บทที่57 ชอบแบบที่ผู้ชายชอบผู้หญิง
หลินซีเฉินสวมเสื้อสเวตเตอร์ที่มีคอเสื้อเป็นรูปหัวใจสี กากี ส่วนด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว ใส่คู่กับกางเกงสแล็ค และรองเท้าผ้าใบสีขาว ร่างเล็กยืนตัวตรง คิ้วของเขาโค้ง มนได้รูป ริมฝีปากแดงระเรื่อ ฟันก็ขาวสะอาด แถมยังมี แก้มตุ้ยนุ้ยน่ารัก จมูกก็โด่ง เขามีผมสีดำสนิทหยิกเล็ก น้อย รวมๆแล้วดูหล่อเหลาเอาการเลยทีเดียว
เขาลูบหัวน้องสาวเบาๆ”เสี่ยวลุ่ย เชื่อฟังที่หม่ามี้พูดรี เปล่า? ”
หลินลุยชีพยักหน้ารับอย่างแรง เธอชื่นชมพี่ชายของเธอ มาก ทั้งสองเกิดออกมาห่างกันไม่กี่นาทีเอง แต่ว่าหลินซี เฉินกลับดูเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลเอามากๆ
ส่วนหลินลุยซีนั้นดูเป็นเด็กสาวน่ารักไร้เดียงสาซะ มากกว่า
หลินซินเหยียนยกอาหารมื้อค่ำมาที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว “เอาล่ะ ไปล้างมือแล้วมาทานข้าวกัน”
เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามา แล้วยื่นมือออกไปอุ้มหลินลุยซี ทว่าหลินซินเหยียนกับดึงเขาไว้ “พี่ไปทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันพาพวกเขาไปล้างมือเอง”
“ให้พี่ช่วยนะ” เหอรุ่ยเจ๋อไม่ได้คิดว่าจะมองหน้าหลินซินเหยียนไม่ติดเพราะเรื่องที่พูดกันเมื่อกี้
“คุณหมอเหอให้เหยียนเหยียนไป แล้วคุณมานั่งเถอะ ค่ะ” จวงจื่อจิ่นเดินตรงเข้ามาแล้วพูดด้วยความเกรงใจ
เหอรุ่ยเจ๋อจึงทำได้เพียงนั่งลงที่โต๊ะอาหาร จวงจื่อจิ่น หยิบไวน์ออกมาหนึ่งขวดแล้วเดินไปเลื่อนเก้าอี้ที่โต๊ะ อาหารออกมาจากนั้นก็นั่งลง
เธอเหลือบมองไปที่ห้องน้ำแวบหนึ่ง เพื่อเช็คดูว่าหลินชิ นเหยียนจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอกำลังจะพูด จากนั้นก็หันมา คุยกับเหอรุ่ยเจ๋อ “หลายปีมานี้ ฉันต้องขอบคุณคุณแทน เหยียนเหยียนมากเลย”
เธอพูดไปพลางรินไวน์ให้เหอรุ่ยเจ๋อไปแก้วหนึ่ง และริน ให้ตัวเองแก้วหนึ่ง ไวน์ของต่างประเทศไม่ค่อยแรงเท่า เหล้าขาว พอดื่มลงไปจึงรู้สึกว่ามันนุ่มคอ พอยกแก้วของ ตัวเองดื่มเสร็จก็พูดขึ้น “ฉันก็หวังว่าเธอจะอยู่กับคุณ แต่ อย่างว่าเหยียนเหยียนเด็กคนนี้มันหัวแข็ง แถมตอนนี้ยัง มีลูกอีกสองคน อีกอย่างตอนนี้คุณก็อายุไม่น้อยแล้ว ถ้า เจอคนที่เหมาะสมก็รีบแต่งงานมีครอบครัวเถอะ”
“คุณป้าครับ ผมยังอยากให้คุณป้าช่วยพูดโน้มน้าวใจ เธอให้เลย”เหอรุ่ยเจ๋อก้มมองไวน์ที่อยู่ในแก้ว แต่ไม่ดื่ม
มีหรอที่จวงจื่อจิ่นจะไม่พูด?
