บทที่28 อย่าทำดีกับหนูแบบนี้
มือของเหอรุ่ยเจ๋อหยุดชะงักไปเล็กน้อย เงินไม่ได้ทำให้ เขามีความสุข
หลินชินเหยียนอ้าปากจะพูด ก็พูดอีกๆอักๆหลายครั้ง ไม่ได้ถามออกมาสักที หลินหลินที่คุณแม่เขาพูดถึง เป็น เพื่อนผู้หญิงของเขาเหรอ?
แต่เหอรุ่ยเจ่อราวกับว่าไม่ชอบให้คนอื่นพูดถึงเรื่องนี้ ดังนั้นเลยไม่ได้ถามออกมา
เหอรุ่ยเจ๋อเงยหน้า พบว่าใบหน้าของเธอมีรอยห้านิ้ว ขมวดคิ้วขึ้น ถามอย่างเอ็นดูว่า “ครั้งนี้เป็นใครอีก?”
หลินซินเหยียนไม่รู้ แต่เธอเดาว่าน่าจะเป็นไป๋จวู่เวย
เพราะว่าเหมือนตัวเองจะเหมือนจะเป็นภัยคุกคามที่ยิ่ง ใหญ่ที่สุดสำหรับนาง นางกลัวตัวเองจะเข้าใกล้กับจงจิ่ง ห้าวมากเกินไป
“แต่หนูไม่มีหลักฐาน” การคาดเดาอย่างเดียว ไม่ใช่คำ ตอบ
เหอรุ่ยเจ๋อยื่นมือออกมาลูบแก้มเธอ หลินซินเหยียนหลบอย่างสัญชาตญาณ มือเขาสัมผัสไม่โดน รู้สึกจิต ตกในใจเล็กน้อย ใบหน้ากลับแกล้งทําเป็นโกรธ “ทําไม พี่ จับหน่อยก็ไม่ได้เหรอ?”
แต่จริงๆแล้วหลินซินเหยียนไม่ได้ตั้งใจจะหลบ แค่ต่อ ต้านโดยสัญชาตญาณกับการสัมผัสกับเพศตรงข้าม
เหอรุ่ยเจ๋อเสยผมของเธอ “เหยียนเหยียนขี้อาย” จาก
นั้นสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้น “แผลบนเข่าของเธอ——”
แม้ว่าจะไม่กระทบโดนกระดูก แต่แผลถลอกไม่เบาเลย
“เธออดทนหน่อยนะ” เมื่อกี้เขาแค่ทำความสะอาดแผล ตอนนี้ต้องทำแผล ใส่ยาอาจจะเจ็บ
หลินซินเหยียนพยักหน้า ตอนที่เหอรุ่ยเจ๋อทําความ สะอาดแผลให้เธอก็เจ็บมากแล้ว เธอแค่กัดฟันอดทนเอา
ไว้
เพราะเธอรู้มาตั้งนานแล้วว่า ความเจ็บปวดบางอย่าง
ไม่มีใครสามารถแทนได้
ไม่มีใครเอ็นดูสงสาร!
เธอทําได้เพียงเข้มแข็งด้วยตัวเองเท่านั้น!
“อืม”เธอเม้มปาก
เหอรุ่ยเจ๋อมองเธอสองวิ จงใจหยอกให้เธอหัวเราะ “ถ้า
ทนไม่ไหว พี่ให้ยืมนิ้วไปกัด” หลินซินเหยียนหัวเราะอย่างให้ความร่วมมือ แต่ในใจ
กลับหนักใจอย่างผิดปกติ ครั้งนี้ไป๋จวู่เวยไม่สำเร็จ จะมี
แผนการอื่นอีกไหมนะ?
ทันใดนั้น เธอพบว่าตัวเองไม่มีอะไรเลย
จะต่อต้านยังไง?
