แสงอาทิตย์อันอบอุ่นอายไล้ไปที่ร่างของทั้งสองคน ทั้งสอง ถูกลำแสงสีทองอาบไล้ทั้งใบหน้า
ภาพ งดงามจนทําให้ผู้คนแทบหยุดหายใจ
“พรุ่งนี้พวกเราไปซื้อเสื้อผ้าให้ลูกกัน
จารชักชวน
“ก่อนหน้านี้ก็ซื้อไปตั้งเยอะขนาดนั้นแล้ว เขายังใส่ไม่ทัน
ครบเลย…”
“แฮะแฮะ ก็ใช่ ก่อนหน้านี้ล้านซื้อเสื้อผ้าของเด็กทารก ฉัน ยังคิดจะซื้อให้ใหญ่สักหน่อย หนึ่งขวบสองขวบสามขวบ ล้วน ต้องขอมาทั้งหมด…
สีหน้าของยศพลมืดครึ้มลง เขาไม่ชอบที่จารวีพูดจาราวกับ สั่งเสียอย่างนี้
“ไม่ต้องซื้อแล้ว! นอนเป็นเพื่อนฉันนะ!!
ยศพลโอบกอดจาร ไว้ในอ้อมอกอย่างแนบแน่น จมูกของ เขาแตะไปที่จมูกของเธอ ทั้งสองคนใกล้ชิดแนบแน่น ต่าง แลกเปลี่ยนลมหายใจอันอบอุ่นให้กันและกัน
“คราวหลังอย่าพูดเช่นนี้อีกนะ ไม่อยากได้ยินแล้ว ฉันไม่มี ทางปล่อยให้เธอเป็นอะไรแน่”
ยศพลกล่าวกับเธออย่างขึงขัง จารวีก็ไม่ได้ปฏิเสธเพียงแต่หัวเราะคิกคักเท่านั้น จากนั้นยึดมือไปจับเส้นผมของ พล
เส้นผมของยศพลเป็นสีดำเงางาม แต่เดิมตกหนามาก จาร หรี่ตาลง เธอกําลังคิดถึงเส้นผมของเธอ ก่อนหน้า
มากเช่นนี้
ทั้งสองคนรักใคร่กันเช่นนี้ นอนทั้งวันก็ไม่รู้สึกเศร้าซึม
ที่จริงถึงจารวีจะไม่พูด ในใจยศพลมีนาฬิกาปลุกเรือนหนึ่ง ที่ไม่เคยหยุดก้าวเดิน
คล้ายกับเสียงของกาลเวลาไหลผ่าน ภายในความคิดของ เขาขยายตัวไม่มีสิ้นสุด
เขาอยากจะจับมือของเธอ จับให้แน่นหนา ไม่ต้องปล่อยอีก
ท้องฟ้าสีขาว เวลามีมากล้น ยศพลล้านสามารถไปเป็น
เพื่อนจารวี ไม่ว่าเธอจะต้องการสิ่งใด ไม่ว่าเธอจะอยากไป ที่ไหน เขาล้วนสามารถไปเป็นเพื่อนเธอ
ทว่ากาลเวลาที่ผ่านไป อาการเจ็บป่วยของจารวีก็ยิ่งร้าย แรงมากขึ้นไปด้วย
ป่วยไข้มาเป็นเวลานาน ทำให้ร่างกายของเธอค่อยๆ อ่อนแอลงทีละนิด
ค่าคืนอันเงียบงัน ระลอกคลื่นของความเจ็บปวดผ่านไป แล้ว จารวีนอนวิงเวียนอยู่บนเตียงจนหลับไป
ยศพลกุมมือซ้ายที่เหน็บชาของเธอ ออกแรงเค้นคลึง เขาหวังว่าจะเค้นคลึงเช่นนี้ ลูบไล้แบบนี้ ไม่อาจปล่อยให้ กล้ามเนื้อของเธอตาย
ในความฝัน จาร รู้สึกไม่สงบนัก ขนหนาหนาสั่นไหวเล็ก น้อย ปากพิมพ์มเอ่ยออกมาหลายประโยค
ยศพลมองร่างของเธอ จุมพิตริมฝีปากของจาร แผ่วเบา ตอนท้ายกดจูบอย่างแนบแน่น ยกศีรษะขึ้น จ้องมองอยู่เนิ่น นาน
ต่อให้ต้องมองทั้งวัน เขาก็ไม่รู้สึกเบื่อหน่าย
ผ่านไปเนิ่นนาน ยศพลเดินออกจากห้องไป
ปิดไฟ ปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบา หันหลัง นิรันจับตามอง ตรงสุดทางเดินแล้ว
นายน้อย เตรียมการเรียบร้อยแล้วครับ”
“อืม ไปกันเถอะ!”
