นเวลากินข้าวมันเสียมาร ยาทน่ะ” ยศพลพูดอย่างมีความหมาย จารหรี่ตา เลิกคิ้วสูง และพูดลากเสียงยาว

“เหรอ” จารวีไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็เริ่มทานอาหารต่อ

ในตอนเย็น หลังจากวิตต์หลับแล้ว จารวีนั่งดูโทรทัศน์อยู่ใน

ห้องรับแขก

ช่องข่าวกาลังประกาศข่าวอยู่

“…..ข่าวล่าสุดจากสถานีโทรทัศน์ค่ะ เกิดเหตุลักพาตัวอย่าง โหดเหี้ยมในเมือง ตำรวจสงสัยว่าผู้ต้องสงสัยหลักพาตัวเป็น สาวชาวไทยที่ชื่อจารวี ตอนนี้ตำรวจได้ตั้งค่าหัวของหล่อนไว้ จำนวนหนึ่งร้อยล้านฟรังก์ที่จะมอบเป็นรางวัลให้กับผู้ที่จับตัว หล่อนไว้ได้ ถ้าหากผู้ใดพบเห็นหรือทราบเบาะแส สามารถ แจ้งเบาะแสมาได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะคะ”

จารวีคิ้วขมวด พ่อของยศพล ไม่ยอมวางมือง่ายๆ จริงๆ นัก

ไม่ถึงเลยว่าจะทุ่มเงินมากขนาดนี้เพื่อจะจับตัวเธอให้ได้

“ที่รัก คืนนี้ยังมีเรื่องสำคัญที่ยังไม่ได้ทํานะ….

ยศพลเดินมาบ้างหลังโซฟา เขากอดจารวีจากด้านหลัง แล้วจูบเธออย่างเร่าร้อน แล้วไปหยุดอยู่ที่หน้าผากของเธอ

จารวีไม่ได้หลงในคารมแฟนหนุ่มของตน เธอกลับผลักยศ

พลออกไปอย่างเด็ดเดี่ยว
*ไม่รู้เหรอ ว่ารบกวนเวลาที่คนอื่นดูทีวีมันเสียมารยาทน่ะ…

ยศพล งไปสักพัก แล้วตระหนักได้ถึงความผิดของตัวเอง ที่รัก ฉันผิดไปแล้ว จากนี้ไป ฉันจะไม่กล้าทําแบบนี้อีก

แล้ว เธอก็ลงโทษฉันสี

จารหรี่ตาแล้วมองเขาอย่างจริงจัง “ให้ฉันลงโทษนายยัง ไง ”

“ลงโทษฉัน…โดยให้ฉันจูบเธอ ดีมั้ย”

“ป้าบ!” จารวีตบหน้าเขาด้วยหลังมือเบาๆ เธอมองโทรทัศน์ ไป พลางยิ้มแล้วพูดว่า “ครั้งนี้พ่อของนายจริงจังมากเกินไป แล้ว เขาเอาเงินร้อยล้านฟรังก์มาแลกกับหัวของฉัน”

แววตาของยศพลมีประกาย ทํามืดเล็กน้อย แล้วทําหน้า เหมือนไม่สนอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้องผู้หญิง ของฉันเด็ดขาด”

“เขาเป็นพ่อของนายนะ”

“ไม่ว่าใคร ก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้อง…ครั้งก่อน ที่เขาเอาตัวเธอ ไปยัง ฉันก็คลั่งแทบบ้าอยู่ละ ถ้าเกิดเขาทำเรื่องบ้าๆ อะไร แบบนั้นอีก ฉันก็จะไม่ไว้หน้าเหมือนกัน” ยศพลทําหน้าเชือก

ในใจของจาร รู้สึกว่าถูกทำให้ลอยสูงขึ้นด้วยความอบอุ่น

“คุณชาย คุณชายครับ เหมือนกับว่าจะมีเรือเร็วสะกดรอย ตามหลังเรือของพวกเราอยู่ครับ
มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งเข้ามาอย่างลนลาน

ยศพลลุกขึ้นยืน “ฉันไปดูก่อนนะ..

