จารวีลกขึ้น ส่งยิ้มเก้อกระดากเล็กน้อยไปยังมนต์ตรี “นี่ คือ ขาภา เธอเป็นแฟนของยศพล ส่วนทางนี้คือมนต์ตรี.…. แนะนําตัวแบบคร่าวๆแล้ว มนต์ตรีก็ทักทายนิชากาอย่าง สุภาพ
“เมื่อคืนนี้ต้องขอบคุณพวกคุณมาก ไม่อย่างนั้นล่ะก็จาร คงสามากไม่น้อย”
นิชากาโบกไม้โบกมือแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไรเลยค่ะ ที่จริงแล้ว คุณงามความดีของฉันทั้งหมดก็แค่บังเอิญทำต่างหูหล่นแค่ นั่นเอง กลับเป็น ยศเสียอีก ขี่ม้าขาวมาช่วย 88 วีรบุรุษช่วย สาวงาม จะว่าไปนะแล้วคุณขายมนต์ ทําไมคุณถึงได้ปล่อย ให้ภรรยาแสนอ่อนหวานอย่างจารวีไว้คนเดียวล่ะคะ นี่มัน อันตรายมากเลยนะ ดีที่ถูกพวกเราพบเข้า ไม่งั้นล่ะก็ตอนนี้ แม้แต่ตัวคนคงหาไม่เจอแล้ว”
มนต์ตรีกระแอมสองดา เป็นความผิดของผมเอง ผม รับรองว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”
ยศพลมีประกายความโกรธขึ้นมาหนึ่งสาย แต่เขาก็ ควบคุมให้มันหายไปอย่างรวดเร็ว
จารวีตะโกนเรียนสาวใช้ออกคําสั่งให้เตรียมสํารับเพิ่ม อีกสองที่ และทําอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่าง
“ใช่แล้ว คุณยายมนต์ ได้ข่าวว่าคุณกับจารวีเพิ่งจะแต่งงาน กัน ฉันขอดื่มอวยพรให้พวกคุณสักกะ…. ”
นิชาภาเทเหล้าลงในแก้ว ขณะที่เตรียมจะชูแก้วขึ้น อยู่ๆก็ทําหน้าประหลาด อง น “อา!”‘
ก้มหน้ามองยศพล ก่อนจะพูดอย่างไร้เดียงสาว่า ” ยศ พี่ เหยียบเท้าฉันทําไม?”
ดวงตาของจารวีมีประกายจนใจขึ้นมาหนึ่งสาย เชากา นี่ช่างไม่รู้ความเสียจริง อย่าบอกนะว่าเธอมองไม่เห็นถึง บรรยากาศกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของผู้ชายสองคนตรง หน้า?
ใบหน้าของมนต์ตรียังคงรักษารอยยิ้มไว้คงเดิม
ศพลใช้สายตามืดครื้มจ้องนิชาภา พูดน้อยลงหน่อยมัน จะตายรึไง!”
ได้ยินเสียงคํารามเปี่ยมด้วยอำนาจนั้น จารวีก็นิ่งเงียบ ตามไปด้วย นิชาภาเห็นยศพลโกรธ ก็นั่งลงสงบเสงี่ยมอย่างรู้ ความ
“อา พี่ยศ พี่ไม่ชอบกินหัวสิงโต าแดง ฉันคืบให้…
อยู่ๆบรรยากาศก็เปลี่ยนเป็นกลืนไม่เข้าคายไม่ถึงขีดสุด อาหารมื้อนี้กลายเป็นว่าไม่มีใครกินต่อลงเลย
จารวียิ้มน้อยๆ อาหารพวกนี้ถูกปากมั้ยคะ? ต้องการให้ ฉันสั่งอย่างอื่น……
อยู่ๆยศพลก็ลุกขึ้น เอ่ยอย่างเย็นชาว่า “แค่เห็นก็อารมณ์ เสีย กินต่อไม่ลง พวกเรากลับเถอะ! ”
สองมือสอดไว้ในกระประเป๋ากางเกง เตรียมจะกลับ มนต์กริก มขึ้นมา “คุณนาย ศแค่เห็นผม/อารมณ์เสียหรือครับ? ในเมื่อเห็นผมแล้วอารมณ์ไม่ดี ทำไมถึงยังเกาะติดชั่วกรุ๊ป ไปวางมือสักที?”
