บทที่ 9 สถานการณ์ใหม่ 3

“แต่เธอสามารถหาเงินดอยแม่เธอได้ ง่ายนิดเดียว แล้วเธอก็ ปฏิเสธมันไปตั้งแต่ 2 ปีก่อน

“ค่าตัวหนู” พูดไปแล้วกตัญญุตาก็เหลือบตามองผู้หญิงอีก คน “ค่าตัวหนูตอนนั้นก็หลายแสน ไม่ทำให้หนี้ลดลงบ้างเลย หรือคะ” ใครจะรู้ก็ช่าง ตอนนี้ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

“ไม่ลด เพราะเธอผิดสัญญากับฉัน

“แต่หนู”

“ฉันเข้าใจเธอนะกระต่าย ความสาวที่เธอเสียไปมันมีค่า มหาศาล แต่เธอต้องเข้าใจฉัน ในเมื่อเธอไม่มีความรับผิดชอบ ก็ ทำให้ฉันสูญเสียสิ่งที่ต้องการไปด้วยเหมือนกัน”

“หนูขอโทษ” กตัญญูตาไหว้คะ มือที่ประนมของเธอสั่นระริก แต่น้ำตาไม่มีไหลซึมออกมา “หนูกลับมาแล้ว จะให้หนูทำอะไร เพื่อไถ่หนี้ให้แม่ หนูยอม

“งั้นเธอต้องมาอยู่กับฉัน

“กรี๊ดดดด ไม่ได้นะ แอนจะให้นั่งนี่มาอยู่ด้วยไม่ได้ อิสซี่ไม่ ยอม”

อิสรีย์ผู้หลงใหลในรสชาติของการเล่นดนตรีไทย และ หวงแหนผู้บรรเลงเพลงสวาทมากฝีมืออย่างรมิดาหนักหนา จะไม่ยอมให้คนรักแอบซ่อนผู้หญิงอีกคนเอาไว้ใกล้ตัวเด็ดขาด

“อยู่ในฐานะคนรับใช้ อิสซี่ต้องเข้าใจ แอนไม่คิดอะไรกับ เด็กนี่หรอกนะ”

“แต่มันสวย”

“อิสซี่ของแอนสวยกว่าเยอะ” รมิดารู้ว่าควรกล่อมอิสรีย์ด้วย วิธีไหน แล้วมันก็ได้ผลชะงัด

“ให้มันอยู่ห่างแอนหน่อยแล้วกัน ห้ามแอนเข้าใกล้มันมาก ไม่งั้นอิสซี่ไม่ยอมด้วย

รมิดาหอมแก้มอิสรีย์ซ้ายขวาก่อนกระซิบบางอย่างที่คน ได้ยินอย่างกตัญญุตาต้องหน้าซีด มันเป็นคำทะลึ่งทำไม่ทำให้ เธอเห่อร้อนไปทั้งหน้า แต่ทำให้นึกรังเกียจชวนขนลุกอย่างบอก

ไม่ถูก

“คุณแอนจะให้หนูทำงานตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“พรุ่งนี้ แต่ไม่ใช่ที่นี่”

“อ้าว”

“ฉันต้องการให้เธอไปทำงานที่ฟาร์มม้า เตรียมตัวให้พร้อม อ้อ ผมของเธอทรงนี้ก็น่ารักดีนี่นะ”

กตัญญุตายกมือลูบผมตัวเองอัตโนมัติ เธอตัดผมตั้งแต่เมื่อ วาน ซอยสั้นจนกลายเป็นทอมบอย หากแต่เกลียวผมที่ช่างดัด ให้เป็นลอนใหญ่ในขณะที่ผมถูกตัดสั้นกลับทำให้กตัญญุตารู้สึกพอใจมากกว่าจะเห็นว่ามันแปลกประหลาด

“ขอบคุณค่ะ”

รมิดายิ้มแล้วไล่ให้กตัญญุตากลับไปเตรียมตัวให้พร้อม รอยยิ้มสมหวังผุดขึ้นบนเรียวปากอย่างบรรจง อ้อมแขนที่ตวัดรัด รอบเอวอิสรีย์ก็แน่นขึ้น จนคนข้างๆ ต้องจับจ้องแล้วเอ่ยปากถาม

“แอนยิ้มอะไร”

“ยิ้มเพราะกำลังจะสมหวังไงอิสซี่ เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบ เปิดเผยแล้วนะอิสซี่”

“จริงเหรอ นี่อิสซี่จะได้ไปอเมริกากับแอนจริงหรือ

“ใช่ อีกไม่นานหรอก เชื่อเถอะว่าเราต้องได้ไปอยู่อเมริกา ตัวยกันแน่”

