บทที่20 โลกใบนี้จะมีความรักได้อย่างไร
หลินซินเหยียนหยุดเดินและหันมา ก็เห็นว่าจงจิ่งห้าว ปล่อยไปจวู่เวยแล้ว แล้วก็ก้าวอย่างมั่นคง เดินตรงมาที่ เธอ
ความเยือกเย็นของริมฝีปากควบแน่นเป็นแนวโค้ง มีมีด คมซ่อนอยู่ โจมตีเธออย่างไร้ความปรานี “ขอโทษจวู่เวย!”
หลินซินเหยียนไม่ขยับ หันหน้ากลับไปมองเขาอย่างดื้อ
รั้น
“ฉันไม่มีทางขอโทษเธอ!” แม้กระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังคง กลัวเขา
เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ไป๋จวู่เวยเป็นคนจะผลักเธอก่อน
เธอก็แค่ปกป้องตัวเอง มันเป็นเพียงปฏิกิริยาตาม สัญชาตญาณ!
แล้วทำไมเธอต้องขอโทษด้วย? !
สายตาของจงจิ่งห้าวจับจ้องไปที่ใบหน้าที่ดื้อรั้นของเธอ คิ้วก็ขมวดเข้าหากันจนเป็นปม เขาไม่เคยมองดูผู้หญิงคน นี้อย่างละเอียดเลย แม้แต่ตอนที่ฉันเสียสติและจูบเธอ ก็ไม่ได้มองเธออย่างละเอียด
เธอค่อนข้างผอม ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ งดงามและ ละเอียดอ่อนมาก เผยให้เห็นความบริสุทธิ์ นัยน์ตาคู่นั้น กําลังจ้องมองมาที่เขา ดื้อรั้นและแน่วแน่
ดวงตาทั้งสองสมกัน ไม่มีใครยอมถอย
“เธอผลักเธอ เธอก็ต้องขอโทษ!” เสียงของเขายังคงเย็น ชาเหมือนเดิม แต่ดุน้อยกว่าเดิม
ราวกับว่า ตกใจกับการแสดงออกของเธอ
“อะห้าว ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ มันเป็นเพราะว่าฉัน ไม่ทันระวัง มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหลินเลยจริงๆ ” ไป๋ จวู่เวยรีบเดินเข้ามา ตัดการเผชิญหน้าระหว่างทั้งสองคน
เธอกอดแขนของจงจิ่งห้าว“อะห้าว”
เธอส่ายหน้าให้จงจิ่งห้าว ดวงตามีหมอกจากๆ ดูรู้สึก เสียใจเพราะไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่ว่าก็อดกลั้น เอาไว้ “อะห้าว เมื่อกี้ฉันยืนไม่นิ่ง น่าจะเพราะว่าฉันสวม รองเท้าส้นสูงเกินไป มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหลินจริงๆ นะ”
เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแก้ตัวแทนหลินชิ้นเหยียน
จงจิ่งห้าวหรี่ตาลง แล้วก็มองดูรองเท้าส้นสูงของมัน มัน ก็ค่อนข้างจะสูงจริงๆ แต่ว่าเขาก็เห็นอยู่ว่าเมื่อกี้หลินซิน เหยียนเป็นคนผลักเธอ
สรุปแล้วเรื่องนี้มันเป็นยังไงกันแน่?
“อะห้าว เมื่อกี้ข้อเท้าฉันน่าจะพลิกนะ เจ็บมาก เลย”ใบหน้าที่สวยงามของไป๋จวู่เวยมีรอยย่น
ไม่เหมือนกับปกติที่จะดูสง่างาม ดูน่ารักมากขึ้น
จงจิ่งห้าวเอื้อมมือไปเอาผมทัดหูให้เธอ ผู้หญิงคนนี้คอย ตามเขาเงียบๆ ไม่ขออะไรตอบแทน ไม่ร้องไห้หรือสร้าง ปัญหา ตอนที่เขาโดนวางยาและต้องการผู้หญิงนั้น เธอก็ มอบตัวเองให้เขาอย่างไม่ลังเล
แม้ว่าเขาจะได้เธอไปแล้ว เธอก็ไม่ได้ขอสถานะ ยังคง อยู่ข้างกายเขาเงียบๆ
และในขณะนั้น จงจิ่งห้าวก็อยากจะให้สถานะแก่เธอ
เขาไม่รักเธอ เขาไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน และก็ไม่เชื่อเรื่องความรักด้วย
แม่ของเขาจากโลกนี้ไปยังไม่ทันถึงเดือน พ่อของเขาก็ แต่งงานกับคนอื่น
โลกใบนี้จะมีอะไรที่เรียกว่าความรักอยู่ได้ยังไงกัน?