ใบหน้ายศพลมืดครึ่มลงทันที สายตาคมปราดมองมนต์
“มีเรื่องอะไรสามารถพูดกับผมได้อย่างตรงไปตรงมา ไม่ จําเป็นต้องพูดขึ้นมาต่อหน้าผู้หญิง ! หรือว่าคุณขายมนต์หมด ทางจะสู้แล้ว? เรื่องที่ฉันรับซื้อซัวกรุ๊ปไม่ใช่แค่เรื่องที่เพิ่ง เกิดขึ้นวันสองวัน โอ… ใช่แล้ว คงไม่ใช่เพราะเรื่องข้ากรุ๊ป นะ บอกไว้เลยตลาดธุรกิจทั่วทั้งจีน ถ้าหากมีบริษัทไหนที่ฉัน หมายตาไว้แล้วล่ะก็ ฉันจะทําทุกวิธีทางเพื่อให้ได้มันมา
ยศพลหย้ดกายอย่างทะนง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม ใบหน้าของจารวีนสีแดงเรื่อ
” งั้นรี! ในเมื่อคุณไม่ได้ประกาศศึกอย่างเป็นทางการ อย่าง นั้นก็อย่ามารังควานผู้หญิงของผม”
มนต์ตรีแววตาแน่วแน่ ต่อกรกับสายตาของยศพล สอง บุรุษประจันหน้ากัน บรรยากาศเคร่งเครียดราวกับลูกดอกที่ ถูกจ้างเกร็งบนคันธนู
จารวี กระวนกระวายก็ลุกขึ้นมาเช่นกัน เธอไม่รู้มาก่อน ว่ายศพล อบัวกรุ๊ปไว้
ถ้าหากเมื่อก่อนบอกว่าเพื่อเธอ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เป็น เพียงแค่ผลประโยชน์ทางธุรกิจอย่างนั้นเหรอ? หรือว่าแท้จริง แล้วเขาไม่เคยปล่อยเธอไปเลย?
มๆ คุณชายมนต์พูดจาไม่กลัวฟ้าผ่าเอาซะเลย
เห็นสายตาเฉยเมยไร้อารมณ์ของยศพล มองมายังตัว เอง หัวใจจารวีก็หดเกร็งอย่างไม่มีเหตุผล
“คุณคิดว่าผู้หญิงในอ้อมกอดฉันสู้คุณไม่ได้งั้นเหรอ? หรือ ต้องการจะบอกว่าฉันยศพลไม่มีความสามารถพอจะหาผู้ หญิงสักคน?
ยุคพล นมือไปถึงนิชาภา เข้ามากอด กระชับคนอ้อมกอด ตัวเองแน่น
ความเอาแต่ใจกับความหัวแข็งไม่ต้องเอ๋ยก็ชัดแจ้งอยู่ตรง หน้า จารวีชะงักไปแล้วรีบเกลี้ยกล่อมมนต์ตรี
“พี่มนต์คะ พี่เข้าใจผิดแล้ว ครั้งก่อนเพราะต้องการหาต่างหู ของนิยาภา ยศพลถึงผ่านมาตรงที่ฉันอยู่ดี ระหว่างฉันกับเขา ไม่มีอะไรจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาช่วยฉันไว้ บางทีตอนนี้ฉัน อาจจะไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ก็ได้
แววตาของมนต์ตรีอ่อนลง เขาเข้าใจผิดไปเองเหรอ? เขา ทําไมถึงเข้าใจยศพลผิดไปได้ เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน มอง ออกได้ชัดเจน ยศพลไม้เพียงไม่ปล่อยจาร แต่กลับตามล้าง แค้นอย่างบ้าคลั่ง
ผู้ชายที่ยกย่องเชิดชูตัวเองเป็นที่หนึ่ง ทำไมถึงจะทนยอม ให้ผู้หญิงของตัวเองถูกแย่งไปแล้วยังนิ่งเฉยได้
เขาก็ผู้ชายคนหนึ่ง เพราะฉะนั้นเขายิ่งเข้าใจความคิด ผู้ชายด้วยกันอย่างแจ่มแจ้ง
แต่ว่า ยังไงเสียครั้งนี้ยศพลก็ช่วยจารวี ไว้ ตอนนี้เขาไม่ สามารถสู้กับอีกฝ่ายที่นี่ได้
ยศพลพิมพาเสียงต่ำ เป็นผู้ชาย แม้แต่ผู้หญิงของตัวเอง ก็ปกป้องไม่ได้ ยังมีหน้ามาพูดอีกนะ นิชา พวกเรากลับ
เมื่อครู่หลังจากได้ยินยศพลศารามนิชาภาก็ไม่กล้าเปล่ง
เสียงอีกเลย เธอยิ้มน้อยๆพลางดึงหลังมือของยศพล หิน โบกไม้โบกมือให้จารวี “แล้วเจอกันนะคะ จารวี มีเรื่องอะไร ต้องโทรหาฉันนะ”
“ได้เลย!”