ในคําคืนสลัว เงาร่างมืด ของยศพลราวกับเสือชีต้าร์ออก ล่าเหยื่อ ทําจายกลิ่นอายอันตราย
ในเวลานี้ เขาไม่รั้งรอได้อีก เขาต้องการชิงลงมือก่อน
เช้าวันต่อมา จารวีลืมตาขึ้น
ทุกวันนี้ตอนที่เธอลืมตา สามารถขยับร่างกายของตนได้ ทั้งหมด จากเท้าจรดศีรษะ ตลอดทั้งนิ้วมือ จนถึงเครื่องหน้า ทั้งห้า… มือซ้ายจากที่ก่อนหน้านี้ไมยืดหยุ่น ค่อยๆ กลายเป็นหนีบ มาแล้ว กลางฝ่ามือ ไม่อาจแบ่ออกได้อย่างสิ้นเชิง
เธอใช้มือขวาหยิกมือซ้าย หยกจนเนื้อหนังแดงบวมแล้ว ถึง
เพิ่งรู้สึกเจ็บปวดสักเล็กน้อย…
จาร เหม่อลอยเล็กน้อย ช่างเธอ พวกคุณในท้ายที่สุดก็ ล้านต้องสูญเสียส รับรู้
จารวีใช้มือจับหน้าท้อง หกเดือนกว่าแล้ว การเคลื่อนไหว ของลูกยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
โดยเฉพาะในตอนเข้าที่เพิ่งตื่นนอน เขาก็จะเตะถีบไม่หยุด
ช่างเป็นเด็กที่ขยันจริงๆ รีบร้อนคิดอยากออกจากท้องของ
แม่ขนาดนี้เชียวหรือ?
“จารวิ เธอตื่นแล้ว!!
น้าอามปรากฏกายขึ้น ยิ้มแย้มเอ่ยถาม
มองเห็นจารวีลืมตาตื่น ก็รีบมาช่วยเธอใส่เสื้อผ้า
“น้าอาม ฉันลูกเองได้ค่ะ..
แขนของจารวีหนีบชา ไม่สามารถใช้การได้เลย เวลานาน แล้ว น้าอามก็มองออกแล้ว
“คุณจารวี มือของคุณ…”
ตอนที่กำลังเปลี่ยนชุดนอน น้าอามช่วยเธอดึงเสื้อผ้าอย่างมีน้ำใจ
จารวี มอย่างซาบซึ้ง “น้าอาม ตอนนี้ฉันได้เรียนรู้จริงๆ แล้ว เป็นแม่คนช่างไม่ง่ายดายเลยจริงๆ”
“ฮะฮะ ใช่แล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรหรอก ทุกคนล้วนผ่านมาได้!”
“คุณจารวี วันนี้มีชมพูสดๆ เยอะมาก เป็นนายน้อยที่ให้ คนซื้อกลับมาจากไต้หวัน สีแดงสด แต่ละลูกก็ใหญ่มากค่ะ!” น้าอามยิ้มกล่าว
“อื้อ แล้วเขาสะ?”
“บอกว่า บริษัทมีเรื่อง คงจะกำลังยุ่งอยู่ค่ะ ใช่แล้วคุณ หมอวิชเตอร์เช้าวันนี้มาแล้วค่ะ”
จารวีกระทั่งไม่แปรงฟัน วิ่งออกไปทันที
ภายในห้องรับแขก นล่าง วิซเตอร์กาลังอ่านหนังสือพิมพ์
มองเห็นจารวี จึงลุกขึ้นยืนอย่างสุภาพ
“คุณจารวี ช่วงนี้ร่างกายของคุณเป็นอย่างไรบ้างครับ?
จารวี วิ่งจนหายใจหอบ ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว วิ่ง
ระยะทางสั้นๆ ก็เหนื่อยมากแล้ว
“วิช… ช่วงก่อนหน้านี้คุณไปที่ไหนมา?”
