ตอนที่ 70-2

ตอนที่ 70-2 ตบตีไปฮูหยิน

ทั้งสองวิ่งไล่กันเป็นวงกลมสองรอบเหมือนแมววิ่งไล่หนู อยู่หน้ากำแพงประตูวงเดือน สุดท้ายก็เป็นอาเถาที่อายุ มากกว่า ต้อนอาม่าเข้ามุมกำแพงสำเร็จ ก่อนยื่นมือออก พลางหอบหายใจ

“คุณ คุณชายน้อย เอามาให้บ่าว เร็ว เร็ว”

เดิมทีอาเม่าแค่อยากรู้ว่าในถาดมีของอร่อยๆ อะไร แต่ พอได้ยินอาเถาพูด ก็รู้สึกตลบขบขัน คล้ายไม่ได้คิดอะไรมาก อยากแหย่นางเล่นแบบเด็กๆ จึงจงใจทำท่าทางทะเล้น ลิ้นพัน กัน ล้อเลียนการพูดติดอ่างของนาง

“ก็ ก็ไม่ ไม่ ไม่ให้เจ้า จะ จะแหย่ให้เจ้าโกรธ อิ อิ!”

อาเถาโกรธแล้ว จึงเท้า “คุณ คุณชายน้อยพูด พูดล้อ เลียนบ่าวทําไม รีบส่ง ส่งสำรับมา มาให้บ่าว…

ทั้งสองไม่มีใครยอมใคร วิ่งไล่กันต่อ พลางตะเบ็งเสียง จนไปเข้าหูพี่เฉียวซึ่งอยู่ด้านในและเพิ่งจะเอนตัวลงนอน “รนหา ที่ชะมัด ทำอะไรกันน่ะ! เห็นว่าช่วงเช้าฮูหยินยังเหนื่อยไม่พอ ไง ถึงมารบกวนกันอยู่ได้

พี่เฉียวพับแขนเสื้อ พลางก้าวยาวๆ ออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ และพอเห็นว่าเด็กบ้านนอกนั่นยังไม่ไปไหน ก็โมโห

ด้านอาเถา พอเห็นคนมาช่วย ก็รีบชี้ไปที่คุณชายน้อย พลางทําท่าจะร้องไห้ขณะบอกพี่เฉียว

“เขา เขาแย่งสำรับของ ของว่างของฮูหยินไป…

เจ้าลิงป่านก่อเรื่องอีกแล้ว มิน่าเล่าฮูหยินถึงได้ด่าไม่เลี้ยง ทุกทีที่กลับถึงเรือน ที่แท้ก็เหลือขอจริงๆ

พี่เฉียวเป็นนักเลงมาแต่เด็ก ไม่ใช่คนใจดีอยู่แล้ว เพียง เห็นว่าอาเม่าเป็นญาติของนายท่าน ถึงอดทนมาตลอด “เลิก เล่นได้แล้ว คุณชายน้อย! ส่งคืนมาเร็ว!

อาเม่าเพิ่งถูกบ่าวผู้นี้ค่อนขอด แล้วจับโยนออกจากเรือน ยังขุ่นเคืองไม่หาย ตอนนี้จึงยกมือข้างหนึ่งขึ้นเท้าสะเอว

“ข้าไม่ให้! เจ้าเป็นใคร! ทำไมขาต้องฟังเจ้าด้วย! อย่านึก ว่าเป็นคนข้างกายอาสะใภ้ แล้วข้าจะกลัว แม่ข้าบอกแล้วว่า เจ้ามันก็แค่บ่าวรับใช้

พี่เฉียวสบถออกมาคำหนึ่ง ขี้คร้านที่จะพูดมากกับ กระต่ายน้อยหมีน้อย อาศัยที่เผลอ ชิงสำรับคืน แต่ครั้งนี้ อาเมาคว้าข้อมือเขาไว้ได้ ก่อนอ้าปาก กัดลงไป

“โอ๊ยยย…” พี่เฉียวร้องเสียงดัง ก่อนเหวี่ยงแขนออก

อย่างแรง

อาเม่ายังเด็ก ตัวก็เล็ก ถูกเหวี่ยงทีก็กระเด็นไปชนกำแพงเสียง ก๊ก ศีรษะแตก

พี่เดียวกับอาเถาตกใจ อาเมากุมศีรษะตนเองแล้วรีบลุก ขึ้นยืน เด็กบ้านนอกไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน พลังต่อสู้ปะทุ เขาไม่ สนใจอะไรทั้งสิ้น อย่าว่าแต่ฝ่ายตรงข้ามเป็นบ่าวของอาสะใภ้ เลย ต่อให้นายมาเองก็ห้ามไม่อยู่ เขาย่อขาลง แล้วพุ่งตัวเข้า ใส่