ไม่ว่าจะเพราะอะไร อิสรีย์ก็พอใจถ้ามันจะทำให้เธอกับร ดาได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผย

การเดินทางไปฟาร์มม้าที่แม้จะอยู่จังหวัดติดกันแต่การนอน ไม่หลับ ก็ทำให้กตัญญุตาถึงกับโสลเสลในระหว่างเดินทาง เธอ เตรียมตัวไม่มากเพราะมีเสื้อผ้ามาไม่กี่ชุด ข้าวของที่จำเป็นต้อง ใช้ก็มีในจำนวนจำกัด เอาไว้ไปหาเอาข้างหน้า ก่อนมาก็ต้องพูด บอกแม่เรื่องเงินอยู่นานสองนาน กระทั่งควักกระเป๋าเอาเงินที่มี ให้แม่ไปเกือบหมดเหลือติดตัวไม่ถึงพันบาท แม่จึงบ่นน้อยลง

รมิดากับอิสรีย์ลงจากรถตู้ก่อนกตัญญุตาจะลงตามไป เธอรู้ ว่าที่นี่มีนายอดิศรและนางเยาวภาพ่อกับแม่ของรมดาอยู่ด้วยท่านทั้งสองก็ดูใจดีไม่ใช่คนใจร้ายเจ้ายศเจ้าอย่าง เพียงแต่ สายตาของพวกท่านยามมองมาที่เธอในตอนแรกเหมือนจะ จับผิด และเมื่อไม่เห็นแววหลุกหลักสายตาของเธอ ท่านก็จะไป จากเธออย่างเบาใจ

“จะให้แม่หนูนี่ทำงานอะไร แม่แอน

ได้ยินมารดาเรียกแบบนี้ทีไร รมิดาเป็นอันต้องขนลุก เธอ ปั้นยิ้มบางๆ ส่งไปให้แม่

“ไม่ได้จะให้ทำงานที่นี่หรอกค่ะ แต่จะส่งไปให้ช่วยงานที่ ปลายรุ้งรีสอร์ตค่ะ”

“อ้าวแม่นึกว่าจะให้ดูแลม้า ยังคิดอยู่เลยหน้าหวานๆ แบบนี้

จะทำอะไรให้มาได้”

“ที่จริงแอนกะจะให้ดูแลม้าแหละค่ะ แต่คิดไปคิดมา แม่คนนี้ คงทำม้าพยศกันเป็นแถบๆ เดือดร้อนให้อังศุเปล่าๆ

อังคุ” คือเทรนเนอร์ม้าประจำฟาร์ม เขามีหน้าที่ดูแลม้าทุก ตัวให้ขายได้ราคาดี อังคุเป็นญาติห่างๆ กับรมิดา แต่พ่อกับแม่ ของเธอก็รักเขาเหมือนลูกชายอีกคน

“แล้วนี่บอกคุณโชคแล้วรึยัง

“ไม่บอกหรอกค่ะ โชคน่ะไม่มีทางขัดใจแอนได้อยู่แล้ว เอา ของไปเก็บที่ห้องพักนะ แล้วเดี๋ยวเดินตามมนัสไป มนัสจะพาเธอ ไปพบมิ่งขวัญ หัวหน้าแม่บ้านของปลายรุ้งรีสอร์ต

กตัญญุตาพยักหน้า เข้าใจถึงสถานการณ์ของตัวเองดี แต่ก่อนที่เธอจะเดินผ่านรมิดา เธอก็วางกระเป๋าแล้วปรายตาไปที่ นางเยาวภานิดนึง เห็นเดินห่างออกไปก็หันกลับไปสบตารมิดา อีกรอบ

“หนูมีคําขอค่ะ”

“อะไร”

“เงินเดือนที่หนูจะได้รับ คุณอย่าหักหมดนะคะ หนูขอไว้สัก 10% จะเอาเก็บไว้ให้แม่ค่ะ แม่คงต้องมีเรื่องใช้เงินแน่ๆ”

รมิดาแค่นยิ้ม กตัญญุตาไม่มีอำนาจต่อรองใดๆ หากทว่าร ดาก็ไม่ใจดำขนาดปฏิเสธคำขอของเด็กสาว เธออยากยื่นมือไป แตะปลายคางมน ถ้าไม่มีอิสรีย์ยืนอยู่ใกล้ๆ คงทำไปนานแล้ว แต่เธอไม่อยากมีปัญหากับอิสรีย์จึงต้องตัดใจเก็บไม้เก็บมือไว้ แนบตัว ไม่ให้รุ่มร่ามกับกตัญญุตาทั้งที่ใจอยากทำแค่ไหนก็ตาม