ใช้สายตาส่งพวกเขาเสร็จ จาร วีก็รู้สึกกดดันอย่างมาก อาหารมื้อนี้ถูกทําลายลงอย่างสิ้นเชิง
สีหน้าของมนต์ตรีคือที่สุดของความไม่น่ามอง เมื่อเขา มองไปที่จารวีก็รู้สึกผิดไม่น้อย
” ขอโทษ พี่..”
จารวีปลอบอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรค่ะ พี่มนต์ ฉันรู้ว่าพี่ เข้าใจผิด
“อืม คราวหน้าที่จะไม่ปล่อยให้เธอต้องไปตกอยู่ใน สถานการณ์อันตรายแบบนี้อีก
“พี่มนต์ ยศพลยังซ้อนซี้อซากรุ๊ปอยู่อีกหรือเปล่า? พี่จะมี ปัญหามั้ย?”
เธอไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้ ทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องของผู้ชายทั้งนั้น ถึงยศพลจะบ้าดีเดือดสักแค่ไหน ก็ไม่มีทาง เอา
มือปิดแผ่นฟ้าได้หรอก”
น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนของมนต์ตรีขจัดความกลัดกลุ่ม
ทั้งหมดของจาร
เพียงแต่ว่า หลังจากนั้นสองวัน ตามหน้าหนังสือพิมพ์ก็มี ข่าวหุ้นของบริษัท กรุ๊ปจํากัดตกอย่างรวดเร็วออกมา
จารรับรู้ได้ถึงความกลัดกลุ่มของมนต์ตรี ถึงแม้ว่าเธอ อยากจะเชื่อคำปลอบโยนของเขาแค่ไหน แต่ว่า ความรู้สึก ของเธอมันกําลังบอกว่า เรื่องทั้งหมดนี้จะต้องเป็นฝีมือของ ศพลอย่างแน่นอน
หลังจากขบคิดแล้ว เธอก็เด้นความกล้าออกมา คว้า โทรศัพท์ต่อสายถึงยศพล
“พอจะมีเวลาหรือเปล่า ฉันอยากนัดทานข้าวกับคุณ ถือซะ ว่าเป็นการตอบแทนที่คุณช่วยฉันไว้ครั้งก่อน”
ยศพล งฟังเงียบๆ ทันใดนั้นก็หัวเราะเยาะกลับไปว่า “ขอโทษนะ อยากนัดผมทานข้าวต้องดูตารางเวลาของฉันซะ ก่อน คุณโทรหาเลขาฉันเถอะ” จบคำก็ตัดสายไปทันที
จาร หมดความกล้าที่จะโทรไปหาเขาเป็นครั้งที่สอง
ใช่สินะ พวกเขาเลิกกันแล้วนี่นา เธอยังมีสิทธิ์อะไรขอให้ เขาท่าอย่างที่เธอต้องการกัน?