จารวีก็เดินตามออกไปด้วย

หน้าจอแสดงผลในห้องควบคุมปรากฏให้เห็นจุดเล็กๆ ที่ ตามหลังเรือของพวกเขาอยู่ตามคาด

จารวีรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

จุดด่าเล็กๆ เหล่านั้นเปลี่ยนเป็นสามกอง ปรากฏให้เห็นเป็น จุดสามเหลี่ยมที่มุ่งหน้าเข้ามาล้อมเรือใหญ่ไว้

จารวีตื่นเต้นลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย “ทำยังไงดี

ทันใดนั้นยศพลก็ออกคําสั่ง “ไปเตรียมการโจมตีเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้ามาใกล้ ก็โจมตีมันให้หมด

“ยศพล พวกเขาเป็นคนของพ่อของนายนะ นายเปิดศึกกับ

เขาแบบนี้มันจะไม่ดีรึเปล่า”

จารวีพูดออกมาอย่างกังวลและเป็นห่วง

“หรืออยากให้ฉันเห็นเขาพาผู้หญิงของฉันไปต่อหน้าต่อตา รีไง” ยศพลพูดออกมาอย่างหยิ่งยโสและโอหัง

จารวีคิดอะไรได้ไม่มาก เธอเดินตรงออกมาจากห้องคนขับ เรือ จากนั้นก็เดินเข้าไปในที่พัก แล้วเดินตรงไปในห้องนอนผ่านไปสักสองสามนาที ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น

แสงไฟอ่อนๆ ส่องไปยังใบหน้าของที่กำลังหลับใหล ใบหน้าของเขาเหมือนกับใบหน้าของยศพลอย่างกับเป็นคน คนเดียวกัน

เขาหลับใหลอย่างเงียบสงบ จารวียื่นมือออกไปลูบหน้า ผากของเขาอย่างอ่อนโยน

อย่าไปนะ…

วิตต์ นมือออกมาดึงแขนจารวีไว้ แล้วพูดออกมาเบาๆ เปลือกตาของจารวีขึ้นเพราะน้ำตา เธอกระซิบเบาๆ ว่า

หม่ามีไม่ไปไหนจ๊ะผ่านไปครู่ใหญ่เธอจึงพบว่าวิตต์กำลังละเมอ เขาแค่ลุกขึ้น

มาพูดไม่กี่ประโยค จากนั้นก็หลับต่ออย่างรวดเร็ว

เสียงปืนข้างนอกยังดังต่อเนื่องไม่หยุด จารวีกอดวิตอย่าง กลัดกลุ้มใจ

เจ็ดปีเต็ม ในช่วงที่เขาต้องการแม่มากที่สุด เธอกลับไม่ได้ อยู่ข้างกายเขาเลย

ในใจของจาร รู้สึกถึงความละอายใจ เธอยังไม่ได้ทำหน้าที่ ของคนเป็นแม่เลยแม้แต่อย่างเดียว

คืนนั้น จารวีกอดลูกชายที่หลับอยู่ในอ้อมกอดอย่างสะลึมสะลือ เสียงทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและจิตใจ สงบ

เช้าวันต่อมา ตอนที่เธอตื่น ก็พบว่าตนนอนอยู่ในอ้อมกอด ของเธอตกใจจนลุกขึ้นมา

ลูกอยู่ไหน

พลก้มลงมาจูบเธอ ที่รัก ฉันอยู่แล้ว ไม่มีอะไรแล้ว

“เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง

เธอรีบรุดลงจากเตียง สวมรองเท้า เพื่อจะเดินไปหาวิตต์ แต่กลับถูกยศพลยื่นมือมาดึงแขนเอาไว้

“เธอเนี่ย ในใจมีแต่ลูก ไม่มีฉันบ้างเลยเหรอ”

เลิกไร้สาระก่อน ฉันห่วงลูกมากจริงๆ…

“เขากำลังหลับอยู่น่ะสิ เรือลำนี้ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว แล้ว ลูกจะเป็นอะไรได้ยังไง

ยศพลกดลงไปบนร่างของจารวี แล้วจูบอย่างเร่าร้อน ราวกับฝนที่เทกระหน่ำลงมา

“อ๊ะ อุ๊

มือใหญ่ของยศพลเปิดเสื้อของเธอ แล้วถูไปทั่วร่างของใบหน้าเล็กๆของจารเปลี่ยนเป็นสีแดง ทั้งสองคนกำลังจะ ค่อยๆ เข้าด้ายเข้าเข็ม

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา

“หม่าม หม่า..”

