บทที่ 70 ปล่อยผู้ชายหลายใจคนนั้นลอยนวลไม่ได้

ท่าทีของหลินซินเหยียนแข็งกร้าวมาก เธอพูดอย่าง ชัดเจน ถึงเขาไม่มา เธอก็จะไปอยู่ดี

เดิมที เธอก็รู้สึกโกรธที่กวนจิ้งตรวจสอบเธออยู่แล้ว และ จงจิ่งห้าวยังใช้ลูกมาข่มขู่เธอ จากที่อารมณ์เสียอยู่แล้ว ตอนนี้กวนจิ้งยังมาปฏิเสธเธออีก

ท่าทีดีได้ก็แปลกแล้ว

พอกวนจิ้งได้ยินแบบนี้แล้ว ไม่กล้ารีรอ รีบมาในทันที

ท่าทางเขาเร็วมาก ไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงที่หน้าประตูแล้ว คงเพราะพักอยู่ไม่ไกลจากโรงแรม

ได้ยินเสียงเคาะประตู หลินซินเหยียนเป็นคนเปิดประตู ให้ กวนจิ้งยืนยิ้มอยู่หน้าประตูอย่างหน้าด้านๆ“คุณหลิน

หลินซินเหยียนไม่ได้สนใจเขา เธอเดินเข้าไปในห้อง แล้วชี้ยาที่กองอยู่บนโต๊ะนั่น บอกวิธีการใช้และปริมาณ ของยาให้เขา

กวนจิ้งขมวดคิ้ว“คุณพูดว่าอะไรนะครับ?”
จง ง าวบาดเจ็บ

เป็นไปได้ยังไงครับ?

เห็นชัดว่ากวนจึงไม่เชื่อ

หลินซินเหยียนไม่มีเวลาพูดเรื่องไร้สาระกับเขา”ถ้าไม่ เชื่อ นายก็ไปดูเอง ฉันจะกลับแล้ว”

พูดจบ หลุยซินเหยียนก็เปิดประตูออกไปเลย

กวนจิ้งยืนอยู่ข้างเตียงเดินไปมาอยู่สองรอบ ก็ยังรู้สึก ประหลาดใจว่าจงจิ่งห้าวบาดเจ็บได้ยังไง?

สุดท้าย ความอยากรู้อยากเห็นก็อยู่เหนือกว่าเหตุผล เขายื่นมือจะไปเปิดผ้าห่มของจงจิ่งห้าวออก อยากรู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่แล้ว เขายังไม่ทันจะเปิด ผู้ชายที่ที แรกหลับตาอยู่ ลืมตาขึ้นทันที”นายจะทำอะไร?”

กวนจิ้ง………….

ผมได้ยินว่าคุณได้รับบาดเจ็บ… “เออ——ผม ผม

จงจิ่งห้าวตบมือเขาออก แล้วมองดูรอบๆห้อง มีแค่เขา คนเดียว เลยขมวดคิ้วขึ้นจนแน่น ผู้หญิงคนนั้นล่ะ?
กวนจิ้งดูออกว่าจงจิ้งห้าวกำลังสงสัยอะไรเลยถามคุณ กำลังหาคุณหลินใช่มั้ยครับ?

จงจิ่งห้าวเงียบ เหมือนยอมรับ

“ตอนเช้าเธอโทรมาหาผม แล้วเธอก็ไปเลยครับ”กวนจิ้ง พูดจบแล้วยังคงจ้องเขาอย่างประหลาดใจ

เห็นชัดว่าเมื่อคืนหลินซินเหยียนอยู่ที่นี่ หรือว่าจงจิ่งห้าว ใช้กำลังขืนใจเธอ พอหลินซินเหยียนต่อต้าน เลยแทงเขา จนได้รับบาดเจ็บ

กวนจิ้งยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าความเป็นไปได้นี้สูงมาก

