2 ริดรอนอิสรภาพ (2)
“ตอนแรกก็คิดอย่างนั้น แต่ตอนนี้ป่าใจร้อนอยากอุ้มหลานเร็ว
ๆ หนูชาอย่าว่าอะไรบ้าเลยนะ
“อุ้ย ยัยทิชาจะกล้าว่าอะไรได้ล่ะคะเสีย สมัยนี้มีสามียังกลับไป เรียนได้เลย เรียนภาคสมทบก็ได้ ยัยทิชาเรื่องมากไปเองนั่นล่ะ เสียอย่าไปใส่ใจเลยค่ะ” รุ่งอรุณเสริมขึ้นด้วยเหตุและผล และนั่น ก็ทําเอาทิชาน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออก เพราะคิดไม่ถึงว่าแม่ ใหญ่จะตลบหลังเธอด้วยวิธีนี้…
เสี่ยเกษมคุยรายละเอียดเกี่ยวกับงานแต่งงานที่จะมีขึ้นในวัน อาทิตย์หน้าคร่าว ๆ ทว่าว่าที่เจ้าสาวอย่างที่ซากลับปลีกตัวออก จากวงสนทนา อ ๆ โดยไม่สนใจเสียงเรียกของรุ่งอรุณ เสี่ย เกษม หรือแม้แต่คู่หมั้นหนุ่มที่ไม่สมประกอบนั้นอีก
แม้อยากร้องไห้ให้กับโชคชะตา และสิ่งที่แม่เลี้ยงหยิบยื่นให้ แต่ทิชาก็ไม่ทำอย่างนั้น เธอคงเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ใต้ ใบหน้าที่เรียบสนิทเดินคอตกกลับเข้ามาในเรือนหลังเล็ก เถอะ…ยังไม่ถึงวันวิวาห์ทุกอย่างย่อมมีทางแก้ไข ดวงตาหญิง สาวเป็นประกายวาววับก่อนเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า แล้วคว้า
โทรศัพท์กดหาคนที่พอพึ่งพาได้ในทันที
“นนนี่ อยู่บ้านหรือเปล่า?”
“ว่าไงจ๊ะ ฉันกำลังเปลี่ยนน้ำให้เจ้าโมจิและผองเพื่อนอยู่ มี อะไรว่ามาได้เลย” ปลายทางกรอกน้ำเสียงสดใสสบาย ๆ กลับมา ซึ่งคําตอบของอานนท์ทำให้เขายิ้มออก
“งั้นเดี๋ยวเราไปหาที่บ้านนะ
“มาเลย กำลังอยากได้เพื่อนคุยพอดี เดี๋ยวฉันให้ลุงพุธขับรถ ไปรับนะ”
“ไม่ต้อง ๆ เดี๋ยวฉันไปเองจะสะดวกกว่า” ทิชาปฏิเสธสั้น ๆ แล้วตัดสัญญาณโทรศัพท์ทิ้ง
ข้อหนึ่งคือเธอเกรงใจอานนท์ ข้อที่สอง เธอไม่อยากให้การ เดินทางออกจากบ้านครั้งนี้เอิกเกริกวุ่นวาย หญิงสาวตรวจความ เรียบร้อยของสิ่งของจําเป็นที่ต้องใช้ ก่อนเหลือบไปเห็นรายงาน เล่ม โตทั้งสี่เล่มเข้า…
“ธิดาเอ๋ยเห็นเรื่องนี้ เธอต้องสะสางเองแล้วล่ะ” หญิงสาว พึมพำกับตัวเอง ก่อนหอบรายงานเล่มโตทั้งหมดเข้าไปหาธิดาที่ ยังนอนขี้เซาอยู่ในห้องนอน
“ธิดา…ธิดา ตื่นหรือยัง ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดกับเธอ” ทิชา สะกิดแขนน้องสาวซึ่งยังพริ้มตาหลับอย่างสบาย มีเสียงฮือฮาด ในลำคอคล้ายไม่พอใจ ก่อนเจ้าตัวจะขมวดคิ้วยุ่งแล้วขยับตัว เปลี่ยนอิริยาบถเมื่อถูกกวนใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ยัยธิดา ตื่นสิ ฉันไม่มีเวลาแล้วนะ
“อื้อ… คนจะนอนอย่ากวนใจได้มั้ย?
“ให้ได้อย่างนี้แม่คุณ!” คนปลุกเริ่มหงุดหงิด
ฟ้าถล่ม ดินทลาย หรือเกิดอะไรขึ้นกับคนในบ้าน ธิดาไม่เคย ใส่ใจเลยสักนิด ทิชาหุบเปลือกตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่ พอใจ ติดจะหงุดหงิดด้วยที่น้องสาวกลายเป็นคนเลื่อยเปื่อย เช่นนี้ อารมณ์ตกค้างจากเรือนหลังใหญ่เมื่อครู่ กอปรกับคนนอน ขี้เซาที่ไม่ได้ตั้งใจจึงทำให้ทชาเริ่มหงุดหงิด พอธิดาไม่ลุกขึ้นมา ทิชาจึงเข้าไปฉุดให้ธิดาลุกขึ้นนั่ง พลางตบแก้มธิดาเบา ๆ เพื่อ ให้คนขี้เซาตื่นขึ้นมารับฟังเรื่องที่เธอจะพูด
“นี่ฟังให้ดีนะยัยธิดา ฉันไม่สามารถจัดการเรื่องเรียนของเธอ ให้เสร็จเรียบร้อยได้ วันจันทร์นี้เอารายงานไปส่งคุณครูที่ โรงเรียนด้วย แล้วก็เข้าสอบให้เรียบร้อยซะ แล้วต่อจากนี้ไปฉัน จะไม่ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเธออีก เข้าใจไหม?”
