ตอนที่ 189 พวกเราเลิกกันเถอะ
“ลืมเขาเหรอ!”
จารมองยศพลไว้อย่างเยาะ พลางหัวเราะเย็นๆ “ฉันท้อง ลูกชายมาสิบเดือน นายจะให้ฉันทำเป็นว่าเขาไม่เคยอยู่หรือ ไง? ยศพลนายช่างทำโหดมากเกินไปแล้ว”
ยศพลจับไหล่ทั้งสองข้างเธอไว้ “เขาไม่อยู่แล้ว เขาตาย แล้ว เธอเข้าใจไหม?แต่เรายังอยู่ เรายังมีอนาคต เราไม่ สามารถอยู่ในความมืดมนของคนที่เสียชีวิตไป เธอเข้าใจ หรือยัง?”
จารวีเงยหน้า พลางจ้องยศพลด้วยสายตาอย่างหนาแน่น เธอยืดอกขึ้นมา
“เลว นายไม่รู้ว่าการเสียคนที่รักคนหนึ่งไปมันเจ็บปวดมาก แค่ไหนไหม?”
สายตายศพลดูลังเลครึ้มลง เสียงเขาแหบต่ำ “ฉันรู้…การ เสียร่างเงาของแก้วไป แม้ตอนนี้ในใจฉันก็ยังผ่านมันไปไม่ ได้ ฉันมักจะคิด ถ้าเขาไม่ตาย ก็คงจะโตแล้ว…ก็เพราะว่าฉัน ไม่สามารถรับความเจ็บปวดนั้นได้ ฉันเลยไม่อยากให้เธอ ต้องอยู่กับปมมืดนั้นไปทั้งชีวิตไง”
จารวีร้องไห้ออกมา “แต่ว่า เขาเป็นลูกชายของเรานะ!”
ใช่สิ นั่นเป็นเซลล์ของความรักระหว่างเธอกับยศพล และเป็นเลือดเนื้อเดียวของพวกเขา เธอจะลืมเขาไปแบบหดร้าย ได้ยังไง
เป็นไปไม่ได้ ทั้งชีวิตนี้เธอไม่อาจลบล้างไปได้แน่นอน
ถึงแม้จะไม่รู้หน้าตาเขาตอนโตเป็นยังไง แต่เธอจะจำไว้ ได้แน่นอนว่าเขชาเคยมา
และยศพล กลับจะลบล้างรอยนี้ไปอย่างหดร้ายนัก เพื่อจะ แสดงว่าเขาไม่เคยมา
“ลืมเขาไป เธอต้องลืมเขาไป
น้ำเสียงยศพลไม่เหลือพื้นที่ในการเจรจา
จารวีโยนของทุกอย่างไปที่ด้วยศพล แล้ววิ่งเข้าห้องไป อย่างหงุดหงิด
พลางปิดประตูลงแรงๆ
จากนั้นพลางได้ยินเสียงหมุนลูกบิดประตู มีเสียงฝีเท้าคน เดินเข้ามา
จารวีจงใจเอาผ้าห่มคลุมหัวไว้
ยศพลหยุดลงข้างเตียง เขาก้มตัวลง แล้วอ้มเธอขึ้นมา
จากนั้นกอดเอไว้แบบนั้นแน่นๆ
ริเริ่มจารวีเริ่มดิ้นรน แต่หลังๆเธอได้หมดแรงแล้ว เลยไม่ ขยับเลย
เขาก็กอดเธอจากด้านหลังแบบนั้นไม่ขยับ เสียงหายใจ แรงของเขาดังจากด้านหลังเธอ
จากตอนเช้าจนถึงเที่ยง ทั้งสอคนติดแนบกริยานี้ไว้ ไม่ เคยเปลี่ยน
“ยศพล นายปล่อยฉันนะ นายทอะไร?”
