บทที่74 รู้เรารู้เขา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

จวงจื่อจิ่นที่กำลังล้างผักอยู่ก็ชะงักมือลง หล่อนนึกไม่ถึง เลยว่าจู่ๆ ลูกสาวจะถามเรื่องนี้ออกมา ” ทำไมจู่ๆ ถึงถาม ล่ะ ”

หลินซินเหยียนก้มหน้าลง ” ก็แค่อยากรู้เฉยๆ ค่ะ จริงๆ ตอนที่หมั้นกับเขา หนูอายุแค่สองขวบ ทำไมแม่ถึง… ”

* เรื่องเมื่อก่อน ฉันจําไม่ค่อยได้หรอก ” จวงจื่อจิ่นไม่ อยากพูดถึงเรื่องเมื่อก่อน เธอเอาผักที่ล้างเสร็จวางลงใน ตะกร้า แล้วมองไปที่ลูกสาว ทำให้รู้ถึงปฏิกิริยาที่ผิดแผก ไปของลูกสาว ” พูดมาสิ แกมีเรื่องอะไร

หลินซินเหยียนดูออก ว่าจวงจื่อจิ่นไม่ยอมเล่า เลยไม่ ถามอะไรต่อ แต่ใช้โอกาสนี้ในการหยั่งเชิงดู ” คุณนาย เวลเลี่ยน จะแยกสาขา เขาอยากให้หนูไปเป็นผู้รับผิด ชอบร้านนี้ ”

” ก็ดีเลยสิเนี่ย ” จวงจื่อจั่นตอบรับ

เธอดันลูกสาวออกเบาๆ ” เดี๋ยวฉันหั่นผักเอง ”

หลินซินเหยียนถอยไปด้านข้าง เธอยืนพิงเคาท์เตอร์ ครัว คิดบางอย่างอยู่พักหนึ่ง ” แต่สาขาที่แยกไปอยู่ใน ประเทศ… ”
อะไรนะ ”

เมื่อหลินซินเหยียนพูดจบ จวงจื่อจิ่นก็ตัดบทเธอ หล่อนรู้ ว่า LEO มีข้อกำหนดตายตัว นั่นก็คือจะไม่มีการแบ่งสาขา ในประเทศอื่นเด็ดขาด

ทําไมจู่ๆ คุณนายเวลเลี่ยนถึงแบ่งสาขาร้านกันนะ

จวงจื่อจิ่นขมวดคิ้ว ทําไมพักนี้ถึงมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้น ติดๆ กันก็ไม่รู้ เธอวางมือจากมีดหั่นผัก แล้วเช็ดมือลงบน ผ้ากันเปื้อน ก่อนจะเอามือลูกสาวมากุมไว้” แกพูดกับฉัน มาตรงๆ เรื่องพวกนี้มันเกี่ยวกับเขาด้วยใช่ไหม ”

เรื่องนี้ปิดบังต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเธอกลับประเทศไป เรื่องนี้จะเร็วจะช้า จวงจื่อจิ่นก็จ้องรู้อยู่ดี

หลินซินเหยียนยอมรับ ” อื้ม… ”

” แกคิดได้ยังไง! ” จวงจื่อจิ่นโกรธจนตาเบิกโพลง ไม่รู้ จักเข็ดจักจำเลยเหรอ

” แกพูดซิ ว่าตอนนั้นมันมีเรื่องอะไร เวลาที่แกลำบาก ที่สุด เขาไปอยู่ไหน ถ้าไม่ใช่หมอเหอ จะมาเป็นแกใน ตอนนี้ยังไง ทำไมแกไม่หัดแบ่งแยกดีเลวให้มันชัดเจนสัก
หลินซินเหยียนก้มหน้า ที่จริง เธอไม่ได้ยอมกลับ ประเทศ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเรื่องในอดีต อีกส่วนหนึ่งก็ เกี่ยวกับจงจิ่งห้าว

ดูก็รู้ว่าเป็นเรื่องของธุรกิจ แต่ตอนที่เขาขอหย่าในตอน นั้น ก็ยังรู้สึกเสียใจแบบบอกไม่ถูก