เสียงของวิตต์ดังขึ้น จารวีตกใจจนผลักยศพลออกไปอย่าง รีบร้อน เธอจัดแจงชุดนอนของตนให้เรียบร้อยด้วยใบหน้าที่ แดง ว

“หม่ามี! อรุณสวัสดิ์ค้าบ!…อ้าว แดดดี้ อยู่ด้วยเหรอคับ

ใบหน้าของยศพลเต็มไปด้วยความไม่พอใจ สองมือ ประสานท้ายทอยแล้วเอนนอนลงบนเตียง

“เอ็งมาทําอะไร”

ในมือของวิต ถือจานอาหารที่เงาวิบวับ “นี่เค้ก วิตต์ มาให้หม่ามีขิมคับ

วัตต์ ทําเค้กเป็นด้วยเหรอลูก” จารวีตกใจมาก

“แน่นอนคับ!”

วิตต์เอาเค้กที่ถืออยู่มาเสิร์ฟตรงหน้าจารวี

“หม่ามี ลองชิมดู บบ….

ยศพลถูกลูกชายของตนเมินอย่างสิ้นเชิง
“” อย่าบอกนะว่านายหึงลูกชายตัวเองน่ะ” จารใช้นิ้วจิ้ม ไปทอดพ

วิต เข้าใจในสถานการณ์ตรงหน้าเป็นอย่างดี จึงพูดว่า “แดดดี้ แคดดี้ก็ลองซึมด้วยคับ!”

บศพลลุกขึ้น แล้วลงจากเตียง “ฉันออกไปดูข้างนอกก่อน นะ เมื่อคืนไอ้บ้าพวกนั้นมันทำไรไปบ้าง”

จารวีโอบวิตต์ แล้วก็หอมไปมาหลายที “ลูกรัก ลูกทํา เค้กเองด้วย เก่งจริงๆ เลย ไหนบอกมาว่าลูกเรียนทําเค้กกับ ใครมา

วิต อยู่บ้านโพธิสูง ก็ต้องอยู่ดีกินดี ใช้ชีวิตหรูหรา เด็ก ผู้ชายแบบนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะไม่มีความหยิ่งยโสเลยสักนิด ซึ่งเป็นอะไรที่หาได้ยากมาก

วัตต์เงยหน้าขึ้นมามองจารอย่างรีบร้อนลนลาน “หม่ามี เค้กของผมอร่อยมั้ย

จารวิทานเค้กไปสองชิ้นแล้ว เธอพยักหน้าอย่าง จริงจัง “อร่อยสิ เก่งมากๆ อร่อยกว่าที่หม่ามี้ทำเองซะอีกนะ แต่ว่า ถ้าใส่น้ำตาลให้มากกว่านี้ก็โอเคเลย หม่ามีชอบกินรส หวานๆ จ้ะ”

วิต ดีใจมากที่ได้รับคําชมจากปากของจารวี จากนั้นก็มอง จาร พร้อมรอยยิ้ม

เมื่อก่อนแดดดี้เคยพูดขึ้นมา ตอนนั้นแดดดี้บอกวิต ว่า หม่ามีอยู่ในที่ที่ไกลแสนไกล แล้วก็ยังบอกว่าวิตต์เกิดที่ไหน และยังบอกอีกว่าหม่ามี้ชอบทําเค้กมาก จากนั้นมาวิตต์ก็แอบ204 (

ลองฝึกทำเค้กเองบ่อยๆ แต่ก็ถูกแม่ครัวจับได้บ่อยมากเลย ๆ แต่พวกหล่อนก็ไม่รู้จะทำยังไงกับวิตต์ ทีแรกพวกหล่อนกั ไม่อยากให้ผมทํา สุดท้ายผมก็ทำแป้งเลอะไปหมด เค้าก็เลย ยอมสอนผมคับ”

“จ้า ลูกแม่เนี่ยเก่งจริงๆ จะต้องมีเด็กผู้หญิงมาติดหลายคน แน่เลย!

