ตอนที่ 68-5 โกรธแล้ว!

พอสองแม่ลูกเดินมาที่หน้าประตู ผู้คุ้มกันก็ขวางทางไว้ อนุฟางจึงดึงลูกสาวเข้ามา แย้มยิ้มแล้วอ้างชื่อไปเสงี่ยฮุย

“ท่านพี่ ข้าเห็นละครเล่นจบไปเรื่องหนึ่งแล้ว คุณหนูใหญ่ก็ยัง ไม่ออกมา ฮูหยินเกรงว่าจะรบกวนรัชทายาท จึงให้ข้ามาดูๆ หน่อย”

ผู้คุ้มกันเห็นว่านางเป็นญาติของสมเงิน จะไม่ไปก็ไม่ดีนัก แต่ก็ยังไม่ปล่อยเข้าไป

“คุณหนูบ้านเจ้ากำลังดูละครอยู่ มีอะไรน่าดู

ขณะที่อนุฟางกำลังซื้อไม่เลิกอยู่นั้น คนในห้องก็เอะใจ และเมื่ออวิ๋นหว่านปิ่นเงี่ยหูฟัง ก็พอจะรู้เจตนาของอนุฟาง โห…เล่นบทแม่สื่อเสียเอง พาลูกสาวมาแนะนำตัว

“ชิ้นเอ๋อร์…เหมือนแม่เล็กบ้านเจ้ากับน้องสาวเจ้ามาหานะ อยากให้พวกเขาเข้ามาไหม เรา ให้เกียรติเจ้าตัดสินใจ

รัชทายาทเบือนหน้าจากเวที มามองอวิ๋นหวานชื่นสักพัก ก็หันกลับไปจ้องเวทีอย่างไม่วางตาต่อ เพราะละครกำลังสนุก พลาดไม่ได้เป็นอันขาด

เฮ้อ เรียกอย่างกับสนิทกันมาก แต่ก็คงแก้ไม่ได้แล้วล่ะ อวันหว่านชิ้นปล่อยเลยตามเลย ยกขาขึ้นจิบตำหนึ่ง ค่อยรู้สึก ผ่อนคลายลงเวลาพูดกับเขา

“คนเขามาถวายบังคมรัชทายาท ไม่ได้มาหาหม่อมฉันสัก หน่อย รัชทายาทอยากพบก็พบ ไม่อยากพบก็แล้วกันไป หม่อมฉันจะเข้าไปข้องเกี่ยวอย่างไรได้

พอดีบนเวที ถึงฉากพระเอกออกรบอย่างดุเดือดเลือด พล่าน รัชทายาทจึงยืนขึ้น เปล่งเสียงออกมา “ดี!” แล้วค่อยหัน มามอง “หา? ชิ้นเอ๋อร์ว่าไงนะ ใครมาหาใคร เอาล่ะ ไม่สนใจ ละ ให้พวกนางเข้ามา

แล้วจึงยกนิ้วส่ายไปมาให้อวิ๋นหวานชื่นอีก ให้เกียรติเจ้า ไง” ว่าแล้วก็หันหน้าเข้าหาเวทีต่อ ดูจนมีอารมณ์ร่วมไปกับตัว ละครแล้ว

เมื่อประตูเปิดออก อนุฟางกับอวิ๋นหว่านลงก็พุ่งเข้ามา ดุจ นกกางเขนที่ได้บินออกจากกรุงอย่างไรอย่างนั้น ส่ายหาง กดึก แล้วก้าวเข้ามาอย่างดีอกดีใจ

ทั้งสองถอนสายบัวแล้วกล่าวถวายบังคม แต่รัชทายาทไม่ แม้แต่มอง สายตายังคงต้องจับอยู่แต่เวทีด้านล่าง ขณะยกมือ ปราม “อืมๆ พวกเจ้าพี่น้องมีอะไรก็คุยกันได้เลย ไม่ต้องสนใจ เรา”

ทำพอเป็นพิธีจริงๆ อวิ๋นหว่านใน

ทว่าสองแม่ลูกกลับไม่ถือสา อนุฟางส่งสายตาให้ลูกสาวอวิ๋นหว่านลงจึงรีบรวบรวมความกล้า ก้าวเข้าไปอีกสองก้าว ถอนสายบัวอย่างอ่อนช้อยอีกครั้ง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่แทบ จะคั้นเป็นน้ำได้

“หม่อมฉัน อวิ๋นหวานถึง บุตรีที่สามแห่งจวนรองเจ้ากรม วันนี้เกือบถูกคนเมาลวนลามที่ชั้นล่าง โชคดีที่ได้องค์ รัชทายาทช่วยเอาไว้ ตอนนี้ยังมารบกวนพระองค์อีก