“อ้อ ขออภัยครับ ช่วงก่อนหน้านี้ที่บ้านผมมีเรื่องนิดหน่อย กลับไปมารอบหนึ่งครับ”
“โอเค ตอนนี้คุณบอกกับฉันหน่อย ลูกเขาไม่ได้ติดเชื้อใ
วิชเตอร์เงียบไปชั่วครู่ ก่อนหน้าที่จะกลับมา วิชเตอร์กับยศ พลได้พบกันก่อนแล้ว
แต่เติมเขาคิดจะบอกความจริง แต่เมื่อนึกถึงคําอธิบายของ ยศพล เขาก็จําเป็นต้องกล่าวค่าโกหกอย่างมีมโนธรรม
“ขออภัยด้วยครับ ความจริงแล้วไม่มีวิธีการที่แน่นอน เพราะว่าตัวอย่างเลือดจากสายสะดือ สถานการณ์ตอนนี้ยัง ไม่ชัดเจน…
จารวียังคงไม่วางใจ คําตอบนี้พื้นฐานแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับ ไม่ได้ตอบคํา
แต่ว่าเธอยังคงไม่ถอดใจ ยืดมือดึงเสื้อผ้าของวิชเตอร์
“ถ้ายังไม่ค้นพบ เป็นไปได้ไหมว่าอาจจะไม่ได้ติดเชื้อ? คุณ สิว่าเขาโตขนาดนี้แล้ว เขาจะต้องสบายดีแน่ ปัญหาสักนิดก ไม่มี”
หลายวันก่อนหน้านี้ จารวีกับยศพลไปทําอัลตราซาวน์ที่โรง พยาบาลด้วยกัน
ภาพอัลตร้าซาวน์ชัดเจนมากแล้ว นอกเหนือจากสามารถ เห็นร่างเล็กจ้อยของลูกน้อย ไม่ใช่แค่แขนขาครบถ้วนแล้ว ยังสามารถมองเห็นโครงหน้าเล็กจมูกน้อยได้แทบจะชัดเจน
ชัดเจนว่าเด็กน้อยแข็งแรงมากวิเตอร์เงียบไป ครูอีกครั้ง ความจริงแล้ว เด็กคนนั้นก็
เหมือนกับเธอ ติดเชื้อไวรัสแล้วเช่นกัน เพียงแต่เด็กที่ติดเชื้อไวรัสตั้งแต่ในครรภ์เช่นนี้ ที่จริงก็เป็น
ปาฏิหาริย์ทางการแพทย์แล้ว
ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่มีความผิดปกติอะไรชั่วคราว แต่ว่า ผลกระทบทางร่างกายย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
ถึงแม้ว่าเครื่องหน้าแขนขาจะไม่บกพร่อง แต่ว่าสติปัญญา อาจจะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แน่นอนว่าต้องได้รับผลกระทบ มอง เห็นคุณแม่ตรงหน้าวิตกกังวล วิซ์เตอร์ที่จริงก็ไม่อาจเอ่ยปาก บอกความจริงได้
“เรื่องนี้ยากจะพูด แน่นอนว่าถ้าหากเขาสามารถคลอดออก มาได้อย่างราบลื่น ก็เป็นไปได้ว่าร่างกายจะสามารถสร้าง แอนติบอดี้ต่อต้านไวรัสได้โดยธรรมชาติ”
ในที่สุดจารวีก็ผ่อนคลาย หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“คุณหมอวิซเตอร์ เช่นนั้นก็ขอบคุณเป็นอย่างสูง”
“ฮะฮะ ผมยังมีธุระ ผมขอตัวไปก่อนนะครับ
กล่าวโกหกแล้ว ในใจกลับรู้สึกว่างเปล่า วีซ์เตอร์เร่งก้าว เดินไป
หลังจากวิซเตอร์เดินไปไม่นาน ร่างของยศพลก็เดินเข้ามา จากทางเข้า จารวีเดินไปต้อนรับอย่างดีใจ
“ยศพล ฉันมีข่าวดีบอกนายเรื่องหนึ่ง! ใบหน้าเล็กของจารแสดงท่า มีความสุขยิ่ง ทั้งคนตัวเล็ก ราวกับสามารถกลืนลงไปได้ พุ่งเข้าสู่อ้อมอกของยศพล
“ข่าวดีอะไร?”
น้าเสียงยศพลเหน็ดเหนื่อย
“คุณหมอวิชเตอร์เพิ่งมาเมื่อครู่ เขาบอกว่าลูกไม่ได้ติดเชื้อ ทั้งยังบอกอีกว่าลูกอาจจะเกิดมาพร้อมกับแอนติบอดี้
ยศพลสงบอย่างยิ่ง และไม่ปรากฏท่าทีประหลาดใจอย่างที่
จาร จินตนาการเอาไว้
รอยยิ้มบนใบหน้าของจารวีค่อยๆ จางลง “ทำไมหรือ? นาย เหมือนกับไม่ดีใจมาก?”
ยศพลเพียงแต่ยกคิ้ว “เรื่องนี้อยู่ในความคาดการณ์ของฉัน
อยู่แล้ว ภรรยาโง่งม มีแค่เธอที่มักจะเดาไม่ออก ดังนั้นข่าวดี
เล็กน้อยนิดเดียว เธอก็ดีใจจนกลายเป็นอย่างนี้แล้ว”
“อี๋ ทําไมถึงมีกลิ่นเลือดบนร่างนาย? นายบาดเจ็บหรือ?”