เหอรุ่ยเจ๋อก้มหน้าทำแผลให้เธอ ไม่ได้สังเกตสีหน้าบน ใบหน้าเธอ กลัวว่าเธอจะเจ็บ จึงชวนเธอคุย “ยานี้ ไม่มี ผลกระทบต่อลูกในท้องของเธอ ไม่ต้องห่วง”
หลินซินเหยียนพยักหน้า
เหอรุ่ยเจ๋อคิดได้รอบคอบมาก
มือของเธอลูบท้องน้อย นี่คงเป็นเรื่องที่เธอโล่งใจที่สุดแล้ว
เด็กไม่เป็นอะไร
เธอไม่มีอาการปวดท้อง หรือไม่สบายตัว
ลูกของเธอก็เป็นเด็กที่กล้าหาญ เข้มแข็งเหมือนกัน
“คืนนี้พักที่นี่เถอะ” เหอรุ่ยเจ๋อทำแผลให้เธอเสร็จ เงย หน้าขึ้น เพิ่งพบว่าหน้าผากเธอมีเหงื่อออกมามาก
“ต้องการให้ ทำไร ก็บอกนะ ผมเป็น—— ของเธอ”
หลินซินเหยียนพยักหน้า ตอนนี้เธอต้องสืบให้ชัดเจน ก่อนว่าเป็นไป๋จวู่เวยหรือเปล่า
เธอทํางานที่บริษัท ใกล้ชิดกับไป๋จวู่เวยพอดี สะดวกต่อ เธอสืบได้ง่าย
เหอรุ่ยเจ๋อยืนขึ้น ไปเอาน้ำเย็นมา เช็ดเหงื่อให้เธอ ประคบเย็นบนใบหน้าของเธอ
“เธอไปผิดใจกับคนอะไร?” ถึงได้ลงมือหนักแบบนี้
หลินซินเหยียนคิดสักพัก ยังคงพูด “หนูไม่มีหลักฐาน แต่ หนูคาดเดาว่าน่าจะเป็นไป๋จวู่เวย แฟนสาวของจงจิ่งห้าว ราวกับเป็นเพราะว่าหนูแต่งงานกับจงจิ่งห้าว จึงเกลียดแค้นหนูในใจ”
พอเหอรุ่ยเจอนึกขึ้นได้ว่าเธอและจงจิ่งห้าวเป็นความ สัมพันธ์สามีภรรยากันก็รู้สึกไม่สบายใจ ยังดีมีแค่หนึ่ง เดือน “อนาคตพี่ดูแลเธอเอง”
รอให้เธอและจงจิ่งห้าวยุติความสัมพันธ์การแต่งงาน เขา ก็จะได้สารภาพความในใจ
อนาคตให้เขาดูแลเธอ
ไม่ให้เธอถูกทําร้ายอีก
หลินซินเหยียนได้ยินไม่ชัด อืมเสียงเรียบเสียงหนึ่ง
คืนนี้หลินซินเหยียนไม่ได้กลับไป คืนที่อยู่ที่นี่ หนึ่งคือไม่ คุ้นเคยกับที่นี่ สองคือเพราะสิ่งที่ตื่นตกใจในวันนี้ ทำให้ ไม่สามารถนอนหลับอย่างสบายใจได้ จึงตื่นตั้งแต่เช้า
เหอรุ่ยเจ่อใส่ใจมาก ซื้อชุดใหม่ให้เธอ เสื้อบนตัวเธอไม่ สามารถใส่ได้แล้ว
“เป็นกระโปรง ขาเธอไม่เหมาะกับการใส่กางเกง” เหอรุ่ย เจ๋อยื่นเสื้อมาให้เธอ
ใส่กางเกงจะเสียดสีกับแผล
กระโปรงเป็นแบบยาว คลุมถึงเข่าพอดี
นอกจากแม่แล้ว คงมีเพียงเหอรุ่ยเจ่อที่ดีกับเธอ ความดี แบบนี้ ทำให้เธอกดดัน เธอไม่รู้จะตอบแทนยังไง
“อย่าทำดีกับหนูแบบนี้ได้ไหม?”น้ำเสียงเธอแทบ
เหอรุ่ยเจ๋อแกล้งทำเป็นยิ้มอย่างสบายๆ “ยัยบ๊อง เธอ เรียกผมว่าพี่ พี่ดูแลเธอมันสมควรอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? เกรงใจทําไม?”
พลางพูดก็ยื่นมือไปแตะจมูกของเธอทีหนึ่ง “จะเป็นแม่ คนอยู่ละ ยังจะร้องไห้ให้พี่ดูอยู่เหรอ?”