ไร้สาระและน่าขำ
“โง่ไม่โง่? ”
ไป๋จวู่เวยอิงแอบในอ้อมแขนของเขา “ขอแค่ได้อยู่กับ นาย ให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอมทั้งนั้น ฉันไม่ได้คิดว่าฉันโง่ ฉันแค่คิดว่าฉันมีความสุขมาก”
หลินซินเหยียนไม่ได้มีอารมณ์อยากจะมองพวกเขาทั้ง สองคน หันหน้าออกมาแล้วก็เดินออกไปที่ประตู
ไป๋จวู่เวยมองแผ่นหลังของหลินซินเหยียนด้วยหางตา พร้อมกับคลี่ยิ้มมุมปาก
คิดว่าเธอตอนนี้น่าจะไม่มีเวลาได้อยู่กับจงจิ่งห้าวใน คฤหาสน์แห่งนี้แล้วสินะ?
เธอคิดว่าเธอซ่อนสีหน้าได้ดีมากแล้ว แต่ว่ามันไม่ รอดพ้นสายตาของจงจิ่งห้าว
แต่ว่าเขากลับไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ถามอะไร แต่ว่าหัน หลังแล้วก็เดินกลับห้องไป
ไป๋จวู่เวยรีบตามไป”อะห้าว——”
จงจิ่งห้าวหันหน้ากลับมา แล้วก็มองเธอนิ่งๆ สายตาของ เขามองไปที่รองเท้าส้นสูงของเธอ แล้วก็พูดอย่างมีความ หมายลึกซึ้ง “ต่อไปอย่าใส่รองเท้าที่ส้นมันสูงเกินไปนะ ถ้าล้มลงไปจริงๆ จะไม่ดีเอา”
พอพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน ตอนที่เดินมา ถึงหน้าประตูนั้น เขาก็หยุด “วันนี้ฉันมีธุระ เธอกลับไป ก่อนเถอะ”
ไป๋จวู่เวยยังไม่ทันจะโต้ตอบอะไร ประตูห้องทำงานก็ถูก
ปิดลงแล้ว
เธอยืนอยู่ตรงนั้น ก้มหน้ามองดูรองเท้าส้นสูงของตัวเอง เขาหมายความว่ายังไง เป็นห่วงเธองั้นเหรอ?
แต่เหมือนกับว่ามันมีความหมายอย่างอื่นนะ
ไป๋จวู่เวยก้าวไปด้านหน้า อยากจะเคาะประตู แต่ว่าป้าห ยูก็ขวางเธอไว้ “คุณชายบอกแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าให้คุณ กลับไปก่อน? ”
ป้าหยุไม่ชอบเธอ ไปจวู่เวยรับรู้มาโดยตลอด
เธอพยายามอย่างหนักเพื่อเอาใจ แต่ว่าผลลัพธ์มันก็ไม่ เคยดีเลย
ป้าหยูไม่ใช่แค่คนรับใช้ทั่วไป เธอคือคนที่ดูแลจงจิ่งห้าว มาตั้งแต่เด็กจนโต
เธอมีหน้ามีตาต่อหน้าจงจิ่งห้าว
“ป้าหยู ฉันก็เห็นว่าเหมือนอารมณ์เขาจะไม่ค่อยดี ก็เลย อยากจะอยู่เป็นเพื่อนเขา–
“เรื่องอยู่เป็นเพื่อนเขา ให้เป็นหน้าที่ของคุณผู้หญิงเถอะ ค่ะ ต่อไปคุณไปไม่ต้องมาบ่อยก็ได้นะคะ เพื่อหลีกเลี่ยง ไม่ให้คนอื่นเรียกว่าเป็นชู้อะไรแบบนั้น แบบนั้นมันจะไม่ ดีต่อชื่อเสียงของคุณไปเอานะคะ” เมื่อก่อนตอนที่จงจิ่ง ห้าวยังไม่ได้แต่งงานกับหลินซินเหยียนนั้น ป่าหยูก็ไม่ ชอบไป๋จวู่เวย แต่ว่าตั้งแต่ที่จงจิ่งห้าวแต่งงานกับหลินซิน เหยียนแล้ว
ไป๋จวู่เวยมาที่นี่อีก พยายามเข้าใกล้จงจิ่งห้าว ก็เหมือน กับเป็นมือที่สาม
ไม่มีใครชอบสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามือที่สามหรอก!
แล้วยิ่งคนที่ค่อนข้างมีอายุอย่างป้าหยูแล้ว ก็ยิ่งรังเกียจ เข้าไปใหญ่
“คนที่อะห้าวชอบก็คือฉัน การที่ต้องแต่งงานกับคนของ ตระกูลหลิน มันไม่ใช่สิ่งที่เขายินยอม คุณคือคนที่ดูแล เขามาตั้งแต่เด็กจนโต หรือว่าไม่อยากเห็นเขามีความสุข ยังงั้นเหรอคะ? ” ไปัจจู่เวยพยายามอดทนอย่างมาก ถึงไม่ ได้ตะคอกออกมา
เธอเป็นแค่คนรับใช้ อาศัยว่าตนเองอายุเยอะแล้วมา เที่ยวดูถูกคนอื่น เกลียดจริงๆ เลย!
