ตอนที่ 71-5 ตกเลือด

อนเสวียนนั่งฟังถึงตรงนี้ ก็พอจะชัดเจนบ้างแล้ว จึงชายตา มองไปเสงี่ยฮุยที่นั่งอยู่ข้างกาย พอเห็นนางเหงื่อการหลั่งไหล ก็รู้แล้วว่านางต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่ แต่ทำไมนางถึงต้องดีกับ พี่เฉียวขนาดนี้ด้วยเล่า

และเมื่อได้ยินมารดาถาม อวิ๋นเสวียนนั่งจึงได้แต่ตอบ

“โดยทั่วไป เจ้าของตั๋วแลกเงินที่มีเลขที่และตรา สัญลักษณ์ก็คือขุนนางในราชสำนัก และเงินทอง ในจวนข้าส่วน ใหญ่ สะสมไว้ในรูปแบบของตั๋วแลกเงินมีเลขที่และตรา สัญลักษณ์…”

“หมายความว่า เงินค่าไถ่ตัวแม่นางหงเขียน แปดเก้า ส่วนมาจากภายในจวนของเรา” อวิ๋นหว่านชิ้นพูด พลางจ้อง มองใบหน้าที่ซีดเซียวของไปเสงี่ยฮุย “ซึ่งนอกจากท่านแม่แล้ว ข้าก็คิดไม่ออกจริงๆ ว่า ยังมีนายคนไหนในจวนที่ดีกับพี่เฉียว ได้ถึงเพียงนี้อีก”

ถ้ามิใช่ภารกิจสำคัญ นายไหนเลยจะตกรางวัล จ่ายค่า เหนื่อยให้มากมายขนาดนี้ ถึงฮูหยินประสบการณ์มากกว่า สมองพลันวาบ เมื่อเดาได้เช่นนี้ ก็กัดฟันแน่น

เมี่ยวเอ๋อร์เห็นคุณหนูใหญ่คุมสถานการณ์สำเร็จ จึงนำกล่องใบเล็ก ในมือของหงเขียนมาไว้ในมือตน เปิดออก แล้ว หยิบกระดาษแผ่นเล็กๆ ขึ้นมาอีกหนึ่ง เห็นรอยนิ้วมือสีแดง ประทับไว้ที่ด้านหลังของกระดาษทุกแผ่น มองผ่านๆ เหมือน รอยนิ้วมือของคนเดียวกัน

อวิ๋นเสวียนนั่งกับลงฮูหยินรับกระดาษมาดูคนละแผ่น เป็น ใบแจ้งหนี้ของบ่อนการพนัน เล่อ ซึ่งทั้งหมดเป็นของพี่เฉียว น้อยหน่อยก็ไม่กี่ตำลึง มากหน่อยก็หลายสิบตำลึง ปีกๆ หนึ่ง นับคร่าวๆ อย่างน้อยก็มีหนี้รวมหลายร้อยตำลึง

“บ่อนในเมืองหลวงที่ใดไม่มีผู้มีอิทธิพลหนุนหลังบ้าง ผู้ที่ ติดหนี้แล้วไม่ใช้หนี้ บ่อนจะหักแขนหักขาแทน ซึ่งมีอยู่ มากมาย แต่ผู้ที่มีหนี้บานเบอะอย่างพี่เฉียว กลับไม่ถูกบ่อน เล่นงาน นี่ก็แปลก ลูกจึงให้คนไปสืบดู ถึงได้รู้ว่า มีคนใช้หนี้ แทนพี่เฉียวจนเกลี้ยง ชนิดไม่ต้องพูดจากันอีก

ริมฝีปากอวิ๋นหวานชิ้นขยับ “หนี้สินมากมายก่ายกองเช่นนี้ เขาไม่จ่ายเป็นตัวเงินกัน จึงยังต้องใช้ตั๋วแลกเงิน ซึ่งตั๋วแลก เงินนี้ มีตราสัญลักษณ์และเลขที่กำกับไว้หรือไม่นั้น ท่านพ่อ สามารถตรวจดูได้”

เมื่อเรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้ ยังจะต้องพูดจาอะไรกันอีก การใช้เงินเกือบพันตำลึงซื้อตัวบ่าวคนหนึ่ง ยังจะใช่เรื่องอะไร เล็กๆ อีก

อนเสวียนนั่งขยำใบแจ้งหนี้ทั้งหมด แล้วบีบให้เป็น ก้อนๆ เดียว ก่อนโยนลงบนพื้น
“หญิงชั่ว! มีอะไรปิดบังข้ากันแน่! หรือต้องให้ข้าสืบด้วย ตัวเองก่อน เจ้าถึงจะยอมพูดความจริงออกมา