เธอพึงพอใจในตัวเหอรุ่ยเจ๋อมาโดยตลอด ช่วงที่หลินซิ นเหยียนตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากก็เป็นเขานี่แหละที่ คอยดูแลเธอ พาเธอออกมา
พูดได้เลยว่าถ้าไม่มีเหอรุ่ยเจ๋อคอยช่วย ก็คงไม่มีหลินชิ นเหยียนในตอนนี้หรอก
เธอรู้สึกขอบคุณและพอใจในตัวเหอรุ่ยเจ๋อมาก
แต่ทว่าหลินซินเหยียนกลับไม่ยอมรับความรู้สึกเขา เธอ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว?
จวงจื่อจิ่นฝืนยิ้มออกมา”มีหรอที่ฉันจะไม่เกลี้ยกล่อมเธอ แต่เธอไม่เคยฟังฉันเลยต่างหากล่ะ”
จวงจื่อจิ่นเข้าใจดีว่าทำไมลูกสาวถึงเป็นแบบนี้ เธอมีลูก ตั้งสองคนแล้ว ครอบครัวชาติตระกูลของเหอรุ่ยเจ๋อนั้นก็ ดี หน้าตาเขาก็หล่อเหลาเอาการ และถึงแม้เขาจะไม่ถือ เรื่องนี้
แต่ในใจลูกสาวของเธอใช่ว่าจะไม่ถือนี่นา
เธอรู้ดีว่าความบริสุทธิ์ของผู้หญิงคนหนึ่งสำคัญต่อผู้เป็นสามีมากขนาดไหน
เหอรุ่ยเจ๋อยกแก้วไวน์ขึ้นกระดกรวดเดียวหมด จากนั้นก็ วางแก้วลง “ผมไม่ยอมแพ้หรอก”
ผมจะรอจนกว่าเธอจะยอมรับผม
“ไม่จําเป็นหรอก เธอเป็นคนหัวแข็ง มันไม่คุ้มค่าที่จะรอ
ในขณะนั้นเองหลินซินเหยียนก็ได้อุ้มหลินลุยซีกับหลิน เฉินเดินออกมา
จวงจื่อจิ่นหยุดพูดแล้วหันไปรับหลินลุยซีที่อยู่ในอก
หลินซินเหยียน “มาหายายเร็ว
“หม่ามี้อุ้ม” หลินลุยซีกอดคอหลินซินเหยียนไว้แน่น เธอ ค่อนข้างติดหลินซินเหยียน
เพราะว่าปกติหลินซินเหยียนค่อนข้างยุ่ง จึงไม่มีเวลา ดูแลเธอ ครั้งนี้ได้โอกาสให้หม่ามี้อุ้มไปกินข้าว เธอจะ ยอมปล่อยไปได้ยังไง?
จวงจื่อจิ่นแกล้งมองอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง “ดูพี่ชายของ เธอสิ”
หลินซีเฉินปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ด้วยตัวเอง แถมยั่งกิน ข้าวเองด้วย แต่พอได้ยินจวงจื่อจิ่นพูดถึงตัวเอง เขา ก็เงยหน้าขึ้นมองน้องสาวแล้วพูดออกมาด้วยสีหน้า เคร่งขรึม “น้องยังเด็ก”
จวงจื่อจิ่งได้แต่คิดในใจ นายก็โตกว่าเธอไม่กี่นาที เท่านั้นเองนี่นา
เจ้าเด็กนี่มาทำท่าทางเป็นผู้ใหญ่ ช่างน่าขำเสียจริง หลินซินเหยียนอุ้มหลินลุ่ยซีนั่งลง
เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ เหอรุ่ยเจ๋อจำเป็นต้องกลับ ก่อน จวงจื่อจิ่นจึงเข้าไปอุ้มเด็กในอกหลินซินเหยียนออก มา”ไปส่งคุณหมอเหอสิ”
หลินซินเหยียนลุกขึ้นด้วยความเต็มใจพลางยิ้มร่า “เดี๋ยวฉันไปส่งพี่เอง”