“เข้าใจ…” ธิดาตอบรับเสียงอ่อยลืมตาขึ้นสบตากับพี่สาว ฝาแฝด ซึ่งคําตอบนั้นทำให้ทชายิ้มออกเลยเชียว
“ดีมาก ต้องอย่าง…
“พรึบ!” ยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ ทิชาก็หงายท้องตกเตียง ในทันที จากนั้นคนนอนขี้เซาเป็นแมวหง่าวก็กลายเป็นแม่เสือ สาวเจ้าอารมณ์ขึ้นมาทันที
“ฉันเข้าใจว่าเธอรบกวนเวลาพักผ่อนของฉัน แล้วก็เอา รายงานบ้า ๆ พวกนี้กลับไปเลยนะ” ธิดาตวาดเสียงดังลั่นห้อง ถลึงตาดูน่ากลัวพร้อมคว้ารายงานมาปาใส่ทิชา
“โอ๊ย! เจ็บนะ”
“ต้องทำให้เจ็บถึง บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่ง ๆ ยังจะทำตัวหุ้นจ้านมา ไชอยู่นั่นล่ะ เป็นแม่หรือไง?” ธิดากระแทก เสียงโวยวายลั่นห้อง ดวงตากลมโตวาววับเอาเรื่อง ไม่หยุดสาด อารมณ์ใส่ทิชา
“ไม่ต้องสําออย แล้วก็เอารายงานบ้า ๆ นี้กลับออกไปเลยนะ ทิชา ถ้าฉันตื่นขึ้นมาพบว่ามันยังอยู่ในห้องอีก…คอยดู” สั่งจบ ธิดาก็ตอบผ้าห่มมาคลุมโปง โดยไม่สนใจร่างบางที่นั่งจุมปุ๊กน้ำ ตาคลอเบ้านั่นอีก
ทิชาสูดลมหายใจเข้าปอดฟีดใหญ่แล้วผ่อนสิ่งที่สูดเข้าไปออก มายาว….และนาน เพื่อสกัดกั้นอารมณ์ที่พุ่งขึ้นขีดสุด ดวงตาแดง มองสิ่งที่ตกอยู่บนพื้นก่อนเก็บรายงานซึ่งถูกธิดาปาใส่มือไม้ สั่นรัก ก็ว่าจะใจดำไม่สนใจแล้วเชียว แต่สุดท้ายทิชาก็ทำเช่นนั้น ไม่ได้ เธอหอบเอารายงานทั้งสี่เล่มจากไป โดยไม่สนใจร่างบาง ที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียงนั่นอีก…
ณ ใต้ร่มไม้ใหญ่หลังโรงเรียน เสียงใบไม้แห้งโดนเหยียบดัง ขึ้น เมื่อคนทั้งสองย่างกรายเข้ามา
“เฮ้อ จบสิ้นเสียทีภารกิจสุดหิน” ทิชาเหยียดแขนเหยียดขา เพื่อสลัดความเมื่อยล้าออกจากร่างกาย ก่อนล้มตัวนอนบนพรม หญ้าดื้อ ๆ โดยไม่สนใจเรื่องความสะอาด
อานนท์เข้ามาหย่อนตัวนั่งข้าง ๆ ทิชาจึงขยับตัวแบ่งพื้นที่ให้ โดยใช้รายงานหนุนหัวต่างหมอน
“เฮ้อ… โล่งเหมือนกัน ฉันลุ้นตั้งนานกลัวคุณครูจะจับได้ซะ แล้วว่าเธอไม่ใช่ยัยธิดา”
“นั่นสิ โชคดีมากเลยนะที่เธอช่วยไว้ได้ทัน” หญิงสาวยิ้มระรื่น อารมณ์ดี หันมาชำเลืองมองเพื่อนรักที่ตั้งใจบีบสิวออกจากแก้ม ชาวเนียน
ตั้งแต่เก็บเสื้อผ้าออกจากเรือนหลังเล็กมาได้ ทิชาก็ใช้บ้าน ของอานนท์เป็นที่กบดานมาตลอดสองวันเต็ม เธอปิดเครื่อง ติดต่อสื่อสานชิ้นเดียวที่มี แล้วรอดูสถานการณ์เงียบ ๆ
แม่เลี้ยงจอมบงการไม่ได้มาตามราวีเธอกลับบ้านแต่อย่างใด ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องน่ายินดีนัก พอเรื่องเงียบไปไม่มีใครสนใจ ทิชา จึงดำเนินการสวมรอยเป็นธิดากลับมาโรงเรียนเพื่อส่งรายงาน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