ต่อมาตอนที่เกิดอุบัติเหตุทางรถ ก็ทำให้เธอร่างกาย

อ่อนแอลง

เพราะอย่างนั้นเธอเลยไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก เพราะ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้เห็นภาพที่สะเทือน ณ ที่แห่ง นั้น

” ท่าทีของคุณนายเวลเลี่ยนแน่วแน่มาก ถ้าหนูไม่กลับ ไป | หนูอาจจะตกงาน ” เธอเป็นแหล่งรายได้เดียวของ ครอบครัว สำหรับเธอแล้ว งานนี้มันสำคัญมาก

จวงจื่อจิ่นหยิบมือหั่นผักขึ้นมา แล้วค่อยๆ หั่นมันฝรั่ง ออกเป็นแผ่น หล่อนเงียบไปครู่หนึ่งก็พูดขึ้นว่า ” ถ้าจะ กลับไปก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก ”

หลินซินเหยียนนึกไม่ถึงว่าจวงจื่อจิ่นจะปล่อยเธอไป

” แต่ฉันมีข้อแม้ ”
หลินซินเหยียนถอนหายใจออกมา ว่าแล้วเชียวว่าแม่จะ

ไม่ยอมเห็นด้วยง่ายๆ

“แกต้องยอมตกลงแต่งงานกับหมอเหอ ฉันถึงจะยอมให้ ไป ” จวงจื่อจิ่นพูดเงื่อนไขออกมา

เมื่อเทียบกับจงจิ่งห้าวแล้ว หล่อนชอบเหอรุ่ยเจ่อที่คอย ช่วยเหลือหลินซินเหยียนมาโดยตลอด

” แม่ ”

” เรื่องนี้ไม่คิดจะปรึกษาหารือ แกก็อยากจะโดดลงขุม นรกเลยน่ะเหรอ ฉันไม่อยากจะช่วยผลักแกลงไปหรอก นะ แกเป็นลูกสาวของฉัน ฉันทำเพราะหวังดีกับแก หมอ เหอไม่ดีตรงไหน หน้าตาดี ความสามารถก็มี ที่สำคัญ คือเขาชอบแก จะมีผู้ชายสักกี่คน ที่รอผู้หญิงคนหนึ่ง ได้นานถึงหกปีเนี่ย… ” จวงจื่อจิ่นมองลูกสาวของหล่อน อย่างจริงจัง ” ใจแกมันเป็นหินหรือไง ถึงมองไม่เห็นความ พยายามของเขา ”

ที่จริง เหอรุ่ยเจ๋อก็เป็นคนดี ในยามที่เธอลำบาก เขาก็ อยู่ข้างๆ เธอ ดูแลครอบครัวและดูแลเธอด้วย

เรื่องพวกนี้ เธอรู้ดี

” แต่ว่าหนู… ”
ถ้าเขารังเกียจแก แกท้องคลอดลูก เขาจะรอแกนาน 11 ขนาดนี้เหรอ ” จวงจื่อจิ่นก็กังวล ว่าเหอรุ่ยเจ๋อจะคิดอะไร กับเรื่องที่หลินซินเหยียนท้องแล้วคลอดลูกหรือเปล่า แต่ การกระทำของเขา ทำให้จวงจื่อจิ่นนั้นเปลี่ยนความคิด ของหล่อนเอง

ถ้ารังเกียจ ก็ไม่น่าจะอยู่ข้างกายหลินซินเหยียนได้นาน ขนาดนี้

หลินซินเหยียนยังสาว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่แต่งงานอีก ในชีวิตนี้ ในสายตาของจวงจื่อจิ่น เหอรุ่ยเจ๋อเป็นตัวเลือก ที่ดีที่สุด

ถ้าเทียบกับผู้ชายที่รู้ว่าหลินซินเหยียนท้อง ถึงแม้จะ หมั้น ก็ทําแค่ให้การหมั้นสำเร็จลุล่วง โดยการเซ็นระยะ เวลาการหมั้นหนึ่งเดือนกับลูกสาวเท่านั้น เทียบกันแล้ว เหอรุ่ยเจ๋อดีกว่าตั้งเป็นพันเป็นหมื่นเท่า!