อนหว่านลงแอบมอง พลางปลื้มปีติ รัชทายาท อัธยาศัยดี ท่าทางเข้าถึงง่าย คิดว่าต้องเป็นคนเอาใจใส่ ทะนุถนอมบุปผาคนหนึ่ง จึงเริ่มมั่นใจมากขึ้น

รัชทายาทตอบอืมๆ สองคำ เห็นชัดว่าได้ยินไม่ถนัดว่าอ

วั่นหว่านลงพูดอะไร

อวิ๋นหว่านชิ้นพอจะฟังน้ำเสียงออกว่า เขาเริ่มไม่สบ อารมณ์แล้ว ก็ละครบนเวที แสดงได้อย่างออกรสออกชาตินี้ ซึ่งกับผู้ที่หลงใหลและชื่นชมละครเวทีแล้ว ในฉากหนึ่ง ทุก อิริยาบถของตัวละคร ทั้งสีหน้าและท่าทาง ล้วนคลาดสายตา ไม่ได้ทั้งสิ้น จะให้หันมาได้อย่างไรเล่า

ทว่าอนหว่านลงไหนเลยจะรู้ว่า การที่รัชทายาทปลอม

พระองค์ออกมาดูละครเวทีนอกวังเช่นนี้ เป็นเพราะต้องการดู จริงๆ พอเห็นชายหนุ่มไม่มีท่าที่ปฏิเสธ ใบหน้ารูปไข่เล็กๆ ก็ ดีใจ อ่านก้าวเบาๆ ใกล้เข้าไปอีก โดยยืนห่างจากรัชทายาท ไม่ถึงหนึ่งศอก จากนั้นก็ก้มหน้า พูดภาษาดอกไม้

“รัชทายาทเพคะ หม่อมฉันเห็นถ้วยชาของพระองค์ไม่มีน้ำชาแล้ว ขออนุญาตนให้เต็มนะเพคะ”

รัชทายาทกำลังไม่ต้องการให้ใครมารบกวน พอได้ยิน

เสียงจุ๊กจิ๊กของผู้หญิงที่ข้างหู สีหน้าก็เริ่มเปลี่ยน จึงพูดเสียง แข็งขึ้นมา “มีเด็กรับใช้ในน้ำชาอยู่ คุณหนูสามไม่จำเป็นต้องช่วย

เขาหรอก”

“ไม่เป็นไรเพคะ” อวิ๋นหว่านลงดีใจเกินคาด คราวนี้ รัชทายาทพูดกับตนมากขึ้น รวมแล้วสิบกว่าคำเขียว อืม ต้อง พยายามอีกหน่อย “หม่อมฉันอยู่ใกล้กับกาน้ำชา รินได้… ว่า แล้วก็ยกกาน้ำชาขึ้น รินใส่ถ้วย

พอรินจนเต็ม อวิ๋นหว่านลงก็หันไปเหลือบมองอนุฟาง อนุฟางที่รู้กันอยู่ ก็ก้าวเข้าไป โค้งกาย แอบลากอวน หวานชื่นออกมา พูดเสียงเบาด้วย

“คุณหนูใหญ่มานานแล้ว ควรไปบอกฮูหยินสักคำก่อน

เมื่อครู่ฮูหยินถามถึง คงเป็นห่วงนะ แม่เล็กกับน้องสามจะอยู่ ปรนนิบัติรัชทายาทแทนเอง” ต้องเก็บกวาดพื้นที่ให้เหลือเพียง ลูกสาวกับรัชทายาทสองต่อสอง

หี อดใจรอไม่ไหวล่ะสิ

อวิ๋นหว่านชื่นกลับอยากรู้อยากเห็นเหลือเกิน ว่า แม่ลูกคู่ นี้จะมาไม้ไหน

ซึ่งนิสัยแปลกๆ ของรัชทายาท…นางก็เพิ่งรู้เมื่อครู่ แล้วสองแม่ลูกจะเอาอยู่หรือ

จึงหัวเราะเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน “เมื่อแม่เล็กพูดเช่นนี้ ข้าก็ ต้องไปหาแม่ใหญ่ละ

ว่าแล้วก็หันไปถอนสายบัวให้รัชทายาท ก่อนหันกาย น้ำ

เดี๋ยวเอ๋อร์เดินออกจากห้องไป

ช่วงเปิดเรื่องของละครสนุกมาก พลาดไม่ได้แม้แต่น้อย รัชทายาทจึงห่วงแต่ดูละครไม่วางตา แต่ก็โพล่งออกมา ประโยคหนึ่ง

“ไปแล้วหรือ เราไม่ส่งล่ะ เจ้ารีบไปรีบกลับก็แล้วกัน”