ถึงแม้เธอจะไม่ยอมรับความรู้สึกของเหอรรุ่ยเจ๋อ แต่เธอ ก็รู้สึกขอบคุณเขา
หลายปีมานี้ เขาช่วยเธอไว้มากเลยทีเดียว
“เอาสิ”เหอรุ่ยเจ่อยิ้มรับ
ทั้งสองเดินออกจากบ้านตามกันไป หลินซินเหยียนเดิน ตามหลังมาพร้อมกับปิดประตู
“เธอเคยคิดอยากจะกลับไปบ้างไหม? “เหอรุ่ยเจอลอง ถามหยั่งเชิงดู
หลินซินเหยียนส่ายหน้า “ไม่”
เธอพูดจากใจจริง เธอรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว
เหอรุ่ยเจ๋อก้มหน้าลง”สองสามวันนี้พี่คงไม่มีเวลามา เยี่ยมนะ”
หนึ่งก็เพราะเรื่องงาน สองก็คือเขาต้องกลับไปที่จีน
เพราะงั้นเลยไม่มีเวลามาหา
“พี่ไปจัดการเรื่องของพี่เถอะ ฉันอยู่ที่นี่สบายดี” เธอไป ทำงาน ส่วนจวงจื่อจิ่นก็ดูแลเด็กทั้งสองอยู่ที่บ้าน
“อั้ม”เหอรุ่ยเจ๋อยื่นมือออกมาโอบไหล่หลินซินเหยียนไว้ พร้อมกับเลียริมฝีปากที่แห้งผาก “แม่เธอพึ่งคุยกับพี่เมื่อ
หลินซินเหยียนเหลือบมองเขาที่กำลังจับมือเธอไว้ “แม่ ฉันพูดว่าอะไรหรอ? ”
“บอกว่า ให้ ยอมแพ้ไปซะ อาจเป็นเพราะพี่แก่เกินหรือ กลัวว่าพี่จะได้อยู่คนเดียวตลอดไป ” เหอรุ่ยเจ๋อพูดด้วย ท่าทีที่ผ่อนคลาย
หลินซินเหยียนหัวเราะออกมาเบาๆ “แก่แล้วจริงๆ ควรจะ มีครอบครัวไปตั้งนานละ”
เหอรุ่ยเจ๋อเหลือบมองเธอ “ลองคบกับพี่ไม่ได้จริงๆ หรอ? ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินซินเหยียนแข็งทื่อลงทันที เธอรู้ว่าเหอรุ่ยเจ๋อรู้สึกดีต่อเธอ
ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยคิด แต่เธอรับปากคุณนายไว้แล้ว
“พี่เหมาะกับคนที่ดีกว่านี้——”
“แต่ว่าในสายตาของพี่ไม่มีใครดีไปกว่าเธอแล้ว”เหอรุ่ย เจ่อหยุดเดินแล้วหันมาจับไหล่เธอไว้แล้วสบตากับเธอ”พี่ ชอบเธอนะ ไม่ใช่แบบที่พี่ชายชอบน้องสาว แต่เป็นแบบที่ ผู้ชายชอบผู้หญิง”
หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไงดี
“ชูว”เหอรุ่ยเจ๋อโน้มตัวเข้ามาใกล้ ใกล้มากจนรู้สึกได้ถึง ไอร้อนจากลมหายใจของเขาเลยทีเดียว หลินซินเหยียน แข็งทื่อไปทั้งตัว
เธอโตแล้ว เธอรู้ว่าเหอรุ่ยเจ่อกำลังจะทำอะไร
เมื่อเหอรุ่ยเจ๋อกำลังจะประทับริมฝีปากลงมาที่ปากของ เธอ เธอจึงหันหน้าหนี ริมฝีปากของเหอรุ่ยเจ๋อถูกประทับ ลงบนแก้มของเธอทันที เขาไม่โกรธแต่กลับยิ้มออกมา “ก็ได้ ถือว่าลองดูก่อนว่ารู้สึกไหม ถ้าไม่รู้สึกครั้งหน้าค่อย ลองที่ปากแล้วกัน”
หลินซินเหยียน.……….