ถูกผู้หญิงแทงจนบาดเจ็บ

กวนจิ้งแอบจินตนาการภาพจงจิ่งห้าวถูกปฏิเสธในเมื่อ คืน เลยอดยิ้มไม่ได้

“ยิ้มอะไร?”จงจิ่งห้าวลุกขึ้นมานั่ง

“เปล่าครับ”กวนจิ้งรีบเก็บอาการ โดยทำหน้าจริงจังแล้ว พูด”ประธานจงครับ คุณได้รับบาดเจ็บได้ยังไงครับ?แฮ่

มๆ——ใช่คุณหลินทำหรือเปล่าครับ?”
จงจิ่งห้าวหน้าห้อย”ไสหัวไปไกลๆเลย!ไปเอาเสื้อผ้ามา

ให้ฉันชุดนึง”

นี่เขาถูกปฏิเสธจริงงั้นหรอ?

กวนจิ้งอยากจะหัวเราะ

อยากจะเห็นหน้าตาตอนจงจิ่งห้าวกินแห้วจัง

ยังมีผู้หญิงกล้าปฏิเสธเขา?

แม่เจ้า นี่มันช่างมหัศจรรย์จริงๆ แต่เสียดายที่เขาไม่ได้ อยู่ในเหตุการณ์

เสียดายจริงๆที่ไม่ได้เห็น

จงจิ่งห้าวเปิดผ้าห่มลงจากเตียง บนตัวใส่แค่กางเกงตัว เดียว ท่อนบนมีผ้าก๊อซพันแผลพันเอาไว้ เดินเข้าไปหาก วนจิ้งอย่างอารมณ์ร้าย“น่าขำมากเลยหรอ?”

กวนจิ้งอ้าปากแล้วถอนหายใจยาวทีนึง แล้วส่ายหัวด้วย ท่าทีหนักแน่น“ไม่น่าขำครับ ไม่ขำเลยสักนิด ผมไปเอา เสื้อมาให้นะครับ”
พูดจบ เขาก็วิ่งหนีไป

กลัวว่าช้าไปก้าวนึง จะถูกจงจิ่งห้าวคิดบิลกับเขา

จงจิ่งห้าวเทน้ำมาดื่มแก้วนึง เห็นเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียง

เหมือนเขาจะเห็นหลินซินเหยียนนอนอยู่ที่นั่งในเมื่อคืน

เหมือนเธอยังพูดอะไรกับเขา แต่ว่าเขาได้ยินไม่ชัด

รู้ว่าเธออยู่ดูแลเขาไม่ได้จากไป เขาก็อารมณ์ดีมากแล้ว

หลินซินเหยียนที่ตลอดทั้งคืนไม่ได้นอน แบกสังขารที่ เหนื่อยล้ากลับมาถึงบ้าน เด็กสองคนมีจวงจื่อจิ่นคอยดูแล เลยไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง เธออาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ ถึงเข้าไปดูเด็กที่ห้องนอน หลินลุยซีหลับปุ๋ยเลย แถมท่า นอนยังทำทำปากจู๋ หน้าแดงอย่างกับแอปเปิล เหมือน ตุ๊กตาที่หลับอยู่ หลินซินเหยียนจูบหน้าผาลูกทีนึงแล้ว ค่อยเดินออกจากห้อง

ส่วนหลินซีเฉินตื่นแล้ว เขาเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันอยู่ ในห้องน้ำเอง

“เมื่อคืน ลูกไม่ได้กลับมา เพราะเรื่องงานหรือเปล่า?”จวง จื่อจิ่นใส่ผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากห้องครัวแล้วมองหน้า ลูกสาว
หลินซินเหยียนไม่กล้าสบตาเธอโดยที่หันหน้าไปอีก ฝั่ง”ค่ะ เป็นเรื่องงานในร้านค่ะ”

จวงจื่อจิ่นจ้องหน้าลูกสาวที่รู้สึกละอายใจ”เมื่อวานตอน ลูกกลับมา แม่เห็นลูกขึ้นรถอีกคันไป”

หลินซินเหยียนอ้าปากไม่รู้จะอธิบายยังไงดี เธอลืมไป ได้ไงว่าเมื่อคืนจงจิ่งห้าวขับรถมาจอดรับเธอถึงหน้าบ้าน?