“หม่ามี เกลียดที่สุด เค้าเขินจะแย่อยู่แล้วนะ!”

“ฮะๆ ลูกนี่ ลูกจะต้องหน้าด้านและมั่นใจเหมือนพ่อถึงจะได้ นะ!”

ไป พวกเราไปดูข้างบนดาดฟ้ากันเถอะ เมื่อคืนลูกได้ยิน เสียงปืนรึเปล่า”

“ไม่เลยคับ แต่ว่าตอนเช้า ผมได้ยิน บอดี้การ์ดสองสามคน พูดว่าคุณปู่ส่งคนมาไล่จับพวกเราน่ะคับ” นึกไม่ถึงเลยวิตต์ จะนิ่งเฉย เขาพูดออกมาโดยไม่มีความหวาดกลัวเลยสักนิด

จาร ลบหัววิตต์ “หนุ่มน้อย เธอเป็นเด็กที่กล้าหาญจริงๆ ลูกไปรอหม่ามี้ข้างนอกแป๊บนึงนะ เดี๋ยวหม่ามตามไป

“อื้อ เดี่ยววิตต์ชงนมอุ่นๆให้นะคับ” พูดจบวิตต์ วิ่งหายลับ

ไป

จารวีรับเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดี ล้างหน้าแปรงฟัน ตอนที่มาถึง ดาดฟ้า ยศพลกำลังเรียกรวมบอดี้การ์ดสิบกว่าคนเพื่อดุด่า สั่งสอน

ที่พื้นยังมีปืนวางกองอยู่จำนวนหนึ่ง”หม่าม นมครับ” วิตต์นำแก้วใส่นมร้อน ๆ มาส่งถึงมือจาก

“ลูกรัก ลูกต้องระวังตัวด้วยนะ ไฟกับแก๊สในห้องครัวมัน อันตรายนะ”

วิคตแลบลิ้นออกมา “หม่ามี้ เค้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ!”

จารวีดีมนมวัวจนหมดแก้ว ยศพลก็เดินกลับออกมาจากฝูง ชน

สีหน้าของยศพลดูมืดมนไปเล็กน้อย “เมื่อคืนมีเรือเร็ว ตามพวกเรามาสามลำ แต่หลังจากถูกพวกเราโจมตี ก็เริ่ม โจมตีพวกเรากลับ แต่ว่าเมื่อคืนฟ้ามืดและลมแรง พวกมันก็ เลยไม่มีวิธีที่จะไล่ตามวกเรา…แต่แบบนี้ก็แสดงว่าตำแหน่ง ของพวกเราถูกเปิดเผยแล้ว”

“งั้นจะเป็นยังไงต่อไปเหรอ

“อ้อ…ผลก็ตามนั้นแหละ พ่อของฉันต้องส่งคนมาอีกแน่ เมื่อคืนก็แค่จุดเริ่มต้น

“เอ๋ งั้นแดดดี้ก็รีบสำรวจทิศทางที่เราจะหนีกันสิ วิตต์ไม่ ยอมถูกคุณปู่จับไปหรอกนะ!”

“แดดดีจะต้องกำลังคิดหาทางได้แน่นอนจะ!”

