บทนํา

ประตูไม้แกะสลักลวดลายดอกพุดตานถูกกระชากออกกว้าง ด้วยแรง โทสะ จากนั้นร่างบางซึ่งถูกพันธนาการข้อมือข้อเท้าด้วย เชือกและพาดไว้บนไหล่แข็งแรงจึงถูกจับโยนลงบนที่นอนอย่าง

ไม่ไยดี

ชายหนุ่มเท้าสะเอวมองด้วยสายตาพึงพอใจเมื่อเห็น ตัวการ ล้มหน้าคว่ำลงไปบนที่นอน ก่อนกระชากเทปกาวที่ปิดปากหญิง สาวออกอย่างไม่ไยดี

การกระทำอุกอาจของชายหนุ่มทำให้เหยื่อสาวครางหน้าแหย แต่เธอก็พยายามทรงตัวลุกขึ้นมา

“เจ็บนะ ตาบ้า!” ทิชาแยกเขี้ยวใส่ชายร่างสูงใหญ่ที่ใบหน้า เต็มไปด้วยหนวดเคราทันทีที่มีโอกาส พอเห็นสายตาพึงพอใจ ของฝ่ายนั้น เธอจึงรีบดีดตัวขึ้นเพื่อบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่า ยังไงซะ เธอไม่มีวันพ่ายแพ้แก่เขา

หญิงสาวใช้หัวไหล่เกลี่ยเส้นผมยุ่งเหยิงออกจากแก้ม พร้อม ส่งสายตาโกรธกรุ่นจับจ้องอีกฝ่ายไม่ลดละ

“ต้องให้บอกสักกี่ครั้งว่าฉันไม่ใช่ธิดา” เธอตะเบ็งเสียงขุ่น ใส่ ชายหนุ่มซึ่งดูเหมือนมหาโจรมากกว่านักธุรกิจ

มีรอยยิ้มเยาะเย้ยชอบใจ จากนั้นร่างสูงอันมอมแมมและมี กลิ่นคาวปลาติดตามร่างกายจึงขยับตัวเข้ามาใกล้ ที่ขาขยับตัวหนีโดยอัตโนมัติ พลางจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตานางเนื้อระวังภัย

“มันเรื่องของเธอ จะตะโกนให้กล่องเสียงแตกก็ตามใจ ยังไง ผมก็ไม่มีวันเชื่อคำพูดผู้หญิงเจ้าเล่ห์อย่างเธอเด็ดขาด

หญิงสาวเม้มปากแน่นกับความดื้อรั้นของอีกฝ่าย รู้สึกอ่อนล้า ไปทั้งใจเชียวที่อยู่ ๆ เทพธิดาแห่งความโชคร้ายกลั่นแกล้งเธอ ยังจับเธอโยนใส่มือ ผู้ชายที่เง่า คนนี้

“ฉันไม่ใช่ธิดา ฉันไม่ใช่ธิดา ไม่ใช่ธิดา ไม่ใช่ธิดา ไม่ใช่ธิดา เข้าใจมั้ย !!!” เธอตะโกนลั่นห้องพร้อมชักเท้าหนีชายร่างสูงที่ย่าง สามขุมเข้ามา พอแผ่นหลังสัมผัสผนังห้องทิชาถึงกับสะท้านเฮือก มือไม้เย็นเฉียบ เหงื่อชุ่มไปทั้งวงหน้าขณะจับจ้องชายหนุ่ม

“ไม่มีทางหนีแล้ว… ธิดา” น้ำเสียงดูแคลนกับสายตาดุดันของ อีกฝ่ายทําเอาทิชาหน้าซีดเผือด ดวงตาสวยซึ้งเบิกกว้างอย่าง หวาดกลัว เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรบ้า ๆ อีก กระนั้นเธอคง ไม่ยอมรับในสิ่งที่เขายัดเยียดให้

“ก็ฉันบอกไปแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ธิดา” ทิชาสบตาอีกฝ่าย พร้อมยืนยันคําเดิมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ปิ้ง!

หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเป็นครั้งที่สองเมื่ออีกฝ่ายทิ้งฝ่ามือลงผนัง บ้าน เฉียดหน้าเธอไปอย่างหวุดหวิด

“งั้นก็พิสูจน์สิ ว่าเธอไม่ใช่” ลมหายใจร้อนของเขารตหน้าอยู่
“พิ… พิสูจน์ยังไง?”

