บทที่71 ต้องเสียก่อนถึงจะได้มา

เมื่อได้ยินอนุญาตจากด้านใน เธอจึงผลักประตูเข้าไป

ห้องข้างในนั้นช่างกว้างขวาง ถูกตกแต่งด้วยสไตล์ที่ เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร ตรงกลางห้องถูกวางด้วย โต๊ะทำงานทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส ส่วนด้านข้างถูกวางด้วย หุ่นโชว์แบบฝั่งละตัว บนตัวหุ่นถูกสวมด้วยชุดราตรีที่ สวยงาม ด้านหน้ามีหญิงสูงวัยที่มีรูปลักษณ์สวยสง่านั่ง อยู่ เธอใส่เสื้อสูทที่จัดเป็นชุด เส้นผมขาวโพลนของเธอ ถูกรวบไว้ข้างหลังอย่างเป็นระเบียบ บนคอระหงนั้นสวม สร้อยมุกแท้น้ำงาม ขนาดใหญ่เล็กดูสมดุลกัน สีสันมัน วาว กับต่างหูไข่มุกที่มองเห็นได้ชัดเจน ทำให้ออร่าความ สง่างามของหญิงสูงวัยผู้นี้เปล่งประกายออกมา

” นั่งสิ ” มือทั้งสองข้างของคุณนายเวลเลี่ยนกำลังถือ กล่องที่ดูประณีตกล่องหนึ่ง

เธอลูบกล่องนั้นไปมาอย่างไม่วางมือ

คุณนายเวลเลี่ยนวางกล่องนั้นลงบนโต๊ะ แต่มือก็ ไม่ได้ละออกมาจากกล่องใบนั้น ก่อนจะเริ่มพูดอย่าง ตรงประเด็น ” ฉันมีแพลนจะแยกสาขาไปที่เมืองBใน ประเทศZ และให้เธอไปจัดการดูแลที่นั่น ”

Leoเป็นร้านที่มีเพียงที่เดียวเท่านั้น อีกอย่างตั้งแต่ก่อตั้ง มา ก็มีข้อบัญญัติว่า จะไม่แบ่งสาขาร้านไปไว้ประเทศอื่น จะมีเพียงร้านนี้ร้านเดียวเท่านั้น

อีกอย่างร้านนี้ ก็ได้รับออร์เดอร์จากลูกค้าทั่วโลกอยู่ แล้ว

เป็นการบริการแบบหนึ่งต่อหนึ่ง ชุดราตรี ชุดแต่งงาน ที่ ออกจากร้านนี้ไปจะมีเพียงหนึ่งตัวเท่านั้น รับประกันว่า เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครแน่นอน

นี่เป็นเหตุผล ว่าทำไมLEOถึงได้รับการชื่นชอบจากผู้ หญิงมากมาย

โดยเฉพาะการออกงานใหญ่โต ดาราหญิงที่ได้เดินพรม แดง เจ้าสาวที่กำลังจะเข้าพิธีแต่งงาน ชุดราตรีและชุด แต่งงาน สำหรับพวกเธอเหล่านี้เป็นเรื่องที่สำคัญมาก ดัง นั้นการออกแบบให้เฉพาะคน จะมีความเป็นเอกลักษณ์ที่ ไม่ซ้ำใคร เป็นสิ่งที่สำคัญต่อพวกเธอเหนือสิ่งอื่นใด

” ไม่ได้กําหนดไว้หรอกหรือคะ ว่าLEOจะไม่มีสาขาแยก ” หลินซินเหยียนไม่เข้าใจ

อีกอย่าร้านที่แยกสาขาไปยังอยู่ที่ประเทศZ ยิ่งไปกว่า นั้น ที่ทำให้เธอตกใจคือมันอยู่ที่เมืองBอีก

มันคือที่ต้องห้ามสำหรับเธอ ถ้าเป็นประเทศอื่น เธอคงตอบรับไปอย่างไม่ลังเลแล้ว

คุณนายเวลเลี่ยนถอนหายใจ ตอบอย่างลำบากใจ ” ต้องมีเสียก่อนถึงจะมีได้สิ ”