จารวีอดไม่ไหวแล้ว เลยเริ่มบ่นออกมา
ยศพลพูดอย่างแน่วแน่และจริงจัง “หลายปีก่อน ฉันเสียง น้องสาวแก้วไป แล้วต่อมาฉันเสียแม่ไปอีก ฉันไม่ง่ายกว่า จะมาเจอเธอในกลางผู้คน แต่ตอนนี้ฉันเสียลูกชายไปอีกคน ฉันไม่อยากเสียเธอไปอีกแล้ว…”
เสียงเขาหนาแน่นและต่ำ เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและ ความมุ่นมั่นแน่วแน่
สภาพในตอนนี้ทำให้อารมณ์จารวีเริ่มสงบลง
ใช่สิ เธอเกือบลืมไปแล้ว ว่าเขาเป็นแด็ดดี้ของลูกชายเธอ ตอนที่เธอสลบไป เขาดูแลเธอใส่ใจไม่ห่าง ตอนที่เธอเจ็บ ปวด เขาเฝ้าอยู่ข้างๆไม่ไปไหน ในตอนที่เธอแย่ที่สุดเขา คอยให้กำลังใจปลอบโยนเธอ
เธอเสียงลูกรักไป เลยรู้สึกเจ็บปวดเสียใจ
เมื่อใจเทียบใจแล้ว ความเจ็บทุกอย่างที่ยศพลได้รับมันไม่ ได้น้อยกว่าเธอเลย
เพียงแต่ว่าชายคนนี้เขาต้องกันเวลาและความมีสติมารับ ทุกอย่างนี้ไว้
เธอเอาแต่นึกถึงความรู้สึกตัวเอง จนเกือบลืมไปว่าเขาก็มี ความรู้สึกเหมือนกัน
“ขอโทษ…”
เธอหันไปแล้วอบคอเขาขึ้นมา เหมือนเป็นหมีโคราชที่เกะ อยู่บนแผ่นอกเขา
“ขอโทษนะ ฉันเข้าใจ นายก็เจ็บใจเหมือนกันใช่ไหม?”
เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองเขาไว้อย่างตั้งใจ “ให้เราจับมือแล้วเดินออกมาจากปมมืดนั้นดีไหม?”
สายตายศพลค่อยๆสว่างขึ้นมา เขาก้มหน้า แล้วจูบหน้า ผากเธอ
“ตอนนี้ฉันเหลือเธอเพียงคนเดียวแล้ว เพียงแค่เธอมี ความสุข ฉันก็มีความสุขไปด้วย”
“อืม ยศพล นายพูดถูก ฉันจะค่อยๆเข้มแข็งขึ้นมา จารวีซับซึ้ง ไม่นานน้ำตาพลางไหลลงมาเลย
“จริงเหรอครับ?”
“จริงสิ เราจะค่อยๆลืมความทุกข์ไปด้วยกัน แล้วใช้ชีวิตใน แต่ละวันให้มีความสุข ทำเรื่องตัวเองให้ดีที่สุด ในโลกนี้ยังมี สิ่งงดงามดีดีมากมายที่รอเราอยู่”
เห็นจารวีได้ตื่นจากความทุกข์ได้สักทีแล้ว ยศพลจึงรู้สึก โล่งในขึ้นมาได้บ้าง
เขามองเธอไว้ลึกๆ “ใช่ ยังมีเรื่องมากมายรอเราไปทำ เหมือนตอนนี้ไง เราควรทำอะไรหน่อยไหม?
“ทำอะไรล่ะ?”จารวีรู้สึกไม่เข้าใจ ยศพลเลยพลิกตัวแล้ว กดตัวเธอไว้
ตั้งแต่เดือนสุดท้ายของเธอจนกว่าถึงเดือนนี้ที่ลูกออกมา ครบหนึ่งเดือนพวกเขาไม่ได้มีเพศสัมพันธ์มาสามเดือนแล้ว
แผลในตัวจารวีได้หายดีแล้ว ยศพลเลยสามารถมีความ ต้องการทางจิตได้ขึ้นมา
เขาทับอยู่ในตัวเธอแล้วเริ่มจูบลงมา
จูบนั้นร้อนแรงดุดเดือดจนเหมือนพายุหมุน พักหมุนขึ้นหัวสมองทั้งสองคน เสียงหายใจเขาหอบจากนั้นค่อยๆแรงและ เร้าร้อนกว่าเดิม…
“อ๊บ…”จารวีสั่น แล้วร้องออกมาเบาๆจากลำคอเธอ ยศพลลิ้มรสเมฝีปากเธอไปอย่างอ่อนๆจนทั่ว
ความรู้สึกสุดยอดนั้นค่อยๆขึ้นมาจากใจลึกๆจารวี ร่างกาย ที่ตื่นเต้นขอเธอค่อยๆอ่อนปล่อยว่างลง
ศพลยื่นมือใหญ่เข้าไปในเสื้อผ้าเธอ แล้วจับบีบส่วนที่อวบ อิ่มเธอไว้อย่างใช้แรงนัก…
เมื่อได้ไปถึงจุดสุดยอดแล้ว ใบหน้าจารวีพลางแดงก่ำ เหลือเกิน เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดยศพลอย่างไร้เรี่ยวแรง
บางทีการมีเซกก็ถือเป็นยารักษาแผลที่ดีเหมือนกันนะ
ยศพลยื่นมือไปจับปลายจมูกจารวีแล้วยิ้มเบาๆ “สนุกไหม ครับ?”