หลินซินเหยียนก้มหัวมองปลายเท้าของตัวเอง จริงๆ จวง จื่อจิ่นก็พูดถูกและมีเหตุผล

แต่จวงจื่อจิ่นไม่รู้ว่า แม่ของเหอรุ่ยเจ๋อเคยมาหาเธอแล้ว ครั้งหนึ่ง

เธอก็เป็นคน มีหัวใจ เมื่ออยู่ใกล้เหอรุ่ยเจ๋อก็เกิดความ รู้สึกขึ้นได้เหมือนกัน
แต่เขาก็ดีกับเธอจริงๆ

แต่เรื่องนี้ เธอไม่อยากบอกจวงจื่อจิ่น จวงจื่อจิ่นกังวลใจ กับชีวิตของเธอต่อจากนี้มาโดยตลอด กลัวว่าเธอจะพา ลูกไปอยู่ในที่ที่ ไม่เหมาะสมและลำบาก

ถ้าเธอบอกจวงจื่อจีนว่าแม่ของเหอรุ่ยเจ่อเคยมาหาเธอ แล้วไม่อยากให้เธอแต่งงานกับเหอรุ่ยเจ๋อ แม่ต้องเสียใจ แน่ๆ แล้วก็จะกังวลเกี่ยวกับตัวเธอ และอนาคตของเธอใน ภายภาคหน้า

” แม่ การแต่งงานกับคนที่หนูไม่ได้รัก หนูคงไม่มีความ

สุขหรอก ” 11

แต่เขาชอบแก ดีกับแก แค่นี้ไม่พออีกเหรอ ความรู้สึก 11 มันค่อยๆ สร้างกันได้ พวกแกแต่งงานกันไป พออยู่ด้วย กันแล้ว นานวันเข้าเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหละ “จวงจื่อจีน ยังพูดเตือนหลินซินเหยียนไม่พัก

หลินซินเหยียนรู้สึกระอาใจ เธอก้มหน้าขยี้หัวตัวเองไป มา รู้สึกว่าตอนนี้ข้างหน้ามีแต่เรื่องที่ทำให้เธออ่อนล้าไป หมด

การบังคับของจงจิ่งห้าว และความไม่เข้าใจของจวงจื่อจิ่น
มันทำให้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรง

” หม่ามี ”

หลินซีเฉินยืนอยู่ตรงประตูครัว ร่างกายน้อยๆ นั่นยืน จังก้า เมื่อกี้เด็กน้อยแอบฟังหลินซินเหยียนกับจวงจื่อจั่น คุยกัน ก็รู้ว่าพวกเธอพูดถึงอะไร

” หม่ามี้ พวกเราเป็นคนประเทศZ ผมกับน้องสาวยังไม่ เคยกลับบ้านเกิดของแม่เลย ตอนนี้ได้กลับไปแล้ว ไม่ใช่ เรื่องดีเหรอครับ ” หลินซีเฉินมองไปที่หลินซินเหยียนและ จวงจื่อจิ่นอย่างใสซื่อบริสุทธิ์

” แกยังเป็นเด็ก จะไปรู้อะไร ” จวงจื่อจิ่นโบกมือไล่ ให้ เขาไปดูแลน้องที่ห้องรับแขก

” ถึงผมจะเด็ก แต่ผมก็มีสิทธิ์ในความเป็นคนเหมือนกัน ผมเลือกได้ ผมเห็นด้วยที่ให้หม่ามี้กลับไป ” หลินซีเฉิน ตอบอย่างจริงจัง ” หม่ามี้คลอดผมมา แสดงว่าผมเป็นคน ประเทศZ แน่นอนว่าต้องกลับไปอยู่แล้ว ”

หลินซินเหยียนกับจวงจื่อจิ่นสบสายตากัน ปัญหาเกี่ยว กับเรื่องพ่อของเด็กๆ พวกเธอแทบไม่เคยพูดถึงเลย