คุณนายเวลเลี่ยนเป็นผู้ก่อตั้งLEO ข้อกำหนดนี้เธอก็เป็น คนตั้งขึ้นมา

แต่ในวันนี้คุณนายเวลเลี่ยนอายุเก้าสิบปีแล้ว ข้อ กำหนดนี้ก็อยู่มาหกสิบปีแล้วเช่นกัน ทำไมถึงทำลายข้อ กําหนดนี้ได้ง่ายๆ กันนะ

” คุณนายคะ คุณมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า ” หลินซินเหยี ยนมองเธอที่ลูบกล่องใบนั้นอยู่ตลอดเวลา

เหมือนกล่องใบนั้นจะใส่ของมีค่าอะไรบางอย่างเอาไว้

ดูภายนอกดูเหมือนคุณนายเวลเลี่ยนจะไม่อยากพูดมาก ” ฉันตัดสินใจไปแล้ว ”

หลินซินเหยียนรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติ การตัดสินใจครั้ง นี้มันกะทันหันเกินไปนะ

สถานที่มันจะบังเอิญเกินไปแล้วเธอไม่เชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญ

แล้วถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญจริงๆล่ะ ใครเป็นคนที่อยากให้ เธอกลับไปที่นั่น

” หลิน ถ้าเธอไม่ยินยอม ก็ไม่มีร้านไหนรับเธอหรอก นะ” คุณนายเวลเลี่ยนดูออกว่าหลินซินเหยียนไม่สมัคร ใจ เลยถอนหายใจออกมา ” จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องแย่ อะไรหรอก อีกอย่างที่นั่นก็เป็นบ้านเกิดของเธอ ”

หลินซินเหยียนก้มหน้า ในใจสับสนไปหมด ” คุณนาย บอกฉันได้ไหมคะ ทำไมคุณถึงตัดสินใจแบบนี้ ”

” เพราะมันไง ” คุณนายเวลเลี่ยนหญิงกล่องที่สวย ประณีตนั้นขึ้นมา ” ฉันรู้ว่ามันอยู่ที่ใครมาตลอด ไม่ว่าฉัน จะขอซื้อในราคาเท่าไหร่ เขาคนนั้นกลับไม่ยอมขายให้ ฉัน ”

เมื่อวานเย็น หล่อนเจอกับคุณจงของประเทศZ

เขาหยิบของสิ่งนี้ขึ้นมา ทำเป็นข้อแลกเปลี่ยนกับหล่อน แล้วเขาจะยอมมอบของสิ่งนี้ให้

แต่หล่อนจะต้องแบ่งสาขาไปตั้งที่เมืองBของประเทศZ แล้วคนที่ดูแลรับผิดชอบร้านจะต้องเป็นหลินซินเหยียน
อีกอย่างให้เตือนหลินซินเหยียนด้วยว่า หาเธอคิดจะลา ออกจากLEOไปล่ะก็ เธอจะถูกแบนจากสาขางานนี้

ทำให้เธอที่แม้จะไม่สมัครใจ ก็ต้องไปทำให้ได้!

หลินซินเหยียนเม้มปากแน่น เหมือนเริ่มจะคิดถึงมูลเหตุ นี้ขึ้นมาได้บ้างแล้ว เธอเลยพูดสิ่งที่ตัวเองคาดเดาออก ไป ” มีคนให้ของคุณ และมันคือของที่คุณต้องการมันมา ตลอด แต่มีข้อแลกเปลี่ยน นั่นคือต้องแบ่งสาขาไปตั้งที่ เมืองBของประเทศZ แล้วคนที่ดูแลรับผิดชอบร้านจะต้อง เป็นฉันเหรอคะ ”

คุณนายเวลเลี่ยนส่ายหัว ไม่เห็นด้วยกับการคาดเดา ของเธอ แต่ก็ไม่ได้ชื่นชมในความสมองไวของเธอ