จารวีหน้าแดงเข็ม รีบเอาหัวเข้าไป อนใต้ผ้าห่ม
“ยศพล นายน่าเกลียดนะ…
“หึๆ ฉันยังสามารถน่าเกลียดว่านี้ได้นะครับ…”
ยศพลพูดจบแล้วเอาตัวทับขึ้นมาอีกครั้ง
“หึหึ ร้ายจัง นายรีบลงมา…
ยศพลยืดตัวตรง สีหน้าจารวีดูลำบากมากขึ้น ยศพลนิ่งไป พักแล้วดึงตัวกลับจากนั้นพลางดึงเธอมาในอ้อมกอด
“ไม่สบายตรงไหนครับ?”
“เจ็บ…
นี่เป็นครั้งแรกที่อาการเธอกำเริบหลังเธอคลอด ยศพล กอดเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่นๆ
ความเจ็บที่เหมือนถูกฉีกราวเป็นน้ำพุ่งพล่านขึ้นมา จารวี ไม่สามารถควบคลุมได้ เลยทำได้แค่หดตัวเป็นก้อน
“จารวี…”ยศพลแนบอยู่ข้างหูเธอแล้วพูดเบาๆ
แต่เธอไม่อาจได้ยินเลยทำได้แค่ลืมตาไว้แล้วมองเธอเจ็บ ปวดไปเงียบไปแบบนั้น
เขาไม่มีวิธีอะไรเลยนิด ทำได้แค่มองอย่างไร้ปัญญา…
ความเจ็บปวดนั้นได้นานเป็นหนึ่งชั่วโมง
จารวีนอนไร้เรี่ยวแรงที่เตียง เมื่อความเจ็บหายไปแล้ว ทั้ง แรงของเธอก็ถูกดูดไปหมด
ในอากาศมีกลิ่นบุหรี่ลอยอย่างจางๆ
จาร ค่อยๆประคองตัวเองจากเตียงแล้วนั่งขึ้นมา ยศพลนั่ง อยู่ที่โซฟาตรงข้ามกับเตียงนั้นไว้ ทั้งคนกำลังสูบบุหรี่อย่าง ตรึงเครียด
“ยศพล ฉันหิวน้ำแล้ว….
“จารวีเรียกด้วยความอ่อนแรง
ยศพลลุกขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เดาอามรณ์ไม่ถูก จากนั้น
พลางเอานมร้อนๆมาแก้วหนึ่ง
จารวีจับแก้วไว้ดื่มลงไปพลางมองยศพลไว้ จู่ๆยศพลก็รีบ หลบหน้าไปทางอื่น
“ฉันออกไปสักพักนะ!”
ยศพลดับก้นบุหรี่แล้วเดินออกไป
จารวีมองหลังเขาไว้นิ่งๆ พลางมีความรู้สึกประหลาด
ถ้าเป็นปกติเขาจะอยู่เคียงข้างเธอไว้ แล้วปลอบเธออย่าง อ่อนโยนจนถึงเช้า แต่วันนี้เขากลับผิดปกติไป
จารวีเหนื่อยมากมาก เธอไม่มีเรี่ยวแรงมาคิดน้อยใจอะไร แบบนี้ เลยค่อยๆหลับไป
เป็นเช้าตรู่ที่ท้องฟ้าสดใสอีกแล้ว จารวีลืมตาขึ้น เธอจ้อง เพดานเป็นเวลานาน จู่ๆเธอเห็นว่ามีอะไรขาดไปอย่างหนึ่ง
ในใจรู้สึกโล่งเปล่า ผ้าปูข้างๆไม่มีร่องรอยการนอนของเขา
จารวีรีบตื่นทันที ใช่ เมื่อคืนยศพลไม่กลับมา!
จารวีเลยใช้สายในที่หัวเตียงโทรออกไป
“น้าอาม ยศพลไปไหนแล้ว?”
“หวัดดีตอนเช้าค่ะคุณจารวี เมื่อคืนคุณชายไม่กลับมานะ ค้า”
“อ้อ เธอรู้เขาไปไหนหรือเปล่า?”
“ไม่ทราบค่ะ หรือไม่คุณโทรไปถามเขาก่อนไหมค้า?”