“ฉันคิดว่าตอนนั้นที่คุณนายเตรียมเรื่องงานแต่งงาน ไว้ให้คุณผู้ชาย คงจะมีเหตุผลของเธอนะคะ คุณผู้ชาย ก็แต่งงานแล้ว หรือว่าคุณไปอยากจะก้าวเข้ามาในชีวิต แต่งงานของคนอื่น แล้วทําลายชีวิตแต่งงานของคนอื่น อย่างที่คนอื่นเรียกกันว่าชู้ยังงั้นเหรอคะ? ”
คำพูดของป้าหยูนั้นเด็ดขาด แต่ว่าก็ยังคงมีมารยาทอยู่ เธอหันไปทางไป๋จวู่เวยแล้วทำมือเป็นสัญลักษณ์ว่าเชิญ “คุณไป๋ เชิญค่ะ”
มองที่อยู่ข้างลำตัวทั้งสองข้างของไป๋จวู่เวยนั้นกำแน่น เธอโกรธจนสั่น แต่ว่าก็ไม่สามารถระเบิดได้
ทําได้แค่ต้องกลับก่อน
พอไปัจจู่เวยออกจากบ้านไป ป้าหยูก็ปิดประตูทันที
ร่างกายของเธอแข็งทื่อ ค่อยๆ หันกลับไปมองประตูที่ ปิดอยู่ สีหน้าก็เปลี่ยนไป ดูดุร้ายขึ้นมาก ดูแย่มาก
จงจิ่งห้าวยืนอยู่ตรงริมหน้าต่าง มองไปที่สีหน้าของไป จวู่เวยที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
เขาหรี่ตาลง
“คุณผู้ชาย คุณหลินจะกลับมาทานข้าวเที่ยงไหมคะ? ” เมื่อคืนเธอก็ไม่ได้กลับ วันนี้กลับมาแป๊บเดียวก็ไปอีกแล้ว ป้าหยูไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก
เธอแต่งงานเข้าตระกูลจงมาแล้ว กลายเป็นภรรยาของ จงจิ่งห้าว ก็ควรจะมีท่าทีของคนเป็นภรรยา
ยิ่งไปกว่านั้นพึ่งจะแต่งงานกันแท้ๆ ก็ไม่กลับบ้านซะแล้ว มันไม่ดีเท่าไหร่นัก
จงจิ่งห้าวนึกถึงเรื่องที่เธอเข้าโรงพยาบาลก่อนหน้านี้ แล้วก็หันหน้าไป “เธอไม่ค่อยสบาย มื้อเที่ยง——”
จงจิ่งห้าวเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าตอนเที่ยงเธอจะกลับมา หรือไม่
เขาพึ่งจะมารู้ตัวตอนนี้ ว่าตัวเองไม่มีแม้แต่ช่องทางการ ติดต่อของเธอเลย
ป้าหยูถอนหายใจ เกิดอะไรขึ้นกับคนสมัยนี้กันนะ?
สามีภรรยาก็ไม่เหมือนสามีภรรยา
ทั้งๆ ที่แต่งงานกันแล้ว ไม่นอนด้วยกัน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ ที่ไหน เป็นสามีภรรยากันจริงไหม?
“ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนแรกคุณนายถึงได้ กำหนดการแต่งงานนี้ไว้”ป้าหยูถอนหายใจยาว
ตั้งแต่คุณนายจากโลกนี้ไป จงจิ่งห้าวย้ายออกไป ก็กลับ มาน้อยมาก
เธอนึกว่างานแต่งงานที่คุณนายเตรียมไว้ให้ เธอต้องมี เหตุผลอย่างแน่นอน ตอนนี้ก็แต่งแล้ว
แต่ไม่คิดเลยว่า——
สีหน้าของจงจิ่งห้าวมืดมนลงหลายเท่า “ผมจะไปหาเธอ”
ป้าหยู”
ป้าหยูกลัดกลุ้มมากกว่าเดิม นี่มันเป็นสามีภรรยาที่ไหน กัน นี่มันคนแปลกหน้าชัดๆ
จงจิ่งห้าวหยิบเสื้อคลุมจากโซฟาขึ้นมาใส่ แล้วก็หยิบ กุญแจออกจากบ้านไป
ระหว่างทางที่ไปโรงพยาบาลนั้น จงจิ่งห้าวก็นึกถึงเรื่อง หนึ่งขึ้นมาได้ แล้วก็โทรหากวนจิ้ง
“สัญญาที่ดินที่อ่าวรีพัลส์เบย์นั่น นายจัดการให้ เรียบร้อยแล้วส่งมาให้ฉัน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