หลังจากเห็นอวิ๋นหวานชื่นจากไปไม่นาน อนุฟางก็ตบ หน้าอกตัวเอง

“อุ้ย หม่อมฉันลืมเสียสนิทว่า มีเรื่องที่ต้องทำอีกนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะเพคะ หวังว่าจะทรงไม่ถือสา ลงเอ๋อร์จะ อยู่ ปรนนิบัติรัชทายาทไปพลางๆ ก่อน

รัชทายาทไหนเลยจะสนใจว่าแม่เล็กท่านนี้จะขึ้นเขาหรือ

ลงห้วย อยากให้ออกไปให้หมดด้วยซ้ำ แต่ก็ปิด

ปากเงียบ จ้องมองแต่เวที ไม่พูดไม่จา

ในห้อง สะอาดเรียบร้อย

อวิ๋นหว่านถงจึงเริ่มส่งเสียงอ่อนเสียงหวาน“รัชทายาทเพคะ…”

ในห้องเงียบลงไปมาก เสียงนี้จึงดังเป็นพิเศษ

รัชทายาทถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าข้างกายตนเหลือเพียงคุณ หนูสามของบ้านสกุลอวิ๋น แม้กำลังดูละครอย่างตื่นเต้น แต่ก็ ยังหันไปถามอย่างงุนงง “อะไร?”

อนหว่านลงนึกถึงค่าสอนของท่านแม่และคำพูดที่ร้อน

แรง ก็รู้สึกว่าตนเหมือนกวางน้อยที่วิ่งเข้าชน ถ้ารัชทายาทไม่ ชอบ จะดูแคลนตนไหม หรือ จะไล่ตนออกไปในทันที

ไม่สนใจแล้ว ท่านแม่บอกว่า ถึงยากแค่ไหน ก็ต้องให้ ถึงที่สุด!

สนมคนโปรดหลายคนในรัชสมัยก่อน ก็ล้วนร้องเล่นเต้น

ระบาจนเข้าตาฮ่องเต้กันทั้งนั้น

แล้วทำไมนางจะทำไม่ได้เล่า! อีกอย่างรัชทายาทก็ดูอ่อน

โยนดี

จึงตัดสินใจ ลงดาบก่อนค่อยทูลทีหลัง อวิ๋นหว่านลงพลัน ดึงหน้าต่างบานใหญ่ที่ใช้ดูละครลง แล้วจับคอเสื้อเข้าหากัน ไขว้มือไว้ตรงหน้าอก ทำท่าน่าสงสารยิ่ง

“หม่อมฉันหนาวเพคะ หน้าต่างบานนี้รับลมจะจะ พัดจน หม่อมฉันขนลุกไปหมด ไม่ทราบว่าปิดก่อนดีหรือไม่

นอกห้อง

ขณะอนหว่านชิ้นกำลังจะเดินเลี้ยวตรงมุมทางเดิน ก็ บังเอิญเห็นอนุฟางที่หาข้ออ้างออกมาจากห้องจนได้ จึงดึงมือเดี๋ยวเอ๋อร์ให้เดินย้อนกลับ

พอผู้คุ้มกันเห็นคุณหนูใหญ่สกุลอนเดินกลับมา ก็อ้าปาก จะถาม แต่นางรีบส่งเสียง “ปู” ขึ้นก่อน แล้วก็แนบหน้ากับ

ประตู

ผู้คุ้มกันเห็นว่านางเป็นญาติผู้น้องของคุณชายสวี จึง ปล่อย ไม่ว่าอะไรมาก เพียงสงสัย

“คุณหนูใหญ่กำลังทำอะไรขอรับ

อนหวานชิ้นยังไม่ทันหันมาตอบ ก็มีเสียงกรีดร้องของ หญิงสาวดังมาจากในห้อง

ตามด้วยเสียงเก้าอี้เคลื่อน

ผู้คุ้มกันตกใจ บิดกลอนประตูแล้วพุ่งตัวเข้าไป “ท่านอ๋อง เกิดอะไรขึ้น”

อนหวานชื่นสบตากับเมี่ยวเอ๋อร์ ก่อนตามเข้าไป

ในห้อง อวิ๋นหวานถึงล้มอยู่กับพื้น พลางร้องไห้อย่างอื่น ตระหนก น่าจะพัวพันกัน แล้วนางไม่ทันระวัง ล้มลงกระแทก พื้น หน้าผากปูดบวมเป็นซาลาเปาหนึ่งลูก

ตาสวยของรัชทายาทแดง เป็นคนละคนกับผู้ที่เข้าถึง

ง่าย อ่อนโยนและมีมารยาทเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง ทรงชี้หน้า หญิงสาวบนพื้นอย่างเดือดดาล

“นางทำให้เราพลาด….ตอนที่สนุกที่สุดไป! พวกเจ้าควรรู้ไว้ว่า เรารอมานานมาก พวกเจ้าคิดว่าการที่เรา

ออกนอกวังมาดูละครนั้น ง่ายนักหรือ