จารวีค้นพบโดยบังเอิญ ด้านในเสื้อเชิ้ตขาวสะอาดช่วงบน
ของยศพล แต้มด้วยหยดเลือดสีแดงสด “ไม่ได้บาดเจ็บหรอก ก็แค่ไม่ทันระวังชนผนังเข้า ฉันไม่เป็น อะไรแล้ว ฉันไปอาบนํ้าหน่อยนะ”
ยศพล บดันจารออก เดินเข้าห้องน้ำไป
จารวียนอยู่ในห้องรับแขกอย่างสงสัย หันหลัง เธอมองไปที่นิรัน
พวกเธอไปต่อสู้ที่ไหนมา?” ”
นิรันกระพริบตาปริบๆ ส่ายหน้า “ไม่นะครับ พวกเรา ก็แค่… นายน้อยไม่อนุญาตให้พูดครับ”
นิรันพลันรับภาระหนักชิ้นนี้ ผลักไปที่ร่างของยศพล
จารมองเขาอย่างเฉียบขาด “นิรัน เธอกลับปิดบังความจริง จากฉันได้ ปกติเธอดูจริงใจมากนะ เธอ… เหอะ! ”
นิรันหลบหนีทันใด “ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นครับ”
จารวีนั่งบนโซฟา น้าอามนำชมพู่ที่ล้างจนสะอาดเอี่ยมมา วางไว้บนโต๊ะ
จารวีใช้ไม้จิ้มฟันจิ้มกิน กินไปพลาง ดูโทรทัศน์ไปพลาง
“ข่าวล่าสุดของสถานีโทรทัศน์ ซีอีโอของซัวกรุ๊ปจำกัด มนต ตรีแจ้งความว่าพ่อของเขาหายสาบสูญไปอย่างปริศนา จนถึง ตอนนี้ยังไม่มีเบาะแสใดๆ คุณมนต์ตรีให้รางวัลหนึ่งล้าน บาทเพื่อรวบรวมข้อมูลตำแหน่งที่อยู่ของพ่อของเขา ผู้ใดมี เบาะแส กรุณาติดต่อเบอร์โทรศัพท์ ****
จารวีได้ยินมาตรงนี้ พลันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหามนต์
ตรี
“พี่มนต์ตรี ลุงพืชพงษ์เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?”
“พ่อของพี่หายตัวไป
“เรื่องเกิดขึ้นตอนไหน? ทำไมฉันไม่รู้เลยสักนิดคะ?”
“กสามวันแล้วละ ปกติฉันติดต่อกับเขาน้อยมาก…
ตั้งแต่แผนร้ายถูกเปิดโปงในงานแต่งงานของจาร และมนต ตรี ความสัมพันธ์ระหว่างมนต์ตรีและพ่อก็อยู่ในภาวะว่าง เปล่า
“เช่นนั้นเขาหนีออกจากบ้านหรือเปล่าคะ?” จารวีเอ่ยถาม อย่างกังวลยิ่งนัก
“จารวี เธอไม่จําเป็นต้องกังวลเรื่องนี้หรอก พี่มีวิธีค้นหาเขา”
” มนต์ตรี ถ้าพี่ต้องการให้ฉันช่วยอะไร…
“ฮ่าฮ่า เด็กโง่ เธอคลอดลูกให้ดี พี่ทางนี้ก็มีข่าวดีแล้ว ไว้จะ
บอกเธอนะ”
ขณะจาร สนทนากับมนต์ตรทางโทรศัพท์ ยศพล อาบนํ้า เสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องนํ้า
ร้างส่วนบนแข็งแกร่งประพรมไปด้วยหยดน้า ผมสั้นเปียก ขึ้น ดูเร่าร้อนเย้ายวนยิ่ง ผ้าเช็ดตัวขาวสะอาดผืนหนึ่งพันอยู่ รอบเอว ปกปิดกลิ่นอายความเป็นชายอันเปี่ยมเสน่ห์
“กำลังคุยโทรศัพท์กับใครอยู่หรอ?”
จารวีก็ไม่ได้ปิดบัง “เพิ่งเห็นข่าว บอกว่าลุงพืชพงษ์หายตัว
ไป ฉันโทรไปถามไถ่กับพี่มนต์ตรีนิดหน่อยค่ะ”
บศพ ใบหน้าอึมครีมและเย็นชา นั่งลงข้างกายจารวี “ยังจะ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