“กล้าเข้ารี! เจ้ากล้าข้า ข้าขอสู้ตาย…

พี่เฉียวไม่ทันตั้งตัว จึงถูกคุณชายน้อยกดลงกับพื้น หอบ หายใจสองที ถูกต่อยไปสองหมัด

ถึงพี่เฉียวกล้าดีขนาดไหน ก็ไม่กล้าลงมือกับหลานชาย ของนายท่านแน่ จึงได้แต่ด่าออกมาสองคำ พยายามอดทน ผลักอาเม่าออกด้านข้าง

“คุณชายน้อยเซไปชนกำแพงเอง อย่ามาโทษบ่าว!”

อาเม่ากลิ้งไปกับพื้น หอบหายใจอยู่สองที ขณะจะ กระโจนเข้าหาอีก ก็รู้สึกว่าเจ็บแปลบบริเวณหลังศีรษะ พอ ยกมือไปจับ ฝ่ามือก็เต็มไปด้วยโลหิต เป็นบาดแผลจากการ ชนกำแพงเมื่อครู่

พี่เฉียวเห็นก็ตะลึงงัน กระวนกระวายใจขึ้นมา นี่ไม่ใช่

เรื่องดีแน่!

ทั้งสองต่างตกตะลึง จึงยืนนิ่งกันอยู่สักพัก และในตอนนี้ เอง ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงแหลมปรี๊ดดังขึ้นที่ด้านหลังของอาเม่าพร้อมเสียงร้องไห้

“โอ้แม่เจ้า อาเมา อาเม่าของข้า…เจ้าบ่าวสุนัข กล้าดียัง ไงมาตีลูกข้า!”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง หน้าผากของพี่เฉียวก็ถูกสิ่งของกระแทก อย่างแรง จนต้องกุมศีรษะ แล้วนั่งยองๆ ลงพลางร้องโอดโอย

ที่แท้ พออนจิ้นจังยุแหย่อาเมาเรียบร้อย ก็แอบดูอยู่ ข้างๆ พอเห็นพี่เฉียวเดินออกมาด่า คล้ายโมโหมาก ก็รีบให้ เด็กรับใช้ข้างกาย วิ่งไปบอกหวงน้าสี่ที่เรือนตะวันตก

หวงน้าสี่เพิ่งตื่นจากการนอนกลางวัน พอไม่เห็นลูกชาย ก็ เที่ยวตามหาทั่วเรือน และพอได้ยินว่าลูกชายถูกบ่าวด่าว่าที่ เรือนของไปเสงี่ยฮุย ก็อารมณ์ขึ้น พับแขนเสื้อ สาวเท้าผ่าน ระเบียงทางเดินอย่างรวดเร็ว ไม่กี่ก้าวก็มาถึง

พอเห็นอาเท่านั่งอยู่กับพื้น กำลังจับศีรษะ ง่ามนิ้วคล้ายมี คราบโลหิต ก็เดือดดาลยิ่ง ถอดรองเท้า แล้วเขวี่ยงออกไป โดนหน้าผากพี่เฉียวอย่างจัง จนมึนไปหมด

ขณะพักอาศัยในจวนรองเจ้ากรม หวงน้ามักคิดว่า

ตนเองต่ำต้อย และมักรู้สึกว่าบ่าวในจวนน่าจะดูถูกครอบครัว นาง บวกกับหลายวันก่อน นางกับลูกสาวถูกไปเสวี่ยฮุยทำให้ อับอาย เปลวไฟที่สุมทรวงยังหาทางระบายออกไม่ได้ ตอนนี้ พอเห็นว่าบ่าวของน้องสะใภ้ยังกล้าลงมือกับลูกชายนางอีก จึง สติแตก ขนาดเผาจวนสกุลอนให้วอดวายยังได้
เด็กชายตามชนบทในวัยอย่างอาเม่า มีหรือจะไม่เคยชก ต่อยมาก่อน เขาเคยหัวแตกกลับบ้านมาหลายครั้งแล้ว และ ครั้งนี้อันที่จริงก็ไม่มีอะไร แต่พอเห็นแม่ร้องเสียงดังอย่างเจ็บ ปวด ก็รู้สึกไม่เป็นธรรม จึงปล่อยโฮออกมา พลางหน้าพี่ เฉียว

“แม่ บ่าวคนนี้ล่ะ ที่ไม่ให้ข้าเข้าไปก่อน ยังหาว่าบ้าน เราไม่มีการสั่งสอน หาว่าแม่กับพ่อเป็นพวกบ้านนอก เอาแต่ ทำไร่ไถนา สอนลูกไม่เป็น สุดท้ายก็จับข้าโยนออกมา ตอนนี้ ยังมาตีหัวข้าอีก”