จารวีวางสายไปแล้วลุกเดินไปห้องน้ำ
ผู้หญิงในกะจกนั้นหัวล้าน เกือบจะไม่เหลือเส้นผมแล้ว เหลือเพียงไม่กี่เส้น อยู่เป็นระยะห่างกันนัก ที่น่ากลัวกว่านั้น คือแม้แต่ขนคิ้วยังเริ่มล่วงแล้ว…
จารวีสั่นขึ้นมาทั้งตัว ทำไมถึงเป็นแบบนี้?นี่เป็นเธอเหรอ?
นี่ยังเป็นเธออยู่ไหม?
เธอกลายเป็นคนที่หน้าตาแย่อย่างน่ากลัว แล้วยศพลยัง จะรักเธอไหม?
จารวีเอาแก้วน้ำแปรงฟันขึ้นมาแล้วปาไปที่กระตาแรงๆ
แก้วนั้นแตกกุยกระจาย
“คุณจารวี คุณจารวี นี่คุณเป็นอะไรค้า?”
น้าอามวิ่งเข้ามา จารวีสั่นจนเอาหมวกขึ้นมาแล้วสวมใส่ที่ หัวอย่างรีบร้อน
“ยศพล ฉันจะหายศพล…
“คุณจารวีคะ คุณชายอยู่ที่บริษัท ฉันช่วยคุณโทรหาเขาดี กว่าค่ะ!”
จารวีพยักหน้า น้าอามเอามือถือแล้วโทรหายศพล จากนั้น ยื่นมือถือให้จารวี
จารวีจับมือถือไว้ มือนั้นสั่นไม่หยุด
“ยศพล ฉันจะพบนาบตอนนี้”
เมื่อฝั่งนั้นรับสาย จารวีก็ตะโกนออกมาทันที
ฝั่งนั้นเงียบไปสักพัก “ยศพล นายฟังฉันพูดอยู่ไหม?เมื่อ คืนนายไปไหนแล้ว?นายรีบกลับมาตอนนี้นะ ฉันอยากเจอ นาย”
เสียงจารวีฟังดูจะร้องไห้ เธอตื่นเต้นมาก
“ฉันกำลังประชุมอยู่ เดะดึกๆจะโทรกลับนะ!”
ยศพลพูดสั้นๆไปกี่คำ แล้ววางสายไป
จาร รู้สึกอึดอัดไม่สบายใจนัก เธอรู้สึกเหมือนตัวเอง ขาดของอะไรไป และบวกกับเมื่อกี้ที่เธอเห็นหน้าตัวเองใน กระจก ในใจเลยไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด
ตอนนี้ลูกไม่อยู่แล้ว เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นภาระ ยศพลขึ้นมาทันที
ระยะห่างระหว่างเธอกับเขากว้างขึ้นเรื่อยๆ เขาเป็นหนุ่ม ที่หล่อเหลาและรวยไฮโซ ส่วนเธอนั้นเป็นหญิงสาวที่มีโรค น่ากลัวอย่างไดโนเสาร์
ในวันนี้ จารวีนั่งไม่นิ่งนอนไม่สบาย ระหว่างนั้นเธอโทรหา ยศพลไปหลายสาย แต่สุดท้ายก็ถูกทัศนีย์รับสาย
“คุณจารวี วันนี้ประธานยศพลยุ่งมากค่ะ หรือไม่ฉันบอกให้ เขาโทรบอกคณค้า?”
“ออ ขอบคุณค่ะ!ไม่เป็นไรแล้ว
จารวีนั่งอยู่ในโซฟาอย่างไม่นิ่ง วันนี้ช่างผ่านไปได้ยากนัก
และยศพลพลางกลับมาตอนห้าทุ่มกว่า
“ยศพลทําไมนายถึงกลับมาตอนนี้?”
จารวีพุ่งเข้าไปอย่างโกรธ แล้วดึงเนคไทยศพลแล้วถามอย่างดุ ตอนนี้เธอเหมือนเป็นภรรยาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ถึงแม้นี่ไม่ใช่หน้าที่เธอ แต่เธอในตอนนี้กลับลืมอะไรควรทำ ไม่ควรทําแล้ว
ใบหน้ายศพลเย็นครีม เขามองเธอไว้นิ่งๆ นานว่าจะพูดขึ้น มาเย็นๆ “ฉันทำอะไรมีหน้าที่ต้องรายงานเธอไหม?”
จารวีอึ้งไปแล้ว เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่ายศพลจะใช้น้ำ เสียงแบบนี้คุยกับเธอ
ยศพลนายหมายความว่ายังไง?”
แววตายศพลครึ้มลึกมาก จ้องเธอไปนิ่งๆเป็นครึ่งวันได้ จากนั้นก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน เราเลิกกันเถอะ!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