เวลาผ่านไปนานมากกว่า ยศพลจะโทรมาอีก “เที่ยงครึ่ง ภัตตาคาร เค่อ ผมมีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง”ได้ ได้ค่ะ ฉันจะไปตามเวลานัด
จาร เพิ่งจะพูดจบ ยศพล วางสายไปแล้ว
แต่ว่า…จาร รู้สึกปวดหัวขึ้นมา เธอจะใช้เหตุผลอะไรไป ขอให้ยศพลยอมปล่อยชั่วกรุ๊ปไปดีล่ะ?
นักธุรกิจ ทําทุกอย่างก็เพื่อผลประโยชน์ เธออาศัยอะไร ไปขอร้องให้เขายอมปล่อยมือกัน?
ภัตตาคารตะวันตกสวยงามทันสมัย มีแสงเทียนโรงแมน ติก และเสียงดนตรีจากการแสดงของนักเปียโน จังหวะดนตรี ราวสายนําเชี่ยวกราดดังไปทั่วทุกมุมห้องอาหาร
หลังจารวีก้าวเท้าเข้ามาแล้ว แค่ครู่เดียวก็มองเห็นยศพล นั่งอยู่มุมในสุด โครงราวนั้นมืดสนิทราวกับทะเลสาบล็ก
ลึกจนมองไม่เห็นก้น เธอพบว่าเขาเปลี่ยนไป บางทีอาจ เป็นเพราะสภาพใจของเธอมากกว่า มองดูเขาอย่างนี้ เธอ รู้สึกว่าไม่ชินเอาเสียเลย
“ฉันมาแล้ว!”
ครึ่งบนจาร สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวเท้าคอกสีข้าวเปลือก ท่อนล่างสวมกระโปรงผ้าฝ้ายรัดรูปขาเรียวจนถึงข้อ เส้นผม สลวยถูกปล่อยยาว ใบหน้าสะอาดใต้แสงเทียนถูกย้อมเป็น สีชมพูอ่อนคล้ายเวลายามอทีตอัสดง ลักยิ้มเล็กๆที่เผยขึ้นมา ยามเธอยิ้ม ยังสวยหวานดังเช่นเมื่อก่อน
แววตาเฉลียวฉลาดของยศพลแปลเปลี่ยนเป็นลึกล้ำ ใน หัวปรากฏเรื่องในอดีต เธอที่ครวญครางและร่ำร้องใต้ร่างของเขา พริบตาเตียวบางส่วนบนร่างกายเขาร้อนระอุ บมา เขาจะอยากคว้าเธอ อยากจะกระชากเธอเข้ามาในอ้อมกอด เคล้นคล้งอย่างหนักหน่วง
“ตรงเวลาดีนี่ นับตั้งแต่ตอนนี้ไป คุณมีเวลาครึ่งชั่วโมง !!
ยศพลง สองขาไขวกัน ยกนาฬิกาข้อมือสัตหรูดูเวลา สีหน้าท่าทางราวกับกําลังคุยธุรกิจอยู่ก็ไม่ปาน
จารวีนั่งลง บริกรเสริฟเครื่องดื่ม เป็นชานมอย่างที่เธอ ชอบ
ความอบอุ่นวาบผ่านหัวใจเธออย่างแผ่วเบา ยกแก้วขาผม มไปหนึ่งคํา
“คุณช่วยอย่าซ้อนซื้อ วกรุ๊ปอีกได้มั้ย?”
จารวีถามเสียงเบา
ยศพลมองเหยียดเธอ “มนต์ตรีให้คุณมาขอร้องฉันงั้นรึ?”