หลินซินเหยียนสูดจมูก ยิ้มให้เขา หยิบเสื้อแล้วเดิน
เข้าไปห้อง ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำ แล้วเปลี่ยนชุด หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จเหอรุ่ยเจ๋อส่งเธอกลับไป
“ไปหมู่บ้านคอนโดจินเซ่อถ่างวาน” ยังมีเวลา เธอต้อง ไปตระกูลหลินสักแปป ตอนนี้ในมือเธอมีที่ดินของอ่าวรี พัลส์เบย์ที่จงจิ่งห้าวให้ มีเบี้ยต่อรองเพื่อแลกเปลี่ยนกับ หลินกั๋วอัน
เธอต้องเอาของพวกนั้นคืนมาก่อน มีเพียง เธอมีเงินถึง จะสามารถต่อรองและต่อต้านกับคนที่จะทำร้ายเธอได้
แม้จะไม่เยอะ แต่ก็สามารถแก้ปัญหาด่วนของเธอ
และเงินที่ติดค้างเหอรุ่ยเจ๋อ
แม้ว่าเขาจะบอกไม่ต้องคืน แต่เธอก็ไม่คืนไม่ได้
เหอรุ่ยเจ๋อย้อนรถกลับ ขับไปทางหมู่บ้านคอนโดจินเซ่อ ก่างวาน
ไม่นานรถก็จอดลง
หลินซินเหยียนลงรถ แม้ว่าจะเดินได้ แต่เวลาเดินก็จะ เจ็บเข่า เธอกลั้นความเจ็บปวดไว้ เดินไปทางลานบ้าน ข้างใน
ภายในบ้าน คนใช้กำลังทำอาหารเช้า พวกเขาเหมือนจะ ยังไม่ตื่น
“ต้องการให้ดิฉันไปเรียก——”
“ไม่ต้อง” หลินซินเหยียนขัดจังหวะคนใช้
เมื่อก่อนเธออาศัยอยู่ที่นี่ ครั้งที่แล้วมาอย่างรีบร้อน ไม่ทันได้ไปดูห้องนอนของตัวเองในเมื่อก่อน แม้ว่าความ ทรงจำในที่นี่จะไม่ดี แต่ยังไงแล้วก็เป็นที่ที่เธออยู่อาศัย ในตอนเด็ก
มีความรู้สึกอยู่บ้าง
เธอขึ้นไปชั้นสอง กำลังจะเข้าไปในห้องที่ตัวเองเคยอยู่ แต่กลับพบว่าข้างในมีเสียง เธอผลักประตูออกเบาๆ พบ ว่าที่นี่ถูกหลินหยู่หานครอบครองไปแล้ว
หลินหยู่หานนอนบนเตียง เสิ่นซิ่วฉิงนั่งอยู่ข้างๆเตียง ราวกับผิดหวังเล็กน้อย “ไม่คิดว่านางจะหนีไปได้”
“อะไรนะ?” หลินหยู่หานเด้งขึ้นจากเตียงทันที “ทำไม นางถึงหนีไปได้?”
เสิ่นซิ่วฉิงทำหน้าตึง “แม่ประมาทเกินไป คิดว่านางแค่ผู้ หญิงคนหนึ่งหาผู้ชายคนหนึ่งก็สามารถจัดการได้ แต่ใคร จะไปรู้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้เรื่องเลย แม้แต่ผู้หญิงคนหนึ่ง ก็จับไม่ได้!”
หลินหยู่หานตะโกนอย่างโมโห “ถ้าไม่ทำลายนาง จะ ทําให้จงจิ่งห้าวเกลียดนาง หย่ากับนางได้อย่างไร? ถ้าไม่ หย่ากัน หนูจะมีดอกาสได้ไง?”
เสิ่นซิ่วฉิงปิดปากของลูกสาว “ลูกพูดเบาหน่อย อย่าให้ พ่อลูกได้ยิน”
หลินหยู่หานลดเสียงเบาลง “หนูโมโห——
“แล้วแม่ไม่โมโหหรือไง?” สีหน้าของเสิ่นซิ่วฉิงดูน่ากลัว “เธอได้รับความชอบจากจงจิ่งห้าว เธออาศัยอำนาจของ ตระกูลจงมาชำระแค้นเรื่องเก่า ถึงเวลานั้นพวกเราซวย แน่”
“ดังนั้นตอนนี้พวกเราต้องรีบกำจัดนาง!” หลินหยู่หานพูด อย่างโหด
เสิ่นซิ่วฉิงระวังกว่าเยอะ “ครั้งนี้ไม่สำเร็จ เธอจะระแวง มากขึ้น ถ้าจะเล่นงานเธออีก คงจะยากเล็กน้อย——”
“แก——” หลินหยู่หานเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงประตู เด้งลง จากเตียง ชี้หลินซินเหยียนที่ยืนอยู่หน้าประตู แล้วตะคอก
“กะ แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
หลินซินเหยียนนึกว่าคนที่จะทำร้ายตัวเองคือไป๋จวู่เวย แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยู่หาน
เมื่อเงิน วฉ่งเห็นเธอก็ตกใจ “แกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อ?
ได้ยินอะไรไปบ้าง?!”
หลินซินเหยียนยิ้มอย่างเย็นชา นางแย่งสามีของแม่ไป ครอบครองพ่อของเธอ ใช้สินสอดทองหมั้นของแม่เธอ เธอแค่อยากได้ของของแม่เธอและเธอคืน
กลับคิดไม่ถึงเลยว่า นางจะทำร้ายเธอ!
เหอะๆ
กลัวว่าเธอจะได้อำนาจของตระกูลจงเหรอ?
“ได้ยินอะไรไปบ้าง? ” หลินซินเหยียนจ้องมองเสิ่นซิ่วฉิง ยิ้มเสียงเย็นชาไปสองสามเสียง “สิ่งที่ควรรู้ ได้ยินทุก อย่างไม่หลุดแม้แต่คำเดียว”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