หลินซินเหยียนแค่เคยพูดว่า ผลที่เหอรุ่ยเจ๋อตรวจออก มาพ่อของเด็กๆ เป็นคนประเทศA แต่พอพวกเขาเกิดมาก็โตมาเหมือนหลินซินเหยียน ดังนั้นจึงเหมือนคน

ประเทศZ เลยดูเหมือนไม่มีเค้าโครงที่เหมือนคน ประเทศ โดยสิ้นเชิง

นี่คือสิ่งที่หลินซินเหยียนปลื้มใจที่สุด ลูกของเธอกับตัว เธอเองมีรูปลักษณ์และสีผิวที่เหมือนกัน

ไม่ได้หัวทองตาฟ้าเหมือนตุ๊กตาฝรั่งนั่น

” เสี่ยวเฉิน ” หลินซินเหยียนปรามลูกชาย

” หม่ามี้ พวกเรากลับไปเถอะ ผมอยากเห็นว่าบ้านเกิด ของหม่ามี้เป็นยังไงบ้าง ” หลินซีเฉินกะพริบตาปริบๆ มอง เธออย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง

หลินซินเหยียนเดินเข้าไปอุ้มลูกชายขึ้นมา ก่อนจะคว้า เข้ามาไว้ในอ้อมอก จู่ๆ จมูกก็แดงและเจ็บขึ้นมาเหมือนจะ ปล่อยโฮ ทำให้เธอไม่กล้าปริปากพูดอะไร

จวงจื่อจิ่นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ท่าทียังยืนหยัดดังเดิม ” ที่ฉันพูดไปให้แกคิดดีๆ ”

‘คุณยาย หม่ามี้ไม่ได้ชอบคุณลุง ทำไมคุณยายต้องให้ พวกเขาอยู่ด้วยกันล่ะ ” หลินซีเฉินพูดมาเหมือนเด็กน้อย นั้นเป็นผู้ใหญ่ ” หม่ามีของผมเหมาะกับสิ่งที่ดีกว่านี้นะ ”
จวงจื่อจีนป่าออกมา เจ้าเด็กน้อยจะไปรู้อะไร

“ งั้นพูดมาซิ ว่าแม่ของหนูเหมาะกับคนแบบไหน ” หลินซีเฉิน ส่ายหัว ” ผมไม่บอกหรอก ”

เพราะเด็กน้อยกำลังหาอยู่

เขาไปหาครูของเขาโดยเฉพาะ ครูบอกว่า ถ้าเป็นอย่าง หม่ามี้ของเขาล่ะก็ ต้องหาคนที่ดีกว่าสามีคนที่แล้ว ต้อง เป็นผู้ชายที่หล่อกว่า รวยกว่า ถึงจะทำให้คนที่ทอดทิ้ง พวกเขาอย่าผู้ชายที่ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิง แบบนั้นเสียใจ

ให้ผู้ชายคนนั้นได้รู้ถึงความเสียหายที่บังอาจทอดทิ้งเขา กับหม่ามี้ไป!

เขาหาข้อมูลของจงจิ่งห้าวมาอย่างดี เขาเป็นคน ประเทศZ ดังนั้นเขาจึงต้องกลับไป

ครูบอกว่า รู้เรารู้เขา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

เขาไม่เพียงแต่จะหาคนที่ดีกว่าให้หม่ามี้ แต่จะแก้แค้น ผู้ชายที่ทำตัวแย่ๆ ที่ทอดทิ้งพวกเขาไปด้วย
แต่เหอรุ่ยเจ๋อไม่เหมาะกับเกณฑ์ที่เขาตั้งไว้ ถึงเขาจะดี กว่าคนทั่วไป แต่เมื่อเทียบกับจงจิ่งห้าวแล้วต่างกันราวฟ้า กับเหว

หม่ามี้ของเขา จะแต่งงานกับคนที่แย่กว่าจงจิ่งห้าวไม่ได้เด็ดขาด!