ไปเสวี่ยฮุยเหงื่อไหลไม่หยุด กล้ามเนื้อท้องคล้ายบิด ตัวอย่างต่อเนื่อง ในท้องปวดเสียดขึ้นมา ฟ้าแลบแปลบปลาบ นางรู้สึกแต่เพียงเมฆปกคลุมเหนือศีรษะ แต่ให้ตายอย่างไร ก็ยอมรับไม่ได้ จึงพูดตะกุกตะกัก

“เถามอมอมีบุญคุณกับข้า แม้นางทำผิด แต่สุดท้ายก็มี จุดจบที่อเนจอนาถ ข้าเห็นใจนางเป็นอย่างยิ่ง จึงอยากดีกับ หลานของนางให้มากๆ…

ผียังไม่เชื่อคำพูดเช่นนี้ กระทั่งนางเองก็ยังขาสั้น ยืนไม่ขึ้น

อนหวานชื่นดึงผ้าอุดปากพี่เฉียวออก “โอกาสสุดท้าย ถ้าสารภาพ ก็ทรมานน้อยลง…ขึ้นอยู่กับ ตัวเจ้าแล้ว”

พี่เฉียวแค้นที่ไปฮูหยินที่ไม่ช่วยตนอยู่ก่อนหน้า พอเห็น ด้านหนึ่งเกิดเรื่อง คุณหนูใหญ่พาหงเยียนเข้ามา พร้อมใบแจ้ง หนี้ของตน ตรงหน้ามีพยานหลักฐานครบถ้วน ตนยังจะแก้ต่าง อะไรได้

ต้องรักษาตัวให้รอดก่อน จึงตัดสินใจเด็ดขาด

“ผู้อาวุโส นายท่าน คุณหนูใหญ่! บ่าวถูกฮูหยินบีบบังคับ ฮูหยินสั่งให้บ่าวไปเป็นเพื่อนคุณชายที่บ้านสวน แล้วกำชับบ่าว ว่า ถ้ามีโอกาส ก็…
“ก็อะไร!” ลงฮูหยินถามอย่างดุดันพลางหน้าพี่เฉียว

หวงน้าถอยไปอยู่อีกด้านแต่แรกแล้ว คิดไม่ถึงว่าการก่อ เรื่องของตน ในครั้งนี้ กลับกลายเป็นการเปิดโปงเรื่องชั่วช้า ของไปเสวี่ยฮุยไปได้ จึงลอบดีใจ พลางตั้งใจฟังจนหูผึ้ง

พี่เฉียวกลืนน้ำลาย “ถ้ามีโอกาส ก็อย่าปล่อยให้

คุณชายกลับมาอีก!”

กลุ่มคนถลึงตามองไปเสงี่ยฮุยเป็นจุดเดียว

“พูดจาเหลวไหล!” ตีให้ตายไปเสงี่ยฮุยก็ไม่ยอมรับ

“ตอนนั้นบ่าวตกใจมาก ไม่กล้า….แต่ พี่เฉียวพูดต่อ

“แต่ฮูหยินรู้ว่าบ่าวเคยไปเที่ยวที่เรือสำราญว่านชุนมา ก่อน และถูกใจในตัวหงเขียน จึงบอกว่าถ้าเรื่องนี้สำเร็จ จะไม่ ตัวหงเขียนให้ และจะใช้หนี้ที่บ่อนเล่อแทน อีกทั้งจะช่วย สร้างครอบครัว สร้างกระท่อมหลังเล็กๆ แยกออกมาต่างหาก ให้บ่าว! ตอนนั้นบ่าวโลภ จึงรับปากนาง บ่าวอยู่ข้างกาย คุณชายมาหลายปี มีความผูกพันอยู่ แล้วจู่ๆ จะให้บ่าวฆ่า คุณชายกับมือ บ่าวทำไม่ลง พอคิดว่าบนเขาหลงซึ่งมีหน้าผา สูงชัน มีสัตว์ร้าย และสัตว์มีพิษมากมาย บ่าวจึงพาคุณชายขึ้น เขาไปเที่ยวเล่น แล้วปล่อยปละละเลย ทิ้งคุณชายไว้ คิดว่า คุณชายไม่น่าจะรอดกลับมา…นี่…นี่เป็นก้าวที่ผิดมหันต์…นาย ท่าน ผู้อาวุโส ยกโทษให้บ่าวด้วย! ถ้าไม่ใช่เพราะฮูหยินหลอก ล่อและบีบบังคับ รับรองว่าบ่าวไม่มีทางคิดทำอะไรชั่วร้ายเช่น นั้นเป็นอันขาด! ขอพวกท่านเห็นแก่บ่าวที่สารภาพ เมตตาลดโทษให้บ่าวด้วย!