เพราะฉะนั้น จวงจื่อจิ่นเห็นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ผู้ชายคนนั้นก็คือคนตระกูลจงคนนั้นใช่มั้ย?”ถึงจะเป็น คำถาม แต่น้ำเสียงฟังดูแน่ใจ

หลินซินเหยียนก้มหน้า“ค่ะ”

“ลูกทำไมยังติดต่อกับเขาอยู่อีก?”จวงจื่อจิ่นโกรธที่ ลูกตัวเองไม่เอาไหน”พวกลูกหย่ากันแล้วนะ ไม่มีความ สัมพันธ์ใดๆอีกแล้ว รุ่ยเจ๋อเป็นคนดีขนาดนี้ ลูกทำไมไม่รู้ จักถนอมรักษาเอาไว้ ต้องรอให้สูญเสียทุกอย่าง ลูกถึง คิดได้ใช่มั้ย?”

“หนูเปล่านะคะ”หลินซินเหยียนพยายามอธิบาย
เธอไม่เคยคิดจะมีอะไรกับจงจิ่งห้าวเลย

เธอรู้ฐานะตัวเองดี

และไม่เคยลืมท่าทีเฉียบขาดไร้เยื่อใยของเขาตอนขอ

หย่า

“ไม่มีก็ดี แม่ขอบอกลูกไว้เลยนะ แม่ไม่มีวันให้ลูกไป เกี่ยวข้องกับเขาใดๆอีกเป็นอันขาด!“น้อยมากที่จวงจื่อจิ่น

จะพูดกับลูกสาวอย่างเข้มงวดแบบนี้

แต่กับเรื่องนี้ เธอไม่ยุ่งไม่ได้

หลินซินเหยียนยังสาว ย่อมจะถูกความรักบังตาเป็นเรื่อง

ธรรมดา

หลังจากเธอคลอดลูก ถ้าผู้ชายคนนั้นยอมรับเธอได้จริง

ตอนนั้นเขาก็คงไม่ขอหย่ากับเธอแล้ว

เธอเกิดอุบัติเหตุและคลอดลูกสองคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จวงจื่อจิ่นกลัวว่าเธอจะต้องทนกับความเจ็บปวดอีกครั้ง

หลินซีเฉินลืมตาโตยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำ คุณยายพูด เรื่องอะไร?
ผู้ชายคนนั้นเป็นอดีตสามีของหม่ามี้?

คือผู้ชายใจร้ายที่ทอดทิ้งหม่ามี้และทอดทิ้งเขากับน้อง สาว?

ในความคิดของหลินซีเฉิน ในเมื่อจงจิ่งห้าวคืออดีตสามี

ของหม่ามี้ นั้นหมายความว่าเขาก็คือพ่อของพวกเขา เขากำหมัดน้อยๆจนแน่น แทบอยากจะชกจงจิ่งห้าว

หนักๆยกนึงให้น่วมไปเลย

ไม่ได้ เขาจะปล่อยให้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นลอยนวลไม่ได้ เด็ดขาด!

“เสี่ยวซี หลานคิดอะไรอยู่?ยังไม่รีบมาทานข้าวอีก?”จวง จื่อจั่นยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟที่โต๊ะ เห็นหลินซีเฉินยืนเหม่อ ลอยอยู่ที่ประตูห้องน้ำเลยเรียกเขา

“อ้อ ครับ มาแล้วครับ”หลินซีเฉินรีบวิ่งมาด้วยขาที่สั้นจิ๋ว

หลินซินเหยียนอุ้มเขาขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ แล้วช่วยเขา ปอกเปลือกไข่
หลินซีเฉินมองหน้าด้านข้างหลินซินเหยียนไว้ คิดไม่ตก จริงๆ หม่ามี้สวยขนาดนี้ ผู้ชายใจร้ายคนนั้นทำไมต้องทิ้ง เธอไปด้วย?