จารวีแสดงสีหน้าอึดอัดใจพลางสายศีรษะ เปล่า เขาไม่ ได้ขอ เป็นฉันตั้งใจมาเอง”
ยศพลขยับแก้วในมือ ดวงตาตามองออกไปนอกหน้าต่าง
เธอมาที่นี่เพื่อมนต์ตรี ลดศักดิ์ศรีตัวเองเพื่อเขา สําหรับ ยศพลแล้วนี่คือการดูถูกอย่างร้ายแรง หัวใจเขาโดนเธอ เหยียบย่าจนเลือด ม
แต่ไรมายศพลไม่เคยรู้สึกลำบากใจขนาดนี้ น่าเสียดายไม่ว่าเธอจะอะไร เขาก็ยังรักเธอแบบหน้า ด า ว รักเสียจน เข้ากระดูก
“ฉันเป็นนักธุรกิจ ไม่เคยทําเรื่องที่ไม่ได้ผลประโยชน์ ให้ ปล่อยมือจาผลประโยชน์น่ะเหรอ คุณคิดว่าฉันจะยอมมั้ย ล่ะ? “เขาพยายามข่มกลั่นตัวเอง น้ำเสียงเย็นเยียบ ต้องการ ให้เธอตกอยู่ในสถานะลําบาก ให้เธอรู้สึกโง่งมและเสียใจกับ หลงเลือก
“งั้นคุณต้องการให้ฉันทำอะไรถึงจะยอมปล่อย อ? “จร กัดริมฝีปากล่าง เธอรู้ว่าเขาไม่มีทางตกลง
ยังไงเสีย เรื่องระหว่างพวกเขาก็จบลงแล้ว เขาไม่มี
เหตุผลที่จะรักษาหน้าเธอ
ยศพลมองเธออย่างเงียบงัน “คุณรู้ว่าตัวเองมีอะไรมา
แลกกับฉัน!
อะไร? * อยู่ๆใบหน้าของจารวีขึ้นสีแดงเรื่อ ริมฝีปากอ่อน นุ่มแทบจะถูกฟันคมกัดจนเลือดออก
“หนึ่งคืน! คุณอยู่กับฉันหนึ่งคืน แล้วฉันจะวางมือจากเขา ไม่ช้อนซื้อบัวกรุ๊ปอีก”
“คุณ ยศพล ทําไมคุณถึงได้ดูถูกฉันขนาดนี้?
จารวีโกรธจนลุกขึ้น ศีรษะราวกับถูกต้มเดือด เดิมทยศ พลก็เป็นพวกนิสัยไม่ดี การที่เธอขอให้เขามา นี่ไม่ใช่ว่า เป็นการจุดไฟเผาตัวเองหรือ? เขาไม่เปลี่ยนแม้แต่นิดเดียว เขายังเป็นเขาคนเดิมศพลกล่าวอย่างไม่ช้าไมเร็ว “จาร ฉันดูถูกคุณที่ไหน กัน? รู้ไว้ซะ ถ้าฉันช้อนซือชั่วกรุ๊ปล่ะก็ แค่พลิกมือ สร้าง รายได้กว่าร้อยล้าน หนึ่งร้อยล้านสามารถซื้อผู้หญิงได้ คน? คุณรู้ดี ฉันไม่ได้บีบบังคับคุณ คุณตัดสินใจเอา ใช้หนึ่ง คันของตัวเองแลกปัญหากับของมนต์ตรี หรือจะรักษาความ บริสุทธิ์ของตัวเองแล้วยอมเห็นเขาตกต่ำ คุณเลือกเอาเอง เถอะ!
ยศพลพูดจบก็ก้มมองดูนาฬิกา หมดเวลาแล้ว ฉันต้องไป แล้ว! ทางที่ดีก่อนที่ฉันจะรวบซื้อซัวกรุ๊ป คุณควรมีค่าตอบที น่าพอใจ ไม่งั้นล่ะก็ เสียใจทีหลังก็สายไปแล้ว”
ยศพลพูดจบแววตาก็ฉายแววเย้ยหยันออกมาสายหนึ่ง ยืดตัวข็นก้าวยาวเดินออกไป
คินเดียว! แค่คืนเดียวเท่านั้น
จารวียืนอยู่ที่เดิม กัดริมฝีปากล่าง น้ำตาเม็ดใหญ่กลิ้งลง มาหยดแล้วหมดเล่า ดวงตาพรายไปด้วยหมอก
สองมือคําแน่นจนเห็นข้อขาว เธอไม่อาจปล่อยให้ มนต์ แบกรับความอับอายนี้ได้
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