พอฟังถึงตรงนี้ ถึงฮูหยินก็สั่นไปทั้งตัว นังงูพิษ ชั่วช้า

สามานย์

ทีแรกนางคิดว่าสะใภ้รองแค่ขาดความระมัดระวังในการ เลี้ยงดูทายาทสืบสกุล คิดไม่ถึงว่าจะใจดำอ่ามหิตถึงเพียงนี้ และเนื่องจากนางโกรธจัด ร่างจึงโงนเงน จนเกือบหงายหลัง ล้ม ดีที่หวงน้าตาไวมือไว พยุงนางไว้ได้ก่อน

“ท่านแม่เย็นไว้ โกรธไปก็เสียสุขภาพเปล่าๆ

ลงฮูหยินยืนขึ้น ฟันสั่นกระทบกันขณะพูด “บ้านสกุลอ นข้าโชคร้ายมานานหลายปี ที่แท้ในบ้านก็เลี้ยงงูพิษต่ำทราม เอาไว้นี่เอง! เจ้ารอง เจ้าจัดการเอาเองก็แล้วกัน มีฐานะเป็น เมียน้อย แต่ไม่ทำดีกับเมียหลวงก็แล้วไป ยังมีจิตคิดร้ายอีก ไข่ในหินคนเดียวของเจ้า เกือบจบชีวิตด้วยเงื้อมมือเมียน้อย ของเจ้าแล้วไหมล่ะ!

อนเสวียนนั่งกำลังโมโหจนหอบหายใจ ไม่แม้แต่มองคน ข้างกาย ตวาดเสียงดัง

“เด็กๆ ลากตัวฮูหยินไปที่ห้องบูชาบรรพชน

ฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหว สายฟ้าฟาดเปรี้ยง ราวกับจะแยก ท้องฟ้าออกจากกันก็มิปาน และกำลังแยก

เขียวกางกรงเล็บ ฉีกม่านราตรีที่คลี่คลุมอยู่ด้านล่างอย่าง

โหดร้าย
แสงสีเงินส่องต้องใบหน้าไปเสงี่ยฮุย ทำให้ยิ่งขาวซีดผิด มนุษย์มนา นางพลันสติแตก ก้าวเข้าหาอนหว่านชิ้นที่อยู่ด้าน ล่างพลางเงื้อมือขึ้น

“นังตัวดี! นั่งสารเลว! ทุกอย่างเป็นเพราะเจ้า ล้วนเป็น เพราะเจ้า เจ้าทำร้ายข้า เป็นเจ้าที่ทำร้ายข้า เพราะเจ้าไม่อยาก เห็นข้าได้ดีใช่ไหม ข้าจะบอกให้ แม่เจ้านะไม่ได้เรื่อง ถูกข้า เหยียบจนตาย เจ้าก็เหมือนกัน ช้าเร็วก็ต้องตายกลายเป็นผี ด้วยน้ำมือข้า…”

ถึงขั้นนี้แล้ว นางยังปากแข็งเหมือนปากเป็ด อวิ๋นหว่าน ชื่นเห็นสีหน้านางซีดขาวราวหิมะ ดวงตาแดง น่าเกลียดสุด จะเปรียบ ก็คร้านที่จะหลบหลีก

“ยังไม่รีบขวางนังแพศยาที่เจตนาฆ่าคนทำร้ายคนไว้อีก! ถงฮูหยินตะคอก

เสียงซูซ่า ฝนเม็ดใหญ่ตกลงมาพร้อมเสียงฟ้าร้องฟ้าแลบ ในที่สุดก็ตกลงมาจนได้

บ่าวที่อยู่ข้างหน้าก้าวเข้ามาขวางทางไปเสงี่ยฮุยที่ด่าทอ ไม่หยุด ทว่านางยังไม่ทันเข้าใกล้อวิ๋นหวานชื่น อาการปวด ท้องแบบบีบๆ บิดๆ ก็ถึงขีดสุด!

นางหยุดชั่วขณะ ด้วยมีอะไรบางอย่างไหลลง แล้วหลุด ออกมา “อา…”

นางทรุดลงกับพื้น แต่พยายามประคองตัวให้ลุกขึ้นยืนพอจับหลังกระโปรง มือก็เต็มไปด้วยโลหิต และมีก้อนอะไร แข็งๆ ชิ้นเล็กๆ ปะปนมาด้วย

“อา…อา! ฮู ฮูหยินเลือดไหลเยอะมาก!” อาเถาร้องเสียง

ดังเป็นคนแรก!