เป็นผู้หญิง ต้องทำตัวโง่นิดหน่อยสิถึงจะน่ารัก แต่ฉัน 11 คิดว่าคุณผู้ชายคนนั้น คงจะชอบคุณมาก ไม่งั้นก็คงไม่มา หาฉัน “คุณนายเวลเลี่ยนก็ชอบหลินซินเหยียนนั่นแหละ หล่อนยื่นมือมาตบไหล่เธอเบาๆ “การหนีไม่ได้ช่วยแก้ ปัญหาหรอกนะ เพียงเธอทำใจให้สงบแล้วเผชิญหน้ากับ ผู้คนและเรื่องราวต่าง ๆ ถึงจะเรียกได้ว่าเธอได้ปล่อยวาง แล้ว หากเธอยังกังวลกับมันอยู่แบบนี้ แสดงว่าเธอยังไม่ ปล่อยวางมัน ”

หลินซินเหยียนไม่ยอมรับ” ฉันปล่อยวางแล้วค่ะ ”
” ถ้าปล่อยวางแล้ว เธอจะกลัวอะไรล่ะ ”

หลินชินเหยียนไม่รู้เลย แต่แค่รู้สึกจากส่วนลึกของ หัวใจว่าไม่อยากกลับไป ไม่อยากคิดถึงคนในอดีต ความ ทรงจําและเรื่องราวต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้น เรื่องที่มันไม่ค่อย สวยงามสักเท่าไหร่

“ฉันตัดสินใจไปแล้ว เธอคิดดูให้ดีๆล่ะ ไปทำงานต่อ เถอะ ” คุณนายเวลเลี่ยนหยิบกล่องประณีตนั้นขึ้นมาถือ

ไว้บนมือ แล้วนั่งมองมันอย่างพินิจพิจารณา

อย่างกับว่าพอมองทะลุกล่องนั้นเข้าไป มีใครบางคนอยู่ ในนั้น

หลินซินเหยียนลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

ฉันยายืนรอเธออยู่ตรงประตู เมื่อเห็นเธอออกมา ก็รีบ เดินเข้ามาหาทันที ” แล้วคุณจะทำยังไงต่อไปคะ ”

ฉินยาก็เป็นคนประเทศZเช่นกัน เธอเข้ามาทำงานช้า กว่าหลินซินเหยียนสองปี เพราะเธอไม่ได้จบเฉพาะด้าน มา ตอนนั้นเลยไม่ได้ถูกรับเข้าทำงาน แต่เป็นหลินซินเหยี ยนที่เป็นคนรับเธอ เห็นเธอคอยช่วยอยู่ข้างๆ แล้วศึกษา งานในLEOไปด้วย

พอรู้จักกันไปนานๆ ก็พอรู้เรื่องราวของหลินซินเหยียนอยู่บ้าง

หลินซินเหยียนยิ้มแบบฝืนๆ ” ฉันไม่มีทางเลือกหรอก

คำพูดของคุณนายเวลเลี่ยนนั้นชัดเจนมา หากเธอ ปฏิเสธ ก็จะไม่มีที่ไหนรับเธอเข้าทำงานแน่ๆ

คุณนายเวลเลี่ยนมีชื่อเสียงในสายงานนี้มาก คำพูดของ หล่อน ล้วนแต่ไว้หน้าเธอทั้งนั้น

” เธอรู้หรือเปล่า ว่าในกล่องใบนั้นใส่อะไรเอาไว้ ” หลิน 11 ซินเหยียนรู้สึกสงสัย ว่ามันคืออะไรกันแน่ ถึงทำให้หล่อน ยอมทําลายข้อจํากัดที่ตั้งมาหลายปีนั้น ”

ฉินยาส่ายหัว ” ไม่รู้สิคะ ”

หลินซินเหยียนถอนหายใจ ถึงจะสงสัย แต่ตอนนี้ถ้าเธอ ต้องกลับประเทศไป มันต้องเป็นเรื่องที่วุ่นวายสำหรับเธอ มากแน่ ๆ