ริมฝีปากบางสั่นระริก มือไม้เย็นเฉียบซ้ำยังชุ่มไปด้วยเหงื่อ เธอรู้สึกกลัวสายตาคมกริบฉายแววดุดันของอีกฝ่ายนัก ซึ่งการ มองของเขา ทำเอาหัวใจดวงน้อยของเธอไปกองที่ตาตุ่มเขียว

ลายความเห็นสีหน้าของหญิงสาวจึงยกมุมปากขึ้น เพราะไม่ คิดว่าแม่เลี้ยงคนสวยจะแสดงละครได้เก่งขนาดนี้ เขามองเธออยู่ นานอย่างเกลียดชัง ก่อนเค้นเสียงเย็นลอดไรฟันปนเยาะเย้ย

ออกมา

“จูบผม”

“จูบ!” ทิชาตาโตอ้าปากค้าง ใบหน้าขาวซีดแดงระเรื่อขึ้นมา อย่างเห็นได้ชัด ด้วยทั้งโกรธและอายในเวลาเดียวกัน

“ไม่มีวิธีพิสูจน์ที่แย่น้อยกว่านี้เหรอ? หรือสมองอันชาญฉลาด ของคุณคิดอะไรได้แค่นี้”

ชายหนุ่มแก้มกระตุกกับคำเหน็บแนม ริมฝีปากยกขึ้น นัยน์ตา ดุดันมีแววครุ่นคิดก่อนเปลี่ยนเป็นวาววับเมื่อกวาดมาหยุดที่ริม ฝีปากแดงระเรื่อน่าจุมพิตของหญิงสาว

“มีส” ลายครามตอบเสียงห้วน พลางเลียริมฝีปากแห้งผาก ของตนเอง ก่อนไม้มือหนาที่แก้มเนียนละเอียดของหญิงสาว ซึ่ง คนถูกสัมผัสรีบเบือนหน้าหลบ ก่อนถลึงตาใส่พร้อมถามเสียง

“วิธีอะไร?”
รอยยิ้มหรือเปล่าซาไม่แน่ใจ แต่คำตอบของฝ่ายนั้นก็ทำให้

เธอขาหนีบไปทั้งร่าง

“ร่วมรักกับผม!”

ถ้าข้อมือไม่ถูกพันธนาการเอาไว้ล่ะก็ เธอคงฝากรอยฝ่ามือไว้ บนใบหน้ากวนโทสะของเขาแน่ แต่สิ่งที่ทิชาทำได้ในตอนนี้ก็คือ รับฟังคําเหยียดหยามเกียรติเท่านั้น

“ไง ข้อเสนอของผมทำเอาพูดไม่ออกเลยเหรอคุณนายธิดา?”

ทิชายิ้มน้อย ๆ ขณะมองเขา ซึ่งรอยยิ้มของเธอได้ลอกเลียน ผู้ชายตรงหน้ามาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

“ใครว่า มันวิเศษจนฉันไม่กล้าปฏิเสธต่างหาก”

แค่นั้นร่างบางจึงถูกกระชากแล้วจับเหวี่ยงไปยังเตียงนอน อย่างไม่ไยดี!

“โอ๊ย!” หญิงสาวครางออกมาก่อนค้อนตาเขียวใส่อีกฝ่าย “ฉันพูดแทงใจดำคุณหรือยังไง?” ที่ชายิ้มเยาะ ซึ่งรอยยิ้มชอบใจ ของเธอทำให้อีกฝ่ายโกรธจนควันออกหู จนอยากฉีกเนื้อผู้หญิง ตรงหน้าเป็นชิ้น ๆ เลยเชียว

“แพศยา!”

“นั่นคำชมใช่มั้ยคะ?” ทิชายิ้มหวานตาพราวทั้งที่ในใจกำลัง กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ซึ่งกิริยาของเธอส่งผลให้ลายคราม หงุดหงิดหัวเสียกว่าเก่า
เขาบ่นพึมพำาอะไรออกมาอีกทําไม่ได้ยิน แต่เธอก็โล่งใจไป เปาะหนึ่งเมื่อนายลายครามคร่ำคริปิดประตูกระแทกดังปังหัว เสียจากไป!