“พี่——”หลินซินเหยียนอยากพูดกับเขาให้ชัดเจนว่าเธอ อยู่กับเขาไม่ได้จริงๆ
“ไม่เอาจูบดีกว่า”เหอรุ่ยเจ๋อพูดขัดเธอ เขาไม่ใช่เด็กแล้ว เขาไม่อยากรออีกต่อไป
หลินซินเหยียนก้มหน้าลง “พรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานอีกงั้นพี่กลับก่อนแล้วกัน”
“อืม”
หลินซินเหยียนหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน จวงจื่อจิ่นกำลัง เก็บกวาดในครัวอยู่ พอได้ยินเสียงประตูเปิดออกก็รู้ได้ เลยว่าคือหลินซินเหยียน เธอจึงพูดขึ้น“วันนี้พวกเขาไม่ ให้แม่อาบน้ำให้ บอกว่าจะให้ลูกอาบ ลูกมีเวลาไหม? ”
“มีค่ะ”หลินซินเหยียนเดินไปเปิดน้ำร้อนทิ้งไว้ในอ่างเพื่อ เตรียมที่จะอาบน้ำให้เด็กทั้งสองคน
หลินลุยซืชี้ไปที่เจลอาบน้ำขวดสีชมพู“หม่ามีขา หนูจะ อาบน้ำให้ตัวหอมๆ”
เด็กน้อยผิวขาวนวลละเอียดยืนอยู่ในอ่างอาบน้ำพร้อม
กับขยับตัวไปมา น้ำจึงสาดกระเซ็นไปทั่วทุกที่
หลินซินเหยียนชี้ไปที่เธอ “อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวแม่ไปเอามา ให้”
เด็กน้อยทำปากจู๋ท่าทางไม่พอใจ
ยังดีที่หลินซินเหยียนไม่ต้องกังวลเรื่องหลินซีเฉินจะมีก็แต่หลินลุยซีนี่แหละที่ทำให้เธอไม่สบายใจ แค่อาบน้ำ ให้เธอเสื้อผ้าของหลินซินเหยียนก็เปียกปอนไปหมดแล้ว
หลินซินเหยียนหยิบผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวเธอไว้ แล้วอุ้มไป ที่เตียง จากนั้นก็หยิบชุดนอนสีชมพูออกมาใส่ให้เธอ
เธอกระโดดไปมาบนเตียง
หลินซีเฉินทนไม่ไหวแล้วจริงๆ น้องสาวของเขา โหวกเหวกโวยวายเสียงดัง เขาเลยพูดออกไปเสียง เข้ม“เงียบหน่อยน่า”
ดูเหมือนคําพูดของเขาจะน่าเชื่อถือมากกว่าหลินซินเหยี ยนซะอีก หลินลุ่ยซีปีนขึ้นไปบนตัวเขาพร้อมกับพูดเสียง อ่อน พี่จ๋า”
หลินซินเหยียนมองพวกเขาแล้วยิ้มออกมาพร้อมกับ ถอนหายใจ เด็กคนนี้เชื่อฟังคำพูดของหลินซีเฉินสินะ
“เสี่ยวซี ลูกดูน้องให้ทีนะ เดี๋ยวแม่ไปอาบน้ำก่อน ”
“หม่ามี้วางใจได้เลยครับ”หลินซีเฉินเอามือตบลงเบาๆที่ อกเพื่อเป็นการยืนยัน“ผมจะดูน้องให้อย่างดีเลยครับ”
หลินซินเหยียนยื่นมือไปลูบหัวเขาเบาๆ จากนั้นก็หยิบ เสื้อผ้าแล้วไปอาบน้ำ
พออาบเสร็จก็กลับมาเล่านิทานกล่อมพวกเขาเข้านอน
รุ่งเช้ามาพอหลินซินเหยียนทานอาหารเช้าเสร็จกำลัง เตรียมตัวจะไปทำงาน จู่ๆหลินซีเฉินก็เดินเข้ามา“หม่ามี้ ผมไปทํางานด้วยได้ไหมครับ?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