เธอเอาเอกสารแล้วกลับไปที่ห้องทำงาน เมื่อดูคร่าวๆ ไป หนึ่งรอบ ก็รู้ความต้องการของลูกค้าโดยละเอียดแล้ว ก็ เอากระดาษวาดแบบกับดินสอออกมา แต่ตอนนี้เธอสงบ จิตใจของตัวเองไม่ได้เลย ไม่รู้จะลงมือวาดด้วยดินสอที่ อยู่ในมือนั้นได้อย่างไร
เธอลูบแก้มของตัวเองไปมา แล้วให้ฉินยาไปชงกาแฟไม่ ใส่น้ำตาลมาให้เธอสักแก้ว

* เมื่อคืนไม่ได้พักผ่อนเหรอคะ ฉันรู้สึกว่าสีหน้าคุณไม่ ค่อยดีเลย ” ฉินยาถามอย่างใส่ใจ

หลินซินเหยียนยกกาแฟขึ้นมา เธอดื่มไปหนึ่งอีก มันเกิน คำว่าไม่ได้ผ่อนน้อยหรอก แต่เธอยังไม่ได้นอนเลยต่าง หากล่ะ

” งานนี้ไม่รีบหรอกนะคะ ถ้าไม่งั้นคุณกลับไปพักผ่อน ก่อนเถอะค่ะ” ฉินยาแนะนำ

” ตอนนี้กลับไปก็นอนไม่หลับหรอก เธอไปทำงานเถอะ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ” ชีวิตยังต้องเดินต่อ ”

ยิ่งตอนนี้ เธอจะละทิ้งความพยายามไปไม่ได้เพราะลูกๆก็ได้ค่ะ ”

ฉินยาเดินออกไปจากห้อง เมื่อหันตัวจะไปปิดประตู จู่ๆ ประตูก็ถูกมือใหญ่ๆ ของใครบางคนจับเอาไว้ ฉินยาหัน ไป ก็เห็นว่าข้างหลังมีร่างสูงของชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังเธอ คุณ

* ช่ว! จงจิ่งห้าวพูดเสียงกดต่ำ ” ผมมาหาเธอ ”

ฉินยาจำได้ว่าวันนั้นจู่ๆ เขาก็ลากตัวหลินซินเหยียนไป พวกเขารู้จักกัน อีกอย่างความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงจะไม่ ธรรมดาเสียด้วย

ฉินยารู้งาน เธอไม่พูดอะไร ก่อนจะค่อยๆ ถอยออกไป

จงจิ่งห้าวปิดประตูแล้วเดินเข้ามา

หลินซินเหยียนตอนนี้จิตใจสงบลงแล้ว เธอกำลังตั้งใจ วาดงานออกแบบอยู่

เพราะลูกค้าต้องการชุดแต่งงานที่เป็นเกาะอก ชุด แต่งงานที่เป็นเกาะอกเหมาะกับชายกระโปรงที่เป็นทรง หางปลา ชุดแต่งงานชุดนี้ถึงจะทำให้หุ่นดูเพรียวสูงมาก ขึ้น

จงจิ่งห้าวยืนอยู่ข้างหลังของเธอ มองดูเธอที่กำลัง ทำงานอย่างตั้งใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอวาดรูป

ดินสอแท่งหนึ่งที่แสนจะธรรมดา ปลายดินสอนั้นเหมือน ได้ถูกร่ายมนตร์เอาไว้ ลายเส้นน้อยๆ บนกระดาษขาวนั่น ได้ปรากฏเค้าโครงของชุดแต่งงานออก มาโดยประมาณ

หลินซินเหยียนรู้สึกเหมือนมีใครบางคนอยู่ข้างหลัง แต่ ก็ไม่ได้เอ่ยคำอะไร เพราะคิดว่าเป็นฉินยา ฉินยามักจะ ชอบดูเธอวาดแบบอยู่เสมอ จึงไม่ค่อยส่งเสียงดังรบกวน อะไร

” เสี่ยวยา มีข้อมูลสัดส่วนน้ำหนักส่วนสูงของลูกค้าไหม

เธอต้องทำแบบตามรูปร่างของลูกค้า ถึงจะเลือกแบบ ออกมาได้

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ เธอเลยหันไป” เสี่ยว.…………..