พี่เฉียวงงเป็นไก่ตาแตก เด็กบ้าน ใส่สีตีไข่เป็นด้วย

“แม่เจ้า มันจะมากเกินไปแล้ว!” หวงน้าโกรธเป็นฟืนเป็น ไฟ ถ้าบ่าวไม่มีนายคอยหนุนหลัง ไหนเลยจะขวัญกล้าเทียมฟ้า เช่นนี้ หัวโจกก็คือคนที่อยู่ในเรือน

เดิมทีความแค้นเรื่องเอาชุดบ่าวรับใช้มาให้ใส่ ยังฝังใจ ไม่หาย ตอนนี้กลับหนักมากกว่าเก่า หวงน้าที่จึง

เท้าสะเอว หันหน้าไปทางเรือน พลางตะโกนด่า

“ข้ามาเป็นเพื่อนท่านแม่ มาเป็นแขกบ้านน้องสามี ไม่ได้ มาคอยดูสีหน้าใคร! ใช่ เราเทียบคนรวยอย่าง

พวกเจ้าที่มีบ้านหลังใหญ่โตไม่ได้ ถ้าไม่ชอบ ก็แค่พูด ออกมาตรงๆ ข้าจะพาลูกกลับทันที! ทำไมต้องบอกให้บ่าวมา ซ้อมลูกข้าด้วย!
ในเรือน

ไป๋เสงี่ยฮุ่ยเพิ่งตื่นนอนกลางวัน ยังไม่ทันหวีผมให้ เรียบร้อย กำลังนั่งผมยุ่งอยู่หน้าคันฉ่อง ก็ได้ยินเสียงด่ากราด แบบชาวบ้านร้านตลาดของผู้หญิงดังมา หัวใจพลันเต้นแรง จึง พามอมอคนหนึ่งออกไปดู

พอมาถึงหน้าประตูวงเดือน ไปเสงี่ยฮุยก็ตกตะลึงพรึง

อาเท่านั่งฟ้องแม่อยู่บนพื้น ฝ่ามือเลอะไปด้วยโลหิต

พี่เฉียวหน้าเปื้อนดิน นั่งหดตัวอยู่ที่มุมกำแพง ไม่กล้าส่ง เสียง มือกุมศีรษะ ข้างตัวมีรองเท้าสตรีข้างหนึ่งตกอยู่

หวงน้าสี่กำลังยืนเท้าสะเอว ด่าทออย่างดุเดือด พอเห็น

นางออกมา ก็ถลึงตามอง สายตาเช่นนี้ จ้องจะกินเลือดกินเนื้อ

กันชัดๆ

“พี่สะใภ้ ทำอะไรน่ะ!” ความอดทนที่ไปเสงี่ยฮุยมีต่อหวง น้าสี่แทบจะดำเนินมาถึงขีดสุด

หวงน้ายิ้มเย็นชา พลางชี้ไปที่ศีรษะลูกชาย “โอ้ น้อง สะใภ้ยังมีหน้ามาถามอีก ดูสภาพหัวลูกชายพี่สิ ถูกบ่าวของ เจ้าตีซะจนเป็นแบบนี้!”

ไปเสวี่ยฮุยตกใจ หันไปมองพี่เฉียว

พี่เฉียวรีบก้าวเข้ามา “ฮูหยินขอรับ บ่าวไม่ได้ตั้งใจ คุณชายน้อยจะแย่งสำรับของว่างของท่านท่าเดียว บ่าวบอกแล้วว่า นี่เป็นของของฮูหยิน คนอื่นทานไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ฟัง บ่าวจึงต้องแย่งคืน คุณชายน้อยก็กัดมือบ่าว บ่าวทนเจ็บไม่ ไหว ไม่ทันระวัง…พอขวางเขา เขาก็พุ่งชนกำแพงไปเอง จาก นั้นยังจะตีบ่าวอีก!”

ถ้าต่างฝ่ายต่างมีสัมพันธ์อันดีต่อกัน ไปเสงี่ยฮุยก็คงพาย เรือตามน้ำ ด่าว่าพี่เฉียวต่อหน้าต่อตาไปยกหนึ่ง กระทั่งตบไป ฉากหนึ่งด้วยซ้ำ เพื่อระงับความโกรธ ให้หวงน้า แต่ไปเส วี่ยฮุยเกลียดพี่สะใภ้คนนี้เข้าไส้ เพราะนาง ทำให้ก่อนหน้านี้ ตนต้องรองรับอารมณ์แม่สามีไปไม่น้อย ตอนนี้จะให้เอาใจนาง ได้อย่างไรกัน