เขาตาบอดไปแล้วหรือไง?

หลินซินเหยียนนำไข่ที่ปอกเสร็จไว้ในจานของหลินซึ เฉิน”ลูกคิดอะไรอยู่? ตั้งใจทานข้าว

หลินซีเฉินผลักจานไปตรงหน้าของหลินซินเหยียน“หม่า ทานสิครับ”

หลินซินเหยียนแกล้งทำหน้าไม่พอใจ เอาไข่ต้มให้ เขา “ลูกกำลังโต สารอาหารไม่เพียงพอ เดี๋ยวตัวจะไม่สูง นะ หรือว่าอยากตัวเตี้ย?”

“ไม่มีทางหรอกครับ ส่วนสูงผมตอนนี้เกินกว่าคนอายุที่ ปกติควรมีแล้ว ผมต้องสูงถึง190cmได้แน่”

จวงจื่อจิ่นหัวเราะขึ้นทีนึง“190cmสูงเกินไป 180cmก็ พอแล้ว”

“ไม่เอา ผมจะต้องสูง190cm”หลินซีเฉินพูดอย่างจริงจัง
ผู้ชายใจร้ายคนนั้นยังสูงตั้ง185cmเลย เขาต้องสูงกว่า เขาให้ได้ หลังจากนั้น ก็ชกเขาให้น่วมให้หนำใจไปเลย!

จวงจื่อจิ่นคิดว่าเขาแค่พูดเล่น ไม่นึกว่าเขาจะมีความคิด ร้ายล็กแบบนี้

หลินซินเหยียนดื่มนมเสร็จแล้วยื่นมือลูบหัวของลูกชาย ทีนึง”อยากสูงเป็นเรื่องดี แต่ก่อนอื่นต้องทานข้าวเยอะๆ ถึงจะสูงได้นะครับ”

“ผมทำได้แน่”หลินซีเฉินพยักหน้าอย่างหนักแน่น

หลินซินเหยียนลุกขึ้น “แม่คะ หนูไปร้านแล้วนะคะ”

“จ้า”เดิมทีจวงจื่อจิ่นยังอยากจะเน้นย้ำเธออีกคำ แต่พอ เห็นหลินซีเฉินก็เลยไม่พูด

เด็กคนนี้ถึงยังเด็ก แต่ความคิดฉลาดมาก

กลัวว่าเขาจะรู้เรื่องที่ได้ยิน

หลินซินเหยียนขับรถมาถึงที่LEO

ในมือหยิบเอกสารที่ยังไม่ได้ดูที่นำกลับไปเมื่อคืนเตรียมจะเข้าไปดูในห้องทำงาน เพิ่งเข้ามาก็เห็นฉินยา เดินมาทางเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด”คุณนายเวลเลี่ยน รอพี่อยู่ในห้องค่ะ”

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?” หลินซินเหยียนรู้นิสัยของผู้ช่วย

ที่อยู่กับตัวเองมานาน ถ้าไม่ใช่เกิดเรื่องใหญ่โตอะไร เธอไม่เคร่งเครียดขนาด

นี้แน่

ฉินยาไม่รู้ควรพูดยังไง”พี่เข้าไปก็รู้เองค่ะ”

หลินซินเหยียนมองหน้าเธอทีนึงแล้วเดินไปทางออฟฟิศ

ใหญ่

หลินซินเหยียนเดินมาถึงที่ประตูแล้วยกมือเคาะ

ได้ยินคนข้างในพูดว่าเข้ามา เธอถึงผลักประตูเข้าไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