ยศพลยีดไหล่ทั้งสอง หนึ่งมือจูงหนึ่งคน แล้วพาพวกเขา เดินไปที่ห้องเรือ

“แคดดี้ แดดดีเอาปืนให้วิตต์ พรุ่งนี้วิตตกจะช่วยแดดดี้ ปกป้องหม่ามี้ด้วย..”
ทศพลจ้างมือโบกหัววิตต์อย่างรุนแรง “หม่าไม่ต้องการ ให้เอ็งมาปกป้องหรอก ป้าเอ็งก็อยู่ตรงนี้ หม่ามีของเงไม่มี อันตรายแน่นอน”

แต่วิตต์ยังห่วงหม่ามีอยู่ดีนี่นา ป๋าก็แก่แล้วนะคับ ให้ ลูกชายมารับผิดชอบหน้าที่ต่อก็ถูกแล้วนี่”

บศพสรู้ กรําคาญจนหัวจะระเบิดออกมาจริงๆ “อะไร ไอ้ เด็กนี่ เอ็งบอกว่าป้าเอ็งแก่เหรอ เอ็งอยากโดนป้าเองทับให้ แบนมั้ย”

วิตต์แลบลิ้น แล้ววิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังจารวีทันที “หม่ามี ช่วยด้วย ป๋าจะฆ่าลูกชายสุดน่ารักของตัวเองแล้ว!”

จารวีกางแขนออกมากันลูกชายของตนไว้

“พอๆ เลิกวุ่นกันได้แล้ว! ไปกินข้าวเถอะ!”

ครอบครัวเราสามคน ถึงจะทะเลาะกันขึ้นมายังไง แต่ ยังคงก็รู้สึกอบอุ่นมีความสุขอยู่เหมือนเดิม

บ่ายวันนั้น พ่อของยศพลก็ส่งคนจํานวนมากกว่าเดิมมา ไล่ตามเรือของยศพลตามคาด

ยศพลหัวร้อนมาก เขาจึงใช้โทรศัพท์ดาวเทียมโทรไปหาถึง

พล

“เอ็งทำไรอยู่วะ พ่อยังส่งคนมาอีก นี่เอ็งไม่คิดทำไมเอ็งไม่ ช่วยข้าลิกหน่อยเหรอ”

ถรพลตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนัก “น้อยศ เอ็งก็น่าจะรู้ดีหนี ฉันก็ถูกคุกคามอย่างทุกข์ทรมานอยู่นะ ฟอก็ให้โทษ เบาสุดโดย บริเวณนั้นไว้ในบ้าน ตอนนี้ฉันยังหาวิธีไปดูแล เพื่อนของน้องสะใภ้ไม่ได้เลย

สีหน้าของยศพลเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม อาวุธสำรองของยศ พล มีปริมาณจํากัด แต่กำลังพลและอำนาจของฟอย พล กลับไม่มีจํากัด

ถ้าสงครามยืดเยื้อแบบนี้ต่อไป พ่อของยศพลจะต้องจับยศ

พลกับจารวีไว้ได้แน่

“ฉันมีวิธีนึง… จารวียื่นหน้าไปกระซิบข้างหูของยศพลเบาๆ

ใบหน้าของยศพลเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที “ไม่ได้ ฉันไม่ ต้องการความช่วยเหลือของคนอื่น ผู้หญิงของยศพลอย่าง ฉัน ไม่จําเป็นต้องให้ใครมาห่วงแทนฉัน”

“ตางั่ง นายทําแบบนี้ต่อไปก็เป็นการทําร้ายฉันกับวิตต์นะ” จารวีวุ่นไปหมด เธอไม่สนว่ายศพลจะเห็นหรือไม่เห็นด้วย

เพราะเธอจะทําตามความคิดของเธอเอง

เรือทั้งสองล่ากําลังเปิดศึกกัน ภายใต้คําสั่งและการบังคับ บัญชาของยศพล เรือ Empress of China จึงตกอยู่ในสภาพ ที่ได้เปรียบ

แต่ว่า จําเรือก็ได้รับความเสียหายเป็นอยากมาก ถ้ายังถูก โจมตีแบบนี้ต่อไป เรือก็อาจจะจมน้ำได้

ยศพลปวดหัวจริงๆ!

ในคืนวันต่อมา เฮลิคอปเตอร์สำหรับทหารลำหนึ่งมาหยุด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